Βλέποντας μπάλα στο Άμστερνταμ

Λένε ότι οι οπαδοί της Φέγενορντ πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν την Φέγενορντ να παίζει, ενώ οι οπαδοί του Άγιαξ για να δουν τον Άγιαξ να κερδίζει. Έχοντας αυτό στο μυαλό, δεν ήξερα τι να περιμένω από την επίσκεψή μου στο Άμστερνταμ Αρένα πριν λίγες βδομάδες, μια που το προηγούμενο βράδυ η PSV είχε πάρει μαθηματικά και το πρωτάθλημα και ο Αίαντας ήταν αδιάφορος.

Το Αρένα σε αντίθεση με το παλιό γήπεδο του Άγιαξ είναι εκτός πόλης, προσβάσιμο είτε από την… εθνική οδό, είτε με μετρό. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά τριγύρω να φας και να πιεις, αλλά δεν το λες και χοτ-σποτ που θα πας για άλλον λόγο. Με πρόσφατη την επίσκεψή μου στην Bayarena την προηγούμενη ημέρα, οι διαφορές ήταν αρκετές. Το έβλεπες στον κόσμο. Στη Γερμανία ήταν πολύ πιο οικογενειακό το κλίμα, οπαδοί των δύο ομάδων βγαλμένοι από τις περιγραφές ελληνικών εφημερίδων που αναπολούν τις παλιές καλές εποχές μετά από επεισόδια. Στην Ολλανδία αντίθετα ένιωθες ότι αρκετοί οπαδοί θα μπορούσαν να κάνουν φασαρία αν έβλεπαν αντίπαλα κασκόλ. Πιο φανατισμένο το κοινό, πιο κοντά στο δικό μας, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στο γήπεδο δεν υπήρχαν άνθρωποι όλων των ηλικιών και των δυο φύλων, ούτε ότι είναι επικίνδυνο. Απλά έχεις μια αίσθηση μεγαλύτερου φανατισμού. Δεύτερη και πιο σημαντική διαφορά το εισιτήριο. Με λιγότερα λεφτά στη Γερμανία κάθεσαι στο κέντρο, με περισσότερα στο πέταλο του Αρένα σε ματς με την Μπρέντα. Μια που υπάρχουν αρκετά διαρκείας, υπάρχει και το σύστημα όπου όταν κάποιος κάτοχος δεν πάει στο γήπεδο, μπορεί να “νοικιάσει” το διαρκείας του για το συγκεκριμένο ματς. Τα φτηνότερα πάντως κυμαίνονται στα 30€ περίπου και ανάλογα με το ματς μπορεί να τα βρεις και πιο ακριβά. Τσιμπημένες τιμές.

Αν συγκρίνεις επίπεδο πρωταθλήματος και θέαμα που βλέπεις, τότε αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι στη Γερμανία οι οπαδοί είναι τυχεροί. Όπως επίσης και το ότι το κλασσικό ελληνικό “είναι μικρό το γήπεδο, ας αυξήσουμε το εισιτήριο” δεν παίζει τόσο παντού καθώς στο Bayarena κρατούν χαμηλότερα τις τιμές με σχεδόν μισή χωρητικότητα. Τα διαρκείας πάντως συμφέρουν περισσότερο στον Άγιαξ, με την σημείωση βέβαια ότι δεν περιλαμβάνουν παιχνίδια κυπέλλου και Ευρώπης τα οποία πληρώνεις έξτρα σε χαμηλές όμως τιμές.

Δεν παλεύεται η άνοδος

Παρά το γεγονός ότι το ματς ήταν ουσιαστικά αδιάφορο το γήπεδο είχε αρκετό κόσμο, αν και η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά υποτονική. Το Άμστερνταμ Αρένα είναι ένα πανέμορφο ποδοσφαιρικό γήπεδο που μου θύμισε σε κάποια πράγματα την Αλιάνζ Αρένα. Η ακουστική του είναι καλή, η οροφή κλείνει ανάλογα με τα κέφια και αν κάτσεις χαμηλά χάνεις μεν σε οπτική, κερδίζεις σε ατμόσφαιρα. Είναι ένα γήπεδο γεννημένο για ποδόσφαιρο, που έχει δει μερικούς τεράστιους παίκτες να δίνουν το δικό τους σόου εκεί. Οι κεντρικές θύρες είναι προσβάσιμες με κυλιόμενες σκάλες, αλλά στο πέταλο πρέπει να είσαι λίγο fit για να ανέβεις τα πολλά σκαλάκια, ίσως όχι τόσα όσα στο Καμπ Νου, αλλά αν έχεις πιει και μερικές μπύρες πιο πριν, αρκετά για να ξεφυσάς.

Έπιασα τη θέση μου χαμηλά πίσω από την εστία, πήρα και την μπύρα μου και απόλαυσα ένα αρκετά μέτριο παιχνίδι στο οποίο η Μπρέντα έδινε μάχη για τη σωτηρία και ο Άγιαξ πάλευε μπας και σκοράρει. Ευκαιρίες λίγες, ποδόσφαιρο όχι τίποτα το ιδιαίτερο και η απορία μου είναι τι πιστεύει ο κόσμος για τον Άγιαξ των αρκετών ψιλοτσουρουκάδων, όταν έχει δει (μόνο τα σχετικά πρόσφατα χρόνια) από Ζλάταν μέχρι Ντάβιντς και από Κλάιφερτ μέχρι Σνάιντερ. Σε αυτό βόηθησε η κουβέντα που έπιασα με τον Πολ, έναν 40αρη πάνω-κάτω πρώην συνδεσμίτη του Αίαντα, που τον βλέπεις και είσαι σίγουρος ότι θα έχει βρεθεί μεθυσμένος σε κάποια πλατεία εκτός έδρας εκδρομής να βουτάει σε συντριβάνι. Ακούει Ελλάδα και χαίρεται (σπάνιο για Ολλανδό σήμερα) και ο λόγος είναι η γυναίκα που κάθεται δίπλα του. “Πήγαινα κάθε καλοκαίρι στην Ισπανία, μέχρι που τη γνώρισα. Λατρεύει την Ελλάδα, πηγαίνουμε κάθε χρόνο στην Κω“. Με ρωτάει αν υποστηρίζω την Μπρέντα λόγω ΑΕΚ και κιτρινόμαυρου και αφού του εξηγώ πώς πάει η ομάδα στα σαλόνια της Φούτμπολ Λιγκ προσπαθώ να καταλάβω την ξένη προς εμένα νοοτροπία των οπαδών του Άγιαξ.

Ο Πολ όπως και άλλοι Ολλανδοί που μίλησα δεν διαφέρουν από τους Έλληνες οπαδούς. “Ο χειρότερος Άγιαξ που θυμάμαι“, ατάκα που ακούς και εδώ από τον ταξιτζή μέχρι τον πατέρα σου για τις ομάδες μας. Η ερώτησή μου εύλογη, τόσα εκατομμύρια ευρώ έχει πάρει ο Άγιαξ με πωλήσεις (από παικταράδες μέχρι τον Ράιαν Μπάμπελ) τι διάολο τα κάνει; “Τα έχουμε στην τράπεζα” είναι η μισοσοβαρή, μισοαστεία απάντηση. Και είναι αυτή η νοοτροπία που μου έκανε εντύπωση, όχι μόνο από τον συγκεκριμένο, αλλά και από άλλους φίλους της ομάδας. Το παίρνουν ψύχραιμα όλο αυτό που συμβαίνει, έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα. Ο Άγιαξ αγοράζει ότι καλύτερο υπάρχει στην Ολλανδία χωρίς να ξοδευτεί και μετά πουλάει ακριβά στο εξωτερικό. Αυτός είναι ένας καλός τρόπος λειτουργίας για μια ομάδα από μικρότερη χώρα (το κάνει κι η Πόρτο), μόνο που τα τελευταία χρόνια ο Άγιαξ αγοράζει όλο και πιο φτηνά, φτιάχνει χειρότερες ομάδες, παίζει χειρότερη μπάλα και στην Ευρώπη κάνει εμφανίσεις που κανείς δεν θυμάται. Και ο κόσμος αρχίζει να γκρινιάζει, όχι σε ελληνικά πλαίσια βέβαια, αλλά το κάνει ειδικά φέτος που έχασε το πρωτάθλημα. Συνεχίζει όμως να γεμίζει το γήπεδο. Είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι; Είμαστε εμείς υπερβολικοί; Σίγουρα πάντως βλέπει ποδόσφαιρο σε καλύτερες συνθήκες και ας είναι πιο ακριβό, δεν έχουμε ίδιο επίπεδο ζωής έτσι κι αλλιώς.