Όταν χάλασε η γιορτή της Ρεάλ

Όλοι θυμόμαστε σημαντικούς αγώνες των αγαπημένων μας ομάδων. Υπάρχουν όμως και κάποια ματς που μας μένουν χαραγμένα παρ’ ότι δεν υποστηρίζουμε κάποια από τις δυο ομάδες. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό για όλους, αλλά σε μένα συμβαίνει. Μπορώ να αναφέρω πολλούς τέτοιους αγώνες, από το Αλαβές-Λίβερπουλ μέχρι τον τελικό του Κόπα Άφρικα μεταξύ Ακτής και Καμερούν στον οποίο εκτελέστηκαν καμιά κατοσταριά πέναλτι. Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα άλλο, εν μέρει επειδή έγινε περίπου τέτοιες μέρες (6 Μαρτίου), αλλά και επειδή κάποιοι αναγνώστες είχαν ζητήσει να γράψουμε για μια εκ των δύο ομάδων. Και ποιοι είμαστε εμείς να αρνηθούμε;

Ταξιδεύουμε πίσω στο μακρινό πλέον 2002. Με την Μπάρτσα σε σχετικά μέτρια κατάσταση εκείνη την περίοδο, η Ρεάλ έχει να αντιμετωπίσει κατά κύριο λόγο δυο εξαιρετικές ομάδες της “επαρχίας”. Η μία είναι η Βαλένθια και η άλλη η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια που έχει βγει 2η την προηγούμενη σεζόν. Η ομάδα από τη Γαλικία έχει τον Ντιέγκο Τριστάν να θωπεύει τα αντίπαλα δίχτυα κατά συρροή και να βγαίνει πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 21 γκολ. Παρ’ ότι στα δικά μου μάτια δεν είναι τόσο αγαπησιάρικη όσο η Βαλένθια, η Ντεπόρ έχει ένα αξιολογότατο σύνολο με πολλές αντιτουριστικές φάτσες που αξίζουν δικές τους σελίδες στο βιβλίο ιστορίας του ποδοσφαίρου. Με τον Ιρουρέτα στο πάγκο η Ντεπόρ εκματελλεύεται και παίρνει το 100% από πολλούς ποδοσφαιριστές της. Ταλέντο και ομαδικότητα συμβαδίζουν άριστα στο Ριαθόρ και το 2000 η Λα Λίγκα πάει βόρεια. Δεν είναι όμως πυροτέχνημα εκείνη η σεζόν, καθώς η Λα Κορούνια συνεχίζει να είναι σταθερά ανταγωνιστική.

Δυο χρόνια αργότερα έχει στη σύνθεσή της ένα καλό τέρμα στο πρόσωπο του Μολίνα, τον αειθαλή Μάουρο Σίλβα στα χαφ, Βαλερόν-Φραν να δημιουργούν, τον Μακάι να συντροφεύει τον Τριστάν, τον τότε πολύ καλό “δικό μας” Βίκτορ μαζί με τον Αμαβίσκα, τον Ναϊμπέτ στην άμυνα συχνά μαζί με τον χοντρούλη Ντονάτο, Καπντεβίλα, Παντιάνι, Έμερσον και Τζαλμίνια. Μια ομάδα χωρίς τους σούπερ σταρ (ο Ριβάλντο έχει φύγει χρόνια πριν) που παίζει σταθερά καλό ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα με την μάχη στο πρωτάθλημα του 2002, η Ντεπόρ (χάρη και στις σχετικά εύκολες αντιπάλους) έφτασε στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι εκεί που βρήκε απέναντί της την Ρεάλ Μαδρίτης. Η Ρεάλ το πάλεψε πολύ και πέτυχε ο τελικός να γίνει στο Μπερναμπέου την ημέρα των γενεθλίων της, τελικός κυπέλλου μόλις στις 6 Μαρτίου. Και όχι ότι κι ότι γενεθλίων. Τα 100 χρόνια έκλεινε η Βασίλισσα και το πάρτι στο Μπερναμπέου είχε στηθεί. O Φλορεντίνο Πέρεθ καθιστά σαφές ότι το Κόπα ντελ Ρέι είναι σοβαρότατος στόχος αφού συνδυάζεται με ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, ο ντελ Μπόσκε κατεβάζει ό,τι καλύτερο έχει και η γιορτή στο χορτάρι του κατάμεστου Μπερναμπέου ξεκινάει σε κλίμα “σήκωσε το, το γαμημένο, δεν μπορώ να περιμένω”.

Μέχρι να κάτσουν καλά καλά στις θέσεις τους οι οπαδοί της Ρεάλ, η αφιονισμένη Λα Κορούνια έχει ήδη χάσει μια καλή ευκαιρία. Λίγο αργότερα ο Σέρχιο παγώνει το Μπερναμπέου ανοίγοντας το σκορ. Πριν βγει το ημίχρονο ο μόνιμος σκόρερ Ντιέγκο Τριστάν γράφει το 0-2. Η Ρεάλ με Φίγκο, Ζιντάν, Μακελελέ, Ραούλ, Μοριέντες, Ρομπέρτο Καρλός βρίσκεται στο καναβάτσο από το 38′. Η Ντεπόρ έχει και δοκάρι με τον σούπερ Βαλερόν στη συνέχεια, ενώ το γκολ του Ραούλ στο 2ο ημίχρονο δίνει ελπίδες στους Γκαλάκτικος, αλλά το σκορ δεν αλλάζει και η Ρεάλ συνεχίζει να μένει χωρίς κύπελλο από το 1993. Οι τυχεροί εκδρομείς της Ντεπόρ γιορτάζουν ίσως την μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας μετά το πρωτάθλημα του 2000 και ο τελικός μένει γνωστός ως “Θεντεναριάθο”, το Μαρακανάσο των 100 χρόνων της Ρεάλ. Είναι το κερασάκι στην τούρτα εκείνης της σπουδαίας ομάδας που συνεχίζει να είναι σε θέσεις ΤσουΛου τα επόμενα χρόνια. Η γκρίνια στην Μαδρίτη τελειώνει σχετικά σύντομα, μια που φτάνει στον τελικό της Γλασκώβης δυο μήνες αργότερα και κερδίζει τη Λεβερκούζεν. Ακόμα ένα ματς που πολύς κόσμος θυμάται εξαιτίας του σπουδαίου γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν και ακόμα ένας λόγος να θυμόμαστε το τεράστιο επίτευγμα των παικτών του Ιρουρέτα και μιας ομάδας που μας άρεσε τότε να βλέπουμε.