Η δεύτερη γέννηση του Ντιέγκο Μαραντόνα

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960. Ορισμένοι είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα πεθάνει ποτέ ή ότι κι αν πεθάνει θα αναστηθεί σε τρεις μέρες. Πολλοί από αυτούς τους ορισμένους ζουν στη Νάπολη και γι΄αυτούς τα πραγματικά γενέθλια του Μαραντόνα είναι στις 5 Ιουλίου, σε ανάμνηση της κορυφαίας στιγμής εκείνου του ατέλειωτου καλοκαιριού του 1984, όταν η πόλη περίμενε τον Ντιέγκο όπως οι πιστοί άλλων θρησκειών τα Χριστούγεννα.

Οι φήμες ξεκίνησαν στις αρχές του Ιουνίου : τι γυρεύει, ακόμη κι αυτός, ο ταλαιπωρημένος στη Μπαρτσελόνα Μαραντόνα, σε μια ομάδα που γλίτωσε με το ζόρι τον υποβιβασμό; Κι όμως, ο τεχνικός διευθυντής της Νάπολι Αντόνιο «Τοτόνο» Τζουλιάνο, βρίσκεται στη Βαρκελώνη και ο πρόεδρος Κοράντο Φερλάινο είναι αποφασισμένος. Κάθε βράδυ η πόλη περιμένει τις εξελίξεις μπροστά στην τηλεόραση που είναι συντονισμένη στο τοπικό κανάλι Telelibera 63, κατόπιν μέσα στη χλιαρή νύχτα με τις βέσπες μέχρι τα γραφεία της τοπικής εφημερίδας.

Όσο προχωράει ο Ιούνιος, στήνονται πάγκοι, ας πούμε σαν αυτόν, που πουλούν αφίσες, μπλούζες με το όνομά του και κασέτες με την πρώτη από τις επιτυχίες που θα γραφτούν γι΄αυτόν. Το τραγούδι με τίτλο που λέει αυτό που υποψιάζονται όλοι, δυο χρόνια πριν το Μουντιάλ του 1986: «Ο Μαραντόνα είναι καλύτερος από τον Πελέ».

Μια μέρα εκείνου του Ιουνίου λοιπόν, ο στιχουργός Μπρούνο Λάντσα συναντιέται στη Νάπολη με τον τρελαμένο τιφόζο και συνθέτη Εμίλιο Καμπάσι που τον ενημερώνει, έξαλλος από χαρά: «Θα αγοράσουμε τον Μαραντόνα!» «Και ποιος είναι ο Μαραντόνα;» (Βρισιές). Λίγες μέρες μετά, δεύτερη συνάντηση, ενώ οι διαπραγματεύσεις για την πολυπόθητη μεταγραφή συνεχίζονται : «Είναι δυνατόν να μην ξέρεις τον Μαραντόνα; Είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου!». «Μα, ο Πελέ δεν είναι ο καλύτερος; Δηλαδή ο Μαραντόνα είναι καλύτερος από τον Πελέ;». Βρέθηκε ο τίτλος. Λίγη ώρα μετά το τραγούδι είναι έτοιμο, ακολουθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες νόμιμες πωλήσεις και δυο εκατομμύρια παράνομες κασέτες.

30 Ιουνίου, ακόμη τίποτε, η αγωνία κορυφώνεται, οι παράγοντες της Νάπολι προσανατολίζονται σε εναλλακτικές λύσεις, κοντές και νευρώδεις κι αυτές, δηλαδή τον Ούγκο Σάντσες από την Ατλέτικο. Ξέρουμε τι έγινε τελικά.

Στάδιο Σάο Πάολο, 5 Ιουλίου, 6.30 το απόγευμα. Πανό γραμμένα σε μικτά ιδιώματα, (« Bienvenido Maradona O Rey »), χιλιάδες άνθρωποι παραληρούν στις κερκίδες. Ο Μαραντόνα, άσπρη μπλούζα, γαλάζια φόρμα, κάνει τον σταυρό του και ανεβαίνει τα σκαλιά που τον βγάζουν στο γήπεδο όπου αντικρίζει το φως. Δεκάδες φωτογράφοι μπροστά του, αλλά ένας, ο Λουτσιάνο Φεράρα, έχει την λαμπρή ιδέα να τον φωτογραφίσει πλάτη : αυτή η πλάτη, αυτά τα μαλλιά, αυτό το σουλούπι που αναγνωρίζονται τόσο εύκολα και χωρίς το 10 στη φανέλα.

Τριάντα χρόνια μετά, το μοντέλο φαίνεται να συγκινείται ακόμη.

Πρόσφατα, ο σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο ανακάλεσε εκείνο το καλοκαίρι ως την καλύτερη ποδοσφαιρική του ανάμνηση. Οι 70.000 τυχεροί Ναπολιτάνοι που βρέθηκαν στο Σάο Πάολο στις 5 Ιουλίου του 1984 –και πλήρωσαν εισιτήριο γι΄αυτό– θα το θυμούνται για πάντα. Τα επόμενα χρόνια οι ίδιοι ή κάποιοι εξίσου τυχεροί συμπολίτες τους θα δουν με τα ίδια τους τα μάτια χτυπήματα φάουλ που θα έκαναν τον Πλατινί να πρασινίσει από τη ζήλεια του παρόντος του Πλατινί, δυο απλά μαθήματα αλγεβρικής γεωμετρίας σε ένα μόνο ματς με τη Λάτσιο, γκολ με κεφαλιά από τα 25 μέτρα, κι άλλα γκολ με κεφαλιά, ένα πρωτάθλημα μετά από 61 χρόνια, κι ακόμη ένα, ένα κύπελλο UEFA, τον Ντιέγκο να προθερμαίνεται κάπως έτσι, τον Ντιέγκο ξυπόλητο, τον Ντιέγκο να κάνει τουρισμό, εν ολίγοις ορισμένα από τα θαύματα της δημιουργίας.

Χρόνια πολλά σε όλους τους πιστούς!