Τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας

Όλοι όσοι μικροί ονειρεύονται να γίνουν ποδοσφαιριστές, ζουν στο μυαλό τους το ιστορικό γκολ που θα τους έκανε διάσημους. Το κρίσιμο γκολ που θα χαρίσει έναν τίτλο, μια μεγάλη νική. Η χαρά, η δόξα, η αποθέωση όλα μαζί σε μια στιγμή και μετά έρχεται το άνοιγμα των ματιών και η επιστροφή στην πραγματικότητα. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα, το κατάφεραν και έζησαν αυτό το ένα γκολ. Μόνο που το όνειρο σταματάει εκεί, ενώ στη ζωή υπάρχει πάντα και το μετά.

Ήταν το σωτήριο έτος 1992 και στην Αργεντινή η Μπόκα είχε σπάσει κάθε ρεκόρ ανομβρίας. Επί 11 συναπτά έτη οι Γενοβέζοι έμεναν χωρίς πρωτάθλημα, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η ομάδα του “Μάεστρο” Όσκαρ Ταμπάρες άγγιζε το όνειρο, καθώς από βρισκόταν πρώτη από την 5η αγωνιστική της Απερτούρα παρά το κυνήγι από την Ρίβερ Πλέιτ. Φτάνοντας στην τελευταία αγωνιστική αντιμετώπιζε την αδιάφορη Σαν Μαρτίν από το Τουκουμάν και της αρκούσε μια ισοπαλία. Όλα τα σημάδια έδειχναν εύκολη επικράτηση. Ο τραυματισμός του βασικού χαφ Χοσέ Λουίς Βιγιαρεάλ έφερε προβληματισμό στην ομάδα και ο Ταμπάρες αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στον 21χρονο Κλαούντιο Μπενέτι, έναν μόνιμο παγκίτη της ομάδας με χαίτη όπως άρμοζε σε εκείνη την καλτ ομάδα της Μπόκα Τζούνιορς.

Την λες και συμμορία στις φυλακές την ομάδα του 1992

Ο Μπενέτι, όπως κι όλοι οι πιτσιρικάδες τότε στην Μπόκα, δεν περνούσε εύκολα. Οι παλιοσειρές που ήταν όλοι ένας κι ένας, όπως ο ιστορικός τερματοφύλακας Ναβάρο Μοντόγια, τους έκαναν συνεχώς καψόνια και τους αντιμετώπιζαν σαν κατώτερους. Οι μικροί αναγκάζονταν να πάνε μια ώρα πριν την προπόνηση για να μην πέσουν θύματα… bullying. Το να μπεις βασικός σε ένα τέτοιο ματς έκανε τα πόδια σου να λυγίζουν από το άγχος. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1992, σε ένα Μπομπονέρα που κόχλαζε οι αδιάφοροι Τουκουμάνοι έδειξαν ότι δεν μασάνε και προηγήθηκαν με ένα γκολ του Σόλμπες. Η λέξη “κηδεία” άρχισε να τριγυρνάει στα χωρίς πρωτάθλημα για 11 χρόνια κεφάλια των Μποστέρος. Με το 0-1 οι ομάδες αποχώρησαν για το ημίχρονο. Φήμες λένε ότι καμιά 40αρια μπαραμπράβας της Μπόκα βρήκαν το δρόμο για τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων και τους απείλησαν ότι δεν θα φύγουν σώοι. Άλλοι μιλούν και για απόπειρα δωροδοκίας. Κανείς δεν ξέρει πού είναι η αλήθεια και πού ο μύθος στην Λατινική Αμερική.

Μαλλιοκούβαρα (το γκολ στ0 1.07.10)

Το 2ο ημίχρονο ξεκίνησε και μόλις στο 47′ ο Μπενέτι (που είχε κάνει ένα πολύ μαχητικό πρώτο ημίχρονο με αρκετές καλές προσπάθειες) πήρε την μπάλα έξω από την περιοχή, έκανε ένα σλάλομ και με ένα σουτ ισοφάρισε σε 1-1. Κατευθείαν έφυγε για τα κάγκελα, θυμίζοντας λίγο Ντέμη Νικολαΐδη, ενώ το πιταρισμένο Μπομπονέρα είχε εκτοξευτεί στα ουράνια ζώντας έναν ποδοσφαιρικό οργασμό και μια έκρηξη που θύμιζε τη γνωστή σκηνή από τις “Τρελλές Σφαίρες”. Το συγκεκριμένο γκολ πανηγυρίστηκε όσο λίγα ποτέ, όχι μόνο στο Μπομπονέρα αλλά σε όλα τα γήπεδα της Αργεντινής. Το παιχνίδι τελικά έληξε 1-1, αλλά ο Μπενέτι δεν θυμάται πολλά καθώς μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι τελείωσε το παιχνίδι με ζαλάδες. “Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με σήκωσαν στα χέρια και με αποθέωναν, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο“, δήλωσε ο σκόρερ που τελικά την μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του την πέρασε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε αργότερα.

Τις επόμενες μέρες πέρασε από κάθε πιθανή τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και από την… Όπρα της Αργεντινής, γνωρίζοντας παραπάνω από τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Όποιος οπαδός της Μπόκα τον έβλεπε τον σταματούσε για να τον αγκαλιάσει κι ο Μπενέτι έγινε ένα είδωλο. Μόνο που αυτά έληξαν πολύ γρήγορα και μετά ήρθε η πραγματική ζωή και όχι κάποια χολιγουντιανή συνέχεια. Ο προπονητής άλλαξε, ο Κλαούντιο δεν υπολογιζόταν και γρήγορα έφυγε δανεικός για την πατρίδα του την Κόρδοβα και την Μπελγκράνο, ομάδα που υποστήριζε από μικρός. Ο ίδιος δηλώνει ότι τον έφαγαν τα συμφέροντα των μάνατζερ. Απογοητευμένος από την συμπεριφορά διαφόρων ανθρώπων της Μπόκα, ο Μπενέτι περίμενε και τελικά κατάφερε να πάρει την εκδίκησή του. Αντιμετωπίζοντας την Μπόκα έβαλε ένα από τα λίγα γκολ της καριέρας του απέναντί της. Το γκολ το πανηγύρισε φεύγοντας και πάλι προς το πέταλο, αυτή τη φορά όμως των αντιπάλων της Μπόκα. Από ήρωας μετατράπηκε αμέσως σε μισητός και το “αχάριστος” ήταν το πιο ευγενικό που άκουγε. Ο ίδιος δεν το μετάνιωσε παρ’ ότι όταν επέστρεψε από το δανεισμό δεν ξαναβρήκε θέση στην ομάδα και δεν είχε την αγάπη του κόσμου μαζί του.

Έφυγε και πάλι δανεικός, επέστρεψε ακόμα μια φορά με μοναδική αξιόλογη στιγμή έναν καβγά του με τον Νέλσον Βίβας και άρχισε την τουρνέ του σε χώρες όπως Χιλή, Περού αλλά και ΗΠΑ. Η τελευταία του εμφάνιση με τα κίτρινα-μπλε ήταν σε ένα φιλικό βετεράνων όπου συνάντησε παλιούς γνωστούς και έπαιξε δίπλα στον Ντιέγκο. Για χρήματα ούτε λόγος. Τότε οι μισθοί των ποδοσφαιριστών πολύ χαμηλοί και με την μέτρια καριέρα που έκανε δεν μπόρεσε να σταθεί οικονομικά. Το αστέρι του κράτησε για λίγα χρόνια, ίσα ίσα να γίνει man of the hour και στη συνέχεια αντιπαθής. Τον ανακάλυψε μια εφημερίδα της Αργεντινής πριν δυο χρόνια, να δουλεύει ως μηχανικός στα τραίνα. Στην ερώτηση αν μετάνιωσε για κάτι, ο Κλαούντιο ήταν αφοπλιστικός:

Γεννήθηκα σε άλλη εποχή. Μια μεταγραφή σήμερα θα μου είχε φτιάξει τη ζωή. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Πέρασα από τις ακαδημίες της Μπόκα, έφτασα στην πρώτη ομάδα και έβαλα το γκολ που περίμενε ο κόσμος περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Αν έπρεπε να σταματήσω το ποδόσφαιρο την επόμενη μέρα θα το έκανα χωρίς κανένα πρόβλημα γιατί έφτασα στην κορύφωση της καριέρας μου. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κάποιος;