Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Διαλέγεις και Παίζεις

Στη Γαλλία τις τελευταίες μέρες το μεγάλο ποδοσφαιρικό ζήτημα είναι ο Φρανκ Ριμπερί. Ο Γάλλος (ακόμα τουλάχιστον) ανακοίνωσε ότι σταματάει από την εθνική Γαλλίας σε συνέντευξή του την Κυριακή στο δίκτυο BeIn. Ο Ριμπερί ανακοίνωσε επίσης ότι σημαντικό ρόλο στην απόφασή του να εγκαταλείψει τους τρικολόρ έπαιξε η στάση της ομοσπονδίας αλλά και του Ντεσάμπ απέναντί του κατά τη διάρκεια του τραυματισμού του, που του στέρησε τη συμμετοχή στο Μουντιάλ. Ο Φρανκ δήλωσε:

«Δεν το σκέφτομαι πια, πήρα μία απόφαση. Τις τελευταίες δύο μου χρονιές τις ευχαριστήθηκα αρκετά. Ήμουν πολύ σημαντικός στην προσπάθεια της ομάδας ώστε αυτή να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήμουν ο πρώτος σκόρερ και ο πρώτος σε πάσες. Αυτό ήταν μεγάλη ευχαρίστηση αλλά στο τέλος, όταν απέκτησα το πρόβλημα στην πλάτη, υπάρχουν πράγματα που δε σε ευχαριστούν πια. Αισθάνθηκα ότι δεν είχα υποστήριξη πίσω μου. Είναι μια σελίδα που γύρισε. Τους εύχομαι καλή τύχη».

Ribery

Ο Ριμπερί είχε και παλιότερα τα θεματάκια του με την ομοσπονδία. Από την ανταρσία εναντίον του Ντομενέκ έως το σκάνδαλο με τη μοντέλα στο ξενοδοχείο της ομάδας και άλλα μικρά. Επίσης, ο Ανελκά (με όση εγκυρότητα μπορεί να έχουν οι δηλώσεις του), είπε ότι ο Ριμπερί κρινόταν πιο αυστηρά και έπεφτε θύμα διακρίσεων στα αποδυτήρια της εθνικής επειδή είναι μουσουλμάνος. Μάλιστα ο Ριμπερί είναι αρκετά μισητός στη Γαλλία επειδή δε γεννήθηκε μουσουλμάνος, αλλά καθολικός, όμως ασπάστηκε τον ισλαμισμό για να παντρευτεί την Αλγερινής καταγωγής σύζυγό του. Μία ακόμα κίνηση που ανακοίνωσε ο Ριμπερί και προκάλεσε σάλο στη Γαλλία είναι ότι σκέφτεται να πολιτογραφήσει το γιο του Γερμανό (η Γερμανία δε δίνει διπλή υπηκοότητα, πρέπει ο ένοικος να διαλέξει τη γερμανική ή εκείνη της χώρας καταγωγής του), και να τον εντάξει στις μικρές εθνικές ομάδες της Νασιονάλμανσαφτ. Η Εκίπ, που φυλλάδα δεν τη λες, βγήκε με πρωτοσέλιδο στο περιοδικό της «Το Σπάσιμο». Η κίνηση αυτή ερμηνεύεται ως κάτι παραπάνω από την αναγνώριση του Ριμπερί στην Μπάγερν και τα 8 χρόνια που έχει περάσει εκεί.

Equipe Ribery

Από το 1998 που η Γαλλία σήκωσε του Μουντιάλ εντός έδρας, με ήρωα έναν Αλγερινό και μια ομάδα που ονομάστηκε «Ουράνιο Τόξο», η εθνική ομάδα έχει γίνει πεδίο όχι όμορφων μαχών. Τα πλακώματα με εθνικό ή φυλετικό χαρακτήρα είναι άπειρα, ενώ την ίδια στιγμή η ομοσπονδία προσπαθεί να εγγράψει στις μικρές εθνικές ομάδες κάθε γαλλοθρεμένο παιδί μετανάστη με προοπτικές. Με τους μαύρους ποδοσφαιριστές το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο επειδή βρίσκονται περισσότερο καιρό εκεί. Παρόλ’ αυτά, υπάρχει θέμα με όσους διαλέγουν να παίξουν στην εθνική ομάδα της χώρας καταγωγής τους (όπως τα αδέρφια Αγιού). Αντίθετα οι Αραβικής καταγωγής, που κατά τον κύριο όγκο τους έχουν έρθει στη Γαλλία μετά τη δεκαετία του 1950, αντιμετωπίζονται με τρομακτικό ρατσισμό. Οι Γάλλοι τους θεωρούν δικά τους ποδοσφαιρικά προϊόντα, όχι όμως Γάλλους. Μπορούν να φοράνε την τρικολόρ φανέλα, αλλά είναι ντροπή να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα.

Πριν από μερικά χρόνια (το 2011) είχε ξεσπάσει ένας τεράστιος σάλος με δηλώσεις του τότε προπονητή της εθνικής Λοράν Μπλαν, που είχε μιλήσει για φυλετικά ποσοστά στις εθνικές ομάδες. Δεν είχε πει ακριβώς αυτό βέβαια, ούτε είχε πει να εφαρμόσει η ομοσπονδία τέτοια. Εκείνο που είχε πει ο Μπλαν είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία δύναμης και τεχνικής στο χορτάρι ενώ την ίδια στιγμή πρέπει να αντιπροσωπεύεται η γαλλική κοινωνία στις εθνικές ομάδες. Είχε πει ότι φυσιολογικά οι μαύροι ποδοσφαιριστές έχουν περισσότερη μυϊκή δύναμη και πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στη χρήση τους. Ουσιαστικά, σα να έλεγε ότι οι λευκοί πρέπει να βάλουν το μυαλό.

Η αντίδραση ήταν οργισμένη από τον τύπο, όμως η κυβέρνηση (Σαρκοζύ τότε) είπε ότι υπάρχει ένα θέμα, ειδικά με τους Αλγερινούς, που εκπαιδεύονται στη Γαλλία, αλλά δεν μπαίνουν στη δεξαμενή παιχτών από τους οποίους μπορεί να αντλεί η εθνική Γαλλίας. Εδώ λοιπόν μπλέκεται το επαγγελματικό με το «ρομαντικό» εθνικό. Τελικά οι ποδοσφαιριστές είναι προϊόντα μιας σχολής, ή άτομα που πρέπει να παίζουν σύμφωνα με τα αισθήματά τους; Οφείλουν να ανταποδίδουν στη χώρα που τους έχει κάνει ποδοσφαιριστές την επένδυση που έχει γίνει πάνω τους, ή να τιμούν τη χώρα της οποίας αισθάνονται μέρος; Ο Μπενταλέμπ γιατί διάλεξε την Αλγερία; Ο Φεκίρ της Λυών, από τις ακαδημίες της Λυών θα διαλέξει τη Γαλλία ή την Αλγερία και αυτός;

Για κάθε Αγιού, όμως, υπάρχει ένας Μπεν Αρφά. Και για να μη νομίζουμε ότι είναι μόνο γαλλικό το θέμα, επειδή οι Γάλλοι το συζητούν περισσότερο: για κάθε Πρινς Μπόατεγκ, υπάρχει ένας Ζερόμ Μπόατεγκ και για κάθε Ντιέγο Κόστα, υπάρχει ένας Μέσι.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Γαλλικό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το πιο ιστορικό ντέρμπι της Γαλλίας

Για τον περισσότερο κόσμο, o όρος “ντέρμπι” στη Γαλλία έχει να κάνει κυρίως με τα παιχνίδια της Παρί Σεν Ζερμέν με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ. Δυο μεγάλες πόλεις, δυο ομάδες με πολύ κόσμο και αρκετούς τίτλους. Η αλήθεια είναι όμως ότι πρόκειται για μια σχετικά “φρέσκια” κόντρα, καθώς η ΠΣΖ ιδρύθηκε μόλις το 1970, ενώ υπάρχει […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το Χρυσό Μυστρί του Λεονάρντο Ζαρντίμ

Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ είναι Πορτογάλος και γεννήθηκε στη Βαρκελώνη. Τη Βαρκελώνη της Βενεζουέλας. Για αρκετά χρόνια, πιστεύαμε πως αυτή η πληροφορία ήταν το μόνο αξιοσημείωτο γεγονός στην καριέρα και τη ζωή του. Εντάξει, πέρασε κι από τον Ολυμπιακό, απ΄όπου έφυγε στα μισά της σεζόν, με την ομάδα αήττητη στο πρωτάθλημα και καμιά δεκαριά βαθμούς μπροστά […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

8 σχόλια σχετικά με το “Διαλέγεις και Παίζεις”

  1. Ο/Η kwstasArsenal λέει:

    Αυτο με της εθνικοτητες ειναι ενα μεγαλο θεμα. Μερικες φορες μου ερχεται στο μυαλο η φραση για τα υοθετιμενα παιδια ”μανα ειναι αυτη που σε μεγαλωνει και οχι αυτη που σε γεννησε” αλλα ρε γμτ και οι 2 ειναι μανες σου. Καποιος μπορει να τα εχει καλα και με της 2, αλλος να επιλεξει καποια και την αλλη να την στειλει στο Κεαδα. Δεν θα συνεχισω αλλο επι αυτου.
    Καθαρα ποδοσφαιρικα : Η Γαλλια εχει μια παρα πολλη καλη ομαδα και παιζει Γιουρο στην εδρα της. Ειναι μια καλη ομαδα αλλα στο Μουντιαλ φανηκε οτι λειπει ο παικτης ηγετης (Ζιζου) να την παρει απο το χερι στα δυσκολα. Δεν ειμαι συγουρος αλλα πιστεω πως ο Ριμπερι σε αυτο το Γιουρο θα μπορουσε να ειναι ο ηγετης της Γαλλιας και να την ξεκωλησει στα δυσκολα, να την παρει απο το χερι. Υπαρχει ακομα χρονος, μπορουν να φτιαξουν το πραγμα, δυσκολο συγουρα αλλα υπαρχει ο χρονος για μια προσπαθεια.

  2. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Μα για αυτό το έγραψα και εγώ το κείμενο, επειδή ακριβώς είναι μεγάλο μπλέξιμο. Και το μπλέξιμο προκύπτει επειδή δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ή πρόγραμμα. Είναι κάθε παίχτης και απάνω του. Απλώς είναι αστείο να αντιμετωπίζονται όσοι διαλέγουν τη χώρα στην οποία ζουν, μεγάλωσαν ή εκπαιδεύτηκαν ποδοσφαιρικά από την άλλη ως προδότες.

    Όσο για τη Γαλλία. Ο Deschamps το είχε δηλώσει πριν το Mundial ότι η ομάδα χτίζεται για να διεκδικήσει το το Euro σε 2 χρόνια. Το υπόβαθρό της στις μικρές ηλικίες (μην ξεχνάμε είναι πρωταθλήτρια κόσμου στο U23) είναι φανταστικό. Στην άμυνα έχει Zouma, Varane. Μπροστά τους Pogba, Kongobia. Στην επίθεση Griezmann, Thauvin, Lacazette. Νομίζω ότι μπορούν να γίνουν οι διάδοχοι των Γερμανών. Στο Euro θα παρουσιάσουν καλή ομάδα και δε νομίζω ότι ο Ribéry θα λείψει τόσο πολύ ως ηγέτης. Υπάρχει παιχταράς που παίζει στην ίδια θέση και λέγεται Antoine Griezmann.O Nasri με τον οποίο έχει πλακωθεί ο deschamps θα λείψει περισσότερο.

  3. Ο/Η kots λέει:

    κι ενας ταλαιπωρος ποδοσφαιριστης (γενικα μιλαω, οχι για τον ριμπερι) στη μεση να ειναι υποχρεωμενος να χορευει στο σκοπο που ολοι οι αλλοι του υποβαλουν για δικους τους λογους, ασχετους με το ποδοσφαιρο.

    μερικες φορες πιστευω οτι η πιο τιμια σταση καθε ποδοσφαιριστη (απεναντι στον εαυτο του βασικα) θα ηταν αυτη του ιμπραιμοβιτς. πουλαω ανελεητη τρελα σε βαθμο που κανεις να μην ασχολειται σοβαρα μαζι μου.

    το εχω εφαρμοσει στην προσωπικη μου ζωη κι εχω γλιτωσει απο ενα σκασμο σκοτουρες.

  4. Ο/Η Elaith λέει:

    Ωραίο το κείμενο. Προσωπικά καταλαβαίνω τους Γάλλους στο θέμα του Ριμπερί. Είναι λίγο υπερβολικό αν το κάνει, αν και πρακτικά οι πιθανότητες να είναι τόσο καλός παίκτης και ο γιος και να φτάσουμε στο σημείο να μαλώνουν χώρες γι’ αυτόν δεν είναι τόσες πολλές.

    Από την άλλη όσο όμορφες είναι οι ιστορίες των μεταναστών που γίνονται μέλη μιας άλλης χώρας και αγωνίζονται για αυτή, τόσο με ξενερώνουν μπασκετικού τύπου φαινόμενα με Αμερικάνους να παίζουν στην εθνική Σκοπίων ή φαινόμενα στίβου με Κενυάτες να γίνονται… Νορβηγοί.

  5. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Παίδες αυτό που εγώ πιστεύω είναι ότι η απόφαση είναι αυστηρά προσωπική. Όπως νιώθει ο κάθε παίχτης. Απλώς η κριτική των ΜΕ είναι ηλίθια από όποια πλευρά και αν γίνεται. Δεν είναι προδότης του Μαρόκου, όπως είπε ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Munir επειδή επέλεξε την εθνική Ισπανίας. Ούτε Μαμελούκος Σουλτάνος ο Benatia που διάλεξε ανάποδα.

    Οι “νατουραλιζέ” στα υπόλοιπα αθλήματα είναι μια αστεία ιστορία. Τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο αυτό συμβαίνει με τα διαβατήρια για να μπορούν κάποιοι να παίζουν ως κοινοτικοί. Μετά βέβαια οι μπασκετικοί βλέπουν αφ’ υψηλού εμάς και μιλούν για την αγνότητα και την υπεροχή του μπάσκετ κατά του βάρβαρου ποδοσφαίρου. (και όλοι ξέσπασαν σε γέλια).

  6. Ο/Η Elaith λέει:

    Καλά δεν το συζητώ, το προδοσία είναι υπερβολικό. Αλλά είναι λογικό να ενοχλούνται όταν ένας από τους καλύτερους Γάλλους παίκτες αποφασίζει να κάνει κάτι τέτοιο. Και ίσως κομματάκι παραπάνω γιατί δεν είναι π.χ. ο Ιγκουαΐν που οκ μιλάμε για την Αργεντινή, αλλά εδώ έχει να κάνει με τη Γερμανία.
    Το βλέπουν λίγο σε φάση Ζεράρ Ντεπαρντιέ νομίζω.
    😛

  7. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Οι Γάλλοι έχουν έναν όρο: ennemi héréditaire (παραδοσιακός εχθρός σε ελεύθερη απόδοση). Εκεί κατατάσσουν Γερμανούς και Άγγλους. Οπότε ναι, πονάει λίγο περισσότερο ότι έχει να κάνει με τη Γερμανία 😉

  8. Ο/Η Panimho λέει:

    Γιατί ρε Ριμπερί τα έκανες όλα αυτά;
    Και φανταστείτε οτι μόνο 2 χριστιανούς είχε η Γαλλια του 2018 στο Μουντιάλ!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *