H χαρά και η δικαίωση του φτωχού
Τον ερχόμενο Αύγουστο το χωρητικότητας 11.000 θέσεων Ντην Κορτ του Μπόρνμουθ αναμένεται να πάρει φωτιά. Η τοπική ομάδα μετά απο μία κυριολεκτικά τρελή πορεία στην Τσάμπιονσιπ κέρδισε την άνοδο για τη μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας, σφραγίζοντας και το πρωτάθλημα το Σάββατο, σκορπώντας έτσι τη χαρά σε όλους τους αγνούς ποδοσφαιρόφιλους. Από μικρό παιδάκι έτρεφα πάντα μια εκτίμηση για τους “μικρούς”. Δεν μπορώ να το κρύψω αυτό. Λάτρεψα τη Μίντλεσμπρο του ΜακΛάρεν, χειροκρότησα την – αντιαισθητική – Στόουκ του Πιούλις και αποθέωνα ομάδες όπως η Χαλ και η ΚΠΡ του Ρέντκναπ σε διάφορες περιόδους της ζωής μου. Το λες και μαζοχισμό αυτό αλλά αυτός είμαι και έτσι λειτουργώ. Για τη Μπόρνμουθ διαβάσατε πολλά αυτές τις μέρες, είμαι σίγουρος και ήθελα – ειλικρινά – να γράψω καιρό γι’ αυτή. Δεν το κατάφερα μιας και τον τελευταίο καιρό δεν είχα χρόνο αλλά τελικά το κειμενάκι βρήκε το δρόμο του.
Τα “κεράσια” του ‘Εντι Χόουι έκαναν κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο στην αρχή της σεζόν και φυσικά κάτι που βαριές φανέλες όπως η Λιντς, η Νότινγχαμ και η Μπλάκμπερν δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν τα τελευταία χρόνια. Χωρίς τα μεγάλα ονόματα και με την εμπειρία των Ίαν Χαρτ και Άρθουρ Μπόρουτς να βοηθούν τους μικροτερους η Μπόρνμουθ έδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως πρέπει να λειτουργεί μια μικρομεσαία (μικρή για την ακρίβεια) ομάδα βάζοντας τα γυαλιά σε πολλούς “μεγάλους” που βολοδέρνουν χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες. Επιθετικό ποδόσφαιρο αλλά και προσοχή στην άμυνα με το νεαρό επιθετικό Καλούμ Γουίλσον να κλέβει την παράσταση με τα 22 του τέρματα, σε μια σεζόν που με 98 γκολ υπέρ και +53 γκολ στη διαφορά επίθεσης και άμυνας απέδειξε περίτρανα ποιος ήταν το αφεντικό της κατηγορίας. Αριθμοί που αν τους είχε κάνει μια μεγάλη ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ θα παραμιλούσε ολόκληρη η Ευρώπη, εννοείται. Και όταν μιλάμε για Τσάμπιονσιπ, μιλάμε για το δυσκολότερο και πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του πλανήτη. Σόρυ Ραμόν αλλά έχω δίκιο αδερφέ.
Για όσους δεν το γνωρίζουν στη Μπόρνμουθ έκανε καριέρα ως ποδοσφαιριστής ο Χάρι Ρέντκναπ και όταν ήταν εκεί προπονητής προώθησε στην πρώτη ομάδα το νεαρό γιο του Τζέιμι. Ναι αυτόν που αγωνίστηκε μετά σε Λίβερπουλ, Τότεναμ, Σαουθάμπτον και Εθνική Αγγλίας έχοντας περισσότερο καιρό τραυματίας (δυστυχώς) παρά στο γήπεδο. Μεγάλους παίκτες δεν έβγαλε η ομάδα. Τίτλους δεν έχει και ακόμα και τα χρώματα της τα έχει δανειστεί απ’ την τεράστια Μίλαν (κόκκινο-μαύρο). Αυτό βέβαια δεν στερεί καθόλου το δικαίωμα απ’ τους φίλους της και τον – υπέροχο τύπο που διοικεί την ομάδα – να κάνουν όνειρα για μια πορεία στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμο και – γιατί όχι – να γράψουν ακόμα μια ωραία ιστορία στο βιβλίο του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Προσωπικά βρήκα ακόμα μια ομάδα να ασχολήθώ για του χρόνου. Ακόμα μία απ’ αυτές τις “φτωχές”, τις “μικρές” ομάδες που σε αναγκάζουν να τις παρακολουθήσεις και να παθιαστείς μαζί τους. Αυτές τις ομάδες που όταν τις βλέπεις σου βγαίνει ασυναίσθητα εκείνο το χαμόγελο που έχεις όταν είσαι ερωτευμένος. Για σκεφτείτε το.
4 σχόλια σχετικά με το “H χαρά και η δικαίωση του φτωχού”
Νταξ, προσπαθούν μωρέ και αυτοί. Αλλά σαν την Αλγερία δεν έχει. Βέβαια, η διαφορά στον αριθμό των αγωνιστικών σου δίνει ένα πόντο
Ωραιο το αφιερωμα για την Μπορνμουθ. Οπως και καθε αρθρο για εμας τους ρομαντικους που ερωτευονται μικρες ομαδες. Λειπει νομιζω ενα αρθρο – αφιερωμα για την μεγαλυτερη – μικρη ομαδα του πλανητη. Την Μεγαλη ΡΑΓΙΟ ΒΑΓΙΕΚΑΝΟ!
μπραβο ρε ναργιλε! εισαι γουστοζος στις οπαδικες προτιμησεις!
..η οποία ράγιο δυστυχώς είναι με το ένα πόδι υποβιβασμένη.