Αν η Ισπανία Ήταν Ελλάδα

Αν η Ισπανία ήταν Ελλάδα αυτή τη στιγμή στη Βαρκελώνη θα γινόντουσαν συλλαλητήρια κατά του κράτους της Μαδρίτης και της εφορίας που κυνηγάει τους προέδρους της ομαδάρας μας. Η άποψη ότι μας κυνηγάνε κύκλοι της Ρεάλ για την υπόθεση Νεϋμάρ επειδή δεν υπέγραψε σε αυτούς δε θα εμφανιζόταν μόνο σε μερικές κάφρικες ιστοσελίδες και τηλεοπτικά τοπικά προγράμματα, αλλά θα ήταν η επίσημη γραμμή του συλλόγου. Ο Μπερτομέου με το Ροσέλ θα κινητοποιούσαν όλους τους συνδέσμους οπαδών κατά του ΡΡ και της κεντρικής κυβέρνησης. Το Ζενεραλιτάτ (το τοπικό κοινοβούλιο στην Καταλωνίας) θα είχε εκδώσει ανακοίνωση στήριξης των δυο προέδρων και θα τους παρείχε νομική βοήθεια. Το «Ινδαπανδένσια» δε θα ακουγόταν μόνο στο 17:14 κάθε αγώνα στο Καμπ Νόου αλλά θα δονούσε τους δρόμους της πόλης. Οι φανατικοί των Μπόσος Νόις, που εκδιώχθηκαν από το Καμπ Νόου μετά από εκείνο το κλάσικο με το Φίγκο, θα ερχόντουσαν πίσω με απόφαση της διοίκησης για να ηγηθούν του πολέμου κατά της εφορίας που κυνηγάει τη Μπάρσα. Ομάδες οπαδών θα πήγαιναν κάτω από τα σπίτια του εισαγγελέα και του δικαστή της υπόθεσης για να εκφράσουν ότι έχουν τον μπλαουγράνα κόσμο απέναντί τους. Την ώρα της εκδίκασης της υπόθεσης, αν δεν είχε συμβεί τίποτα «ατυχές» σε εισαγγελέα και δικαστή εν τω μεταξύ, ο κόσμος θα ήταν απ’έξω από το δικαστήριο για να «αντιδράσει».

Αν η Ισπανία ήταν Ελλάδα ο Φλορεντίνο Πέρεθ θα έδινε κάθε δίκιο στους οπαδούς που πήγαν στο προπονητικό κέντρο της Ρεάλ Μαδρίτης και έκραξαν τους παίχτες για την ήττα στο κλάσικο.  Δε θα τους έψαχνε για να τους αφαιρέσει την κάρτα φιλάθλου αλλά θα τους έδινε μια τηλεοπτική εκπομπή σε κανάλι του, θα τους έβαζε σε μια ιστοσελίδα να γράφουν για τη Ρεάλ, ή θα τους έδινε μια θέση στις κατασκευαστικές του εταιρίες. Θα έβγαινε να πει ότι ο υπέροχος κόσμος της ομάδας έχει δίκιο και ότι δεν μπορεί η ομάδα να χάνει σε ντέρμπι από έναν σύλλογο που δεν είναι καν ισπανικός. Θα έλεγε ότι οι παίχτες πρέπει να τιμήσουν τη φανέλα που έχουν φορέσει ο Ντι Στέφανο και ο Μπουντραχένιο και δεν μπορούν να παρουσιάζονται τόσο κατώτεροι από το μεγαλείο της Μαδρίτης. Θα έδινε έκπτωση στα εισιτήρια των Ούλτρα Σουρ και θα τους έβαζε να κινητοποιηθούν κατά του ισπανικού Συμβουλίου της Επικρατείας που μπλόκαρε την ανακαίνιση του Μπερναμπέου. Θα έλεγε ότι το σάπιο σύστημα της Μπάρσα στην ομοσπονδία πρέπει να ξηλωθεί και ότι ο κόσμος των Μερένχες δε δέχεται αυτήν την αντιμετώπιση.

Αν η Ισπανία ήταν Ελλάδα η Σεβίλλη θα είχε αποσυρθεί απ’ το πρωτάθλημα. Μετά τη φυλάκιση του προέδρου της Ντελ Νίδο οι οπαδοί θα είχαν απαιτήσει η ομάδα να μην είναι κομμάτι του σάπιου κατεστημένου της Λα Λίγα. Οπαδοί στην Ανδαλουσία θα ζητούσαν στα τοπικά ραδιόφωνα οι παίχτες της Σεβίλλης να αποχωρήσουν απ’ την εθνική. Ο Δελ Μπόσκε θα έλεγε ότι δε χρειάζεται να φτάσουν μέχρι εκεί αλλά η ισπανική ομοσπονδία θα του έδινε χαρτάκι ώστε να μην καλέσει παίχτες απ’ τη Σεβίγια και να το ρίξει σε τεχνικές αποφάσεις. Ο σύλλογος θα έλεγε ότι φυλακίζουν τον πρόεδρο της ομάδας γιατί μια ομάδα του φτωχού ισπανικού Νότου δεν μπορεί να τα βάζει με το κατεστημένο του άξονα Μαδρίτης-Βαρκελώνης. Όμως η Σεβίγια έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια τόσα ευρωπαϊκά τρόπαια όσα οι Μαδριλενο-Βαρκελωνέζοι μαζί. Αλλά τους πολεμάει το σύστημα.

Η Ισπανία όμως δεν είναι Ελλάδα, όπως απέδειξε πρόσφατα και η Ατλέτικο.