Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η τέχνη του ποδοσφαίρου του Γκουαρδιόλα

Στις 14 Φεβρουαρίου η Μπάγερν Μονάχου του Πεπ Γκουαρδιόλα υποδέχονταν το δύσμοιρο Αμβούργο του Ζόσεφ Ζινμπάουερ (στις τελευταίες μέρες του Ιωσήφ στον πάγκο). H διαφορά στην ποιότητα των δύο ομάδων ήταν γνωστή πριν τη σέντρα κάτι που φυσικά έδειξε περίτρανα και το 8-0 υπέρ των Βαυαρών. Όσοι είχαν την τύχη να δουν αυτή την αναμέτρηση (ευτυχώς ήμουν ένας απ’ αυτούς)  δε στάθηκαν στο τελικό σκορ αλλά στα “περίεργα” που έκανε τακτικά ο Πεπ και φυσικά ξένισαν αρκετά μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού. Άλλωστε είναι γνωστό πως σε κάθε καφενείο της Ελλάδας, κάθε μπυραρία της Γερμανίας και σε άλλα πολλά μέρη όπως παμπ και ταβέρνες ανά την Ευρώπη οι γνώσεις των θαμώνων περί τακτικής ποδοσφαίρου είναι έτη φωτός μπροστά απ’ τον “μυρωδιά” τον Πεπ.

a.espncdn.com

Ο Καταλανός προπονητής είχε παρουσιάσει μια εντεκάδα με τους  Νόιερ στο τέρμα (τον λες και λίμπερο πλέον),  Ραφίνια στο δεξί άκρο της άμυνας, με τον Μπερνάτ στο αριστερό, και δίδυμο στο κέντρο της άμυνας ο Μπάντστουμπερ με τον Μπενατιά. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μπροστά τους σε ρόλο “εξαριού” ο Νταβίντ Αλάμπα (αριστερός μπακ η φυσική του θέση) και μπροστά του ο Σβαινστάιγκερ. Σε ρόλο δεκαριού ήταν ο Γκέτσε, με τον Μίλλερ κεντρικό επιθετικό και στα δεξιά ο – τρισμέγιστος – Ρόμπεν. Στα αριστερά, σε καθαρό ρόλο εξτρέμ, είχε αγωνιστεί ο Λεβαντόφσκι. Ναι, ούτε σ’ εμένα είχαν φανεί λογικά όλα αυτά. Το αξιοσημείωτο ήταν πως από το 20′ (που έγινε και το 1-0 με το πέναλτι του Μίλλερ) ο Γκουαρδιόλα άλλαζε θέσεις σε παίκτες δοκιμάζοντας όλα αυτά τα “νέα δεδομένα” που έχει στο σκληρό δίσκο του μυαλού του. Όταν είδε πως υπήρχε πίεση στους στόπερ και πως η μπάλα δεν έβγαινε ψύχραιμα απ’ την περιοχή, άλλαξε το 6 με το 8 δίνοντας στον Σβαινστάιγκερ το ρόλο του deep lying playmaker, φέρνοντας μάλιστα τον Λέβα δίπλα στο Μίλλερ και δίνοντας ολόκληρη την αριστερή πλευρά στον Μπερνάτ μιας και είχε καλύτερο στήριγμα με το ανέβασμα του Αλάμπα (και τα χιλιόμετρα που καταπίνει ο Αυστριακός). Ένα συνεχές παιχνίδι με τον αντίπαλο προπονητή και τον εαυτό του. Ο Πεπ δημιουργούσε προβλήματα στον Πεπ, και έβρισκε ο ίδιος τις λύσεις, αλλάζοντας όχι πρόσωπα, αλλά διάταξη στο σύστημα και θέσεις στους ποδοσφαιριστές του. Αυτό που έκανε και ο Ρίνους Μίχελς δηλαδή με τον Άγιαξ στα 70s. Αυτό ξεκίνησε ο Γκουαρδιόλα στην Μπάρσα με το “τίκι- τάκα” και στους Γερμανούς το έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί απ’ τον καθένα και θέλει αρκετή προσπάθεια και υπομονή. Το ποδόσφαιρο άλλωστε είναι Τέχνη και ο Καταλανός είναι ένας απ’ τους πιο σοφιστικέ καλλιτέχνες που υπάρχουν σε αυτό στις μέρες μας.

Screen Shot 2013-10-21 at 10.46.36 PM

Στέκομαι στο συγκεκριμένο παιχνίδι μιας και υπήρχαν πολλές απουσίες – όπως συμβαίνει από πέρσι στη Μπάγερν – βασικότατων ποδοσφαιριστών, με τον Γκουαρδιόλα όμως να μη διαλέγει τον εύκολο δρόμο (βάλε-βγάλε παίκτες ίδιων χαρακτηριστικών) αλλά τον δικό του. Αλχημείες (για όλους εμάς) είχαμε δει και πριν από αυτόν τον αγώνα, είδαμε και μετά και εννοείται θα βλέπουμε όσο ο Γκουαρδιόλα θα βρίσκεται στους πάγκους. Τα χρόνια στη Μπάρσα ήταν αυτός που άλλαξε θέση στον Μέσι, ήταν αυτός που χρησιμοποίησε τον (τεράστιο) Γιάγια Τουρέ  στο κέντρο της άμυνας, όταν χρειάστηκε. Ήταν αυτός που εκτόξευσε τον Τσάβι και τον Ινιέστα. Ήταν αυτός που “δημιούργησε” τον Πέδρο και τον Μπουσκέτς. Ήταν αυτός που δεν ήθελε τον Ζλάταν επειδή δεν ταίριαζε στο “σύστημα”. Ήταν αυτός που έκανε τον Πικέ (στα δικά του χρόνια) τον πιο σύγχρονο στόπερ του πλανήτη. Τα ίδια πάνω-κάτω και στη Μπάγερν. Άλλαξε θέση στον Λαμ και τον έκανε έναν εξαιρετικό κεντρικό χαφ – από πλάγιο μπακ. Τον είδαμε να χρησιμοποιεί τριάδα στην άμυνα σε πολλά παιχνίδια με τον Χάβι Μαρτίνεθ στη θέση του λίμπερο (όσο μπορείς να πεις κάποιον λίμπερο στο ποδόσφαιρο των ημερών μας). Τον είδαμε να ρίχνει στα βαθιά τον 17χρόνο μέσο Τζιανλούκα Γκαουντίνο και να πουλάει τον – εξαιρετικό – αμυντικό μέσο Λουίζ Γκουντάβο, στη Βολφσμπουργκ, όχι επειδή είναι κακός παίκτης αλλά επειδή δεν κολλάει στο δικό του πλάνο και στυλ παιχνιδιού.  Τα πάντα με το δικό του τρόπο που θα έλεγε και ο Σινάτρα. Ένας προπονητής που συνεχώς τολμά να αλλάζει πράγματα και προσπαθεί να φτάσει το ποδόσφαιρο ένα βήμα παραπέρα.

guardiola-gaudino-bayern

Φυσικά και ήρθαν τίτλοι, φυσικά ήρθαν και αποτυχίες, όπως και γκρίνια από μεγάλη μερίδα φίλων των Βαυαρών. Ο περσινός διασυρμός απ’ τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ένα σοβαρό πλήγμα στον εγωισμό των Γερμανών αλλά και του Γκουαρδτιόλα και φέτος ο στόχος δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ τα πάντα για τη Μπάγερν Μονάχου. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα έχει επιτευχθεί στηριζόμενος στον “Τρόπο του Πεπ”. Φυσικά το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση αποτυχίας. Ο τραυματισμός του Αλάμπα στο γόνατο στερεί απ’ τον Γκουαρδιόλα έναν σπουδαίο αριστερό μπακ (και ένα πολύ καλό κεντρικό χαφ) αλλά απ’ την άλλη του δίνει το δικαίωμα να μας παρουσιάσει κάτι νέο και έξυπνο για να καλυφθεί αυτό το (μεγάλο) κενό. Θα δούμε τον Λαμ σε ρόλο αριστερού μπακ; Θα δούμε τον Λαμ στο κέντρο δίνοντας το ρόλο αυτό στον Μπερνάτ ή θα δούμε κάτι τελείως διαφορετικό. Μην ξεχνάμε πως έχει επιστρέψει και ο Τιάγκο, κάτι που δίνει περισσότερες λύσεις για τον ρόλο του playmaker στον άξονα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως Το ποδόσφαιρο είναι Τέχνη και ως τέτοιο πρέπει και να κρίνεται. Ο Πεπ είναι ένας καλλιτέχνης και ως τέτοιος πρέπει να κρίνεται. Η κάθε Τέχνη δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί – ούτε και να γίνει αρεστή σε όλους. Κλείνοντας. Στην ερώτηση “Αν θα μπορούσε να τα κάνει  όλα αυτά δίχως παίκτες κλάσης” η απάντηση είναι πως “Ο Κόπολα δούλευε με τον Πατσίνο, ο Σκορσέζε με τον Ντε Νίρο και ο Καζάν με το Μπράντο“. Το ίδιο κάνει και ο Πεπ Γκουαρδιόλα, μεταμορφώνοντας τους “ηθοποιούς” του  και οδηγώντας τους μαεστρικά σε επιτυχίες. Απ’ την άλλη, πολλά “αριστουργήματα” είχαν γίνει εισπρακτικές αποτυχίες και το αντίθετο. Άλλωστε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς έχουν μόνο οι σπουδαίοι και αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

we love 1-1-8, Γερμανικό ποδόσφαιρο, ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η φανέλα του Ζιντάν και η μεταγραφή που δεν κατάλαβε κανείς

Το καλοκαίρι του 2006 ήταν αρκετά περίεργο για το Γαλλικό ποδόσφαιρο. Απ’ τη μία η εθνική των τρικολόρ γνώρισε την ήττα στον τελικό του Μουντιάλ απ’ τους Ιταλούς και απ’ την άλλη ο μέγας Ζιζού κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ο σπουδαιότερος όλων. Ο “μάγος” Ζινεντίν Ζιντάν έβγαλε τη φανέλα με το 10 για τελευταία […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί του πολέμου

“Ο επιτιθέμενος δεν έχει παρά το πλεονέκτημα της αιφνιδιαστικής επίθεσης του συνόλου από το σύνολο, ενώ ο αμυνόμενος μπορεί να αιφνιδιάσει ανά πάσα στιγμή, σ’ όλη τη διάρκεια της συμπλοκής, με τη δύναμη και τη μορφή που δίνει στις επιθέσεις του. Ο επιτιθέμενος έχει περισσότερες ευκολίες από τον αμυνόμενο να κυκλώσει και ν’ αποκόψει το […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

6 σχόλια σχετικά με το “Η τέχνη του ποδοσφαίρου του Γκουαρδιόλα”

  1. Ο/Η ShamrockD λέει:

    Μπορώ να πάρω σπιθαμή σπιθαμή αυτό το άρθρο, και να παρουσιάζω την αντίθετη άποψη. Αυτά που θέλω όμως να σταθώ είναι τα εξής 2.

    – Το αν πετύχει ο Γκουαρντόλα στην Μπάγερν δεν θα εξηγηθεί από την όποια “τέχνη” παρουσιάζει αλλά απο το αν καταφέρει την Μπάγερν να είναι το ίδιο επιτυχημένη παίζοντας ακόμα καλύτερα. Βλέπετε να το έχει καταφέρει? Εγώ βλέπω οτι πήρε μια υπερδύναμη Ευρωπαικά και το μόνο που έχει διατηρήσει είναι τα εντός σκήπτρα που όπως καταλαβαίνετε δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο στο γερμανικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη έκανε την περσινή Ρεαλ να μοιάζει ομαδάρα,μια Ρεαλ που έχασε μέσα απο τα χέρια της το πρωτάθλημα (και το κάνει και φέτος) και είχε καταντήσει πελάτισσα της Ατλέτικο. Μια Ρεαλ που πάντα η Μπάγερν ήταν ο κακός της δαίμονας στην Ευρώπη. Να δούμε τι θα κάνει και φέτος, σε μια Ευρώπη που πλέον έχει καταντήσει κούρσα για 3 άλογα (Ρεαλ,Μπαγερν,Μπαρτσα).

    – Ο Σκορτσέζε δεν δούλευε απο την αρχή της καριέρας του με top class ηθοποιούς. Ο Γκουαρντιόλα αντιθέτως,απο την αρχή βρέθηκε σε μια ομάδα με world class παίχτες στην καλύτερη φόρμα-ηλικία της καριέρας τους. Δεν δοκιμάστηκε ποτέ σε δύσκολε συνθήκες. Και για να μην χαλάσει αυτή την υστεροφημία του αντί να δοκιμαστεί τουλάχιστον στην Premier League π.χ στη Σίτι πήγε στην εύκολη λύση της Μπαγερν (φτάσαμε στο σημείο να λέμε δοκιμασία την Σίτι των αράβων,αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ).

    Φυσικά δεν διαφωνώ οτι προφανώς για να πετύχει οτι έχει πετύχει χρειάζεται να είσαι και καλός προπονητής/διαχειρστής αλλά οτι πιθανότατα δεν είναι αυτό που τον παρουσιάζουν όλοι και όταν βλέπω τέτοια άρθρα “αναγκάζομαι” να γράψω.

  2. Ο/Η john_scummbar λέει:

    Μέγας καλλιτέχνης! Δε γίνεται να υπάρχουν ακόμα οι απόψεις που λένε πως δεν είναι (αρκετά) καλός κ ότι τον σώζει που έχει παιχταράδες. Ακόμα κ αν δεν πάρει CL φέτος, που θα είναι αποτυχία μεν, έχει καταφέρει κάτι σημαντικότερο, το οποίο είναι να εμπνέει κ να επηρεάζει άλλους ανθρώπους του ποδοσφαίρου με αυτά που παρουσιάζει στο γήπεδο κ με τον τρόπο που λειτουργεί.
    Υ.Γ. Είναι Μπερνάτ (Juan Bernat), όχι Μπερνάρ.

  3. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    @ShamrockD σεβαστές όλες οι απόψεις φίλε μου.

    @john_scummbar έχεις απόλυτο δίκιο στο λάθος του ονόματος. Το κάνω συχνά αυτό το λάθος με το T και το Ρ :p

  4. Ο/Η balkou λέει:

    Στο του Ζλάταν, αυτός δεν τον ήθελε, αφού τον ήθελε πρώτα. Ο Ετό δεν έφυγε μόνος του (με ένα έτος καθυστέρηση). Δεν ταίριαξε στην πράξη, ή/και δεν ταίριαξαν τα χνώτα του Σουηδού με Μέσι και σία.
    Και καλή η τέχνη, φαν του είμαι, αλλά το περσινό διπλό έγκλημα να μην ξεκινήσει τον Χάβι Μαρτίνεθ δις, με τη Ρεάλ, ελπίζω να μην το ξαναδώ.

  5. Ο/Η Μούρης λέει:

    Αν και τον θεωρώ ενδιαφέρων προπονητή,θα συμφωνήσωμε τον ShamrockD..

  6. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Και για τον καπελο τα ιδια ελαγαν αλλα μολις εφυγε η Μιλαν διαλυθηκε. Και μετα πηρε πρωταθλημα με τη Ρομα που παιρνει ενα καθε τριαντα χρονια. Ειναι μεγαλη μαγκια να διαχειριζεσαι μεγαλες ομαδες και να παιρνεις κοντα στο μεγιστο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *