Από τη δόξα στην καταστροφή

Ήταν 12 Μαϊου του 1999 όταν η Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι επικρατούσε της Μαρσέϊγ με 3-0 στην Μόσχα και κέρδιζε το δεύτερο της Κύπελλο ΟΥΕΦΑ σε διάστημα πέντε ετών. Μια εκπληκτική ομάδα γεμάτη ταλέντο με παίκτες που τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκαν στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Το Καμπιονάτο στα 90’s ήταν με διαφορά το καλύτερο πρωτάθλημα στον πλανήτη και ένας χώρος όπου είχαν μαζευτεί οι σπουδαιότεροι ποδοσφαιριστές. Η αρχή είχε γίνει στα μέσα των 80’s και κράτησε μέχρι τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας. Μετά το χάος. Χάος όπως και η τωρινή κατάσταση των Τζιαλομπλού.

H Πάρμα δεν είναι το μεγαθήριο του ιταλικού ποδοσφαίρου, κάτι που φυσικά δηλώνει περίτρανα το γεγονός πως δεν έχει κατακτήσει ποτέ ένα πρωτάθλημα Ιταλίας, αλλά είναι μια ομάδα που αργά και μεθοδικά τα τελευταία 30 χρόνια έφτασε να βρίσκεται δίπλα στις Γιουβέντους, Μίλαν και Ίντερ (έστω και για μια δεκαετία, από το 1989 μέχρι το 1999). Φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά έπαιξαν τα χρήματα της εταιρίας Parmalat που έδωσαν στην ομάδα το δικαίωμα να κοιτάξει κατάματα όχι μόνο τους μεγάλους της χώρας αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Σκεφτείτε πως το 1986 η ομάδα αγωνίζονταν στα γήπεδα της Σέριε Β’ και πως το 1993 κέρδιζε το Κύπελλο Κυπελλούχων στο ιστορικό Γουέμπλει. Το χεράκι του είχε βάλει φυσικά και ο – κατά πολλούς κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της ομάδας – Νέβιο Σκάλα.

Αν κοιτάξει κάποιος το παρελθόν της ομάδας στα 90’s θα βρει τρεις Ευρωπαϊκές κούπες, δύο Κόπα Ιτάλια, ένα παραλίγο πρωτάθλημα το ’97 και μια εξαιρετική σεζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη χρονιά που λόγω των ηλίθιων κανονισμών της ΟΥΕΦΑ στέρησαν το δικαίωμα σε εκείνη την ομαδάρα να φτάσει στα νοκ-άουτ. Έγραψα ομαδάρα γιατί ακριβώς αυτό ήταν η Πάρμα εκείνα τα χρόνια. Με παίκτες όπως ο Κρέσπο, ο Βερόν, ο Ντίνο Μπάτζιο (που είχε κάνει τη Γιουβέντους πελάτισσα), ο Καναβάρο, ο Τουράμ, ο Σενσίνι, ο Μπουφόν και φυσικά ο Φαουστίνο Ασπρίγια η λέξη “ομαδάρα” δεν είναι ικανή να αποτυπώσει επακριβώς τι σήμαινε Πάρμα εκείνα τα χρόνια. Και φτάνουμε στις μέρες μας, με την Πάρμα (σχεδόν) χρεοκοπημένη και ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Βέβαια αν ρίξει κάποιος μια καλύτερη ματιά στα οικονομικά των ομάδων της Ιταλίας θα κατανοήσει ευκολότερα και την τραγική κατάσταση της Πάρμα.

Γιούβε και Μίλαν έχουν έλλειμμα στους τελευταίους τους προυπολογισμούς κάτι παραπάνω από 26 εκατομμύρια ευρώ ενώ η καλομαθημένη Ίντερ στα χρόνια του Μοράτι (που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί) βρίσκεται στη νέα εποχή του Έρικ Τοχίρ, με “τρύπα” στα οικονομικά γύρω στα 100 εκατομμύρια. Όταν διαβάζει κάποιος αυτά τα στοιχεία δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει πως μια ομάδα όπως η Πάρμα, που βρέθηκε στη δεύτερη κατηγορία τη σεζόν 2008-2009 έχοντας ήδη 70 εκατομμύρια έλλειμμα από το 2002 (με παίκτες τότε όπως ο Αντριάνο, ο Νακάτα και ο Μούτου), και μεγάλα ανοίγματα μετά την επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία, βρίσκεται κοντά στη χρεωκοπία και τη διάλυση. Τα παραδείγματα πολλά τα τελευταία χρόνια με κλασικότερα της Λιντς και της Πόρτσμουθ στην Αγγλία, που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι (και να βρεθούν στην Πρέμιερ Λιγκ) μετά την οικονομική τους καταστροφή.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: “Αξίζει όλο αυτό για μια ιστορική ομάδα;”. Τι λέτε; Aξίζει να έρχεται ο κάθε ξένος επενδυτής (ή ο κάθε άσχετος) και να καταστρέφει μια ομάδα επειδή βαρέθηκε ή απλά επειδή δεν τα βρήκε όλα ρόδινα σε αυτά που του είχαν υποσχεθεί άνθρωποι παντελώς εκτός της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας; Θυμηθείτε τη Μάλαγα και τις συμφωνίες των Αράβων με το λιμάνι της πόλης. Πριν τρία χρόνια η Μάλαγα ήταν μια μικρή μεικτή κόσμου που πουλήθηκε  διαλύθηκε εν μία νυκτί αλλά – ευτυχώς – διατηρήθηκε σε καλό επίπεδο μακριά από την καταστροφή. Πως είναι δυνατόν να πουλάει κάποιος τις μετοχές και την ιστορία μια ομάδας για μια λίρα ή ένα ευρώ σε ένα τραπέζι παίζοντας ουσιαστικά με τη “θρησκεία” χιλιάδων ανθρώπων;

Τα τελευταία γεγονότα με τους ιδιοκτήτες της Πάρμα και τον Αλβανό επιχειρηματία Ρεζάρτ Τάτσι μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν σε όλους τους απλούς (και αγνούς) ποδοσφαιρόφιλους. Η θλίψη είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν διαβάζεις τις δηλώσεις του πρώτου σκόρερ στην ιστορία της ομάδας και προπονητή στην ομάδα νέων, Ερνάν Κρέσπο, πως δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για νερό στα αποδυτήρια. Όλα αυτά δηλώνουν πως ακόμα μια ιστορική ομάδα βρίσκεται κοντά στη διάλυση. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο νοσεί και φωνάζει πως πέρα από τις λαμπερές βιτρίνες της κάθε Ρεάλ και της κάθε Μπάρτσα υπάρχουν τόσα κι άλλα τόσα προβλήματα. Προβλήματα που έχουν λύση αρκεί να μπει και πάλι (έστω λίγο) ο χαμένος ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο και αυτοί που ασχολούνται με αυτό να μη βλέπουν την κάθε ομάδα καθαρά σαν δουλειά. Μια δουλειά που αν δεν πάει καλά την αλλάζουμε. Γιατί αν για κάποιον που χάνει τη δουλειά του υπάρχει (σπανίως πια) και το ταμείο ανεργίας, για το ποδόσφαιρο ακόμα δεν έχει βρεθεί αυτό το “ταμείο” με τους “αποπάνω” (τους κουστουμάτους) να κάνουν τα στραβά μάτια και τους κάθε λογής “επενδυτές” να δρουν ανενόχλητοι.