H υπαρκτή εξέλιξη του κλαρινογαμπρού (στα χειρότερά της)

To 2011 o Τζόι Μπάρτον ήταν ακόμα παίκτης της Νιούκαστλ και είχε αρχίσει να βάλλει κατά της πρώην του ομάδας. Της Μάντσεστερ Σίτι. Όλα έδειχναν πως οι “πολίτες” θα ήταν η νέα δύναμη στην Αγγλία και το κακό παιδί της Πρέμιερ Λιγκ ως γνήσιος χίπστερ δεν μπορούσε να το αφήσει αυτό ασχολίαστο. Ένα χρόνο νωρίτερα ο όρος χίπστερ είχε αρχίσει να μπαίνει και να ακούγεται δειλά-δειλά ακόμα και απ’ τον θείο μου στο χωριό, δίχως – εννοείται – να γνωρίζει επακριβώς τη σημασία του. Ο Μπάρτον είχε αφήσει το απαιτούμενο μαλλί-κλαρίνο, φορούσε κοκκάλινα γυαλιά μυωπίας και έκανε δηλώσεις του τύπου “Προτιμώ την επανασύνδεση των Smiths από ένα πρωτάθλημα” και ανέβαζε στα ΜΚΔ φωτογραφίες όπως η παρακάτω. Σε όλα αυτά άφηνε το Νιούκαστλ για το Λονδίνο και την ΚΠΡ. Ο ορισμός της χίπστερ ομάδας εκείνη την περίοδο ήταν οι “Σούπερ Χούπς”, άλλωστε.

Εδώ έρχεται ο Μπέκαμ, γιατί πάντα έρχεται ο Μπέκαμ, που ως παίκτης των Λος Άντζελες Γκάλαξι κάνει μόδα το στυλ κλαρινογαμπρού και πάει – εννοείται – όχι ένα αλλά δέκα βήματα παραπέρα το στυλ του Ποδοσφαιριστή-Χίπστερ. Πολυαγαπημένε Ντέηβιντ Μπέκαμ, σύζυγε της Βικτώρια και πρωταθλητή όπου κι αν έπαιξες, ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ ευθύνεσαι για την κατάντια του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο Μπέκαμ θα μου πείτε έχει σκοράρει απ’ το κόρνερ επειδή φοβόταν να πλησιάσει τον Τέρι Χάρλοκ στον άξονα, έχει φορέσει τα εσώρουχα της Βικτώρια, έχει παίξει σε Γιουνάϊτεντ, Ρεάλ και Μίλαν , έχει υπάρξει αρχηγός της Αγγλίας και πρεσβευτής της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά ακόμα και το βρακί του να βάλει στο κεφάλι, αυτό θα γίνει μόδα ακόμα και στο ορεινότερο χωριό της Βολιβίας. Έχει κάθε δικαίωμα να έχει όσα τατού μανίκια θέλει, να έχει μαλλί τελειωμένου κλαρινογαμπρού και εννοείται μουστάκι που θα ζήλευε και ο Σαλβαντόρ ο Νταλί. Όσο κι αν αυτό του στέρησε τη συμμετοχή σε μια Ολυμπιάδα με την Εθνική της Βρετανίας το 2012. Αστειεύομαι.

Η υπαρκτή εξέλιξη του Κλαρινογαμπρού λοιπόν ξεκίνησε (όπως πάντα) στην Αγγλία, εκτοξεύθηκε στην Αμερική (από Άγγλο εννοείται) και απλά ξεφτυλίστηκε στη χώρας μας, φτάνοντας και ξεπερνώντας όλα τα βλαχομπαρόκ υβρίδια με κέντρο εννοείται την Ψαρού της Μυκόνου. Εννοείται με παρέα μοντέλων, τραγουδιστριών και ταρίφα 100 ευρώ μπροστινή ξαπλώστρα. Με θέα πάντα την κοιλιά του Ρέμου και τα ηλιοκαμμένα σώματα του Ντιν, του Νταν και του Λάκη του Γαβαλά (sic). Ζηλέψατε; Παραδεχθείτε το. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής πλέον δεν είναι ποδοσφαιριστής εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως ο Φανούρης ο Γουνδουλάκης, ο Κώστας ο Νεμπεγλέρας, ο Κυριάκος ο Παπαδόπουλος και ο Σωκράτης ο Παπασταθόπουλος. Όλοι οι άλλοι απλά παίζουν μπάλα για να βγάζουν χρήματα, να κάνουν τατού, να ντύνονται με χίπστερ στυλ χωρίς να γνωρίζουν όμως γραφή και ανάγνωση και φυσικά να πηγαίνουν στα μπουζούκια φορώντας t-shirts των Sex Pistols, των The Who και των Motorhead νομίζοντας πως αυτά είναι τρέντυ φίρμες όπως η ΟΑΚ  και η KEDS. Τα αποτελέσματα τα είδαμε και πρόσφατα όταν μια παρέα 11 κλαρινογαμπρών που θεωρούν τους εαυτούς τους cool τύπους και χίπστερ “αϊκονς” γενικά γνώρισαν την ήττα από τους ψαράδες των Φερόε.

O Μπέκαμ, Παναγιώτη Κονέ, μπορεί να είχε τατού και μουστάκι με φράντζα αλλά ακόμα και στα 38 του σκύλιαζε για να παίξει στην Εθνική. Ο Αγουέρο μπορεί να είναι κουρεμένος όπως ο Γκάρι Όλντμαν στο Fifth Element αλλά σκοράρει κατά ρυπάς. Ο Ραούλ ο Μειρέλες μπορεί να έχει μούσι σαν του Χάρντεμ και πιο πολλές ζωγραφιές στο σώμα του κι από έκθεση του Πόλοκ στο MoMa αλλά τρέχει σαν μηχανάκι στο κέντρο. Τα παραδείγματα αμέτρητα. εννοείται. Εδώ πρώτα έρχεται η εμφάνιση, μετά το lifestyle και στο βάθος το ποδόσφαιρο. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει γίνει και πάλι συνώνυμο του ανέκδοτου και αν συνεχιστεί αυτό – λογικά – θα αρχίσει και πάλι να γίνεται η λέξη καριέρα (στην Ευρώπη) άπιαστο όνειρο. Όπως ήταν δηλαδή μέχρι πριν 10 χρόνια όταν στο εξωτερικό έπαιζαν μόνο αυτοί που άξιζαν. Χωρίς τατού. Χωρίς φράντζες. Χωρίς μούσια. Χωρίς μοντέλα δίπλα τους αλλα με το όποιο ταλέντο είχε ο καθένας.

Ταλέντο εννοείται πως υπάρχει. Μυαλό εννοείται πως ΔΕΝ υπάρχει. Αυτό που μένει είναι η θέληση και ο εγωισμός. Πράγματα που μέχρι πριν δυο χρόνια υπερκάλυπταν τις όποιες αδυναμίες υπήρχαν στο ταλέντο του μέσου Έλληνα ποδοσφαιριστή. Εννοείται πως ποτέ δεν γίναμε Βραζιλια ή Ισπανία αλλά δεν είμαστε και για να χάνουμε απο τις αστείες (με όλο το σεβασμό) ομάδες του ομίλου μας. Ψάξτε καλά στις φράντζες, τα μούσια και τα τατουάζ και ίσως βρεθεί αυτός ο – χαμένος – εγωισμός και ο τσαμπουκάς που 11 χρόνια πίσω μας οδηγούσε στην κορυφή της Ευρώπης.  Τι ζητάω και γω καλοκαιρινή περίοδο.

PS. Στο κείμενο δεν έγινε καμία αναφορά στο Γιώργο το Γκαλίτσιο γιατί πλέον έχει ανακηρυχθεί ως είδος προς εξαφάνιση και τον προστατεύουν υπερδυνάμεις όπως η Ρωσία, οι Η.Π.Α και ο Τύρναβος.