Ο πρωταθλητής της απλότητας
Είναι λογικό και σύνηθες στο ποδόσφαιρο την περισσότερη δόξα να την παίρνουν αυτοί που σκοράρουν. Ξεχνάμε συχνά την τέχνη της άμυνας και έτσι ξεχνάμε και σημαντικούς παίκτες. Στην κινέζικη φιλοσοφία υπάρχει η θεωρία του γιν και του γιανγκ, των δύο αντίθετων δυνάμεων που όμως στην ουσία είναι συμπληρωματικές. Και αν δεν σας αρέσει η κινέζικη φιλοσοφία, ας το πάμε σε αμερικάνικο σινεμά και στο κόλπο του “κακού και καλού μπάτσου”. Κάτι τέτοιο συνέβαινε και με το αμυντικό δίδυμο Γιουβέντους και Ιταλίας εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Από την μία ο Κλαούντιο Τζεντίλε, ένα από τα πιο σκληρά μπακ της εποχής όλων των εποχών και από την άλλη ο υπέροχος Γκαετάνο Σιρέα.
Παρ’ ότι δεν καταλάβαινα πολλά από μπάλα τότε, μόνο και μόνο το σοβαρό παρουσιαστικό του στα αυτοκόλλητα Πανίνι της εποχής με είχε κάνει να τον συμπαθήσω. Αργότερα κατάλαβα πόσο εκπληκτικός αμυντικός ήταν. Όλοι οι συμπαίκτες του λένε για την ηρεμία του, την απλότητά του, την καλοσύνη του, αλλά και τα “βανφακούλ” που μπορούσε να πει αν χρειαζόταν κάποιος συμπαίκτης την ώθηση. Και κυρίως τον σεβασμό που είχαν για τον συμπαίκτη τους. Βλέποντας τον κόσμο από το 1.78 δεν ήταν ο πιο φυσικά προικισμένος ποδοσφαιριστής του κόσμου, αλλά ότι έχανε σε φυσικά προσόντα το είχε σε μυαλό και ταχύτητα. Σε μια εποχή που ο λίμπερο μεσουρανούσε (και ποιος ξέρει, με τους τρεις στην άμυνα να είναι ξανά μόδα, μπορεί να δούμε και την επιστροφή του) ο Σιρέα ήταν η επιτομή της θέσης, ο άνθρωπος που διάβαζε τις φάσεις, ο παίκτης που ήταν παντού. Ο αμυντικός που όταν εσύ μόλις καταλάβαινες τον κίνδυνο που είχε δημιουργηθεί, ο ίδιος είχε ήδη φτάσει στην κατάλληλη θέση και έκοβε. Αλλά κι ο παίκτης που ήξερε μπάλα, μπορούσε να ανέβει με αυτήν και δεν νόμιζε ότι είναι βόμβα που πρέπει να φύγει από τα χέρια του.
Κι επειδή ακριβώς είχε τέτοιο ρόλο και ήξερε μπάλα, ανέβαινε συχνά κάνοντας και παιχνίδι. Πιθανόν ο Σιρέα αν γινόταν ποδοσφαιριστής σήμερα να ήταν ένα κορυφαίο αμυντικό χαφ. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κατέκτησε ό,τι τίτλο υπήρχε. Επτά πρωταθλήματα Ιταλίας, δύο κύπελλα, ένα Πρωταθλητριών, ένα Κυπελλούχων, ένα ΟΥΕΦΑ, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ένα Διηπειρωτικό και φυσικά ένα Μουντιάλ. Και ναι συμμετείχε στο περίφημο γκολ του 1982 κι ας του έκλεψε τη δόξα ο Ταρντέλι που σκόραρε και έκανε έναν από τους πιο σπουδαίους πανηγυρισμούς όλων των εποχών. Ο Σιρέα ήταν αυτός που βγήκε και σκούπισε την μπάλα από τον Μπράιτνερ, ο Σιρέα κατέβασε την μπάλα, ο Σιρέα έκανε τακουνάκι στην περιοχή των Γερμανών και ο Σιρέα έδωσε την τελική πάσα. Όλη η Ιταλία στο πόδι, ο Σιρέα και ο Τζοφ, οι δύο κολλητοί, ψύχραιμοι απολάμβαναν την στιγμή. “Το δωμάτιό τους στο ξενοδοχείο ήταν σαν την Ελβετία, τόσο ήρεμο” είχε πει ο παθιασμένος Ταρντέλι.
Και όλα αυτά χωρίς να πάρει ποτέ κόκκινη κάρτα και φεύγοντας από το ποδόσφαιρο με όλον τον κόσμο να λέει πόσο κύριος ήταν μέσα και έξω από τα γήπεδα. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που δεν επεδίωξε παραπάνω δόξα κι όμως την κέρδισε. Κι όταν αποφάσισε να σταματήσει την μπάλα, έμεινε εργάτης της Μεγάλης Κυρίας. Βοηθός του Ντίνο Τζοφ και “κατάσκοπος”. Όπως εκείνη την μοιραία Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 1989, 2η αγωνιστική στο Καμπιονάτο, όταν η Γιουβέντους κέρδιζε 4-1 τη Βερόνα. Ο Γκαετάνο ήταν στην Πολωνία για να κατασκοπεύσει την Γκόρνικ, αντίπαλο της Γιούβε στο ΟΥΕΦΑ. Ήθελε να γυρίσει πίσω στην οικογένειά του. Κάπου όμως στον δρόμο μεταξύ Βαρσοβίας και Κρακοβίας ο οδηγός του ΦΙΑΤ (τι άλλο) στο οποίο ήταν ο Σιρέα δοκίμασε μια επικίνδυνη προσπέραση, το αυτοκίνητο συγκρούστηκε με ένα φορτηγάκι που μετέφερε δοχεία με αέριο. Η έκρηξη έγινε, ο Σιρέα βρήκε τραγικό θάνατο παγιδευμένος στο αυτοκίνητο.
Και μπορεί, όπως είπαμε στην αρχή, τη δόξα να την παίρνουν οι επιθετικοί, αλλά στην Ιταλία που η άμυνα είναι τέχνη όπως η πίτσα και το καμάκι στα στενά της Ρώμης, ο Γκαετάνο Σιρέα ζει ακόμα ανάμεσα στον κόσμο της Γιούβε που κουβαλάει πανό με το όνομά του. Κι όταν ο επόμενος τεράστιος αρχηγός, ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, τον πέρασε στις συμμετοχές στη Γιουβέντους το έκανε σηκώνοντας στον αέρα του Τορίνο την φανέλα με το 6 και δηλώνοντας ότι το ρεκόρ έχει σημασία γι’ αυτόν μόνο και μόνο επειδή τον συνδέει με τον τεράστιο Σιρέα.
“Μπορούσες πάντα να βρεις τον Σιρέα. Όπου κι αν ήσουν, δεν ήταν πολύ μακριά και ήταν μια σημαντική φιγούρα. Μπορούσες πάντα να του δώσεις μπάλα. Μπορούσες πάντα να τον βρεις, ήταν κοντά σου”
– Τζουζέπε Φουρίνο
4 σχόλια σχετικά με το “Ο πρωταθλητής της απλότητας”
το άρθρο αναδεικνύει πολύ πιστά, το “αέρα” με τον οποίο έπαιζε ο Scirea (το Sc των Ιταλών είναι σαν το δέλτα των Ελλήνων: οι ξένοι δεν μπορούν να το προφέρουν). Προσωπικά, στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί τέτοιο αμυντικό.
https://40.media.tumblr.com/e203c049e7c628b2d87cc2adc1993a58/tumblr_nu6xaquyh81tgr9bao1_540.jpg
Γιωργη με εξαιρεση τους Ισπανους το δελτα!
Η φράση του φουρίνο στο τέλος μου θυμίζει μια παρομοια καποιου γαλλου διεθνη για τον ζινταν της γαλλιας του 98-00. Αλλα να το ακούς και για αμυντικό…