Περί σεβασμού
1 Μαρτίου 2015 – Τελικός Λίγκ Καπ: Τσέλσι-Τότεναμ 2-0
Ο Τσεχ παρηγορεί τον Χάρι Κέιν μετά το τέλος του αγώνα
Το 2001 στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ βρέθηκαν αντιμέτωπες η Μπάγερν Μονάχου και η Βαλένθια. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα υπήρχαν λεφτά, τα οποία φυσικά δεν μας απασχολούσε από που έρχονταν, τη λέξη κρίση τη χρησιμοποιούσαμε μόνο όταν μια ομάδα έκανε τέσσερις απανωτές ήττες και στην πιάτσα ακουγόταν ότι οι παίκτες θέλουν να φάνε τον προπονητή, η Μέρκελ δεν ήταν καν Καγκελάριος και ο Σόιμπλε… πολεμούσε τη διαφθορά ‘από μέσα’ έχοντας πάρε-δώσε με εμπόρους όπλων, οπότε για να υποστηρίξεις τους αντιπάλους των Γερμανών χρειαζόσουν άλλους λόγους. Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να ψάξεις πολύ για να βρεις.
Από τη μια μεριά του γηπέδου έβλεπες τη φατσούλα του Παμπλίτο Αιμάρ, το χαρακτηριστικό ξανθό μαλλί του Μεντιέτα, τη συμπαθητική φυσιογνωμία του Ρομπέρτο Αγιάλα και του αέρινου Βιθέντε και από την άλλη πλευρά υπήρχαν τα τρομακτικά μούτρα του Καν, του Έφενμπεργκ και του Γιάνκερ, σαν ομάδα κακών βγαλμένη από κινούμενα σχέδια, ιδανικές μορφές για να απειλήσεις ένα μικρό παιδί στην περίπτωση που αρνηθεί πεισματικά να φάει τον αρακά του, τύποι που δεν θέλεις να μαλώσεις μαζί τους σε κάποιο φανάρι γιατί τόλμησαν και σταμάτησαν στο πορτοκαλί, φιγούρες που αν αντιστρεφόταν οι ρόλοι ανθρώπων και σκύλων, τα ροτβάιλερ θα τις χρησιμοποιούσαν στις εισόδους των κήπων τους σε πινακίδα ‘Προσοχή, άνθρωποι’. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η επιλογή πλευράς δεν ήταν δύσκολη ακόμα κι αν δεν είχες προηγούμενα με τους Γερμανούς.
Από εκείνον τον τελικό δεν μας έμειναν πολλά πράγματα. Αν προσπαθήσεις να τον ανακαλέσεις χωρίς τη βοήθεια της αναζήτησης, το πιθανότερο είναι να φτάσεις μέχρι το ότι τα δυο γκολ της κανονικής διάρκειας μπήκαν με πέναλτι και μετά να παραιτηθείς, αδυνατώντας να θυμηθείς ποιος τα εκτέλεσε. Έμεινε όμως μια εικόνα, ένα περιστατικό που συνέβη μετά το τέλος του αγώνα, ένα πλάνο που ήξερες από εκείνη τη στιγμή που το έβλεπες ζωντανά πως θα επιβιώνει όσο υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν μπάλα, κερδίζοντας επάξια μια θέση σε όλα τα αφιερώματα που έχουν ως στόχο να σου δείξουν πόσο ανθρώπινο είναι το ποδόσφαιρο και πόσα δυνατά συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει.
Έχουν περάσει 14 χρόνια από εκείνη τη στιγμή και παρ’ όλα αυτά η δύναμη της δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Η Μπάγερν έχει κερδίσει τον τίτλο, το πανηγύρι έχει στηθεί με επίκεντρο τον μεγάλο ήρωα (και μετέπειτα ανακηρυγμένο ως ‘Man of the match’) Όλιβερ Καν, ο οποίος απέκρουσε το τελευταίο κρίσιμο πέναλτι, ο Σαλιχάμιζιτς πλησιάζει τον Γερμανό με στυλ “τα κατάφερες” και ο Καν ψύχραιμος και πλήρως αποστασιοποιημένος από το όλο γλέντι – παρ’ όλο που δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά από τη στιγμή του ποδοσφαιρικού του οργασμού, από τη μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του, από τη στιγμή που ήταν το επίκεντρο όλης της Ευρώπης και όχι μόνο! – του κάνει με τα χέρια τρεις φορές την χαρακτηριστική κίνηση “ηρέμησε/σταμάτα”, συνεχίζοντας τον δρόμο του προς τον πεσμένο Κανιθάρες, ο οποίος κλαίει ασταμάτητα δίπλα στην εστία στην οποία είχε αποκρούσει ένα πέναλτι στην κανονική διάρκεια και ένα στη διαδικασία των πέναλτι. Τα δευτερόλεπτα που στέκεται από πάνω του, που του μιλάει και που τον βοηθάει να σηκωθεί είναι δευτερόλεπτα που μπορούν να περιγραφούν μόνο με μια λέξη που στην Ελλάδα τη συναντάς εξαιρετικά σπάνια: σεβασμός.
Πιθανόν να μπορούσα σ’ αυτό το σημείο να υπεραναλύσω τα δευτερόλεπτα εκείνα, να εμβαθύνω κι άλλο στους λόγους που ο Καν, γνωρίζοντας πως όλα τα μάτια της Ευρώπης είναι πάνω του, προσφέρει δημόσια τη συμπόνοια του στον χαμένο Κανιθάρες (ο οποίος ίσως και να μην ήθελε κανέναν εκείνη την ώρα να του μιλήσει, πολύ περισσότερο έναν αντίπαλο) και στο τέλος να μειώσω λίγο την πράξη, στο μυαλό μου τουλάχιστον, αλλά ακόμα και εγώ, ένας κατά τ’άλλα ποταπός μισάνθρωπος, αρνούμαι πεισματικά να μπω στη διαδικασία να το κάνω. Σε δυο-τρεις δεκαετίες μπορεί να έχω ξεχάσει εντελώς το πως πήρε η Μπάγερν το συγκεκριμένο Τσάμπιονς Λιγκ αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Όλιβερ Καν απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει πολύ όμορφο ακόμα και μετά το τέλος ενός αγώνα.
8 σχόλια σχετικά με το “Περί σεβασμού”
Σε ευχαριστούμε που μας δείχνεις πως μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα μερικές φορές. Και ετσι να τα ευχαριστιόμαστε πρισσότερο
Έτσι κάνουν οι “αχώνευτοι” γερμανοί….
ενα αναλογο περιστατικο ειχα ζησει κ γω οταν επαιζα χαντμπολ μικροτερος ,με τον αντιπαλο τερμα να τρωει αστειο γκολ να χανουν απο μας 30-29 κ να τον βριζουν κ γονεις παιδιων κ ο προπονητης του κ πηγα μονο εγω να του μιλησω κ κανεις ουτε συμπαικτης μου ουτε συμπαικτης του κ μιλαμε γ ενα παιδι γ γυμνασιου τοτε ,αυτοι ημαστε ρε στο θεμα ανθρωπια μας εχουν ξεπερασει οι ευρωπαιοι πστευω
Επίσης επειδή δεν αναφέρεται ο Canizares έμαθε στο ημίχρονο ότι έχασε τη μητέρα του..Συγχαρητήρια για το site σας παιδιά για μας του Λατινόαμερικανόφιλους είναι κουτί.
Πολύ ωραίο άρθρο duendes.Συγχαρητήρια.Στο τέλος πρέπει να πηγαίνει και ένας πολύ συμπαθής μου παίχτης να παρηγορήσει τον Canicares,ο Kuffour μαζί με έναν άλλον που δεν ξεχωρίζω ποιός είναι.
Αυτό το viral σκηνικό που πρέπει και καλά να μισούμε τους γερμανούς. Μόνος σου αυτοαναιρείσαι , έχοντας σου μυαλό σου ότι αυτοί είναι μόνο κακοί και για κάποιο λόγο πρέπει να τους μισούμε. Εμένα πάντως αυτός ο τελικός και η κίνηση του Καν με έκανε μπάγερν και φαντάζομαι αρκετούς ακόμα. Θέλουμε ακόμα πολλά ψωμιά ακόμα για να τους φτάσουμε και κοινωνικά και οργανωτικά.
Πάλι καλά που η “ομάδα κακών ροτβάιλερ” δεν είχε απόψεις σαν τις δικές σου και μας προσέφερε μια τέτοια στιγμή..
εκλαψα…!μεγαλε ΚΑΝ!