Το Football Manager μου έκλεψε τη ζωή
Ο πομπώδης τίτλος δεν είναι δικός μας, αλλά ενός βιβλίου που εκδόθηκε το 2012 και μιλάει για τι άλλο, για το παιχνίδι που αν δεν έχει κλέψει ζωή, έχει κλέψει άπειρες ώρες από πολλούς εξ ημών. Το Football Manager, FM για τους φίλους, CM ή ChampMan για τους παλιότερους, είναι ένας γλυκός εθισμός και αυτό έχει ως στόχο να δείξει το συγκεκριμένο πόνημα. Το βιβλίο προσπαθεί να κάνει αρκετά πράγματα μαζί, από το να παρουσιάζει την ιστορία του παιχνιδιού μέχρι να μιλάει για τις φιλανθρωπίες της εταιρείας, σε κάποια τα καταφέρνει και σε κάποια άλλα όχι. Το αποτέλεσμα είναι να μοιάζει σε πολλά σημεία σαν συρραφή άρθρων και συνεντεύξεων και να είναι αλλού ενδιαφέρον και αλλού αρκετά βαρετό. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς να είναι από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά βιβλία που διαβάσαμε, έχει κεφάλαια που αξίζουν.
Τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια είναι οι ποδοσφαιριστές-θρύλοι του παιχνιδιού και κάποιες από τις προσωπικές ιστορίες των άρρωστων παικτών. Το τιμ του βιβλίου κατάφερε και βρήκε πολλούς από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του FM που δεν έκαναν τίποτα στην καριέρα τους. Μαρκ Κερ, Κένεντι Μπακιρτσίογλου, Τσέρνο Σάμπα, Άντερς Σβένσον, Μάικλ Νταφ, Στέφαν Σελάκοβιτς, Τόμι Σβίνταλ Λάρσεν και φυσικά ο τεράστιος Τοντόν Ζόλα Μουκόκο μεταξύ άλλων μιλάνε για την αγάπη του κόσμου που έζησαν και ζουν παρ’ ότι έκαναν μετριότατες καριέρες (το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς πέρασαν από την Ελλάδα, λέει πολλά για τη χώρα μας), όπως και για το αν ξέρουν το παιχνίδι ή το έχουν παίξει. Έχει πλάκα να βλέπεις πώς βίωσαν την περίεργη αυτή διασημότητά τους και να λένε για τον κόσμο που τους ήξερε και τους ζητούσε αυτόγραφα.
Στο κομμάτι με τις… προσωπικές μαρτυρίες υπάρχουν κι εκεί κάποια διαμαντάκια. Yπάρχει η ιστορία του κοστουμάτου τύπου που είχαν φύγει οι γονείς του και ντύθηκε για τον τελικό του ΟΥΕΦΑ ουρλιάζοντας όταν ο Άντι Κάρολ ισοφάρισε, με αποτέλεσμα οι γείτονες που ήξεραν ότι είναι μόνος να καλέσουν την αστυνομία. Υπάρχει η ιστορία του γίγαντα που η γυναίκα του κανόνιζε μήνα του μέλιτος σε Ελλάδα ή Ιταλία και αυτός την πήγε στη… Βουλγαρία για να πάει στην πόλη Νέσεμπαρ μια που την είχε αναλάβει στο FM στη Β’ εθνική της χώρας. Και ίσως αυτή που με αγγίζει πολύ, με τον τύπο που έφτασε στα πέναλτι με την Πάτρικ Θιστλ απέναντι στoυς Ρέιντζερς έχοντας βάλει ένα ποτήρι κρασί, ακούγοντας την δισκάρα Moon Safari των Air και βλέποντας τους παίκτες του να ευστοχούν στα δυο πρώτα και τους αντιπάλους να χάνουν τα δικά τους. Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κουδούνι, γύρισε η κοπέλα του, τον έπιασε στην πάρλα, έβαλε ένα ριάλιτι σόου να φωνάζει στην τιβί χαλώντας το mood και ο ήρωάς μας πάτησε το Pause ξανά για να δει την Πάτρικ Θιστλ να χάνει τα τρία επόμενα και τους Ρέιντζερς να σκοράρει. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με το βιβλίο σε τουλάχιστον 35 περιπτώσεις διαζυγίου έχει αναφερθεί το παιχνίδι ως ένας από τους λόγους.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ψιλοαπέχω από το παιχνίδι, κυρίως λόγω χρόνου αλλά και γιατί μου λείπουν οι παλιές ωραίες εποχές χωρίς τα γραφικά και γιατί με κουράζει το υπερβολικό micro-management των νέων εκδόσεων. Οι σημαντικότερες στιγμές που μου έχουν μείνει είναι αυτές στα πρώτα χρόνια, στο multiplayer παιχνίδι που στήναμε. Εκείνη την περίοδο, στα τέλη του περασμένου αιώνα με αρχές αυτού (πόσο ωραίο ακούγεται) δεν υπήρχαν ζμαρτφόν και adsl (στην Ελλάδα), υπήρχε απλή dial-up με το μόντεμ να κάνει τον ηδονικό ήχο όταν συνδέεσαι. Με τα πενιχρά 28.8k και 56k συνδεόμασταν μετά τις 23.00 (που μετρούσε ως μία τηλεφωνική μονάδα η σύνδεση ή κάτι τέτοιο), διαλέγαμε ένα πρωτάθλημα και παίρναμε σχετικά ισοδύναμες ομάδες. Αυτό που ξεχώριζε όμως δεν ήταν ότι παίζαμε ονλάιν, αλλά ότι το παιχνίδι γινόταν Simulation και R.P.G. Σε κάθε καινούρια λίγκα, ο καθένας μας έπαιζε μια διαφορετική περσόνα. Στο ένα π.χ. ήμουν ένας Γάλλος ψυχρός προπονητής που ανέλαβε να σώσει τη Ρέντινγκ και στο άλλο ένας γραφικός λαϊκός Σουριναμέζος κόουτς της ΑΖ. Το ίδιο κι οι αντίπαλοι φίλοι. Στα χρόνια που παίζαμε παρέλασαν Ιρλανδοί μπεκρήδες, Ρώσοι καπνιστές, Ιταλοί λαϊκιστές κ.ο.κ. Το μισό παιχνίδι ήταν το FM και το άλλο μισό το chat όπου γράφαμε τίτλους εφημερίδων και κάναμε συνεντεύξεις τύπου μετά από τα ντέρμπι. Εκεί ο κάθε προπονητής μιλούσε για τον αγώνα και δεχόταν ερωτήσεις από τους άλλους δύο που έκαναν τους δημοσιογράφους. Συχνά οι ερωτήσεις ήταν προβοκατόρικες και καθώς είχε προηγηθεί ένας αγώνας μίσους και αγωνίας υπήρχε πάντα ψου-ψου για τη διαιτησία και για τις ικανότητες του αντιπάλου, με τις αποχωρήσεις να είναι συχνές. Από εκείνα τα ανέμελα χρόνια μας έμειναν πολλές ιστορίες, τρεις εκ των οποίων θα αναφέρω σε αυτό παραλήρημα δίχως τέλος για το FM:
1. Το χάρτινο πρωτάθλημα της Μπορούσια Ντόρτμουντ
Πρέπει να ήταν το πρώτο μας ονλάιν παιχνίδι με τρία άτομα και ήταν κάπου κοντά στο 2001-2002. Επιλέξαμε Μπουντεσλίγκα, εγώ πήρα τη Νεβερκούζεν, ο duendes την Ντόρτμουντ και ένας τρίτος φίλος την Σάλκε. Η πρώτη μου χρονιά ήταν εξαιρετική, ο γερόλυκος Ουλφ Κίρστεν σκόραρε κατά ριπάς και ο Ζε Ρομπέρτο όργωνε την αριστερή πλευρά. Δεν θυμάμαι τι έγινε στο τέλος, νομίζω βγήκα Ευρώπη και η Μπαγερν πήρε τον τίτλο. Τα χτυπήματα της μοίρας ήταν απανωτά το καλοκαίρι. Ο Κίρστεν αποφάσισε να σταματήσει μόλις στα 36 του. Τον έκανα χρυσό να συνεχίσει, αλλά όχι, αυτός εκεί. Ο Ζε Ρομπέρτο ήθελε μεταγραφή, την αρνήθηκα και μετά σερνόταν σαν το φίδι τη 2η χρόνια. Την ίδια στιγμή ο Μέλερ αποφάσισε να σταματήσει από την Σάλκε. Συνεννοήθηκα με τον φίλο μου και κλείσαμε ένα φιλικό στο τέλος της σεζόν προς τιμήν των γερόλυκων. Βγάλαμε και οι δυο αλλαγή Μέλερ-Κίρστεν στο ίδιο λεπτό για να αποθεωθούν από τον κόσμο (στο δικό μας μυαλό τουλάχιστον έγινε έτσι), συγκινητικές στιγμές στο τσατ.
Η 2η σεζόν ήταν μέτρια, με τον Μπαστούρκ να απογοητεύει. Αντίθετα, τα πράγματα πήγαιναν τέλεια για την Ντόρτμουντ. Αν είχες μεγάλο γήπεδο είχες και φράγκα και έτσι δεν μπορούσε να συγκριθεί η ταπεινή Μπαϊαρίνα με το Βεστφάλεν. Οι κιτρινόμαυροι σκόρπισαν μερικά δεκάδες εκατομμύρια πήραν παικταράδες και η ομάδα του duendes πήγαινε για την κούπα δίνοντας μάχη με την Μπάγερν. Την τελευταία αγωνιστική έπαιζε εκτός έδρας με ένα λιμό και με νίκη έπαιρνε την κούπα. Βρέθηκε πίσω στο σκορ από νωρίς κι οι άλλοι δύο τρίβαμε τα χέρια μας (ναι δεν το κρύβουμε, θέλαμε το κακό του φίλου μας). Το ματς τελειώνει και ο duendes μας στέλνει μήνυμα ότι έχει αποσυνδεθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα, οπότε έπρεπε να ξαναρχίσουμε το παιχνίδι. Σχεδόν 15 χρόνια μετά δεν το πιστεύουμε και είμαστε σίγουροι ότι τράβηξε το καλώδιο. Ξαναφορτώσαμε το save game πριν τον αγώνα, σίγουροι ότι θα κάνει το πρέπον και θα κάτσει να χάσει, αλλά αυτός έπαιξε κανονικά και κέρδισε το ματς, μαζί και το πρωτάθλημα. Σχεδόν 15 χρόνια μετά και δεν του το αναγνωρίζουμε ως τίτλο. Το πρωτάθλημα της νοθείας της Ντόρτμουντ το θυμούνται όλοι στη δικιά μας Γερμανία.
2. Η κλοπή του Κλαούντιο Λόπες
Εγώ και ο φίλος μου διαλέξαμε τη Γαλλία και αναλάβαμε Μαρσέιγ εγώ και Μονακό αυτός. Τα λεφτά λίγα, οι ομάδες ψιλοτραγικές εκείνη την περίοδο. Καταλήξαμε να πάρουμε τερματοφύλακες τον Αλέκο τον Δέλλιο και τον Διλμπέρη αντίστοιχα. Μιλάμε για φτώχεια, όχι αστεία. Ψάχνοντας στο πανέρι με τους ελεύθερους διαπιστώνω ότι ο αγαπημένος Κλαούντιο Λόπες είναι χωρίς ομάδα. Ταμάμ για την Μαρσέιγ μου των άμπαλων παικτών. Κλείνουμε το παιχνίδι (φοιτητές τότε και αργόσχολοι) και κανονίζουμε για καφέ. Βρισκόμαστε και αντί να συζητήσουμε για γυναίκες, μουσική, σινεμά συζητάμε για το CM. “Βρήκα μια εξαιρετική περίπτωση” του λέω. “Σώπα, για πες” μου λέει. “Όχι δεν μπορώ, θα το δεις όταν κλείσει” λέω μια που είχα κάνει ήδη μια αρκετά καλή πρόταση και περίμενα την απάντηση στο επόμενο “continue”. “Όχι ρε, πες μου. Δεν θα τον χτυπήσω τον παίκτη ακόμα και να μου κάνει“. Ο υποφαινόμενος, αθώος γαρ και πιστεύοντας στο moto “Bros before striker hoes” του λέει. Το ίδιο βράδυ συνεχίζουμε το παιχνίδι, ο “φίλος” μου κάνει πρόταση στον Αργεντίνο, ως Μονεγάσκος έχει παραπάνω φράγκα και παίρνει τον παίκτη. Ο Κλαούντιο Λόπες όχι μόνο δεν ήρθε στην Μαρσέιγ, σκόραρε και εναντίον μου. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, ακόμα και φίλοι που δεν έχουν ιδέα από CM, έχουν να το λένε στην παρέα. Είμαι ο ηθικός νικητής (αλλά χωρίς τον Κλαούντιο Λόπες).
3. Η βρώμικη έξοδος στο CL
Η ιστορία αυτή γίνεται λίγα χρόνια μετά, πάνω κάτω το 2004 ας πούμε. Παίζουμε στην Ισπανία οι τρεις μας. Εγώ έχω αναλάβει την Ατλέτικο κι οι άλλοι δυο τη Βιγιαρεάλ του Ρικέλμε και την Μπέτις του Χοακίν. Μετά από μία εξαιρετική πρώτη σεζόν με τον Τόρρες να βγάζει φωτιές, η 2η είναι ακόμα καλύτερη παρά το γεγονός ότι ο Φερνάντο μουρμουρίζει επειδή θέλει να φύγει. Με έναν μαγικό Παναγιώτη Λαγό στα αριστερά (δακρύζω που το λέω), Αντόνιο Λόπεθ, Πιερ Λουξάν, Κουν Αγκουέρο που έχω πάρει πριν πάει στην πραγματικότητα στην Μαδρίτη και Μάξι Ροντρίγκες, η Ατλέτικο παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη.
Την στιγμή που καθαρίζω στη 2η σεζόν το πρωτάθλημα από νωρίς, οι άλλοι δίνουν μεγάλη μάχη για την τελευταία θέση του CL. Η βαθμολογία πάει πόντο πόντο, οι τοπικές εφημερίδες κατηγορούν την αντίπαλη ομάδα για σπρώξιμο από τη διαιτησία και φτάνουμε στην τελευταία αγωνιστική που θα κριθούν όλα. Δυο σχετικά όχι πλούσιες ομάδες ξέρουν ότι τα λεφτά του CL θα δώσουν την κατάλληλη ώθηση. Η αδιάφορη Ατλέτικό μου ταξιδεύει στο Μαδριγάλ να παίξει με τη Βιγιαρεάλ του ενός φίλου και η Μπέτις του duendes παίζει εντός. Οι φήμες οργιάζουν. Κάποιοι λένε ότι σε private chat ζήτησα 100 χιλιάδες ευρώ (τα οποία θα έπαιρνα πουλώντας στην Βιγιαρεάλ ένα σαπάκι της β’ ομάδας με αυτό το ποσό), άλλοι ότι θα αγόραζα σε καλή τιμή τον τότε τερματοφύλακα της Βιγιαρέαλ. Οι τοπικές εφημερίδες της Σεβίλλης για μια εβδομάδα έριχναν λάσπη στο πρόσωπό μου. Σχεδόν 15 χρόνια μετά μόνο οι δυο προπονητές ξέρουν τι έγινε. Η Ατλέτικο κατέβηκε με πολλές αλλαγές στην εντεκάδα της, η Βιγιαρεάλ επικράτησε (νομίζω με κάτι σαν 3-1 ή 2-1) και κούνησε το σεντόνι και ο προπονητής μου ακόμα είναι ανεπιθύμητος στην πράσινη πλευρά της Σεβίλλης.
34 σχόλια σχετικά με το “Το Football Manager μου έκλεψε τη ζωή”
Ριγη συγκινησης καθε φορα που διαβαζω FMικες ιστοριες…
Σαν φοιτητης εχω ξοδεψει απιστευτες ωρες σε αυτο το ευλογημενο παιχνιδι. Ακομα και οι κλασσικοι σαλονικιωτικοι φοιτητικοι καφεδες ειχαν CMικο (τοτε η σειρα ονομαζονταν Championship Manager) χαρακτηρα καθως όλο και καποιος από την καφεδοπαρεαπαρεα θα επαιζε αυτο το παιχνιδι. Οποτε η συζητηση αναλωνοταν στα επιτευματα του καθενος με την ομαδα του, τα ταλεντακια που εβγαζε η ακαδημια του καθως και τα φυντανια που ανακαλυπτε σε κατι Β’ Σουηδιας (ταλεντομανα η Σουηδια).
Αποκορυφωμα μου… Επιστροφη ξημερωματα απο νυχτερινη εξοδο με τον Αρη να αγωνιζεται τελικο UEFA με Γιουβεντους και να τον παιζω χωρις να τον θυμαμαι καν! Οταν ξυπνησα την αλλη μερα το πρωι η Αρειαναρα ήταν κατοχος του τροπαιου και ο υπολογιστης ακομα ανοιχτος!!!
μαγικες ιστοριες, που ειμαι απολυτα ενταξει με τον εαυτο μου που δεν τις εζησα.
εντελως συνειδητα αποφασισα οτι δε θα αγγιξω ποτε αυτο το παιχνιδι, αν θελω να εχω γκομενα, φιλους, ζωη γενικοτερα. σε ενα μιτινγκ με τον εαυτο μου, πιο σκληρο κι απο γιουρογκρουπ, επετρεψα αυστηρα μονο colin mcrae rally. κι εζησα εγω καλα κι εσεις καλυτερα.
Όχι ότι είχα κ ποτέ αμφιβολία αλλά μετά από αυτό το άρθρο μπορώ να πω ότι ναι, είστε σαν κ εμάς.
Το τι ιστορίες μου φέρατε στο μυαλό, πόσες ώρες καψίματος, πόσα ατέλειωτα βράδια.
Πρώτη μου ομάδα η Dortmund που εκείνη την χρονιά στην πραγματικότητα το σήκωσε, με Πάολο Σόουζα στην ενδεκάδα που όταν ήρθε στην Πανάθα κ πιτσιρικάς του είχα πάρει αυτόγραφο τότε μετά από έναν αγώνα, έτοιμος ήμουν να του πω πόσο πολύτιμο γρανάζι ήταν στην κίτρινη μηχανή μαζί με Μέλερ κ Ρίκεν στο κέντρο.
Περάσαν τα χρόνια κ κάπως πέρασα φοιτητής στην Λάρισα. Οσο δεν έπινα καφέ στην πλατεία ταχυδρομείου, έπαιζα μπάσκετ στην νεάπολη, έβλεπα κανα ματς στο Αλκαζαρ κ λίκνιζα(!) το κορμί μου στα κλαμπ κ τα μπουζουξίδικα, έλιωνα σπίτι παίζωντας FM. Ποια μαθήματα κ ποιες γκόμενες μου λες τώρα.
Εκεί στα πρώτα χρόνια κ το μέσο της προηγούμενης δεκαετίας. Για ακόμα μια φορά η τύχη μου έκλεισε το μάτι κ πέτυχα συγκάτοικο με τον ίδιο εθισμό. Αυτό ήταν, η μαγεία του διπλού παιχνιδιού είχε μόλις ξεχυθεί μπροστά μου. Πρωτάθλημα με δύο μάνατζερ κ change user κάθε λίγο κ λιγάκι. Αποχώρηση από το δωμάτιο όσο ο ένας χτένιζε την μεταγραφική αγορά για το νέο άγνωστο πουλέν. Εναν καινούριο Lebohang Mokoena, ένα Orlando Sa, έναν Maxim Tsigalko βρε αδερφέ. Συμφωνίες κυρίων για να μη χτυπάμε τους ίδιους στόχους ή τους παίκτες του άλλου που τέλειωναν τα συμβόλαια (περιττόν να αναφέρω ότι σπάνια το καταφέρναμε με αποτέλεσμα απίστευτες γκρίνιες). Αξημέρωτα βράδια στο δωμάτιο μας (πιο πολύ έβλεπε το δικό μου που ήταν το pc εκεί, παρά το δικό του), να μας παίρνει ο ύπνος στην καρέκλα κ ο ένας να ξυπνάει τον άλλο γιατί ήταν η σειρά του να παίξει αγώνα.
ΙΣΤΟΡΙΑ νο1
Καϊζερσλάουτερν vs Μπορούσια Γκλάντμπαχ.
Tα πρώτα χρόνια όπου Μπάγερν κ Ντόρντμουντ μας έκαναν πλάκα κ εμείς να μαχόμαστε για μια θέση στο τσου λου κ το ουεφα, πέρασαν ανεπιστρεπτί με εμάς να κάνουμε κατάληψη στις πρώτες δύο θέσεις. O δικός του marek heinz να με εκτελεί ακατάπαυστα αλλά στο τέλος οι δικοί μου κόκκινοι διάβολοι με τον Γιάνναρο τον Αμανατίδη να είναι αυτοί που σηκώνουν την σαλατιέρα. Από ‘κει και πέρα δεν υπήρχε επιστροφή με το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά να κάνει συχνά την εμφάνιση του στον ουρανό του θρυλικού fritz-walter stadion. Χαιλάιτ: Η αρπαγή του νέου πελέ φρέντι αντού του ενός από τον άλλο κ τούμπαλιν.
IΣΤΟΡΙΑ νο2
Κοπεγχάγη vs Μπρόντμπυ
Εντάξει εδώ πρωταγωνιστούσαμε από την πρώτη μέρα με τα περισσότερα πρωταθλήματα να εναλλάσσονται οπότε όλο το βάρος το είχαμε δώσει στην ευρωπαϊκή διάκριση. Το μεγάλο πλήγμα για τους άσπρους μου ήρθε όταν συναντηθήκαμε στον ημιτελικό του κυπέλλου ουέφα όπου κ αποκλείστηκα ξεκάθαρα λόγω λάθους στο λογισμικό της sports interactive καθώς ο τερματοφύλακας του karim Zaza μεταμορφώθηκε για ένα βράδυ σε υβρίδιο Λεβ Γιάσιν-Πίτερ Σμάϊχελ-Τζίτζι Μπουφόν κ τέλειωσε τον αγώνα με βαθμολογία 10(!!!!!) κ έχοντας βγάλει κ τα αουτ. Χαϊλαιτ: οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν όταν στον τελικό που έπαιξε μετά αν κ τον έχασε, στο continue τον έβγαλε τροπαιούχο με τους fans να singing his name ναουμε κ εμένα να βγάζω φωτιές από τα αυτιά.
ΙΣΤΟΡΙΑ νο3
Απόλλων Καλαμαριάς vs Απόλλων Αθηνών
Μετά από διάφορες περιπλανήσεις ανα τον κόσμο ήρθε η ώρα για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη κ τα χωράφια της Β’ εθνικής μετά από παρακάλια του φίλου μου. Φίλαθλος του Απόλλων Σμύρνης γαρ. Διαλέγω τον άλλο Απόλλων εγώ, αυτό του Σίβας Κλέϊτον.
Ανεβαίνουμε την κατηγορία τρένο, κ από ‘κει οι στρατιές των μισθοφόρων μας (σουηδοί αυτουνού, λατίνοι εμένα) αναλαμβάνουν να μας μετατρέψουν σε πρωταγωνιστές της Α’ εθνικής διεκδικώντας κάθε χρόνο κύπελλο κ ευρωπαϊκή έξοδο.
Χαϊλάιτ: Τελευταία αγωνιστική κ το πρωτάθλημα κρίνεται ανάμεσα σε μένα κ τον ολυμπιακό με τον οσφπ να παίζει εύκολο ματς με ομάδα που έχει υποβιβαστεί κ εμένα να τίθεμαι αντιμέτωπος εκτός έδρας με τον αδιάφορο φίλο μου που έχει βγει οριστικά 4ος, στο Γεώργιος Καμάρας κ να παίζω για δύο αποτελέσματα. Τα βαλιτσάκια που του έταξα δεν έπιασαν τόπο, η κοινή μας αντιπάθεια στον σύλλογο του πειραιά ούτε κ κάπως έτσι με νίκησε κ στέρησε από την καλαμαριά το πρώτο της πρωτάθλημα που δεν ήρθε ποτέ έκτοτε.
Με τον φίλο μου ψιλοχαθήκαμε έκτοτε αλλά όποτε βρισκόμαστε κ συζητάμε για μπάλα κ τον ακούω να λέει για όσα κάνει ο οσφπ στην πραγματικότητα πάντα θα του κοπανήσω ότι δεν έχει δικαίωμα να μιλάει μετά από το πρωτάθλημα που του χάρισε τότε.
Είπα πολλά το ξέρω κ συγνώμη αλλά μου φέρατε τόσες πολλές αναμνήσεις στο μυαλό που ήθελα να τις μοιραστώ. Ξέρω ότι θα τις εκτιμήσετε ίσως.
@lostre είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κανονικοί προπονητές που επίσης δεν θυμούνται
@kots ποτέ δεν είναι αργά
@ilits εντάξει, το τελευταίο με σκότωσε με τους Απόλλωνες. Η καλύτερη ιστορία με διαφορά.
@elaith
μην την πατησω σαν το ανεκδοτο με το γερο που ενω τον πηδαγε ενας αλλος γερος (για πρωτη φορα) εκλαιγε. και τον ρωταει “γιατι κλαις, πονας?” κι αυτος απανταει “οχι, σκεφτομαι τι εχανα τοσα χρονια”.
Ρε παλιοπαιδα με συγκινησατε, θα πω κι εγω τη δικη μου ιστορια. Περιοδος euro 2004 ολοι ζουνε στον πυρετο της μπαλας και της εθνικης. Τη συγκεκριμενη μερα ομως δεν εχει παιχνιδι στο euro αλλα στο σπιτι μου, ξανθη – πανιωνιος για κυπελλο. Το ματς το παιζουμε συνεταιρικο με φιλο κι οταν ισοφαριζει ο μεγαλος Σουανης στο 92 και μας στελνει τελικο ουρλιαζουμε ΓΚΟΛ με οσο αερα μπορουν να βγαλουν οι ανθρωπινοι πνευμονες. Κι ακουμε περαστικους να ρωτανε ποιος το εβαλε ρε παιδια και να κοιτανε στον πρωτο που εμενα τοτε. Ο Σουανης τους απαντησαμε..
FM 2015… Προηγούμενη Παρασκευή!
Liverpool (Πρώην, μάλλον, κολλητός μου) – Arsenal (Εγώ) 4αδα CL. Πρώτο match.
Για άλλο ένα παιχνίδι έχω 4 σουτ στην εστία. Έχει 15. Χάνει 3-1. Δεν έχει ξανακάνει log in στο manager από τότε…
Απείχα συνειδητά 3 χρόνια. Από τότε που είχα ξεκινήσει ως προπονητής της ΑΕΚ για να με πάρει η Villareal μετά από 3 χρόνια & μαζί της να πάρω κύπελλο, πρωτάθλημα, Ch.L.
Για την ορκωμοσία του μεταπτυχιακού μου όμως ο αδερφός μου & η συμβία είχαν τη φαεινή ιδέα να μου κάνουν δώρο το τελευταίο FM. Πρώτο Σάββατο, εγκατάσταση, play, Napoli. Μετά από 7 ώρες συνεχόμενου παιχνιδιού είπα όχι, όχι, όχι. Απεγκατάσταση. Είμαι 3 χρόνια ξανά καθαρός.
Είμαι 5 χρόνια καθαρός, αλλά δεν αστράφτω κιόλας. Που και πού θαμπώνω λιγάκι, εγκαταστώ το fm10, την τελευταία έκδοση που τίμησα, και παίζω μέχρι το πρώτο μεγάλο ξενέρωμα: μετά κλείνω, απεγκατάσταση και ελπίζω να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξανακυλίσω.
ΥΓ. Alexander Farnerud, δεν πειράζει που δεν έγινες η παιχτούρα που υποσχόταν το cm03. Σήκωσες τόσα εικονικά τρόπαια, που τα πραγματικά μοιάζουν λίγα μπροστά τους.
Ειχα περασει για μια φαση καψιμο με FM,ακολουθωντας παλιοτερα καψιματα με Fifa98/99/2000 και Pro Evolution.Ορκιστηκα να το παρατησω οταν με Ατλετικο κυνηγουσα Πρωταθλημα Κυπελλο και Τσου-Λου την ιδια σεζον και μου εκατσε μεσα σε λιγες (εικονικες) ημερες :ηττα στην εδρα μου απο αδιαφορη Σανταντερ με τη μιση ομαδα εκτος απο τραυματισμους και καρτες (α ρε Ιμπαγασα με τα χαρτινα γονατα) κι αντιο πρωταθλημα στην Ισοβαθμια με Μπαρτσα την οποια ειχα κερδιει χλαρα στο Καμπ Νοου με 3-1 / ηττα στα πεναλτυ στο τελικο κυπελλου νομιζω απο Βαλενθια /αποκλεισμος στους 4 του Τσου-Λου μετα απο νικη 3-1 και ηττα σοκ 0-3 απο Μπαγερν…πηγα να τα σπασω κι ειπα φτανει,το κοβω κι ησυχαζω.
Καλοκαιρι του 13 ο ανηψιος μου δινει το τελευταιο τοτε FM αλλα κατα συμπτωση το ιδιο βραδυ γνωρισα την κοπελλα που τωρα ειμαστε μαζι και ξελογιασμενος δεν ξεκινησα καν.Απλα το ξεχασα εντελως.Προ μηνων το απεγκατεστησα τελειως οταν ειδα οτι απλα ετρωγε χωρο στο σκληρο.Οι εποχες του gaming μαλλον περασαν οριστικα για μενα.
ποο ρε φίλε..ακόμα θυμάμαι τη πρώτη μου εμπειρία με το τεέυταίο CM και την ομαδάρα που χα φτιάξει στη βαλένθια..μαζί με μπαράχα αλμπέλδα αγιάλα βιθέντε κτλ είχα πάρει ροναλντίνιο από παρί,ζουνίνιο,τον φέρελπι πλετίκοσα kai γιοργκενσεν απο φιορεντινα…μιλάμε για ποδοσφαρική κ@@λα…μοίραζα 3άρες και 4άρες σταθερά..ακομά την θυμάμαι εκείνη την ομαδάρα… από τότε fm σταθερά αλλά και αντίστοιχη μείωση στις ώρες ενασχόλησης όσο περνάνε τα χρόνια και αυξάνονται οι υποχρεώσεις.. :/
Με την αγαπημενη Ατλετικο Μδριτης ξεκιναω ως manager 32 ετων και η πρωτη κινηση ειναι να αναβασω τον υπερπαιχτη Aguero απο την ateti b .
Μετα απο ατελειωτα ξενυχτια που πηγα απευθειας δουλεια , δικαιολογιες οτι ειμαι κομματια στην τοτε κοπελα και νυν γυναικα μου για να μην βρεθουμε για να κατσω να παιξω και αλλα πολλα , με εδιωξαν απο την ομαδα 69 χρονων και αφου ειχα κατακτησει 12 cl,17 πρωταθληματα ,19 κυπελλα και 4 europa και εχοντας χτισει νεο γηπεδο στο οποιο εδωσεσαν το ονομα μου.
Σημειωση οτι με εδιωξαν 1 εβδομαδα μετα το 12ατο cl,,ακομα πιστευω οτι απλα πεθανα στο παιχνιδι και δεν με εδιωξε ο προεδρος!!!
Ποτέ δεν μπορούσα να παίξω πάνω από 4-5 σεζόν σε κάθε παιχνίδι. Δεν είναι ότι το βαριόμουν, απλά είχαν αρχίσει να φεύγουν πολλοί ποδοσφαιριστές και μετά έβγαιναν καινούριο με random ονόματα. Βλέπω όμως ότι πολλοί το κάνετε.
Α ρε άμπαλε Λοστρε79 θυμάμαι μου έδωσες το cd με το cm 01-02(και σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για αυτό),αλλά μου έδωσες μάπα recommendation(ben Saada)
Ακόμη θυμάμαι την έκφραση της μικρής μου αδερφής,όταν πετάχτηκα έξω απο το δωμάτιο το γκόλ του Centurioni(ιταλοΑργεντινός σαπάκι απο τα πανέρια)στο 90 του αγώνα με την Παναχαική που εξασφάλισε την άνοδο του Άρη μας.Χωρίς αυτό το χρυσό γκόλ δεν θα δημιουργούσαμε την κιτρινόμαυρη Αυτοκρατορία των 4 σερί πρωταθλημάτων και του κυππέλου ΟΥΕΦΑ (στο Τορίνο!)
Θυμαμαι το πρωτο που ειχα παιξει ηταν το cm06 στο PS2,καθως δεν ειχα υπολογιστη και ζηλευα τους φιλους μου που ειχαν και επαιζα.
Αυτο που μου χει μεινει ειναι πως μετα απο την πρωτη σεζον ο Μεσσι εμενε ελευθερος και σταματουσε και την μπαλα!!
Ατελειωτες ωρες καψιματος απο τοτε,ειδικα απο την στιγμη που πηρα τον υπολογιστη και εκλεινε 24ωρα ανοιχτος!
Να μιλήσω για την τιμή που ένιωσα όταν μετά από 15 χρόνια στην atletico ο προεδρας ανακοίνωσε την κατασκευή γηπέδου με το όνομά μου 100.000 θέσεων(έργο το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ προς απογοήτευση μου!!!) ;;
Να μιλήσω για την πρώτα φορά που νοίκιασα το παιχνίδι (fm 06) και έπαιξα σε υπολογιστή φίλου παρακαλώ 30 ώρες σερί;;
Να μιλήσω για τότε που μ έχει πάρει ο ύπνος στην καρεκλα μπαίνει μέσα ο συγκάτοικος και πετάγομαι και φωνάζω 3-2!!!;;
Πολλές πολλές αξέχαστες στιγμές ατελείωτου καψίματος στα φοιτητικά χρόνια!!
Ολα ξεκινησαν στο γυμνασιο το 97 νομιζω. Το αγορασε ενας φιλος που ειχε pc και ολοι στην παρεα του τη λεγαμε για την επιλογη του. Προτιμουσαμε φιφα…..
Κολλημα. Φτασαμε να πηγαινουμε σπιτι του το πρωι και να φυγουμε νυχτα…
Μετα σαν φοιτητης, ποιες εξοδους;; το τελειο ηταν να καταφερνω να μενω σπιτι μονος ολοκληρο Σ/Κ κατα το οποιο ελιωνα, κοιμομουν 6-7 ωρες και ξανα παλι μεχρι να παω στη σχολη τη Δευτέρα.
Εξομολογηση…δε μου αρεσε να χανω, πολυ save/load μεχρι να κερδισω τα παντα. Τελικο C.L. μπορει να τον επαιξα και 3 μερες μεχρι να κερδισω..
CM 03-04 με Πανσερραικό. Στην ομάδα από την πρώτη σεζόν οι λατίνοι Pisculichi, de la Cuesta , Evandro Roncatto , Renato. Μετά από τρεις σεζόν ο Πανσερραικός πρωταθλητής Ευρώπης νικώντας την Chelsea 1-0 στην παράταση με γκολ Μιλτου Σαπάνη. Από τις φωνές ξύπνησε ο πατέρας μου. Αυτός έβριζε. Εγώ τον αγκάλιαζα. Δε με ένιωσε.
ΥΓ: Μπορώ να δηλώσω περήφανα ότι δεν έχω κάνει ποτέ quit/load. Η ήττα με έκανε πάντα πιο δυνατό και επέστρεφα καλύτερος
Βλέποντας όλα τα σχόλια μαζί νιώθω σαν να είμαι σε κάποιο γκρουπ απεξάρτησης.
-ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΑΚΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ
-ΚΑΙ Ο ΜΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ
Ανατριχίλα… Από τις πρώτες στιγμές με την μικρή ομάδα όπου σιγά σιγά, με τα πουλέν, έκανε τις εκπλήξεις και ανέβαινε κατηγορία, οι πρώτοι τίτλοι, η επέκταση του σταδίου, οι πρώτες μεγάλες μεταγραφές, η φήμη της ομάδας που μεγάλωνε, η καθιέρωση, η αναγνώριση από τους μπουκ ως πρώτο φαβορί…
Αλήθεια ποιος από εμάς δεν έχει νιώσει τόσο δα περήφανος όταν βλέπει ένα πουλέν του να βγαίνει στην πραγματικότητα;
Τιμή και δόξα στις Oldam, Coventry, Plymouth, Nott Forest.
(Ατελείωτες ιστορίες και ατελείωτο κάψιμο – scouting στην οθόνη του pc)
Επαιξα μια και μονο χρονια 2000-2001 και εκτοτε συνειδητα δεν ξανασχοληθηκα για να μην καω. Παιδικος μου φιλος βλεποντας με τον τροπο που ασχολιομουν στο master league του Pro και αργοτερα στο Carrer mode του Fifa μου ειπε οτι καλα εκανα γιατι θα καιγομουν πιο πολυ και απο τον ιδιο. Μου εχει πει οτι το ρεκορ του με τον συγκατικο του στις Σερρες ηταν 3 εβδομαδες οπου δεν ειχαν βγει απο το σπιτι,παραγγελνοντας απο τους πακεταδες ακομα και τα τσιγαρα τους!!! Υ.Γ. Αυτο το γκολ του Μιλτου Σαπανη στον τελικο του τσουλου θα του το πω @dervil μια και παιζουμε μπαλα μαζι καθε Παρασκευη…
Τον Anatoli Todorov (στο cm 03-04 νομιζω) τον θυμαται κανεις; Νομίζω μονο με αυτογραφο ομπντουλιο βαρελα η ντιεγκο θα ανταλλαζα το δικο του
Τον θυμάμαι και σίγουρα τον είχα εντοπίσει κάπου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα τι θέση έπαιζε.
Επιθετικος. 40+ γκολ και 20 ασιστ τη σεζον. Βουλγαρος απο τη λιτεξ λοβετς τον πηρα νομιζω
Ξέρετε υποθετω οτι το 01-02 ειναι free πλεον για download με ολα τα updates κτλ.Το καλυτερο για μενσ
Paidia afou eimaste tosoi den kanonizoume ena sk na trelathoume me CM 01-02? Exw akoma ki einai akoma egkatesthmeno sto pc mou. Moirazw antitypa 🙂
Πρώτο Manager για μένα το CM4 (ανάθεμα τον ξάδερφό μου, που το εγκατέστησε μια ζεστή, καλοκαιρινή μέρα στη σοφίτα) με παικταράδες Έλληνες με πάμπολλα 20άρια (Κυργιάκος, Τσάρτας (τότε), Μπασινάς κλπ, να μην επιλέγω να αρχίσω save με την αγαπημένη μου Άρσεναλ και να καταλήγω(!) στην Μάντσεστερ τη Γιουνάιτεντ με την οποία πήραμε τα πάντα ως το 2022. Ακόμη θυμάμαι (15 ετών τότε) να πανηγυρίζω σαν τρελός ένα γκολ του Κοβάσεβιτς στο τελευταίο λεπτό (από εκείνα που ξεκινά ο παίκτης από το κέντρο και από κάτω εμφανίζεται το Magical stuff by…), το οποίο μας έδωσε τελευταία αγωνιστική πρωτάθλημα μέσα στο Newcastle.
Από τότε συνέχιζα κάθε χρόνο την αγαπημένη μου συνήθεια, τελειοποιώντας την τακτική μου με αποκορύφωμα τα 3 συνεχόμενα Champions League με Plymouth Argyle, 2 με Blyth Spartans και Greuther Furth, όλα στο fm10.
Για 3 χρόνια ήμουν καθαρός. Έτσι πρέπει, αν θες να είσαι αξιοπρεπής προς τις υποχρεώσεις σου (εργασία, σχέσεις, έκθεση στον ήλιο κλπ), αλλά κύλισα ξανά πριν λίγο καιρό. Αιτία: ο γυρισμός του Λέτο! Ελπίζω σύντομα να μπορέσω να το κόψω και πάλι.
Υ.Γ. Ευχαριστώ το manager για τα πολύ καλά αγγλικά μου. Ξεσήκωνα πάντα αρκετές γλαφυρές εκφράσεις από εκεί. Τα ελληνικά είναι ξενέρωτα!
Fm 01-02:…panathinaikos ξεκιναω…και σε 7-8 σεζόν παιρνω το ch.league έχοντας παίχτες όπως:σισσε(ποσο μπροστα εβλεπα!!!) ζαρντελ,αιμαρ…και βοηθο προπονητη τον μεντιετα.
σσσ
Καλησπέρα σας.
Έψαχνα ρετρό παιχνίδια και έπεσα πάνω σε αυτό το διαμάντι.
http://www.myabandonware.com/game/one-nil-soccer-manager-1ka
Μπορείτε να δείτε αν είναι το πρώτο παιχνίδι manager στην ιστορία των pc games;
ΥΓ. Κορυφαίο στοιχείο στο παιχνίδι νομίζω είναι το γεγονός ότι έχει ένω είδος Euroleague καθώς εκδόθηκε πριν την πρώτη χρονιά του champions league
Χαλκηδόνα , ΑΕΚ , Vitoria Guimaraes , Anzhi , Zenit , Bayer Leverkusen τόσες και τόσες ιστορίες ,γκολ , προκρίσεις, αποκλεισμοί ,φωνές, σπασμένα πληκτρολόγια , χαρές , απίστευτα λάθη , αναμνήσεις
Έξοδος στο CL με Πανιωνάρα,αποκλεισμός Μ.United στο UEFA,με Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο ψευτοεννιάρι πολυβόλο, Mika Aaritalo και Lauri Dalla Vale(κλασικά πουλέν στο FM ’07) άξιοι συμπαραστάτες και πολλοί άλλοι,πολλές άλλες αναμνήσεις.
Ψιτ, μαγκίτες…
Ενα πράγμα θα πω: Championship Manager 93!
Σε δισκέτα!
Μόνο με αγγλικό πρωτάθλημα!
Θα σέβεστε…
Νομίζω είχα παίξει το 10 ή το 11. 3 χρονιές με Αστέρα Τρίπολης, 1η χρόνια: uefa, 2η χρόνια: 2ος στο ελληνικό και στους 8 στο uefa. 3η χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας και 4 στο τσουλου (Δεν περνάς την Ρεαλ, αν και πήρα ισοπαλία 1-1 στο μπερναμπεου). Ξεκίνησα την 4η σεζόν αλλά κάτι τραυματισμοί στην αρχή μου αποδεκατισαν την επίθεση (κάτι σαν τον Ολυμπιακό φέτος), ήρθαν και τα άσχημα αποτελέσματα και με έδιωξαν από την ομάδα στα μισά. Το πήρα βαριά και δεν το ξανακουμπησα…
(το save υπάρχει ακόμα μετά το τέλος της 3ης αλλά δεν είναι σωστό)