Το Σαμπιονά Χάνει για Άλλη μια Φορά το Μομέντουμ

Μετά την εντός έδρας ήττα την πρώτη αγωνιστική από την Καέν, ο Μαρσέλο Μπιέλσα παραιτήθηκε από τον πάγκο της Μαρσέιγ. Η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν απολύτως αναμενόμενη καθώς η σχέση του με τη διοίκηση της ομάδας ήταν κακή εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από το φθινόπωρο του 2014 ήταν σε ανοικτή κόντρα με τον πρόεδρο Βινσέντ Λαμπρούν και εκείνο που τον κρατούσε στον πάγκο ήταν το σχέδιό του για τη χρονιά και η λατρεία των οπαδών. Η ιδιοκτήτρια Μαργαρίτα Λουΐ Ντρεϋφούς κρατούσε αποστάσεις, όμως μετά την αποτυχία της Μαρσέιγ να προκριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ των φετινής σεζόν άρχισε η εκκαθάριση.

Η ομάδα άδειασε επικίνδυνα, ειδικά μπροστά όπου οι Αντρέ Αγιού, Ζινιάκ και Παγιέτ έφυγαν, οι δύο πρώτοι ως ελεύθεροι, ενώ ο τελευταίος πουλήθηκε 17,5 μύρια στη Γουέστ Χαμ. Στο κέντρο πουλήθηκε ο βασικός, αναντικατάστατος και παιχταράς Ιμπουλά για 25 μύρια στη Πόρτο, ενώ στην άμυνα δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του βασικού Μορέλ, ενώ η διοίκηση σχεδιάζει να πουλήσει και τον βασικότατο Ν’Κουλού. Όλα αυτά, κόντρα στην επιθυμία του Μπιέλσα που ήξερε ότι τους Αγιού και Ιμπουλά δεν μπορούσε να τους κρατήσει, αλλά περίμενε αντικαταστάτες. Η διοίκηση δεν έκανε τίποτα, πήρε μόνο κάτι παιδάκια, δείχνοντας έμπρακτα στο Λόκο Μπιέλσα ότι μαζί δε γίνεται να συνεχίσουν.

Από αυτήν την κόντρα φυσικά βγαίνει χαμένη η Μαρσέιγ που αγωνιστικά κόβεται απότομα και ανορθόδοξα η όποια προσπάθεια επανόδου στα ψηλά στρώματα της βαθμολογίας, όταν μάλιστα Παρί, Λυών και Μονακό δείχνουν να είναι ξεκάθαρα ένα με δύο επίπεδα πάνω. Χαμένο όμως βγαίνει και το γαλλικό πρωτάθλημα που είχε βρει μία τεράστια περσόνα να το διαφημίζει και να τραβάει το ενδιαφέρον των ξένων. Η Εκίπ βγήκε με πρωτοσέλιδο «Η ιστορία μιας προδοσίας» για τη σχέση διοίκησης-Μπιέλσα. Μέσα στα υπόλοιπα που έγραφε για τον απολογισμό της θητείας του Αργεντίνου στον πάγκο των Μασσαλών, ανέφερε ότι οι χορηγικές συμφωνίες της ΟΜ αυξήθηκαν 2,5% εξαιτίας του και μόνο, ενώ παρουσιάστηκε αυξημένο ενδιαφέρον από δίκτυα της Λατινικής Αμερικής για τα δικαιώματα του Σαμπιονάτ.

Όλα αυτά πάνε στο βρόντο, ειδικά όταν υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα το πρωτάθλημα να χάσει τον έτερο αστέρα του που τραβάει τα βλέμματα του πλανήτη και αναφέρομαι στο Ζλάταν φυσικά. Η συμφωνία του για επιστροφή στη Μίλαν είναι μάλλον δεδομένη και παρά την απόκτηση του Ντι Μαρία από τους Παριζιάνους το γκελ που κάνει η περσόνα Ζλάταν δεν αντικαθίσταται εύκολα. Σε αυτά να προσθέσουμε ότι παρά την ανανέωση του συμβολαίου του, το μέλλον του Λακαζέτ στη Λυών δεν είναι και τόσο βέβαιο, καθώς η μισή Πρέμιερ τον θέλει και ο Ολάς στα καλά λεφτά δεν έλεγε όχι όταν έπαιρνε τα πρωταθλήματα το ένα μετά το άλλο, όχι τώρα.

Το Σαμπιονά λοιπόν έχασε ήδη τον καλύτερο προπονητή που είχε, μάλλον χάνει τον πιο διάσημο ξένο παίχτη που παίζει εκεί και ενδεχομένως και τον καλύτερο νέο Γάλλο που αγωνίζεται ακόμα στη χώρα του. Αυτή είναι και η θλιβερή ιστορία μιας χώρας που παράγει συνεχώς παίχτες που δεν μπορεί να τους κρατήσει. Μπορεί να είναι συναρπαστικό και πολύ ρομαντικό ότι στη Γαλλία δεν υπάρχει μια υπερδύναμη, ή έστω δύο-τρεις-τέσσερις μεγάλοι σύλλογοι και τα πρωταθλήματα είναι μοιρασμένα, αλλά αυτά έχει και την αρνητική του πλευρά. Κανένας σύλλογος δεν έχει γίνει αρκετά σπουδαίος ώστε να κρατά τους παίχτες εκεί. Η Παρί τώρα το κάνει με τα πετροδόλαρα κάτι Αράβων, ενώ η Μαρσέιγ του Ταπί ήταν δύναμη την εποχή πριν σκάσει η βόμβα Μποσμάν.

Η Γαλλία που έχει βγάλει τα δύο καλύτερα ευρωπαϊκά δεκάρια όλων των εποχών (ναι για τον Μισέλ και τον Ζιντάν λέω), επιθετικούς όπως ο Κοπά, ο Τρεζεγκέ και ο Ανρί, αμυντικά χαφ που άλλαξαν τον τρόπο που παίζεται η θέση όπως ο Τιγκανά ο Ντεσάμπ και ο Βιεϊρά, αμυντικούς  επιπέδου Τουράμ, Ντεσαγί, Μπλαν, έχει πολύ φτωχή συγκομιδή σε ευρωπαϊκούς τίτλους. Μόνο εκείνο το Τσάμπιονς Λιγκ της Μαρσέιγ και κάτι σκόρπιοι τελικοί. Ακόμα και στα άλλα κύπελλα Ευρώπης οι κατακτήσεις είναι ελάχιστες. Αντίθετα με την εθνική ομάδα, οι σύλλογοι αγκομαχούν. Αν οι Ισπανοί δεν είχαν κάνει εκείνο το ξέσπασμα από το 2008 μέχρι το 2012, θα ήταν το ανάποδό τους. Χώρα με ελάχιστους διεθνείς τίτλους με συλλόγους που σαρώνουν παντού.

Το πρόβλημα με τους Γάλλους είναι, εκτός από τη δημιουργία συλλόγων που θα χτίσουν φανέλα, θα τραβάνε, αλλά κυρίως θα κρατάνε τους παίχτες, ότι μόλις πάνε να δημιουργήσουν έναν κάποιο ανταγωνισμό τα κάνουν ρατατούιγ (γαλλική έκδοση του τουρλού). Εκεί που στις πλούσιες Παρί και Μονακό ήρθε η Λυών με τις ακαδημίες της και η Μαρσέιγ με τον Μπιέλσα, ήδη ο τελευταίος μας χαιρέτησε.