Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Το πρόβλημα είναι (και) στους προπονητές

Διαβάζοντας πριν μερικές μέρες το άρθρο του Γκάρι Νέβιλ στην Telegraph (duendes σε ευχαριστώ για το mail) μπήκα σε σοβαρές σκέψεις. Πολύ σοβαρές σκέψεις. Ο πρώην αμυντικός της Γιουνάιτεντ καυτηριάζει με μοναδικό τρόπο τη φετινή αποτυχία των Άγγλων στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις για το φετινό “ναύαγιο” αναλύοντας με γλαφυρό τρόπο τα δεδομένα. Στα περισσότερα έχει δίκιο – μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία – αλλά μου έκανε εντύπωση και μάλιστα μεγάλη το γεγονός πως δε στάθηκε καθόλου στους προπονητές της Πρέμιερ Λιγκ τα τελευταία χρόνια. Παρακάτω θα καταλάβετε τι εννοώ.

4830422

Ο Νέβιλ γράφει πως παρακολούθησε και τα έξι παιχνίδια των Άγγλων στους 16 και πως  δεν έμεινε ευχαριστημένος  είδε ελάχιστους Βρετανούς στις εντεκάδες των ομάδων. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί πως και στις τρεις ομάδες (Σίτι, Τσέλσι, Άρσεναλ) δεν υπάρχει ούτε Βρετανός προπονητής. Όταν το ’99 οι Άγγλοι επέστρεφαν στην κορυφή της Ευρώπης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από 15 χρόνια (μετά τη Λίβερπουλ του Φάγκαν στη Ρώμη το ’84) το έκαναν με Σκοτσέζο προπονητή και με ένα κορμό Βρετανών ποδοσφαιριστών που δεν ήταν όλοι ούτε υπερβολικά ταλαντούχοι, ούτε πολύ φαντεζί. Ο Σερ Άλεξ είχε αναλάβει την ομάδα το 1986 και στηριζόμενος  στη γενιά του ’92 με παίκτες όπως ο Μπέκαμ, ο Γκιγκς, ο Μπατ, οι αδερφοί Νέβιλ και φυσικά ο Σκόουλς και αγοράζοντας παίκτες όπως ο Κιν, ο Σέρινγχαμ και ο Κόουλ έφτιαξε μια ομάδα που έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, έφτασε σε πολλούς σπουδαίους τίτλους και φυσικά μνημονεύεται ακόμα. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και τα επόμενα χρόνια ο Σκοτσέζος αγοράζοντας καλούς Βρετανούς ποδοσφαιριστές. Ο Φέρντιναντ ήρθε απ’ τη Λιντς και έγινε ο ηγέτης της άμυνας για 10 χρόνια. Ο Ρούνει ήρθε πιτσιρικάς απ’ την Έβερτον και εξελίχθηκε σε θρύλο της ομάδας. Ο Κάρικ ήρθε απ’ την Τότεναμ και έγινε ο βασικός αμυντικός μέσος των “μπέμπηδων”. Το ίδιο φυσικά είχε συμβεί και με τον Χάργκριβς πριν τον διαλύσουν οι τραυματισμοί. Ο Φέργκιουσον γνωρίζοντας άριστα τη Βρετανική αγορά, πίστεψε στο ταλέντο που υπάρχει στο Νησί (γιατί όντως υπάρχει), επένδυσε σε αυτό – αγοράζοντας εννοείται και αρκετούς ξένους παικταράδες – και έφτιάξε μια σπουδαία δυναστεία που θα συζητιέται για πάντα απ’ όλους τους ποδοσφαιρόφιλους.

Αυτή είναι μια ιστορία που ίσχυε (πάνω-κάτω) πάντα για τους Νησιώτες. Το πρώτο τρεμπλ ήρθε απ’ τη Σέλτικ με το Τζοκ Στάιν στον πάγκο το 1967. Ακολούθησαν οι “μπέμπηδες” του Μπάσμπι. Ο τεράστιος Μπιλ Σάνκλι ήταν αυτός που πήρε τη Λίβερπουλ στη δεύτερη κατηγορία και την έκανε κορυφαία ομάδα σε ολόκληρη την Αγγλία. Ο Πέισλι που ακολούθησε την απογείωσε χαρίζοντας της Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Παλιότερα ο Χέρμπερτ Τσάπμαν της Άρσεναλ είχε φέρει ένα σωρό καινοτομίες στο Αγγλικό ποδόσφαιρο (όπως η οπισθοχώρηση ενός κεντρικού μέσου στην άμυνα). Βάλτε δίπλα σε όλους αυτούς το Μπράιαν Κλαφ, το Ντον Ρέβι της θρυλικής Λιντς και φυσικά το Μπιλ Νίκολσον της Τότεναμ και έχετε (σχεδόν) ολόκληρη την ιστορία των τελευταίων 70 χρόνων. Όλοι τους κατάφεραν ότι κατάφεραν με άκρως Βρετανικές ομάδες. Με κορυφαίο (σε αυτό τον τομέα) το Στάιν που είχε φτιάξει την καλύτερη Σέλτικ όλων των εποχών με παίκτες που είχαν γεννηθεί σε ακτίνα 30 μιλίων απ’ το γήπεδο των Χουπς. Και όσο κι αν τα χρόνια έχουν περάσει και το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως τότε κάποια πράγματα έχουν αλλάξει για να οδηγήσουν τις Αγγλικές ομάδες προς το χειρότερο.

JockStein67

Το ίδιο έχει συμβεί και σε άλλες χώρες. Η καλύτερη Μίλαν όλων των εποχών (τακτικά αλλά και από πλευράς θεάματος) είχε προπονητή Ιταλό. Τον Αρίγκο Σάκι. Η καλύτερη Ολλανδική, ο Άγιαξ, είχε το Ρίνους Μίχελς στην πρώτη της περίοδο και το Φαν Γκααλ στη δεύτερη. Αμφότεροι Ολλανδοί. Η Μπαρτσελόνα είχε Καταλανό, το Γκουαρντιόλα, στις εποχές του τίκι-τάκα. Η ποδοσφαιρική μηχανή στο τρεμπλ της Μπάγερν το 2013 είχε το Χάινκες (γεννημένος στο Μουνχενγκλάντμπαχ) και φυσικά η Ρεάλ το 2000 και το 2002 είχε τον Ισπανό Ντελ Μπόσκε. Σύμπτωση; OXI BEBAIA. Αυτή τη στιγμή η μοναδική top ομάδα στην Αγγλία που εμπιστεύεται Βρετανό προπονητή είναι η Λίβερπουλ που έχει στο τιμόνι το Μπρένταν Ρότζερς. Ο Βορειοιρλανδός  είναι και ο μόνος που φαίνεται να επενδύει πραγματικά σε Άγγλους (και Βρετανούς παίκτες) αυτή τη στιγμή, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο το πλούσιο ταλέντο που υπάρχει στο Νησί δίνοντας ευκαιρίες σε πολλούς ταλαντούχους Βρετανούς. Φυσικά ταλέντο (και μάλιστα πλούσιο) υπάρχει και σε προπονητές, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι ομάδες δεν δίνουν ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια, ή είναι πολύ αυστηρές όταν δίνουν, σε Βρετανούς προπονητές.

O Ιρλανδός Μάρτιν Ο’Νίλ για παράδειγμα. Ο προπονητής που έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο με τη Σέλτικ στις αρχές του 2000 – οδηγώντας την ομάδα και σε ένα τελικό Ουέφα – και φυσικά ευθύνεται για την καλύτερη Άστον Βίλα των τελευταίων χρόνων βρίσκεται πλέον στην Εθνική της χώρας του καθώς δεν είχε κάποια πρόταση από ομάδα της πρώτης δεκάδας. Ένας σύγχρονος προπονητής, άριστα καταρτισμένος που του αρέσει να δουλεύει με Βρετανούς παίκτες. Στη δική του “Βίλα” άλλωστε ξεπετάχτηκαν οι Άσλει Γιανγκ, Τζέιμς Μίλνερ, Γκάμπριελ Αγκμπολαχόρ, ο Ρίο Κόκερ και φυσικά ο Γκάρεθ Μπάρι, μεταξύ άλλων. Ο Ντέηβιντ Ο’Λίρι είχε δημιουργήσει μια “ονειρική Λιντς” την ίδια εποχή στηριζόμενος σε Βρετανούς ποδοσφαιριστές. Που βρίσκεται τώρα; Πουθενά μετά από ένα πέρασμα απ’ την Αλ Αχλί. O Στηβ Μακ Λάρεν απ’ την άλλη απέχει απ’ τους πάγκους της Πρέμιερ Λιγκ, έχοντας τα ηνία της – εξαιρετικής – Ντέρμπι. Ο Μόγιες βρίσκεται στην Ισπανία και τη Σοσιεδάδ μετά την απόλυση του απ’ τη Γιουνάιτεντ και ο άνθρωπος που έχει χαρακτηριστεί ως “το μέλλον στην προπονητική”, ο 35 χρόνος Άντονι Χάντσον βρίσκεται στον πάγκο της Νέας Ζηλανδίας μετά από αυτόν του Μπαχρέιν. Δεν τα βρίσκετε λάθος όλα αυτά; Εγώ τα βρίσκω.

story_8573_martinoneill

Όταν, για παράδειγμα, ο Βενγκέρ ανέλαβε την Άρσεναλ το 1996 η ομάδα ήταν γεμάτη Άγγλους ποδοσφαιριστές. Σιγά-σιγά ο Αλσατός άρχισε να φέρνει συνεχώς ξένους – κυρίως απ’ τη Γαλλική αγορά – φτάνοντας σε σημείο να μην υπάρχει Άγγλος αρκετές φορές ούτε στη 18αδα της ομάδας. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στις περισσότερες ομάδεςτα τελευταία χρόνια. Η Άρσεναλ μπορεί να κέρδισε τίτλους στην αρχή αλλά έμεινε μετά για σχεδόν 8 χρόνια δίχως κάποια κούπα. Η επιστροφή έγινε πέρσι με το Κύπελλο – σε μια εποχή που ο Βενγκέρ έχει αρχίσει να δίνει και πάλι ευκαιρίες σε νεαρούς Βρετανούς. Τυχαίο; Όχι βέβαια.  Ο ξένος προπονητής θα προτιμήσει τα “δικά” του παιδιά και λόγω των διάφορων μάνατζερ της χώρας του (που θα τον πιέσουν γι’ αυτό) και επειδή δε γνωρίζει καλά τη Βρετανική αγορά. Η Τότεναμ είναι μια φοβερή ομάδα. Γιατί να έχει τον Αργεντινό Ποκετίνο στον πάγκο και όχι κάποιο Βρετανό; O Πάρντιου είναι ένας πολύ καλός προπονητής. Γιατί να είναι στην άσημη Πάλας και όχι σε κάποια πιο δυνατή ομάδα; Γιατί να έχει γεμίσει η Πρέμιερ Λιγκ με τόσους ξένους εις βάρος των νέων Άγγλων παικτών; Για παράδειγμα πάμε στη Γιουνάιτεντ. Το καλοκαίρι ήρθε ο Φαν Χααλ και έφερε το Μπλιντ, το Ρόχο, το Ντι Μαρία, το Φαλκάο. Αν εξαιρέσουμε το Ντι Μαρία για όλους τους υπόλοιπους υπάρχουν Άγγλοι παίκτες που θα μπορούσαν να παίζουν στις θέσεις τους. Ο Όστιν της ΚΠΡ είναι ένας εξαιρετικός επιθετικός που θα μπορούσε να αγωνίζεται στη θέση του Ζιρού της Άρσεναλ. Ο Ντελφ της Βίλα χωράει σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Λίγκας. Το ίδιο ισχύει και για τον Ινγκς της Μπέρνλι ή τον Κλάιν της Σαουθάμπτον ή τον Γουόρντ – Πράους των “αγίων”. Πιστέψτε με, υπάρχει πολύ ταλέντο και στην Πρέμιερ και στην Τσάμπιονσιπ.

Καλοί οι ξένοι παίκτες που ανεβάζουν το επίπεδο της Πρέμιερ αλλά καλοί και τόσοι Βρετανοί που βλέπουν παίκτες μέτριους πολλές φορές να τους κλέβουν το ψωμί ως “ξένοι μεσίες”. Πράγμα που φυσικά προκαλεί τεράστιο πρόβλημα και στην εθνική της χώρας. Ειλικρινά χαίρομαι τον Χάρι Κέιν της Τότεναμ που πήρε φέτος ευκαιρίες και έδειξε το σπουδαίο ταλέντο του. Τον Ρος Μπάρκλει της Έβερτον, τα παλικάρια της Λίβερπουλ και όλους τους άλλους που παλεύουν σε ένα “εχθρικό προς αυτούς- δικό τους πρωτάθλημα” και περιμένω να δω  ευκαιρίες. Πρώτα, εννοείται, σε προπονητές κύριε Νέβιλ. Τότε – και μόνο τότε – θα δούμε καλύτερες μέρες για το Αγγλικό και το Βρετανικό ποδόσφαιρο. Με μεγάλη μου χαρά διάβασα – ενώ τελείωνα το κείμενο – πως ο Πρόεδρος της FA Κρεγκ Ντάικ ετοιμάζει σοβαρές προτάσεις για να βοηθήσει να αναπνεύσει και πάλι το Αγγλικό ποδόσφαιρο και η Εθνική. Μακάρι.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα, Σκέφτομαι και γράφω

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ωδή στον Άλαν Σίρερ

Ο Άλαν Σίρερ συνδέει τρεις περιόδους για το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τη δύσκολη. Τέλη των 80s μετά το Χέιζελ και τον αποκλεισμό των Αγγλικών ομάδων απ’ τα κύπελλα Ευρώπης. Την ελπιδοφόρα των 90s. Όταν ξεκινούσε η μεγάλη αλλαγή με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ και φυσικά τα 00s και την εκτόξευση στην κορυφή. Όταν η Πρέμιερ […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το τελευταίο «σομπρέρο» του Μέσι στην Καταλονία

«Κι όταν η σφαίρα τον βρήκε και καρφώθηκε στο λαιμό του, εξακολουθούσε να πηγαίνει κορδωμένος, μόνο που είχε βουβαθεί και δάγκωνε την άκρη της γλώσσας του. Είχαν διώξει τους κυβερνητικούς από τις φωλιές τους και τους είχαν κυκλώσει. Τότε έπεσε το σομπρέρο απ’ το κεφάλι του Αμαδόρ Σαλασάρ και το αίμα άρχισε να γλιστράει από […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

9 σχόλια σχετικά με το “Το πρόβλημα είναι (και) στους προπονητές”

  1. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Υπάρχουν 2 βασικά προβλήματα στην Αγγλία όμως φίλε garganduaaas (μήπως να πω συνάδελφε;). Το 1 είναι ότι με τα πολλά λεφτά που πέφτουν απ τα τηλεοπτικά στην Αγγλία δημιουργείται ένας πληθωρισμός στις τιμές των παιχτών στην εσωτερική αγορά. Υπάρχουν τα ακραία παραδείγματα των μεταγραφών του Andy Carroll & του Daren Bent, αλλά και πιο απλά όπως η μεταγραφή Lallana που κόστισε στη Liverpool περισσότερο απ όσο κόστισε στη Madrid η μεταγραφή Kroos. Και ο Lallana ΔΕΝ είναι καλύτερος παίχτης απ το Γερμανό, απλώς αγοράζεται από άλλη αγγλική ομάδα.

    Το 2ο είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στη Νησί. Τα 3 χρόνια που έμεινα στο Νησί έβλεπα τα ΜΜΕ στην ανάγκη τους να παρουσιάσουν νέους ήρωες να κάνουν σταρ παίχτες μετά από 4-5 συνεχόμενες καλές εμφανίσεις, πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Περιπτώσεις σαν τον Januzaj υπάρχουν πολλές, όπως και υπερτιμημένοι παίχτες όπως οι διάφοροι Young & Lennon. Ο Jesé της Madrid ξεκίνησε περίπου κάνοντας τα ίδια με το Sterling αλλά ο 1ος είναι ακόμα ένας παίχτης προς διαμόρφωση, ενώ ο 2ος ήδη σταρ.

    Όταν διορθώσουν αυτά τα 2 βασικά μετά μπορούν να συζητήσουν τα υπόλοιπα.

  2. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    Ramon σε αυτά που γράφεις συμφωνώ. Απλά τα τελευταία χρόνια – λόγω και των οικονομικών που πολύ σωστά έγραψες – έχει έρθει στην Πρέμιερ κάθε καρυδιάς καρύδι. Για παράδειγμα τι καλύτερο έχει ο Σανιά από πολλούς Βρετανούς πλάγιους μπακ για να παίζει στη Σίτι; Εγώ στέκομαιπερισσότερο στους προπονητές που υπάρχουν και δεν παίρνουν ευκαιρίες και έτσι δεν παίρνουν ευκαιρίες και ένα σωρό παίκτες. Προπονητές μάλιστα που έχουν αφήσει έργο στο πρόσφατο παρελθόν. Λογικό είναι μετά να μην πηγαίνει καλά και η Εθνική όταν έχει μια 11αδα που οι παίκτες της ΔΕΝ είναι οι ηγέτες στις ομάδες τους. Πλην των Ρουνει και του Τζέραρντ (μέχρι πριν δυο χρόνια).

  3. Ο/Η Pit λέει:

    Πολλοί είναι οι λόγοι που έχουν οδηγήσει σ’αυτήν την κατάσταση. Το μυαλό μου ξεχωρίζουν 3:

    1ον Η φούσκα που περιγράφει ο φίλος Ramon Llul
    2ον Η βρετανική φιλοσοφία του “παίζω δυνατά, σκληρά και ψυχωμένα για νίκες στα ίσια και μεγάλες ανατροπές” έχει εκλείψει. Υπερβολικά ντελικάτη η arsenal, πολύς κλεφτοπόλεμος απο την chelsea, λίγη ψυχή απο τη City κλπ κλπ…η έλλειψη βρετανών προπονητών που περιγράφει το άρθρο παίζει τον ρόλο της
    3ον Οι αγγλικές ομάδες υποτιμούν την Ευρώπη. Π.χ. η liverpool (που τυχαίνει να υποστηρίζω) πήγε στο ματς εκτός έδρας με τη besiktas, με ένα ευθραστο σκορ απ’τον πρώτο αγώνα(1-0), με τη ραχοκοκκαλιά της, τους Henderson/Coutinho ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

    για να προχωρήσουν πιο μακρυά οι αγγλικές ομάδες αρκεί να αλλάξουν λίγο η νοοτροπία τους. Για να κοντράρουν όμως μεγαθήρια όπως Real, Barcelona, Bayern θα χρειαστούν πολλά περισσότερα…

  4. Ο/Η Dex λέει:

    Χειρότερο όλων κατά την προσωπική μου άποψη, η εισβολή των ξένων μεγιστάνων στην Premier League. Όταν όλες οι κορυφαίες ομάδες έχουν Ρώσους, Άραβες, Αμερικανούς, Ασιάτες ιδιοκτήτες, τι περιμένουμε να γίνει; Μεταξύ του (κάθε) Kane και του Φαλκάο ή Καβάνι ή Μπαλοτέλι π.χ., ποιον θα επιλέξει ο λεφτάς μεγαλομέτοχος (γιατί ΚΑΙ αυτό συμβαίνει);

  5. Ο/Η mitsmanen λέει:

    Σαν πρωην (πολυ-πολυ πρωην) φαν του Αγγλικου πρωταθληματος (το τονιζω,οχι του παλαιοντολογικου στυλ ποδοσφαιρου kick and rush,του πρωταθληματος) επικροτω με ολη μου την ψυχη το κειμενο και τα ευστοχα σχολια. Ειδικα το τελευταιο για τους Σαουδορωσοαμερικανομαλαισιους ιδιοκτητες και την σαπια νοοτροπια που εφεραν μαζι τους.

  6. Ο/Η Ramón Llul λέει:

    Garganduaas o Sagna έχει χαμηλότερη τιμή από κάθε Βρετανό. Δες πόσα χρήματα έδωσε η Man.Utd για το Luke Shaw και πες μου αν έκανε μια γύρα στην Ευρώπη αν δεν έβρισκε δεξί μπακ σε χαμηλότερη τιμή στην ίδια αξία. Όταν οι Αγγλικοί σύλλογοι ζητάνε τα μαλλιοκέφαλά τους για τις εσωτερικές μεταγραφές προτιμούνται οι ξένοι.

    Υπάρχουν βέβαια και ξένοι προπονητές που τιμούν το εγχώριο ταλέντο. Επειδή ανέφερες τον Pochettino, o Αργεντίνος πέρυσι παρουσίασε με Southampton που έπαιζε με 8 ή 9 Βρετανούς σταθερά στην ενδεκάδα της. Φέτος πάλι στους Spurs πέταξε στον πάγκο Soldado, Adembayor, Dembelé για να παίζουν οι Άγγλοι Kane & Mason.

    O Roberto Martínez στηρίζει στην Everton όσο δεν πάει τον Barckley & έχει κάνει τους Coleman & Baines απ τα καλύτερα μπακ του πρωταθλήματος.Αλλά ας πούμε ότι ο Καταλανός έχει γίνει προπονητής στην Αγγλία και τους σέβεται, αφού δεν έχει προπονήσει εκτός νησιού.

    Υπάρχει όμως και το θέμα ταλέντου. Δεν είναι όλες οι γενιές οι ίδιες. Η Chelsea αγόρασε τον Cahill για να κάνει ότι έκανε παλιότερα η Man.Utd με τον Ferdinand, αλλά δεν είναι το ίδιο επίπεδο. Τι να κάνουμε τώρα.

  7. Ο/Η balkou λέει:

    Αν και προφανώς το νησί έχει προπονητές και παίκτες, δε θεωρώ ότι γίνεται καμιά μεγάλη αδικία εις βάρος τους. Πέρα απ’το καθαρά οικονομικό κομμάτι (σχέση τιμή/ποιότητα), το γεγονός ότι οι εθνικές τους δεν περπατούν, δεν είναι θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης. Πόσο καλύτερο είναι το ολλανδικό πρωτάθλημα για να βγάζει και ταλέντα, αλλά και να γίνονται σημεία αναφοράς σε ξένα πρωταθλήματα (όχι στο δικό τους, που έχουν θεωρητικό πλεονέκτημα); Κι όμως η εθνική τους είναι στην κορυφή συνεχώς. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλες εθνικές ομάδες, πέρα απ’τους συνήθεις ύποπτους/μεγαθήρια Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία. Και ναι, μπορεί στην εθνική να έπαιξε ρόλο και αποτυχημένες επιλογές ξένων προπονητών (Έρικσον, Καπέλο), αλλά και πιο πριν δεν υπήρχε καμιά σοβαρή διαφορά. Με λίγα λόγια, οκ καλό το “παπούτσι απ’τον τόπο σου”, αλλά μάλλον σωστά τελειώνει η παροιμία λέγοντας ότι είναι μπαλωμένο.
    υγ. Είναι τυχαίο ότι και στις μικρές εθνικές η παρουσία της Αγγλίας είναι αποσπασματική κι όχι συνεπής, όπως πχ οι συμμετοχές της Ισπανίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας (η Ιταλία έχει πέσει εσχάτως); Θετικό ότι το 11-12 είχαν μια φουρνιά που πήγε καλά στα U-19, U-21 και μια δεύτερη κέρδισε πέρσυ την U-17. Θα έχει συνέχεια;

  8. Ο/Η Rasko λέει:

    Τρομερά καυτή πατάτα το θέμα “βρετανικό ποδόσφαιρο”, πολύ ωραίο άρθρο, διαφωνώ κάθετα με σχεδόν ό,τι γράφεται σε αυτό.

    “Όταν το ’99 οι Άγγλοι επέστρεφαν στην κορυφή της Ευρώπης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από 15 χρόνια (μετά τη Λίβερπουλ του Φάγκαν στη Ρώμη το ’84) το έκαναν με Σκοτσέζο προπονητή και με ένα κορμό Βρετανών ποδοσφαιριστών που δεν ήταν όλοι ούτε υπερβολικά ταλαντούχοι, ούτε πολύ φαντεζί…”

    Σωστά, εκείνη η Γιουνάιτεντ ήταν αρκετά “αγγλική” ομάδα (με ηγέτη βέβαια για πολλά χρόνια, όλα πριν το τρεμπλ, ένα false-9, τον Καντονά, ιταλικό ίδιο την εποχή), αλλά χτίστηκε προ εποχής Μπόσμαν, όταν και δεν υπήρχαν εναλλακτικοί δρόμοι. Από το 2005 και μετά οι αγγλικοί σύλλογοι πήραν 3 CL (3 διαφορετικές ομάδες) και έφτασαν 5 φορές στον τελικό, κόντρα σε δυνατό ανταγωνισμό (Μπάρτσα Γκουαρντίολα, Ρεάλ, Μπάγερν), ενώ συνήθως 3/4 έφταναν μέχρι τα νοκ-άουτ. Όχι άσχημος απολογισμός, συγκρίνοντας συνολικά με το τι έκαναν τα υπόλοιπα μεγάλα πρωταθλήματα, μέχρι και φέτος φυσικά. Οπότε δεν πιστεύω ότι μια χρονιά και μόνο αρκεί για να πούμε ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο τοπ-συλλόγων περνάει κρίση.

    Την προϊστορία την αφήνω απέξω, ο κόσμος και το ποδόσφαιρο έχουν αλλάξει τόσο πολύ από το 90′ και μετά (Premier League, Champions League, τηλεοπτικά, Μπόσμαν, Σαουδάραβες κτλ) που είναι αδύνατο να μπούμε σε συγκρίσεις ένα προς ένα χωρίς να χάσουμε την ουσία.

    Στη συνέχεια αναφέρεις μεγάλες ομάδες που χτίστηκαν πάνω σε γηγενή κορμό. Ας εξετάσουμε τις πιο πρόσφατες. Η Μπαρτσελόνα στηρίχτηκε πάνω στο big-bang του ισπανικού ποδοσφαίρου (που η ίδια ξεκίνησε), η Μπάγερν (+ Ντόρτμουντ συμπληρώνω εγώ) στο big-bang του γερμανικού (που συνειδητά και συλλογικά με πολύ μελέτη και προγραμματισμό δημιούργησε η γερμανική ομοσπονδία)*, κάπου εδώ κατατάσσεται και η Πόρτο, που είναι ένα κεφάλαιο μόνη της.

    Εδώ ακριβώς κρύβεται το πραγματικό πρόβλημα του αγγλικού ποδοσφαίρου, ως ποδοσφαίρου γενικότερα και κατ’ επέκταση συλλόγων. ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΑΙΧΤΕΣ πρώτης γραμμής. Ή τουλάχιστον δεν παράγει αρκετούς ώστε να στελεχώσουν επαρκώς τις απαιτητικές ομάδες της Πρέμιερ.

    Αφοριστικό; Μιλάμε για μια χώρα 50+ εκατομμυρίων, αν βάλουμε μέσα και τις υπόλοιπες του νησιού (ουσιαστικά είναι συγκοινωνούντα δοχεία) φτάνουμε στα 60. Για τις μεγάλες Εθνικές τους τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η Αγγλοι αποτυγχάνουν παντού και παταγωδώς από το 96′ και έπειτα, Σκωτία πλέον δεν υπάρχει σαν εθνική, είναι επιπέδου Σλοβενία και κάτω, μόνο οι τίμιοι Ιρλανδοί ό,τι κάνουν. Ας δούμε όμως τι γίνεται και στις μικρές εθνικές. Η U21 της Αγγλίας τα τελευταία 30 χρόνια έχει φτάσει μόλις μια φορά στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που δεν έφτασε ούτε μέχρι τα τελικά της διοργάνωσης. Στον ίδιο θεσμό η Εθνική Ελλάδος έχει δύο αργυρά μετάλλια… Επειδή τυγχάνει να παρακολουθώ τέτοια πρωταθλήματα, ό,τι βλέπετε να συμβαίνει στην πρώτη ομάδα της Αγγλίας συμβαίνει στο 10πλάσιο στην U21 (και ακόμα πιο μικρές). Κακοί προπονητές (Άγγλοι όλοι, σημείωση), παίχτες που στο γήπεδο έχουν μόνο όνομα και καθόλου χάρη, λιγόψυχες εμφανίσεις και αποκλεισμοί σοκ.

    Σε αυτό το τρομερά οξύμωρο, η χώρα που αγαπάει το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε άλλη να μην μπορεί να βγάλει παίχτες της προκοπής δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση. Κάποιοι φίλοι στα σχόλια γράφουν ορισμένες αιτίες, σταριλίκι, υπερβολική πίεση, ταμπλόιντς, εγώ σε αυτά θα βάλω και λίγο τον αγγλικό σοβινισμό, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο τρόπος παιχνιδιού του (δύναμη, ταχύτητα, στοπ) έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Είναι βαθιά ριζωμένα αυτά τα πράγματα στη νοοτροπία τους, αν παίξεις μια φορά με ράντομ Άγγλους μπάλα ή αν παρακολουθήσεις αγώνα Λιγκ 1 και κάτω βγάζουν μάτι, αλλά ακόμα και οι καλύτεροι παίχτες που έβγαλε η Αγγλία τα τελευταία χρόνια, πόσοι από αυτούς είχαν την τεχνική να σταθούν σε άλλο πρωτάθλημα σε τοπ ομάδα; Ρούνεϊ, Γκιγκς, ο Άσλει ο Κόουλ (underratted back), Μπέιλ, νομίζω και εδώ τελειώσαμε. BTW ο πρώτος που υποτίθεται είναι ακόμα στην ακμή του δεν έπαιζε βασικός σε καμία εκ των Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μπάγερν. Σκόουλς/Λάμπαρντ/Τζέραρντ θα μπορούσαν να έχουν ένα ρόλο regista, αλλά για πιο ψηλά στο γήπεδο δεν είχαν χώρο.

    Αναφέρθηκε ότι πολλοί Άγγλοι παίχτες (από Κάρολ μέχρι Λαλάνα) βλέπουμε να αγοράζονται από αγγλικούς τοπ συλλόγους με ποσά δυσανάλογα με την αξία τους. Αυτό είναι γεγονός και το φαινόμενο θα διογκωθεί στο μέλλον, αφού οι ομάδες στην Αγγλία πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ αριθμό γηγενών παιχτών (όσοι παίζουν FM ξέρουν, θυμάμαι υπήρχε και 5 χρόνια πριν που έπαιξα το τελευταίο μου save, από τότε καθαρός). Επειδή το ταλέντο όμως είναι scarce αναγκάζονται να πληρώνουν υπεραξία σε παίχτες χαμηλότερης ποιότητας. Κάποιες Σίτι λίγο τις νοιάζει αυτό, αφού λεφτά υπάρχουν, κάποιες Σαουθάμπτον έχουν θυσαυρίσει έτσι.

    Σειρά έχουν οι προπονητές. Ας πάρουμε σαν δεδομένο ότι πέρα από τον Φέργκιουσον κανένας άλλος βρετανός προπονητής δεν έχει βρεθεί στο τοπ επίπεδο, εντός και εκτός των συνόρων, τα τελευταία 20 χρόνια (πρέπει να πάμε σε Νταλγκλίς, Μπόμπι Ρόμπσον στα μέσα των 90’s). Πόσοι άξιζαν πραγματικά μια ευκαιρία; Ο Ό’Λιρι αδικήθηκε στη Λιντς αλλά έπειτα στη Βίλα τα έκανε μαντάρα και ουσιαστικά το παράτησε το άθλημα. Ο Ο’Νιλ (αδυναμία μου) είχε επιτυχίες αλλά μετά σταμάτησε λόγω της αρρώστιας της γυναίκας του, επέστρεψε στη Σάντερλαντ όπου και τελικά δεν κατάφερε τίποτα, με τις ευχές μου τώρα στην Ιρλανδία. Έυφημος μνεία στον ‘Άρι Ρέντναπ, αλλά τα έφαγε τα ψωμιά του και έχει και αυτός τις μαύρες σελίδες του. Όλοι σε ομάδες δεύτερης ταχύτητας btw. Πέρα από αυτούς τους τρεις που προσωπικά συμπαθώ σαν τεχνικούς δεν έχουμε πολύ υλικό να δουλέψουμε. Ο Χιουζ έχει κάνει καλή δουλίτσα σε μικρές ομάδες αλλά στη Σίτι δεν άντεξε την πίεση, τα ίδια και με τον Μόγιες (πραγματικά απογοητευτική χρονιά στη Γιουνάιτεντ), δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν σε ένα “win-now” ποδόσφαιρο. Όταν το κάνει ο Μουρίνιο, ο Μαντσίνι (μπλιάχ), ο Πελεγκρίνι, δεν μπορείς να στηρίξεις τον άλλο που σε έχει 8ο μόνο και μόνο επειδή είναι Βρετανός.

    Παρακάτω υπάρχουν οι Σούληδες Παπαδόπουλοι/Αναστό της Βρετανίας (Πιούλις, Άλαρνταϊς), προπονητές-ανέκδοτα όπως Πάρντιου και ΜακΛάρεν (πολύ κακοί προπονητές με κάποιες συγκυριακά καλές χρονιές που τους κρατάνε στο προσκήνιο, ειδικά ΜακΛάρεν έχει κάψει ομάδες και ομάδες), κάτι ακόμα χειρότεροι ΜακΛις, Λένον, Μακάι, Κλαρκ, μοναδική ακτίδα φωτός οι 30ρηδες Χάουι και Νιλ σε Μπόρνμουθ και Νόριτς -καλός και ο ΜακΊνες της Αμπερντίν- αντίστοιχα (στην κούρσα ανόδου στην Τσάμπιοσνιπ) αλλά μιλάμε για εντελώς prospects, έχουν ακόμα πολλά ψωμιά να φάνε.

    Κανείς από αυτούς δεν είναι καλύτερος από τον Μαρτίνεθ, τον Ποκετίνο, στο επίπεδο τους είναι μόνο ο Ρότζερς, που έχει ξεφύγει από το αρτηριοσκληρωτικό αγγλικό στυλ και αυτό φαίνεται στο ποδόσφαιρο της Λίβερπουλ, αν στο recruiting δείχνει να έχει πρόβλημα.

    Στο τεχνικό ποδόσφαιρο των Άρσεναλ/Σίτι δεν υπάρχει χώρος στο επιθετικό μισό για Άγγλους ποδοσφαιριστές, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο Όστιν είναι μια πιο νέα έκδοση του Λάμπερτ, ο Ίνγκς είναι ελπιδοφόρος αλλά να τον δούμε όταν παίξει στην ομάδα που ανήκει (Άρσεναλ), προφανώς αυτή την ώρα δεν έχει θέση εκεί.

    Καταλήγοντας, το πρόβλημα με το αγγλικό ποδόσφαιρο δεν είναι στους συλλόγους του (τόσο πολύ) αλλά στην φτωχή εγχώρια παραγωγή. Σίγουρα αν δούμε να εφαρμόζεται ένα μοντέλο τύπου Γερμανίας, με επενδύσεις στις ακαδημίες, προπονητές από τα τσικό να προάγονται σε πρώτοι ώστε να προωθήσουν νέα ταλέντα θα υπάρξει κάποια βελτίωση, όμως αμφιβάλλω ότι θα είναι τόσο εντυπωσιακή όσο στη Γερμανία, ενώ αυτή τη στιγμή μοιάζει ουτοπικό, αφού σε οικονομικά μέτρα Πρέμιερ και Μπουντεσλίγκα δεν μπορούν να συγκριθούν (τα λεφτά που κινούνται λόγω τηλεοπτικών κυρίως στην πρώτη τα έχουν ελάχιστες ομάδες στη δεύτερη).

    Το φάγαμε το απόγευμα μας, thanks for nothing Sombrero.

    *[η Ρεάλ στα early 00’s έπαιζε μόνης της αγοράζοντας όλο σχεδόν τον ανταγωνισμό]

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *