Ποδόσφαιρο εν Πλω

Αν υπήρχε ένα μέρος του πλανήτη που θα μπορούσε να παιχτεί ποδόσφαιρο εν πλω, αυτό δε θα ήταν άλλο απ’ τη Βραζιλία. Όπως είναι εύκολο να καταλάβετε. Συμβαίνει. Η ερωτική σχέση των Βραζιλιάνων με τη “στρογγυλή Θεά” δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από το πιο καλογραμμένο ποίημα. Δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε μέσα από ένα ονειρικό παιχνίδι της Σελέσαο στο Μαρακανά. Η πιο ωραία μελωδία άλλωστε ωχριά μπροστά σε ένα σόλο του Γκαρίντσα, σε ένα κοντρόλ με το στήθος του Πελέ, σε ένα πλασέ του Ρονάλντο. Τέχνη και αγάπη γίνονται ένα. Για τους Βραζιλιάνους η μπάλα – ή το ποδόσφαιρο καλύτερα – δεν είναι ένα σπορ. Είναι θρησκεία, είναι μαγεία, είναι έρωτας. Είναι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα.

Ο μαύρος ποταμός στη Βραζιλία βρέχει και την περιοχή του Καταλάο. Μια περιοχή που έχει πληγεί αρκετά από φυσικές καταστροφές και έχει φτάσει – ουσιαστικά – να είναι μια πόλη που όλα κινούνται πάνω στο νερό. Τα σπίτια είναι πλωτά. Οι μαθητές διανύουν αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο φουσκωμένο ποτάμι για να πάνε στο σχολείο. Τα ταξί έρχονται μέσα σε βάρκες να παραλάβουν τους πολίτες και ακόμα και η εκκλησία βρίσκεται εν πλω. Μια πόλη που φέρνει στο μυαλό εικόνες απ’ τον τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη εκείνες τις – μαύρες -μέρες του 2005 για την ανθρωπότητα. Εννοείται πως μέσα σε όλα αυτά οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μην παίξουν το αγαπημένο τους σπορ. Όχι το Γουότερ Πόλο δεν ανθεί στο Καταλάο. Όπως σε όλες τις περιοχές της χώρας του Καφέ, έτσι και εκεί στο μυαλό όλων – και περισσότερο των μικρών παιδιών – υπάρχει μόνο το Ποδόσφαιρο.

Το μοναδικό γηπεδάκι που υπήρχε, απ’ τη μέρα που τα σκοτεινά νερά του Ποταμού φούσκωσαν για τα καλά, θάφτηκε ως άλλη Ατλαντίδα. Εννοείται πως η αγάπη και η τρέλα για τη μπάλα δεν μπορούσαν να θαφτούν για κανένα λόγο. Οι κάτοικοι βλέποντας τα μικρά παιδιά να μένουν σπίτι και να βαριούνται δίχως ποδόσφαιρο έβαλαν σε εφαρμομή το σχέδιο τους. Ποιο ήταν αυτό; Μα φυσικά η κατασκεύη ξύλινων πλωτών μικρών γηπέδων ποδοσφαίρου για μικρούς (και μεγάλους). Και τα κατάφεραν. Οι εικόνες τα Σαββατοκύριακα, όταν και λαμβάνουν χώρα τα μίνι πρωταθληματάκια, είναι εντελώς σουρεάλ. Άνθρωποι με σωσίβια να βούτουν για τις χαμένες μπάλες (που είναι και πολλές για την ακρίβεια), άνθρωποι να παίζουν ποδόσφαιρο ανάμεσα σε ξύλα και σίδερα ξυπόλοιτοι, άλλοι να παίζουν φορώντας μπρατσάκια μιας και ο φόβος των σκοτεινών νερών του “άγριου” ποταμού δεν μπορεί να εκλείψει απ’ το μυαλό των ανθρώπων της περιοχής. Πάνω απ’ όλα όμως η αγάπη για το ποδόσφαιρο και η θρησκευτική ευλάβεια που αντιλαμβάνονται αυτό. ‘Οπως δήλωσε άλλωστε και ο Λαέρσιο Ντα Σίλβα, ξυλουργός της περιοχής, “Όσο φουσκώνουν τα νερά, τόσο πιο κοντά είμαστε στο Θεό”.” Όσο και να φουσκώσουν τα νερά θα συνεχίσουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο”, συμπληρώνω εγώ, μιας και το ποδόσφαιρο θρησκεία είναι (και) για τους Βραζιλιάνους. ‘Οπως και για τους περισσότερους λαούς. Τι είναι πιο όμορφο άλλωστε απ’ την εικόνα μικρών παιδιών να κλωτσούν μια μπάλα; Ελάχιστα πράγματα. Σωστά.