Σαν τον αυτοσαρκασμό δεν έχει
Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα που ο “υπέροχος λαός” μιας ομάδας είναι πάντα νικητής, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του αγώνα, βρίσκεται ένα μεγάλο νησί στο οποίο η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Οι Άγγλοι είναι γενικότερα ένας πολύ περίεργος λαός, όπως έχουμε σχολιάσει αμέτρητες φορές, και αυτό δεν θα μπορούσε να μην επηρεάζει την παρουσία τους στα γήπεδα.
“You’ve only scored four, you’ve only scored four, how shit must you be, you’ve only scored four”
Οι αγγλικές κερκίδες μπορεί να έχουν χάσει μεγάλο μέρος του πάθους και του παλμού τους τα τελευταία χρόνια της πλήρους εμπορευματοποίησης της Πρέμιερ Λιγκ (ευτυχώς όχι όλες), αλλά εξακολουθούν να διατηρούν ένα από τα πιο κλασσικά γνωρίσματα των Άγγλων: το χιούμορ. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως ενώ το χιούμορ από μόνο του αποτελεί πολύ μεγάλη υπόθεση – αν αναλογιστούμε ότι οι ελληνικές κερκίδες παράγουν κυρίως μπινελίκια σε κάθε πιθανό συνδυασμό και ελάχιστο χιούμορ – οι Άγγλοι δεν σταματούν εκεί.
“Let’s pretend we scored a goal” (χάνοντας 4-0)
Κάνουν την υπέρβαση και προσπερνούν τη νοητή γραμμή που χωρίζει το χιούμορ από τον αυτοσαρκασμό και με αυτό το, μικρό στη θεωρία αλλά τεράστιο στην πραγματικότητα, βήμα αφήνουν πίσω όλους τους υπόλοιπους οπαδούς του πλανήτη. Πουθενά αλλού οι φανατικοί μιας ομάδας δεν καταδέχονται να κάνουν τόσο συχνά δημόσια πλάκα με τη “λατρεία” τους, τοποθετώντας ουσιαστικά την ομάδα σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο στο μυαλό τους στο οποίο μπαίνουν ιδέες με τις οποίες “δεν παίζουμε”. Δυστυχώς.
“We’re winning away, we’re winning away, how shit must you be, we’re winning away!”
Έτσι οι Άγγλοι, τρέχοντας ουσιαστικά μόνοι σ’αυτήν την άτυπη κούρσα, παραμένουν για εμάς οι θεοί της παγκόσμιας οπαδικής κουλτούρας. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν σπαταλήσει ώρες και λεφτά για να βρεθούν σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι, βλέπουν την ομάδα τους να χάνει πανηγυρικά και βρίσκουν το κουράγιο, την όρεξη και το χιούμορ να τραγουδήσουν στους αντιπάλους “μπορείτε να σκοράρετε ένα γκολ για εμάς;” ή “δεν είστε κάτι τρομερό, χάνουμε κάθε εβδομάδα” αξίζει να αποθεώνονται συνέχεια από οποιονδήποτε δεν βλέπει το ποδόσφαιρο ως μια ατέλειωτη, πολύ σοβαρή μάχη που δεν σηκώνει αστειάκια και χαβαλέ.
“You’re nothing special, we lose every week”
13 σχόλια σχετικά με το “Σαν τον αυτοσαρκασμό δεν έχει”
Δακρυσα με το Let’s pretend we scored a goal… Ποσο θεουληδες θεε μου!!!
Η πρωτη και τελευταια φορά στα καθημας. Παλιά στα 80ς φώναζαν τους αεκτζηδες τούρκους. Και η σκεπαστή ξεκίναγε να τραγουδά ” σήκω χόρεψε κουκλί μου”
Η το επίσης αμιμητο “βάλε ένα γκολ και ας πεθάνω Καπετανο”…των ιδίων!!!!!
Ή το επικό “Επαλε, Επαλε να’χαμε ένα ναργιλέ να τον πίναμε όλη μέρα να σε βλέπαμε Πελέ της θύρας 13!!!
Καπου υπηρχε ενα αφιερωμα σε chants αγγλικων ομαδων χιουμοριστικα, για το τοπικ διαλεγω το “qui sera sera, what ever will be will be, we re going to Forest Green” οπαδων ομαδας που επεφτε απ την Ληγκ 2 στην Κονφερενς.
Ωραία τώρα θα τραγουδάω όλη μέρα we’re the rangers the mighty rangers we never win away
“Σε βλέπει ο Αμπράμοβιτς και τρέμει, γεια σου Ντέμη, γεια σου Ντέμη”.
Άσχετο, αλλά κάπου στο 2000 οι Παοκτζήδες είχαν φωνάξει στην Φιλαδέλφεια «Καλαμάκια, καλαμάκια, στην Αθήνα έτσι λέτε τα σουβλάκια».
Αυτό με τον Επαλέ είναι των γριών.
http://fanchants.co.uk/football-songs/southampton-chants/adam-lallana/
Οι Αριανοι λενε τους ΠΑΟΚτσιδες Τουρκους. Ετσι υπαρχει ενα συνθημα, ιβριστικο φυσικα…Τουρκος ειναι τουρκος ειναι ο μπαμπας σας…
To θεμα ειναι οτι στην αγγλία αγαπάνε μια ομάδα για καποιο λόγο ή χωρίς λόγο. Στην ελλάδα μισουν όλους τους άλλους φιλάθλους χωρις κανενα λογο
υπηρχε και το πανω στον ηρακλη “οχι για εμας για την φουκαριαρα την μανα μας”