Η βία όταν δεν μπαίνει κάτω από το χαλάκι
Ξεφούσκωσε το θέμα της βίας στο ποδόσφαιρο πάλι στην Ελλάδα. Διακόψαμε το πρωτάθλημα για λίγο, εμποδίσαμε τον κόσμο να δει την αγαπημένη του ομάδα και τώρα επανερχόμαστε στα προηγούμενα σαν να μην έγινε τίποτα. Λύθηκε το πρόβλημα, μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο, ετοιμαζόμαστε να περάσουμε κάποιον νέο νόμο (σίγουρα καταπληκτικός, όπως και όλοι όσοι προϋπήρχαν) και όλα εντάξει. Την ίδια στιγμή οι φυσικοί αυτουργοί παραμένουν ελεύθεροι να μπουκάρουν στα γήπεδα ή να πετάνε ότι βρουν και οι ηθικοί αυτουργοί συνεχίζουν να κυκλοφορούν ατιμώρητοι.
Κάθε φορά που το θέμα της βίας φτάνει στην κορύφωσή του θυμόμαστε το εξωτερικό. Να μείνουμε εκτός Ευρώπης δεν μας αξίζει, λένε κάποιοι λες και το πρόβλημα είναι αυτό και όχι ότι πέφτει ξύλο μέχρι και στο γυναικείο βόλεϊ, και η συζήτηση φτάνει με μαθηματική ακρίβεια στην Αγγλία. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά θετικά και αρνητικά για το ποδόσφαιρο στην Αγγλία και σίγουρα κάποιος θα έλεγε: “μεταφέρανε τη βία εκτός γηπέδου” και εν μέρει θα είχε δίκιο. Η βία υπάρχει ακόμα στην Αγγλία, δεν έχει εξαφανιστεί. Το θέμα είναι πώς την αντιμετωπίζεις.
Τον Ιανουάριο του 2014 η Μπέρνλι αντιμετώπιζε την Σέφιλντ Γουένσντει στα πλαίσια της Τσάμπιονσιπ σε ένα παιχνίδι που τελικά έληξε με 1-1. Στον αγωνιστικό χώρο δεν έγινε τίποτα, αλλά μετά τον αγώνα κάποιοι φίλοι των φιλοξενούμενων βρέθηκαν σε μια παμπ. Ήταν τα γενέθλια του γιου ενός εξ αυτών, ενός παλικαριού που είχε χάσει τη ζωή του και οι εκδρομείς από το Σέφιλντ ήθελαν να τον τιμήσουν. Για κακή τους τύχη στην παμπ εμφανίστηκαν και κάτι παλικαράδες βγαλμένοι από χουλιγκανική ταινία. Τα παλικάρια της “Suicide Gang” δεν είδαν με καλό μάτι τους αλλόθρησκους και σύντομα η παμπ γέμισε ιπτάμενες καρέκλες, σπασμένα μπουκάλια και αίματα. Από τον κακό χαμό δεν γλίτωσαν ούτε ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ούτε κι ένα 11χρονο αγόρι που τραυματίστηκε στο κεφάλι.
Με τη βοήθεια της κάμερας της παμπ η αστυνομία κατάφερε και βρήκε αρκετούς από τους δράστες της επίθεσης, έγιναν περί τις είκοσι συλλήψεις και η δίκη τελείωσε πριν λίγες μέρες. Αρκετοί από τους ενόχους τιμωρήθηκαν με φυλάκιση (από 5 μέχρι 22 μήνες), άλλοι με απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα για κάποιο χρονικό διάστημα. Στο γήπεδο της Μπέρνλι δεν σηκώθηκαν πανό “λευτεριά στα αδέρφια μας”, κανένας παράγοντας της ομάδας δεν πήγε στο δικαστήριο να υπερασπιστεί “τα παιδιά”. Ούτε όμως έκαναν ότι ξέχασαν το θέμα, κάτι που θα ήταν εύκολο ένα χρόνο μετά, ούτε είπαν ότι δεν τους αφορά γιατί έγινε μακριά από το γήπεδο. Η Μπέρνλι περίμενε να γίνει η δίκη (αυτό είναι το τεκμήριο της αθωότητας αν δεν το ξέρει ο κ. υπουργός και όχι αν θα αναφέρονται τα ονόματα των κατηγορούμενων παραγόντων στα σάιτ) και μόλις έγινε γνωστή η απόφαση του δικαστηρίου ανακοίνωσε ότι όλοι όσοι καταδικάστηκαν τιμωρούνται με ισόβιο αποκλεισμό από το Τερφ Μουρ, την έδρα της ομάδας. Η βία μπορεί να μην έχει εξαφανιστεί τελείως στην Αγγλία, αλλά σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται με δηλώσεις και ευχολόγια όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας. Χρειάστηκαν τρία απλά πράγματα. Σωστή αστυνομική δουλειά, δικαστήρια με σοβαρές ποινές και ένας σύλλογος που δεν φοβάται. Στην Ελλάδα έχουμε αστυνομία που βαριέται να κάνει ελέγχους και έχει μόνο ένα αντανακλαστικό (ότι και να γίνει πετάμε δακρυγόνα, ακόμα και σε κλειστούς χώρους, χωρίς συλλήψεις), δικαιοσύνη που είτε της δένουν τα χέρια, είτε φροντίζει να το κάνει μόνη της και ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες που δεν δείχνουν καμία διάθεση να προστατεύσουν το προϊόν τους. Μέχρι τα επόμενα επεισόδια και τη νέα απόγνωση παραγόντων και δημοσιογράφων που θα πέσουν από τα σύννεφα, εμείς να είμαστε καλά…
