Μια ωδή στο αίμα του Τζιόρτζιο Κιελίνι

Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Το έχουμε πει και το έχουμε γράψει τόσες πολλές φορές ώστε ακόμα και ο πιο πεισματάρης αντιρρησίας να βαρεθεί να μπει σε διαδικασία λογομαχίας μαζί μας πάνω σ’αυτό το θέμα. Βέβαια δεν είναι πάντα καλή τέχνη (άλλωστε όλες οι τέχνες είναι γεμάτες κακές στιγμές, όπως για παράδειγμα αυτός ο πίνακας αυτή η γραμμή του Μιρό την οποία αντικρίζεις στο μουσείο του στη Βαρκελώνη και μόλις αντιλαμβάνεσαι ότι δεν την έκανε απλά για να δοκιμάσει το μολύβι του αναρωτιέσαι γιατί δεν έδωσες τα λεφτά της εισόδου σε εκείνον τον χαριτωμένο σαλτιμπάγκο στη Ράμπλας που ντυμένος από τα παπούτσια μέχρι τα δόντια σαν τον Ροναλντίνιο έκανε τρελά κολπάκια με τη μπάλα) και φυσικά δεν είναι μόνο τέχνη.

Αυτή είναι όμως και η μαγεία του, ότι είναι πολλά πράγματα που πλαισιώνουν μια απίστευτα απλοϊκή βάση που λέει ότι κάποιοι τύποι κυνηγάνε στα χορτάρια ένα τόπι. Έχει στοιχεία μάχης, έχει κανονικούς ηρωισμούς, έχει βρωμιά, έχει παραδείγματα ηλιθιότητας, έχει κωμικά στοιχεία και πολλά ακόμα που δεν είναι η ώρα τους να αναλύσουμε.

Με τέτοια ποικιλομορφία είναι πολύ φυσικό να υπάρχει και μια πληθώρα ανθρώπινων κατηγοριών στις οποίες συγκαταλέγεται κάθε ποδοσφαιριστής ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του. Για κάθε ποδοσφαιριστή καλλιτέχνη ή αρτίστα που υμνούμε φυσιολογικά με κάθε ευκαιρία υπάρχει ένας άλλος που κάνει το παιχνίδι ενδιαφέρον για κάποιον τελείως διαφορετικό λόγο. Έτσι, για κάθε Μέσσι υπάρχει ένας Μαστσεράνο, για κάθε Ινιέστα υπάρχει ένας Πουγιόλ και για κάθε Πίρλο υπάρχει ένας Κιελίνι.

Η εικόνα που ο αιματοβαμμένος Τζιόρτζιο, με το κεφάλι μπανταρισμένο και τη φανέλα λερωμένη με αυθεντική ανθρώπινη κοκκινάδα για πολλοστή φορά, κάνει χαρακτηριστικό νόημα με το χέρι στον Κριστιάνο Ρονάλντο ότι μιλάει πολύ έχει πάρει ήδη θέση στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που όσοι έχουν αδυναμία στην ιδιαίτερη κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής βάζουν στις ψηλότερες θέσεις των αγαπημένων τους αναμνήσεων από το περσινό απολαυστικό Μουντιάλ το σκηνικό κατά το οποίο ο γιατρός της ομάδας λέει στον άσχημα χτυπημένο Αλβάρο Περέιρα ότι για το καλό του πρέπει να γίνει αλλαγή και ο Ουρουγουανός με την αφέλεια/χαζομάρα/τρέλα (ας επιλέξει ο καθένας ό,τι νομίζει) που τον διακατέχει εκείνη τη στιγμή, του εξηγεί πιθανόν ότι σέβεται τις γνώσεις του, τα πτυχία του και όλη την ιατρική επιστήμη αλλά για να εγκαταλείψει ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι θα πρέπει να τον κουβαλήσουν τέσσερις. Και να φοράνε μαύρα.

Ο Τζιόρτζιο Κιελίνι ξέρει πολύ καλά πως δεν έχει ούτε το μισό από το ταλέντο κάποιων συμπαικτών του. Αλλά όλοι οι οπαδοί των ομάδων στις οποίες έχει παίξει ξέρουν το ίδιο καλά στο τέλος κάθε αγώνα ότι έδωσε τα πάντα, και λίγα παραπάνω από τα πάντα, για να τιμήσει τη φανέλα που φοράει και να δικαιολογήσει τα λεφτά που παίρνει.

Μια σχετική έρευνα λογικά θα μας αποκαλύψει ότι έχουμε δει περισσότερες φορές το αίμα του Κιελίνι απ’όσες έχουμε δει το αίμα του πολυαγαπημένου Στιβ Μπουσέμι, που σκοτώνεται σχεδόν σε κάθε ταινία που παίζει. Αν ο Κουέντιν Ταραντίνο ήταν ποδοσφαιρόφιλος, είναι σχεδόν σίγουρο ότι πάνω από το κρεβάτι του θα είχε αφίσα με τον ματωμένο Ιταλό να κοιτάει αγριεμένος τους παίκτες της Ρεάλ. Επίσης, κάτι μας λέει ότι ο φροντιστής της Γιουβέντους βάζει στο τέλος κάθε αγώνα ξεχωριστό πλυντήριο για τα ρούχα του μαχητή Τζιόρτζιο. Αν ποτέ δημιουργηθεί κάποιο ολοκληρωμένο λεξικό του παγκοσμίου ποδοσφαίρου το «αίμα του Κιελίνι» θα έχει σίγουρα τη δική του καταχώρηση, δίπλα στο «χέρι του Ντιέγκο», τη «ντρίπλα του Ρεδόνδο», τα «δόντια του Σουάρες», τον «γιακά του Καντονά» και τη «φόρμα του Κίραλι».

Κι ακόμα και ούτε ένα γκολ να μην είχε σκοράρει στην καριέρα του (που έχει σκοράρει και μάλιστα πολλά για αμυντικός) και ούτε έναν τίτλο να μην είχε πανηγυρίσει, θα μπορούσε για να πείσει κάποιον για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο να του δείξει μόνο ένα μικρό βίντεο. Ένα βίντεο με τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με τη Ρόμα το 2011.

Τότε που κλασικά το αίμα έτρεχε ασταμάτητα από το πολύπαθο κεφάλι του, ο φιλότιμος διαιτητής προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι πρέπει να βγει έξω για να εκτελεστεί το τελευταίο στημένο του αγώνα και ο Κιελίνι έβγαζε κραυγές απόγνωσης και καθόταν αγανακτισμένος στο χορτάρι, αρνούμενος να εγκαταλείψει τη μάχη στο πιο κρίσιμο σημείο της για λίγο αιματάκι.

Αντί επιλόγου:

Αντί υστερόγραφου: