Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ο παππούς του ποδοσφαίρου

Όπως όλοι οι Ουρουγουανοί, μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα πολύ καλά, ήμουν χάρμα οφθαλμών, αλλά στον ύπνο μου. Ξύπνιος ήμουν ο χειρότερος στραβοκλότσης που είχε περάσει από τις αλάνες της χώρας μου.

Ούτε ως οπαδός έλεγα και πολλά πράγματα. Ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και ο Χούλιο Σέζαρ Αμπάντιε έπαιζαν στην Πενιαρόλ, δηλαδή στο εχθρικό στρατόπεδο. Ως καλός οπαδός της Νασιονάλ, έκανα ό,τι μπορούσα για να τους μισήσω. Αλλά ο Πέπε Σκιαφίνο με τις αριστουργηματικές του πάσες οργάνωνε το παιχνίδι της ομάδας του θαρρείς και έβλεπε το γήπεδο από το ψηλότερο σημείο του πύργου του σταδίου και ο μαύρος Αμπάντιε γλιστρούσε τη μπάλα κατά μήκος της γραμμής του πλαγίου τρέχοντας με εξαιρετική ταχύτητα, λικνιζόμενος χωρίς να αγγίζει την μπάλα ή να σκοντάφτει πάνω σε αντιπάλους. Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα από το να τους θαυμάζω, ακόμα και να τους χειροκροτήσω αισθανόμουν την ανάγκη.

Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να αποδεχτώ την ταυτότητα μου: δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο με το καπέλο στο χέρι και παρακαλάω στα γήπεδα:

– Ο Θεός να σας έχει καλά, ένα καλό παιχνίδι.

Και όταν παίζεται καλό ποδόσφαιρο, είμαι πανευτυχής για το θαύμα, χωρίς να νοιάζομαι ποια είναι η ομάδα ή η χώρα που το παίζει.

Εντουάρντο Γκαλεάνο (3/9/1940 – 13/4/2015)

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο άφησε σήμερα τα ξημερώματα την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείο του Μοντεβιδεο. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες. Παρ’ όλο που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ ποδοσφαιριστής, όπως ήθελε μικρός, πρόσφερε στο ποδόσφαιρο πολλά περισσότερα απ’ όσα έχουν προσφέρει αρκετοί εκ των πιο γνωστών αστέρων του. Χωρίς αυτόν δεν θα μαθαίναμε πιθανόν ποτέ την ανατριχιαστική σύντομη ιστορία του Βεβέλ Γκαρθία, δεν θα φανταζόμασταν ποτέ το απίστευτο γκολ του Ελένο ντε Φρέιτας απέναντι στη Φλαμένγκο, δεν θα διαβάζαμε πιθανόν ποτέ την συγκινητική διήγηση του Οσβάλντο Σοριάνο για μια επίσκεψη του σε ένα σούπερ μάρκετ, δεν θα έμπαιναν ποτέ και από κανέναν οι παρακάτω λέξεις στην ίδια πρόταση με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά: “Ευτυχώς εμφανίζονται ακόμα στα γήπεδα, μολονότι αυτό συμβαίνει περιστασιακά, μερικοί ξεδιάντροποι βρομιάρηδες που κάνουνε του κεφαλιού τους και διαπράττουν το κακούργημα να τριπλάρουν όλη την αντίπαλη ομάδα, το διαιτητή και το κοινό, μόνο και μόνο για αγνή απόλαυση του κορμιού που ξεχύνεται στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας“.

O Εντουάρντο Γκαλεάνο δεν κατάφερε να γίνει ποδοσφαιριστής αλλά αγάπησε και ύμνησε το ποδόσφαιρο τόσο ξεχωριστά που το όνομα του θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με το ομορφότερο παιχνίδι αυτού του κόσμου. Κι αν υπάρχει ποδοσφαιρικός παράδεισος, θα είναι τώρα κάπου εκεί, αραχτός σε μια κερκίδα δίπλα στον θρυλικό συμπατριώτη του Ομπντούλιο Βαρέλα και θα συζητάνε για θέματα δύσκολα όπως η “ποδοσφαιρική ομορφιά”, η “αξιοπρέπεια”, το Ουρουγουανικό “garra”, και για εκείνη τη μέρα που ένας παίκτης κράτησε όρθια μια ομάδα, μπροστά σε 200.000 εκστασιασμένους αντιπάλους οπαδούς.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ωδή στον Άλαν Σίρερ

Ο Άλαν Σίρερ συνδέει τρεις περιόδους για το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τη δύσκολη. Τέλη των 80s μετά το Χέιζελ και τον αποκλεισμό των Αγγλικών ομάδων απ’ τα κύπελλα Ευρώπης. Την ελπιδοφόρα των 90s. Όταν ξεκινούσε η μεγάλη αλλαγή με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ και φυσικά τα 00s και την εκτόξευση στην κορυφή. Όταν η Πρέμιερ […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το Βραζιλία-Αργεντινή είναι κάτι παραπάνω από ένα ματς

10 Φεβρουαρίου 1946. Το Μονουμεντάλ στο Μπουένος Άιρες ήταν κατάμεστο και πανέτοιμο να υποδεχτεί το τελευταίο παιχνίδι του Κόπα Αμέρικα, που τότε λεγόταν ακόμα Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής, στο οποίο η διοργανώτρια Αργεντινή φιλοξενούσε τη Βραζιλία. Με τη διαφορά των δυο ομάδων στον ένα βαθμό (δεν υπήρχε νοκ άουτ φάση αλλά ένα μίνι πρωτάθλημα ενός γύρου […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1 σχόλια σχετικά με το “Ο παππούς του ποδοσφαίρου”

  1. Αν και δεν είναι της παρούσης, εύχομαι η φράση “ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου” να μην γίνει (περισσότερο) “καραμέλα” στα χείλη και στα γραπτά διάφορων αθλητικογράφων, με αφορμή το θάνατο του αγαπημένου μας “παππού”. Διότι η φράση αυτή, αποκομμένη από τα συμφραζόμενά της και το γενικότερο πνεύμα του Γκαλεάνο, που πολύ ωραία μας δίνεις duendes, και χρησιμοποιούμενη εντελώς αποσπασματικά, μόνο και μόνο για να πουλήσουν μούρη ορισμένοι, καταντά μία ασύλληπτη γραφικότητα δυστυχώς. Προφανώς δεν φταίει (έφταιγε μάλλον) ο Γκαλεάνο άλλα όσοι (Θα) τη μηρυκάζουν. Κατά τα λοιπά, ο “παππούς” λείψει πολύ και για πολλούς (όχι μόνο ποδοσφαιρικούς) λόγους.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *