Προς Μάρκον (Μια ιστορία αγάπης και μίσους)

Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει αυτό Μάρκο Ματεράτσι. Να υπάρχει κάποιος δηλαδή που να σου βγάζει το Δώκτορ Τζέκιλ και το Μίστερ Χάιντ από μέσα σου και, ειλικρινά, να μην ξέρεις ποιος απ’ τους δύο έχει δίκιο. Kάτι σαν το Dead Ringers του Κρόνεμπεργκ ένα πράγμα. Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός; Αυτή είναι η δική μου σχέση με τη δική σου ψυχοσύνθεση. Με τη δική σου προσωπικότητα. Με σένα. Ναι Μάρκο Ματεράτσι σε μισώ, σ’ αγαπώ και με μπερδεύεις. Έτσι σκέφτηκα να σου γράψω και να σου μιλήσω. Να το βγάλω από μέσα μου μπας και βρούμε άκρη. Δύσκολο βέβαια αλλά δεν έχω να χάσω κάτι με μια προσπάθεια.

Σε μισώ γιατί ευθύνεσαι εσύ – και μόνο εσύ – για το άδοξο φινάλε του μεγαλύτερου αρτίστα που γνώρισε το ποδόσφαιρο τα τελευταία 30 χρόνια. Σε εκείνη την κουτουλιά του Ζιντάν δεν πόνεσες μόνο εσύ και ο Ζιζού αλλά και εγώ που έβλεπα την κόκκινη κάρτα να έρχεται. Όχι αυτό δεν ήταν το σωστό φινάλε για το Γάλλο μάγο. Ακόμα και σήμερα βλέπω τη διαδικασία των πέναλτι και περιμένω να ευστοχήσει ο Τρεζεγκέ και να δω το Ζιζού να σηκώνει το τρόπαιο. Στο τέλος βλέπω εσένα και το Λούκα Τόνι και τσιμπιέμαι για να ξυπνήσω. Πόσο άδικο ρε Φάουλερ; Σε αγαπώ γιατί δε μπορώ να μην παραδεχθώ πως έκανες ένα φοβερό τουρνουά και κάλυψες επάξια το κενό του τεράστιου Αλεσάντρο Νέστα σκοράρωντας και στο μεγάλο τελικό. Αν υπήρχε μετρητής ψυχής εσύ και ο Καναβάρο θα τον είχατε τερματίσει σε εκείνη τη διοργάνωση. Και επειδή δεν παίζουν μπάλα μόνο οι ντελικάτοι μέσοι και επιθετικοί, εγώ σου βγάζω το καπέλο και σε παραδέχομαι.

Σε μισώ γιατί στα ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα, κόντρα στους εξαιρετικούς (τότε) Ροσονέρι, ξυλοφόρτωνες το Σεφτσένκο με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Γονατιές, κλωτσιές σε κάθε σημείο του σώματος και μερικά τάκλιν που έχουν απαγορευτεί σε πρωταθλήματα Μουάι-Ται στην Ταϊλάνδη. Αυτές δεν ήταν ωραίες εικόνες. Σε αγαπώ όμως γιατί έδειξες πως είσαι και εσύ άνθρωπος (και όχι κάποιος T-1000 που έχει ξεμείνει στη Γη) μετά το νικηφόρο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010. Εκείνη η δακρύβρεχτη αγκαλιά με το Μουρίνιο έξω απ’ το γήπεδο θα έκανε ακόμα και τον Έφεμπεργκ να δακρύσει. Ίσως και τον Τέρι το Μπούτσερ. Ίσως περισσοτέρους κι απ’ αυτούς που δάκρυσαν με το Love Story του Άρθουρ Χίλερ.

Σε μισώ γιατί όταν έκανες το ταξίδι Ιταλία-Αγγλία υπέγραψες  στην Έβερτον (κάνοντας ονειρικό δίδυμο με τον Μπίλιτς) και ένας φίλος της Λίβερπουλ (όπως εγώ) δεν μπορεί να το δει αυτό με καλό μάτι. Όπως και να έχει, για ένα χρόνο το παίδεψες το ποδόσφαιρο στο Νησί και σε ευχαριστούμε γι’ αυτό. Απ’ την άλλη σ’ αγαπώ επειδή σε εκείνο το 3-2 του Άνφιλντ ήσουν αυτός που έκανε το πέναλτι και έδωσε την ευκαιρία στο Ρόμπι Φάουλερ να ισοφαρίσει και να μας χαρίσει έναν απ’ τους επικότερους πανηγυρισμούς έβερ. Οι φίλοι των ρεντς θα σε θυμούνται για πάντα Μάρκο Ματεράτσι. Να μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό.

Σε μισώ για εκείνη την αγκωνιά στον κακομοίρη το Σορίν. Είναι αυτό που λέμε “μη σου τύχει” αλλά στον Αργεντινό και έτυχε και πέτυχε. Ακόμα θυμάμαι τα βγαλμένα μέσα απ’ τη ζούγκλα μαλλιά του Σορίν μπλεγμένα και βουτηγμένα στα αίματα με σένα  να απορείς επειδή τα μούτρα του έπεσαν “τυχαία” στον αγκώνα σου. Δε μπορώ όμως και να μη σ’ αγαπώ για εκείνο το φοβερό γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ κόντρα στη Μίντλεσμπρο. Γιατί μπορεί να υπήρξες σκληρός και βίαιος αλλά το τόπι και τα μυστικά του τα γνώριζες αρκετά καλά. Για κεντρικός αμυντικός ήξερες πολύ μπάλα που λένε και στο χωριό μου αλλά εσύ ήθελες να σε αποκαλούν “τσαπί”. Όπως τη βρίσκει καθείς.

Σε μισώ επίσης για εκείνο το αλά Μιγιάκι μαρκάρισμα στον Αγιάλα σε παιχνίδι Βαλένθια – Ίντερ. Ένα μαρκάρισμα που έβαλε φωτιά σε παίκτες και οπαδούς με απίστευτο ξύλο εντός και εκτός γηπέδου. Απ’ τον ίδιο αγώνα όμως δε μπορώ να μη σε αγαπήσω όταν μετά το μαρκάρισμα – και ενώ βλέπαμε εικόνες βγαλμένες απ’ το Σαλούν που σύχναζε ο Λούκι Λουκ – εσύ ήσουν κύριος και προσπαθούσες να κατευνάσεις τα πνεύματα συμπαικτών και αντιπάλων. Αυτό μόνο ένας Μάρκο Ματεράτσι θα μπορούσε να το κάνει τόσο τέλεια. Ο Μπουρντίσο με τον Μαρτσένα μπορεί να πλακώνονται ακόμα στο Μεστάγια τώρα που το ξανασκέφτομαι και ο ηθικός αυτουργός ήσουν εσύ Ματεράτσι. Μόνο εσύ. Πόσο τέλειος ήσουν στο ρόλο του Silent Bob σε εκείνη την αναμέτρηση. Πόσο;

Τέλος σε μισώ γιατί είμαι σίγουρος πως κάτω απ’τη μάσκα που φοράς κρύβεται ο Darth Vader ή κάποια άλλη μυθική μορφή κινηματογραφικού κακού όπως ο Άλκης Γιαννακάς. Ήσουν το κακό στο ποδόσφαιρο για πάνω από 15 χρόνια σαν Ασιάτης ιδιοκτήτης ομάδας αλλά παράλληλα σε αγαπώ γιατί κατάφερες να κερδίσεις Μουντιάλ, Τσάμπιονς Λίγκ και ένα σωρό τίτλους στην Ιταλία με τη φανέλα της Ίντερ. Σκοράροντας και μερικά όμορφα και κρίσιμα τέρματα αν και κεντρικός αμυντικός. Είσαι μια ανώτερη δύναμη που δεν ξέρω γιατί κατάφερες ότι κατάφερες αλλά δε με νοιάζει να ψάξω και τους λόγους. Τέλος.

Τελικά όσο κι αν παλέψω με τον εαυτό μου ΠΟΤΕ δε θα καταλάβω αν σε μισώ περισσότερο απ’ όσο σε αγαπώ και τούμπαλιν. Κι αυτό λέει πολλά για την αξία σου Μάρκο Ματεράτσι. Άλλωστε ελάχιστοι σε κατάλαβαν πραγματικά σε αυτή τη ζωή. Κάτι που – είμαι σίγουρος – δε σε ένοιαξε και ποτέ.