Ο τελευταίος μεγάλος έρωτας

“Είναι τεράστιο κεφάλαιο ο Τόττι για τη Ρόμα” θυμάμαι να μου λέει ο αγαπημένος μου παππούς το 2001. Όταν και οι Ρωμαίοι κατακτούσαν το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. 18 ολόκληρα χρόνια μετά την παρέα των Ανσελότι, Φαλκάο και Κόντι, η αιώνια πόλη είχε βρει νέους ήρωες στα πρόσωπα των Μπατιστούτα, Καφού και φυσικά του Φραντσέσκο Τόττι. Ο σπουδαίος μεσοεπιθετικός ήταν τότε 25 χρονών και έδειχνε ικανός να γίνει τα επόμενα χρόνια, όχι ο κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής εκείνης της εποχής, αλλά ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο. Ήδη οι μεγάλες ομάδες της Ιταλίας τον ήθελαν στο δυναμικό τους, όπως φυσικά και κορυφαίες ομάδες του εξωτερικού με πρώτη και καλύτερη τη Ρεάλ Μαδρίτης. Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή; Όχι βέβαια. Στο μυαλό μου (στα 19 μου τότε) είχα ένα κορυφαίο παίκτη μα πίστευα πως αργά ή γρήγορα θα έκανε το μεγάλο βήμα “πουλώντας” την αγάπη του. Ο παππούς που ήταν έμπειρος ποδοσφαιρικά, και έκοβε το μάτι του, έβλεπε το νέο μεγάλο ηγέτη της Ρώμης. Πόσο μέσα έπεσες ρε παππού;

Ο Ιταλός σούπερ σταρ έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες και έμεινε στο Ολίμπικο διαγράφοντας μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη της τεράστιας κλάσης του ως προς τους κερδισμένους τίτλους. Τι κατάφερε να κερδίσει ο Τόττι με τη Ρόμα μέχρι και τις μέρες μας; Εκτός του θρυλικού πρωταθλήματος το 2001, δύο κύπελλα. Το 2007 και το 2008. Εκείνη τη χρονιά “έφυγε” και ο παππούς μου απ’ τη ζωή. Στα 100 χρόνια ζωής του Παναθηναϊκού. Γιατί αν υπήρχε κάτι που αγαπούσε ο παππούς τρελά πλην της γιαγιάς και της οικογένειας του, αυτό ήταν το τριφύλλι (και το ποδόσφαιρο). Είναι έρωτας το άτιμο το ποδόσφαιρο και αγάπη μεγάλη. Μια αγάπη που όσο κι αν σε ταλαιπωρεί δεν σε αφήνει ποτέ (και επιστρέφω στον Τόττι). Αυτό συνέβη και με το σπουδαίο Φραντσέσκο Τόττι. Τι πιο απλό για κάποιον να αφήσει μια ομάδα που δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να πάει σε μια εκ των κορυφαίων. Να διεκδικήσει πολλούς τίτλους. Ευρωπαϊκούς τίτλους και περισσότερη δόξα. Και στα 35 του να επιστρέψει ως μεσσίας στην πόλη του, να αποθεωθεί απ’ το κοινό, να φιλήσει τη φανέλα και να παλέψει για κάτι καλό πριν κρεμάσει τα παπούτσια του. Και πάλι θεός θα είναι και πάλι κανείς δεν θα του πει τίποτα.

Εκτός απ’ τον ίδιο. Ο ίδιος θα γνωρίζει πολύ καλά πως κάποτε πρόδωσε την αγάπη του. Τους ανθρώπους που πλήρωναν απ’ το υστέρημα τους για να τον δούνε απ’ το πέταλο. Όλα αυτά τα παιδάκια που μάζευαν ευρώ-ευρώ για να αγοράσουν τη φανέλα του. Μια ομάδα που πάνω του έχει στηρίξει τα πάντα. Μια πόλη που στο πρόσωπο του βλέπει τον αυτοκράτορα της ψυχής της. Είναι μεγάλο συναίσθημα η αγάπη και δεν χάνεται τόσο εύκολα από αυτούς που το καταλαβαίνουν. Ο Τόττι είναι ένας απ’ αυτούς. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν συναντάς εύκολα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μια προσωπικότητα τεράστια εκτός του απερίγραπτου ταλέντου του. Ο τελευταίος τεράστιος αρτίστας που αγάπησε πραγματικά μια μεσαία ομάδα που δεν μπορούσε να του χαρίσει τίτλους και δεν την πρόδωσε. Φυσικά και το γνώριζε και αυτό κάνει την απόφαση του περισσότερο σπουδαία. Όταν θα τελειώνει το φετινό πρωτάθλημα της Serie A o Τόττι θα είναι (σχεδόν) 40 ετών. Απ’ αυτά, τα 24 τα έχει περάσει στη Ρόμα δίνοντας και την ψυχή του για την ομάδα. Μακάρι το τέλος αυτής της καριέρας να τον βρει πρωταθλητή. Θα είναι ο τέλειος επίλογος μιας πλούσιας καριέρας. Για την αγάπη είπαμε και πιο πάνω. Θα συνεχιστεί. Δεν χάνεται αν είναι αληθινή.