Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

O ξεπερασμένος (και στάσιμος) κύριος Μουρίνιο

Η δουλειά του προπονητή είναι αρκετά δύσκολη και πραγματικά δυσνόητη από τη μεγαλύτερη μερίδα του φίλαθλου κοινού. Είναι πολύ δύσκολο  να πρέπει να διαχειριστείς 20+ προσωπικότητες με τα καλά και τα κακά τους. Τον εργάτη, το σούπερ σταρ, τον καλλιεργημένο, τον άξεστο, τον ψυχάκια, το γλύφτη. Όλοι υπάρχουν σε κάθε ομάδα και όλοι πρέπει να δουλεύουν μεθοδικά για το καλό του συλλόγου. Ο special one το κατάφερνε αυτό συνήθως στις ομάδες που του έδιναν το τιμόνι με μια σταθερή όμως “πτώση”  να έχει έρθει τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατιούσα ξεκίνησε στη Ρεάλ και συνεχίζεται και στο Λονδίνο. Ο Ζοσέ ούτε διαχειρίζεται σωστά το ρόστερ του αλλά ούτε και δείχνει πλέον καμία εξέλιξη σαν προπονητής. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον άνθρωπο που θα ακούσεις το όνομα του ως απάντηση στην ερώτηση “Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο;” αν ρωτήσεις το μέσο (και όχι τόσο ψαγμένο) ποδοσφαιρόφιλο. Και δεν μιλάω για το κακό ξεκίνημα της Τσέλσι στη φετινή Πρέμιερ Λιγκ. Τα ίδια θα έγραφα και αν είχε ξεκινήσει με 4 νίκες, κι ας πήρε πέρυσι Πρωτάθλημα και Λιγκ Καπ. Όποιος παρακολουθεί το Μουρίνιο και τις ομάδες του φανατικά μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Είμαι ένας απ’ αυτούς.

jose-mourinho_1244594c

Ο Μουρίνιο κατάφερε το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα όταν κέρδισε με τη δική του Πόρτο το ΟΥΕΦΑ και το Τσάμπιονς Λιγκ σε δύο σερί σεζόν. Το 2003 και το 2004. Όταν αναλάμβανε τους “δράκους” μεσούσης της σεζόν 2001-2002 η Πόρτο ήταν 5η και ο ίδιος χαρακτηρίζονταν τρελός επειδή το πρώτο πράγμα που είχε υποσχεθεί στους διοικούντες – και τον κόσμο – ήταν το πρωτάθλημα την αμέσως επόμενη χρονιά. Το κατάφερε μαζί με το ΟΥΕΦΑ και κέρδισε και ένα Τσάμπιονς Λιγκ έτσι για να στρογγυλοκαθίσει στο βάθρο του κορυφαίου και να αρχίσει να χάνεται στη δική του ποδοσφαιρική έπαρση και τον δικό του προπονητικό ναρκισσισμό. Είχε το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει και το έκανε. Όταν μπήκε στα αποδυτήρια της Τσέλσι για πρώτη φορά είπε στους παίκτες πως “Έχω κερδίσει τα πάντα και εσείς τίποτα” συνεχίζοντας με το αλαζονικό “Αν με ακούσετε θα κατακτήσετε και εσείς τα πάντα”. Όλα αυτά το 2004. Το Μάιο του 2005 οι μπλε του Λονδίνου κέρδιζαν το πρωτάθλημα (το 2ο της ιστορίας τους) μετά από 50 χρόνια. και ο Μουρίνιο ήταν όντως ο Special One. Αλλά ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο.

Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στο σύστημα της Τσέλσι το 2005 και το 2006 και στους παίκτες που έπαιζαν θα βρει ένα σωρό κοινοτοπίες (με την τωρινή ποιότητα όμως, να υπολείπεται του τότε). Το σύστημα το 4-2-3-1 ή 4-3-3 αν προτιμάτε (αν και έχουν μεγάλες διαφορές αυτά τα δύο). Δύο εξαιρετικά τέρματα με πολύ καλά πόδια. Ο Τσεχ τότε, ο Κουρτουά τώρα. Στα άκρα της επίθεσης ένας σούπερ ντελικάτος παίκτης να παίζει με το αντίθετο πόδι. Ο Ρόμπεν τότε, ο Αζάρ τώρα. Στην επίθεση ένας πολύ δυνατός επιθετικός, εξαιρετικός στο ψηλό παιχνίδι και στο παιχνίδι με την πλάτη αλλά και με άριστες τοποθετήσεις. Ο Ντρογκμπά τότε, ο Κόστα τώρα. Τα πλάγια μπακ να μην είναι πολύ επιθετικά. Ο Φερέιρα τότε, ο Ιβάνοβιτς τώρα και στο κέντρο της άμυνας ηγέτης ο Τέρι. Τότε και τώρα. Ακόμα και ο Φάμπρεγκας ήρθε για να μπει στα παπούτσια του Λάμπαρντ ως το “οχτάρι” που θα δημιουργεί και θα βρίσκεται πάντα δίπλα στο αμυντικό χαφ για να πάρει την πρώτη πάσα (ο Μακελελέ τότε, ο Μάτιτς τώρα) έχοντας παρόμοια στοιχεία με τον Άγγλο. Αν συγκρίνουμε τους παίκτες η διαφορά ποιότητας και ποδοσφαιρικού αναστήματος θα έβγαζε νικήτρια την ομάδα της περασμένης δεκαετίας. Και γι’ αυτό φταίει (και) ο Πορτογάλος με τις εμμονές του.

Ο Μουρίνιο μπορεί να κέρδισε το πρωτάθλημα πέρσι (στην χειρότερη ποιοτικά Πρέμιερ Λιγκ των τελευταίων 15 ετών) αλλά φέτος δυσκολεύεται μιας και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη στο παιχνίδι του και στο πως κινούνται οι παίκτες του στο γήπεδο. Το ίδιο πρόβλημα είχε η Τσέλσι και το 2006 όταν και ο Πορτογάλος είχε απολυθεί απ’ το Ρομάν Αμπραμόβιτς. Η Τσέλσι ήταν και είναι υπερβολικά προβλέψιμη. Και αυτό είναι κάτι που θεωρώ πως πολύ δύσκολα θα αλλάξει αν δεν βοηθήσουν περισσότερο οι πλάγιοι αμυντικοί και δεν βοηθηθεί ο Κόστα από παίκτη που θα παίζει πιο κοντά του ως δεύτερος επιθετικός. Μπορεί να το κάνει ο Πέδρο, μπορεί να το κάνει ο Φαλκάο, μπορεί να το κάνει ακόμα και ο Φάμπρεγκας. Αν και με αυτή την αλλαγή θα χάσει αρκετά το κέντρο σε δημιουργία και καλή κυκλοφορία.

Θεωρώ πως η τελευταία εξαιρετική σεζόν του Μουρίνιο προπονητικά ήταν το 2010 στην Ιταλία με την Ίντερ. Εκεί ο Πορτογάλος πάτησε καθαρά τους πάντες και πέτυχε σε οτιδήποτε είχε στο μυαλό του. Έδωσε τον σπουδαίο αρτίστα Ζλάταν για να φέρει τον Ετό επειδή γνώριζε πως ο Σουηδός δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτό που είχε στο μυαλό του. Απ’ την άλλη μεταμόρφωσε τον Καμερουνέζο σε ένα εξαιρετικό δεξί χαφ που παρέα με τον Μαικόν συνέθεσαν μια γραμμή που δεν μπορούσε να ηττηθεί από κανένα. Άλλαξε τον τρόπο παιχνίδιου του Λούσιο κάνοντας τον να μην περνάει τη σέντρα, στερόντας του τις επελάσεις και κόβοντας του τις ντρίμπλες εντός και εκτός περιοχής. Μεταμόρφωσε το Μιλίτο σε κορυφαίο επιθετικό, το Σνάιντερ στο κορυφαίο δεκάρι της σεζόν και το Σέζαρ σε κορυφαίο τερματοφύλακα. Ακόμα και το Μάρκο Ματεράτσι τον έκανε άνθρωπο και τον είδαμε να δακρύζει. Η Ίντερ είχε κερδίσει στο Μιλάνο τη Μπαρτσελόνα παίζοντας επιθετικό ποδόσφαιρο, κάτι που είχαμε να δούμε να συμβαίνει απ’ την Τσέλσι και αυτό ήταν από μόνο του κάτι το εξαιρετικό. Εκείνη η Ίντερ τακτικά είχε αγγίξει το τέλειο και γι’ αυτό ευθύνη είχε ο Μουρίνιο και μόνο αυτός. Η διαφορά φάνηκε λίγους μήνες αργότερα όταν ο Μου άφηνε το Μιλάνο (έχοντας κατακτήσει το τρεμπλ) για τη Μαδρίτη και ο Ράφα Μπενίτεθ διέλυε εκείνη την ομάδα σε διάστημα δύο μηνών. Το βλέπω να συμβαίνει και με τη Ρεάλ αυτό φέτος, να συμπληρώσω.

4364440

Στη Ρεάλ η συνέχεια είναι λίγο – πολύ γνωστή. Καμία εξέλιξη και εκεί. Λίγα πράγματα άλλαξαν και ελάχιστα είδαμε να γίνονται πιο όμορφα. Μάλιστα ήρθαν και κάποιες μεγάλες αποτυχίες που δεν δικαιολογούνται για το ρόστερ της ομάδας και το όνομα του Μουρίνιο. Θα θυμόμαστε τη Ρεάλ των τόσων αστέρων να παίζει ξύλο. Τον Πέπε αμυντικό μέσο. Τον Αντεμπαγιόρ να παίζει κόντρα στη Μπάρτσα και να κλωτσάει όποιον έβρισκε (σε ειδική αποστολή) και πολλές αποτυχήμενες μεταγραφές. Το γεγονός μάλιστα πως η Βασίλισσα κέρδισε το 10ο όταν ο Μουρίνιο έφυγε, είναι κάτι που θα πονάει τον Πορτογάλο μέχρι τα βαθιά γεράματα ασχέτως αν δε το παραδεχθεί ποτέ.

Δεν ξέρω τι θα καταφέρει και πως. Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη ομάδα του (όταν αφήσει τους μπλε) και αν ποτέ θα ξεκολλήσει από το ίδιο σύστημα των τελευταίων 11 ετών αλλά ξέρω πως ο Μουρίνιο έχει αρχίσει να κουράζει. Και αυτό φαίνεται και απ’ τους τίτλους που δεν έρχονται όπως παλιά αλλά και απ’ το γεγονός πως η Τσέλσι δυσκολεύεται απ’ το 2013 να παίξει όμορφο ποδόσφαιρο με διάρκεια. Όλα αυτά με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και στο παρατσούκλι που του έχουν κολλήσει οι Άγγλοι απ’ τη μέρα που επέστρεψε στο Λονδίνο παραφράζοντας το Special One σε Special Once.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Αγγλικό πρωτάθλημα, ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Είναι θεοί αυτοί οι Άγγλοι

Δυο (ακόμα) λόγοι για τους οποίους λατρεύουμε να ασχολούμαστε με τους Άγγλους: 1. Γιατί στο παιχνίδι που έκρινε το ποια ομάδα θα ανέβει στην Πρέμιερ Λιγκ και το οποίο διεξήχθη στο Γουέμπλει, η Κρίσταλ Πάλας και η Γουότφορντ μάζεψαν 82.025 (ογδόντα δυο χιλιάδες και είκοσι πέντε) ανθρώπους στην κερκίδα, προσφέροντας μας όμορφες φωτογραφίες όπως αυτή του […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο τελευταίος αγώνας του Πολ Σκόουλς

Βρισκόμαστε στο 81ο λεπτό του αγώνα κυπέλλου στο Μάντσεστερ, μεταξύ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ, όταν το χαρακτηριστικό κόκκινο κεφαλάκι του Πολ Σκόουλς και το «δυναμικό» σώμα που το συνοδεύει μπαίνουν ως αλλαγή. Στοιχείο που με μια απλή αφαίρεση υποδηλώνει ότι απομένουν εννιά λεπτά μέχρι το τέλος ενός αγώνα στον οποίο – Έλληνα διαιτητή κρατήσου γερά στην […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

5 σχόλια σχετικά με το “O ξεπερασμένος (και στάσιμος) κύριος Μουρίνιο”

  1. Ο/Η Desdinova λέει:

    Με αφορμή τον αποκλεισμό της Chelsea από την PSG πέρυσι, ο Football Philosopher είχε κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. Νομίζω αξίζει το χρόνο να τη διαβάσετε.
    http://www.sport24.gr/stiles/football-philosopher/karikatoura-omadas-moyrinio.3354263.html

  2. Ο/Η giorgos λέει:

    Η χρόνια με το τρεμπλ της Ιντερ δεν είναι η τελευταία του καλή χρόνια είναι η πιο θρυλική χρονιά της καριέρας του.

    Υποτιμάς το πέρασμα του από της Ρεαλ. Ναι δεν κέρδισε το 10ο για το οποίο τον προσέλαβαν αλλά το ’12 η Ρεαλ έκανε μεγάλη χρόνια. Πρωτάθλημα απέναντι στη Μπάρτσα του Γκουαρντίολα μέσα στο Καμπ Νου, επίθεση που έβαλε 5 καράβια γκολ και αποκλείστηκε στα πέναλτι στον ημιτελικό του Τσ.Λ. από ανάλογου μεγέθους (οικονομικά και ποδοσφαιρικά) ομάδα. Ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι από τις δύο φιναλίστ του Τσ.Λ. εκείνης της χρόνιας, τη Μπάγερν που διεκδικούσε τα πάντα και τα έχασε όλα και τη Τσέλσι εμφανώς σε κάμψη αλλά σε επικό destiny run, μπορείς μέχρι και να αποκαλέσεις τη Ρεαλ την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη τη σεζόν 11-12.

  3. Ο/Η giannis λέει:

    Κατ΄αρχην δεν αναφέρεις κάποιον προπονητή και ΟΧΙ ΟΜΑΔΑ για να τον συγκρίνεις.Στο επίπεδο που τον βάζεις και τον κρίνεις δεν έχει μπορέσει να σταθεί άλλος τόσο πολύ.
    Σίγουρα ξεζουμίζει τις ομάδες του και παίρνει οτι θέλει απ΄τον κάθε παιχτη πραγμα πολυ δυσκολο.
    Εγω πιστεύω πως αν αλλαζε ομαδα και ειχε να κανει με καινουριους παιχτες πχ(manchester united)πρωταθλημα θα επαιρνε παλι.

  4. Ο/Η kabak λέει:

    ωραια , εαν λοιπον θεωρειται στασιμος για την πορεια του στην ρεαλ πχ. και μονο που εδιωξαν τον αντσελοτι μετα το 10ο (οπως και ντι μαρια , κεντιρα , αλονσο) καταλαβαινεις οτι η ρεαλ μαδριτης δεν ειναι ποδοσφαιρικη ομαδα , ο μουρινιο ηταν αυτος που της εδωσε ταυτοτητα μετα απο πολλα χρονια ανελεητης φαπας απο την καλυτερη μπαρτσα ολων των εποχων … τωρα για τα φετινα .. προφανως και εχει κανει λαθη σε μεταγραφες , και ιδιαιτερα σε παικτες που ΔΕΝ εχει κρατησει στην ομαδα (πχ λουκακου , ΜΑΤΑ , σιρλε … κτλ) αλλα απο την αλλη βλεπεις καρικατουρες ποδοσφαιριστων στο γηπεδο … αζαρ? φαμπρεγκας? ντιεγκο κοστα? ιβανοβιτς? σκιες του εαυτου τους … δεν μιλαω καν για προηγουμενες θητειες σε τσελσι , ιντερ πορτο …

  5. Ο/Η gargaduaaas λέει:

    Να τονίσω κάτι επειδή διάβασα πολλά σχόλια στο fb (χθες που ανέβηκε το κείμενο ξανά λόγω της απόλυσης)με χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία του sombrero.

    Στο κείμενο γράφω πως ο Πορτογάλος ήταν για 6-7 χρόνια σερί ο κορυφαίος προπονητής και μάλιστα παραμένει ο κορυφαίος στις συνειδήσεις πολλών ποδοσφαιρόφιλων.

    Κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, έχει μείνει στάσιμος και κολλημένος στα ίδια πράγματα πάνω-κάτω μέχρι σήμερα. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται και μαζί του και οι προπονητές. Στα δικά μου μάτια ο Μουρίνιο απέχει αρκετά από πολλούς σύγχρονους προπονητές.

    Δες και τον Φαν Χααλ. Τεράστιο όνομα αλλά δεν δείχνει να κολλάει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πρέπει να προσαρμόζεσαι ανάλογα με τους παίκτες που διαθέτεις και να παίζεις αυτό που μπορείς να παίξεις. Ο Ρανιέρι πχ δεν έχει μεγάλη ποιότητα στην ομάδα και παίζει ένα κλασικό βρετανικό 4-4-2 παλαιάς κοπής που όμως έχει φέρει αποτελέσματα.

    Ο Πορτογάλος με βάση το ρόστερ και τη δυναμική της ομάδας του περιμένεις να δείξει κάτι όμορφο και όχι να παίζει όπως η Στόουκ του Πιούλις. Απολύθηκε λοιπόν σωστά. Όλη η μίζερη και λάθος νοοτροπία του Πορτογάλου φάνηκε στα περσινά παιχνίδια με την Παρί.

    Αυτά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *