Νόστος

Μέσα στον πανικό των τελευταίων ημερών πολλές μεταγραφές πέρασαν στα ψιλά. Λίγο η φαρσοκωμωδία ντε Χέα, λίγο η τρέλα της Γιουνάιτεντ να πάρει επιθετικό, λίγο η απογοήτευση των οπαδών της Άρσεναλ, λίγο το γερό μπάσιμο της Βόλφσμπουργκ για τον Ντράξλερ, είναι λογικό να μην μάθαμε για κάποιες κινήσεις. Και ίσως να μην είναι και τόσο σημαντικές αγωνιστικά. Κάποιες όμως ήταν συναισθηματικά μεγάλες. Ρωτήστε άλλωστε και το πράσινο κομμάτι της Σεβίλλης.

Περίπου είκοσι χιλιάδες νοματαίοι μαζεύτηκαν στο γήπεδο για να υποδεχτούν έναν 34χρονο ποδοσφαιριστή. Όχι όμως όποιον κι όποιον. Γιατί γύρισε πίσω ένα δικό τους παιδί, το σημαντικότερο προϊόν της Ρεάλ Μπέτις τα τελευταία πολλά χρόνια. Ο Χοακίν μετά τη Βαλένθια, την Μάλαγα και τη Φιορεντίνα ζήτησε να επιστρέψει στο σπίτι του. Η καριέρα του ποτέ δεν ήταν αυτή που περιμέναμε μετά την Μπέτις. Όλο αυτό το ταλέντο που ξεχείλιζε, το πάθος, η ταχύτητα και οι ντρίμπλες σαν να έχασαν τη δυναμική τους μακριά από το (πρώην) Εστάδιο Μανουέλ Ρουίθ ντε Λοπέρα. Μια καλή πρώτη χρονιά στη Βαλένθια (σε καμία περίπτωση ισάξια των 30κάτι εκατομμύριων που έδωσαν οι νυχτερίδες) και μια πορεία στη συνέχεια με σκαμπανεβάσματα. Τα πράγματα στην Μάλαγα αργότερα δεν ήταν καλύτερα. Όταν πήγε στα 32 του πλέον στη Φιορεντίνα κανείς δεν περίμενε να παίξει. Τελικά ο Χοακίν αναγεννήθηκε στο Αρτέμιο Φράνκι. Δεν έγινε νεότερος και πιο γρήγορος, αλλά ήταν ειδικά στο δεύτερο μισό της περσινής σεζόν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Φιορεντίνα, κάνοντας χαζούς πολλούς από τους αμυντικούς της Σέριε Α και έγινε από τους αγαπημένους παίκτες των Βιόλα.

 Η επιστροφή του στην Ρεάλ Μπέτις είναι μια ιστορία λίγο ανάποδη από αυτή του Στόουνς που είδαμε τις προάλλες. Ένας παίκτης στο τέλος της καριέρας του, που έχει καλό συμβόλαιο, θέλει να φύγει για να πάει σε χειρότερη ομάδα με χειρότερα χρήματα. Η λεπτομέρεια είναι όμως ότι πρόκειται για την ομάδα της καρδιάς του. Και όπως λέγαμε στην περίπτωση του Στόουνς, οι παίκτες έχουν τη δύναμη πλέον στις περισσότερες περιπτώσεις και αυτή τη φορά δεν μας χάλασε. Και ίσως είναι άδικο για τη Φιορεντίνα που τον υπολόγιζε ως βασικό και του έδωσε και το 7 μια που ο Πιζάρο έφυγε. Και άδικο για τους Βιόλα που είδαν να χάνουν με ένα ψυχόδραμα τον Σαλάχ και στη συνέχεια είχαν τον Χοακίν να γκρινιάζει στα social media που δεν τον αφήνουν να γυρίσει “εκεί που είναι η εξ αίματος, αλλά και η ποδοσφαιρική” οικογένειά του. Τελικά όμως στην πόλη που μεγαλούργησε ο Μακιαβέλι, φαίνεται ότι υπάρχει και λίγη καρδιά και ο Χοακίν επέστρεψε εν μέσω αποθέωσης για να βάλει τα κλάματα κι ο ίδιος. Και μόνο γι’ αυτές τις σκηνές άξιζε. Και ας μη δούμε φέτος φάσεις  από το παρελθόν όπως αυτές στο βίντεο (που έχει και μουσική από Ντελίκουεντ Χάμπιτς και όχι ελεεινή νταμπ-στεπ όπως το 50% των ποδοσφαιρικών βίντεο πλέον):