Το τέλος της αθωότητας της ΑΕΚ

Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που δεν αντιλαμβάνεσαι την σημασία τους, παρά μόνο όταν γίνουν παρελθόν. Κάποιες στιγμές που σου φαίνονται φυσιολογικές, αλλά θα κάνεις χρόνια να τις ξαναδείς. Κάποια πρόσωπα που τα έχεις συνηθίσει, τα έχεις αγαπήσει, αλλά χάνονται, τα μισείς, τα αποκαθηλώνεις. Ήταν η 15 Μαΐου του 1996 όταν η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τον Απόλλωνα Αθηνών στον τελικό του κυπέλλου της περίοδου 1995-96. Η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά κατάφερε να χάσει τον τίτλο εκείνης της χρονιάς με το περίφημο γκολ του Μπορέλι να είναι το καθοριστικό. Κι όμως, τελείωσε το πρωτάθλημα με 15 γκολ περισσότερα από τον Παναθηναϊκό και μια ομάδα που χάριζε θέαμα.

Το απόγευμα εκείνης της Τετάρτης, η ΑΕΚ κατέβηκε με μια εντεκάδα που ξεχείλιζε από ποιότητα έχοντας μέσα Σαβέβσκι, Μπατίστα, Κετσπάγια, Σαμπανάτζοβιτς, Μανωλά και αλλαγή τον Χρήστο Κωστή. Τον μικρόκοσμο τότε της ΑΕΚ όμως περισσότερο απασχολούσε το θέμα Μπάγεβιτς, παρά το ίδιο το κύπελλο. Οι φήμες ότι ο αγαπημένος πρίγκιπας θα φύγει ήταν έντονες, ο αθώος κόσμος της ΑΕΚ πίστευε ότι μπορούσε να μεταπείσει τον Ντούσαν, αλλά κανείς δεν ήξερε ότι ο άνθρωπος αυτός είχε ήδη δώσει τα χέρια με τον εχθρό, είχε ήδη πειστεί να φύγει. Η περίφημη δήλωση “αν πάρουμε το κύπελλο θα μείνω” πήγαινε από στόμα σε στόμα και το κατακίτρινο ΟΑΚΑ μετατράπηκε σε μια εκδήλωση αγάπης προς τον άνθρωπο που λίγους μήνες μετά θα γινόταν ο πιο μισητός αντίπαλος και μια διαδήλωση αντίθεσης στον Μιχάλη Τροχανά. Ο οπαδός της ΑΕΚ ήταν ο απατημένος σύζυγος που αρνείται να πιστέψει εκτός κι αν έρθει το χαρτί του διαζυγίου.

Ο ιστορικός τελικός με τον πολύ καλό τότε Απόλλωνα του Μπάρνιακ και του Ντέμη ήταν το κύκνειο άσμα της ΑΕΚ των 90s. Όχι ότι η ομάδα διαλύθηκε. Έστω και με τον Ραβούση ήταν πολύ καλή και την επόμενη σεζόν, αλλά και αργότερα με τον Ντουμιτρίου, αλλά οι αλλαγές πολλές, το κλίμα διαφορετικό και η εσωστρέφεια έντονη. Ήταν όμως ένα τέλος εποχής, το τέλος της αθωότητας, η βάναυση επιστροφή στην πραγματικότητα, εκεί που τα είδωλα και οι σημαίες εμφανίζουν ανθρώπινες αδυναμίες και δεν είναι οι θεοί που λατρεύεις. Η αρχή της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού, το ξεκίνημα της παράγκας, η νέα αρχή του Μπάγεβιτς. Το εντυπωσιακό 7-1 της ΑΕΚ την στιγμή που το έβλεπες ήταν απλά ακόμα ένα σόου μιας ομάδας που είχε το μαγικό αριστερό του Τσιάρτα, τα κορυφαία τότε μπακ Κασάπη-Μπορμπόκη και μια ομάδα με ταλέντο σε όλους σχεδόν τους παίκτες. Από τους 14 που έπαιξαν σε εκείνο το ματς μόνο ο Βλάχος και ο Βάϊος δεν ήταν ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Με τον καιρό όμως να περνάει και να ξέρεις τι ακολούθησε, πιστεύεις ότι δεν ήταν απλά ακόμα μια παράσταση, ήταν το ιδανικό φινάλε όπου όλα έγιναν στην εντέλεια όπως και στην τελευταία σκηνή (spoiler alert) του καταπληκτικού Whiplash με τη διαφορά ότι εκείνη η ΑΕΚ δεν ήταν απλά ένα σόλο, αλλά μια ολόκληρη τζαζ μπάντα με πολλούς καλλιτέχνες, η καλύτερη (για μένα) που έβγαλε η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια.