Το Κόκκινο Βιβλίο των Μεταγραφών

Μετά τον πυρετό του Copa America, που είχε μετατρέψει το σάιτ σε παράρτημα της Ολέ στην Ελλάδα, επιστρέφουμε στην πεζή Ευρωπαϊκή πραγματικότητα και σε αγαπημένα μας μου θέματα όπως εκείνο των χορηγών.

Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν ότι στη Μαδρίτη εκτός από τους δύο συλλόγους που βρίσκονται εντός πόλης και συγκεντρώνουν το 90% των φιλάθλων οπαδών της, υπάρχουν και δύο άλλοι στα προάστια, η Χετάφε και η αγαπημένη Ράγιο Βαγιεκάνο. Η δεύτερη είναι μέρος της ζωής της γειτονιάς που εκπροσωπεί και όχι απλώς ένας σύλλογος που εδρεύει εκεί. Μια γειτονιά παραδοσιακή, εργατική που στεγάζει πλέον περισσότερους ανέργους παρά εργάτες. Η Ράγιο όμως είναι εκεί για να συγκεντρώνει τον κόσμο στο γήπεδο, να τους διασκεδάζει και να τους στηρίζει αν μπορεί, όπως έκανε με την περίπτωση της ογδοντάχρονης γιαγιάς που πήγαν να της κάνουν έξωση.

Τους διασκεδάζει όμως και με ποδοσφαιρικούς όρους. Στο πρόσωπο του Πάκο Χέμες έχει βρει ένα προπονητή που την κρατάει σταθερά στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα παίζοντας μπάλα. Είναι από τις ελάχιστες ομάδες που δεν παρκάρουν λεωφορεία όταν παίζει με τους μεγάλους αλλά παίζει το επιθετικό της παιχνίδι παντού και πάντα. Και αν συμβούν ατυχήματα όπως καμιά εξάρα, δεν έγινε και τίποτα, διότι εσύ δεν πάτησες τις αρχές σου για να κλέψεις ένα αποτέλεσμα.

Τις ποδοσφαιρικές, αγωνιστικές αρχές βέβαια, διότι με τις άλλες τις εργατικές έχουμε ένα θεματάκι. Η διοίκηση της Ράγιο έχει κλείσει μια χορηγία για τη φανέλα της με την Κινέζικη εταιρία Κμπάο. Τα 600.000 το χρόνο που θα πάρει είναι πολλά χρήματα για ένα σύλλογο αυτού του επιπέδου. Αυτή η μνημονιακή σύμβαση φέρνει όμως και κάποιες υποχρεώσεις για τη Ράγιο. Η πρώτη είναι να πάει σε πενθήμερο ασιατικό τουρ στην Κίνα, όπου μάλιστα στη Ναντζίγκ έχει προγραμματιστεί φιλικό με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, στα τέλη Ιουλίου. Ο άλλος όρος είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να υπογράψει έναν Κινέζο ποδοσφαιριστή.

Εκείνος που της «προτάθηκε» είναι ο επιθετικός Ζαγκ Τσενγκντονγκ, που έχει παίξει κάποια χρόνια στην Ευρώπη, στην Πορτογαλία με τις Λεϊρία και Μπέιρα Μαρ και στη Γερμανία με την Μπραουνσβάικ, τη χρονιά της ανόδου της μάλιστα. Ο Ζαγκ είναι 26 ετών και διεθνής. Όλα καλά, αλλά αυτό το υποχρεωτικά είναι μεγάλο πρόβλημα. Και είναι μεγάλο πρόβλημα γενικά, όχι μόνο σε έναν σύλλογο που προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητά του ως εκπρόσωπος μιας εργατικής γειτονιάς. Δηλαδή πως το δέχεσαι αυτό; Θα μου πείτε, δεν είπαν ότι πρέπει να παίζει και υποχρεωτικά. Σωστά, βέβαια η Ισπανία, όπως και η Ιταλία έχουν βάλει εδώ και κάποια χρόνια παιχνίδια στις 12:00 για να τα βλέπουν στην Κίνα. Είναι πολύ λογικό να παίζεις στους 40 βαθμούς της Ισπανίας τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο ή και το Μάιο μετά στο καταμεσήμερο για τηλεοπτικούς λόγους. Και είναι επίσης τρομακτικά απίθανο να μην πει ο χορηγός να μπει να παίξει έστω και λίγα λεπτά σε εκείνο το ματς ο παίχτης.

Ειλικρινά ελπίζω, γιατί το αξίζει περισσότερο από τους πολυεθνικούς συλλόγους που μονοπωλούν το ενδιαφέρον, να γίνει η αγαπημένη ομάδα των Κινέζων εργατών και να πουλήσει εκατομμύρια φανέλες με τον κεραυνό του Βαγιέκας στα εργοστάσια της Κίνας. Όμως η συνεργασία αυτή σε βάζει σε ένα ύπουλα παιχνίδι που η Ράγιο δεν έχει λόγο να παίξει. Δεν έχει την πίεση της Μπαρσελόνα για συνεχές κυνήγι τίτλων ώστε να καταλήξει να πουλάει το δικό της «Més que un club», δεν έχει την υποχρέωση της Ρεάλ Μαδρίτης σε συνεχόμενες μεταγραφές ρεκόρ, δεν έχει την υποχρέωση των Άγγλων στους Ασιάτες επενδυτές. Όλοι βγάζουν το καπέλο τόσα χρόνια στη Μπιλμπάο για το ότι δεν αγοράζει ξένους παίχτες, παρόλο που και αυτή αναγκάστηκε να βάλει χορηγό. Γίνεται να είσαι διαφορετικός και αγαπητός, πόσο μάλλον όταν κανείς δεν απαιτεί από εσένα να κερδίζεις τίτλους. Και ακόμα χειρότερα όταν μέσα στο γήπεδο τιμάς το άθλημα όσο λίγοι.