Ένα γήπεδο με μαύρο παρελθόν
Την Τετάρτη το βράδυ οι οικοδεσπότες Χιλιανοί θα αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη για το πρώτο ματς των προημιτελικών του φετινού Κόπα Αμέρικα. Το παιχνίδι θα διεξαχθεί στο ‘Εθνικό στάδιο της Χιλής’, που φιλοξένησε και την πρεμιέρα της διοργάνωσης και στο οποίο θα γίνει και ο μεγάλος τελικός στις 4 του Ιούλη.
Μπορεί πλέον το συγκεκριμένο στάδιο να αποτελεί μέρος χαράς και διασκέδασης, όπως όλα τα υπόλοιπα του πλανήτη, αλλά τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Στην κερκίδα πίσω από τη μια εστία ένας μικρός περιφραγμένος χώρος έχει παραμείνει όπως ακριβώς ήταν το 1973, τη χρονιά που ο δικτάτορας Αουγόστο Πινοσέτ κατέλαβε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία, για να υπενθυμίζει σε όλος τους Χιλιανούς τα εγκλήματα που έγιναν στον ίδιο ακριβώς χώρο (εκεί που κάποτε η Χιλή πήρε μια πρόκριση για Μουντιάλ σκοράροντας χωρίς αντίπαλο) εκείνες τις ‘μαύρες’ ημέρες.
Σε ένα ωραίο αφιέρωμα που ανέβηκε πριν λίγες μέρες οι New York Times ασχολήθηκαν με τη μαύρη ιστορία του γηπέδου και μίλησαν με ανθρώπους που είχαν φυλακιστεί και βασανιστεί σ’αυτό, ανθρώπους που κατάφεραν χρόνια μετά να βρουν το κουράγιο να επισκεφτούν το ίδιο μέρος για να παρακολουθήσουν κάποιο ποδοσφαιρικό ματς:
Mr. Agüero, a soccer fan who said he had attended many games at the stadium in his youth, was a 21-year-old student and member of a small political party in Allende’s socialist coalition. In an interview at his Santiago office of the Ford Foundation last week, where he serves as a program director for human rights in the Andean region, he described his treatment inside Estadio Nacional.
He said he was blindfolded and subjected to routine beatings, including being thrown against the concrete walls beneath the stands, at times headfirst. He said he was subjected to “massive amounts of electricity” over his entire body and burned with cigarettes.
He has since returned to the stadium to attend soccer matches, he said, “but it took me a long while to go back.”
Εκτός από ιστορίες επιζώντων στο άρθρο υπάρχουν και αναφορές σε αυτούς που δεν κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τα γήπεδα της Χιλής:
At least one American was among those killed in the stadium: Frank Teruggi, an economics student and social activist whose story is a subplot in the 1982 film “Missing.” Teruggi’s younger sister, Janis Page, is an assistant professor of journalism and mass communication at New Mexico State. In 2007, she visited Santiago for the first time. Upon discovering she was staying close to the stadium, she said she made a conscious effort to avoid it.
But she said she was happy that others can enjoy it now, and that sports, music and democracy have returned to a place that was once synonymous with tyranny. It is O.K., she said, as long as the memorials to those who were abused and killed, including her older brother, remain.
Πέρα από την εξαιρετική ταινία του Κώστα Γαβρά, που αναφέρεται και στο κείμενο της εφημερίδας, μια καλή επιλογή για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα είναι και το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ ‘Nostalgia for the light’ που επικεντρώνεται στους φυλακισμένους που δεν βρέθηκαν ποτέ και τους δικούς τους ανθρώπους που τόσες δεκαετίες μετά συνεχίζουν να τους ψάχνουν με πείσμα και τρόπους που δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους.
2 σχόλια σχετικά με το “Ένα γήπεδο με μαύρο παρελθόν”
Προσωπικά, η ιστορία του Βίκτορ Χάρα, είναι μια απο τις ιστορίες που είχα ακούσει μικρός και με είχε στοιχειώσει.
Όσες μέρες γίνεται το κόπα αμέρικα, δεν έχω δει σε κανένα άλλο ελληνικό μέσο, παρα μόνο στο sombrero.gr, δυό λέξεις, έναν φόρο τιμης, ένα μικρό σχόλιο έστω, για την μαύρη περίοδο της δικτατορίας στη Χιλή και της ιστορίας αυτής των γηπέδων. Δυστυχώς, παρότι η επικαιρότητα θυμίζει σε πολλά εκείνες της μαύρες μέρες (για να μην πάμε πολύ μακριά, η Ναόμι Κάμπελ έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο της “Το δόγμα του Σοκ” για την Χιλή και πως η χούντα, επέτρεψε την πρωτοποριακή εφαρμογή της πολιτικής που σήμερα εφαρμόζεται στην χώρα μας…) λίγοι κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν. Επίτηδες ή από αδιαφορία δεν ξέρω.
Δεν μπορώ πάντως να μην πω, οτι αυτό το άρθρο, με κάνει ακόμα πιό περήφανο που είμαι συστηματικός αναγνώστης σας
Ναόμι Κλάιν, όχι Ναόμι Κάμπελ (αυτή είναι το μοντέλο, η μαύρη γαζέλα).