Οι μεγαλύτερες προδοσίες στην Πρέμιερ Λιγκ

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Παλιό γνωμικό του λαού μας που όμως όντως περικλείει όλη την ουσία της λέξης “προδότης”. Όταν ο βοσκός Τάσος πρόδιδε τη φτωχή Γκόλφω για τα στρέμματα και τα πρόβατα της πλούσιας Σταυρούλας, οδηγώντας τη Γκόλφω στην παράνοια και την αυτοκτονία, το Ελληνικό θέατρο γνώριζε τον πρώτο του σύγχρονο προδότη. Όσο κι αν ο Τάσος μετάνιωσε και αυτοκτόνησε και αυτός στο πλευρό της νεκρής Γκόλφως ο κόσμος δεν μπόρεσε να τον συγχωρήσει. Πολλοί θα έκαναν το ίδιο. Μέσα απ’ την αναφορά του έργου “Γκόλφω” του Σπύρου Περεσιάδη θα σας οδηγήσω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Εκεί που ο κάθε παίκτης – ως άλλος Τάσος – προδίδει τη φτωχή του ομάδα (αν και δεν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις που θα δείτε παρακάτω) για κάποια πιο όμορφη, πιο αστραφτερή, πιο δυνατή.

• Ο Τζακ Κόλμπακ και το μίσος μιας πόλης

Το ντέρμπι Νιουκάστλ – Σάντερλαντ είναι ένα απ’ τα πιο εχθρικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μιλάμε για πραγματικό μίσος ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων αλλά και των παικτών που πατούν χορτάρι σε αυτό τον “πόλεμο”. Επεισόδια γίνονται πάντα εκτός γηπέδου (καμιά φορά και εντός) και τα τάκλιν στην καρωτίδα είναι εντελώς φυσιολογικό φαινόμενο σε αυτές τις αναμετρήσεις. Και εδώ έρχεται ο Τζακ ο Κόλμπακ. Γέννημα θρέμμα της Σάντερλαντ και απ’ το 2008 στην πρώτη ομάδα των black cats. O Άγγλος αμυντικός μέσος το καλοκαίρι του 2014 έκανε κάτι που είχε να συμβεί απ’ το ’98, όταν και ο τερματοφύλακας Λιονέλ Πέρεζ είχε κάνει ακριβώς το ίδιο, και έγινε τόσο μισητός όσο ο παλιός παίκτης της Νιουκάστλ Λι Κλαρκ, που είχε διαγράψει αντίθετη πορεία. Νίκη πάντως απέναντι στην παλιά του ομάδα δεν έχει χαρεί ακόμα. Εννοείται πως έχει γίνει το κόκκινο πανί για τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού της Σάντερλαντ και εγώ ζω για το φετινό ντέρμπι.

• Ο Άλαν Σμιθ και οι ψεύτικες του υποσχέσεις

Σπουδαίος επιθετικός ο Σμιθ στις αρχές της νέας χιλιετίας σε εκείνη την εξαιρετική Λιντς. Όσοι τον θυμούνται καλά – λογικά – θα συμφωνήσουν μαζί μου. Όταν η ομάδα άφηνε τα σαλόνια της Πρέμιερ Λιγκ το 2004 οι φανατικοί στο Έλαν Ρόουντ έπεσαν πάνω στο νέο “παιδί-θαύμα” του Αγγλικού ποδοσφαίρου για να μην αφήσει το κλαμπ. O Σμιθ αφού τους καθησύχασε για τη βέβαιη παραμονή του υπέγραψε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και έγινε μισητός σε όλους τους φίλους της ομάδας. Στο Ολντ Τράφορντ πάντως οι τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να κάνει ποτέ τις σπουδαίες εμφανίσεις του παρελθόντος. Στις μέρες μας βρίσκεται στη Νοτς Κάουντι.

• O προδότης του Μερσεϊσάιντ

Ο Νικ Μπάρμπι υπήρξε ένας πολύ ποιοτικός μέσος απ’ τα 90’s μέχρι και πριν λίγα χρόνια που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Απ’ το 1996 μέχρι και το 2000 αγωνίστηκε στο Γκούντισον Παρκ με τα χρώματα της Έβερτον όταν και άφησε τους “μπλε” για τους “κόκκινους” της πόλης. Εννοείται οι οπαδοί των ζαχαρωτών δεν του συγχώρησαν ποτέ αυτή του την πράξη με τον ίδιο να σκοράρει σε βάρος τους. Την πρώτη φορά μάλιστα που τους βρήκε αντιπάλους με τη Λίβερπουλ. Η θλίψη και το μίσος των φίλων της Έβερτον γι’ αυτόν μεγάλωσε περισσότερο όταν είδαν τον ίδιο να κατακτά στην πρώτη του σεζόν στο Άνφιλντ το θρυλικό τρεμπλ του 2001.  Ε ρε κλάματα.

• Μη τα βάζεις με Απάτσι

O Τέβεζ αγωνίστηκε στο Όλντ Τράφορντ για δύο σεζόν (2007-2008 και 20o8-2009) και κατέκτησε (σχεδόν) τα πάντα με εκείνη την εξαιρετική ομάδα του Σερ Άλεξ. Δύο πρωταθλήματα, ένα Λιγκ Καπ και φυσικά το Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Τσέλσι το 2008 στη Μόσχα. Το καλοκαίρι του 2009 μετακόμισε στη συμπολίτισσα Σίτι για 47 εκατομμύρια λίρες και δίχασε – το ήδη διχασμένο – ποδοσφαιρικό κοινό του Μάντσεστερ. Οι Άραβες έβλεπαν στο πρόσωπο του Απάτσι το νέο μεγάλο ηγέτη που θα τους οδηγούσε στην κορυφή και οι φίλοι της Γιουνάιτεντ κάποιον για να μισήσουν. Ο Καρλίτος κατέκτησε με τους “πολίτες” το Κύπελλο του 2011 και το πρωτάθλημα του 2012 (κερδίζοντας ουσιαστικά ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό του) και έγραψε ιστορία ως ένας απ’ τους μεγαλύτερους προδότες του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

• O Λόρδος δεν είχε μπέσα

Όταν χρωστάς την καριέρα σου στο Βενγκέρ και έχεις αγωνιστεί για εφτά σεζόν στην Άρσεναλ δεν φεύγεις για την Τσέλσι. Είναι απλό. Σε μια περίοδο μάλιστα που η Άρσεναλ έπαιζε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, κατακτούσε τίτλους και εσύ είχες φτάσει να θεωρείσαι ως ο καλύτερος αριστερός μπακ στο Νησί και ένας εκ των κορυφαίων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στην περίπτωση του “Λόρδου Άσλεϊ” βέβαια η ιστορία απέδειξε – και μάλιστα περίτρανα – πως η επιλογή δεν ήταν διόλου κακή. Ο Κόουλ κατέκτησε τίτλους και με την Τσέλσι, όπως και το πολυπόθητο Τσάμπιονς Λιγκ του 2012 (το είχε χάσει με την Άρσεναλ το 2006 κόντρα στη Μπαρτσελόνα) και εννοείται πληρώθηκε αδρά για τις υπηρεσίες του. Στις συνειδήσεις βέβαια των φίλων των κανονιέρηδων θα είναι πάντα ένας μεγάλος προδότης.

• O γιος του Φρανκ

O Φρανκ Λάμπαρντ τζούνιορ ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στη Γουέστ Χαμ σε μια περίοδο που προπονητής ήταν ο θείος του, Χάρι Ρέντκναπ και βοηθός ο πατέρας του και θρύλος της ομάδας (παλιός αριστερός μπακ) Φρανκ Λάμπαρντ. Λογικό οι κακές γλώσσες τότε να μιλούν όχι για μεγάλο βύσμα αλλά για πολύπριζο. Το 2001 μετά από έξι πολύ καλές σεζόν με τα σφυριά – και αφού έχουν αφήσει το κλαμπ τόσο ο θείος όσο και ο μπαμπάς – ο Φράνκι θα αφήσει το Άπτον Παρκ για το Στάμφορντ Μπριζ και την Τσέλσι. Οι φίλοι της Γουέστ Χαμ δεν συγχώρησαν εκείνη την περίοδο την προδοσία όλης της οικογένειας μα με τον καιρό το μίσος καταλάγιασε με τον Λάμπαρντ να δίνει μάλιστα το παρών και στη γιορτή της Γουέστ Χαμ για τα 60 χρόνια του σπουδαίου Τόνι Καρ το 2010. Παίζοντας με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ σε φιλικό δίτερμα. Τι κατάφερε με την Τσέλσι το θεωρώ περιττό να το γράψω.

• Ο Ολλανδός που έφυγε για τίτλους

Η περίπτωση του Ρόμπιν Φαν Πέρσι είναι αρκετά ιδιαίτερη. Αμούστακο παιδάκι τον έφερε ο Βενγκέρ απ’ τη Φέγενορντ και τον έκανε τον παίκτη που συνεχίζουμε να θαυμάζουμε ακόμα και σήμερα. Ο Ολλανδός μάλιστα εξελίχθηκε από ένα κλασσικό αριστερό χαφ-εξτρέμ σε επιθετικό ολκής και αυτό είναι κάτι που το χρωστάει αποκλειστικά στον Αλσατό. Ωραία μέχρι εδώ. Όταν έχεις αγωνιστεί όμως για οχτώ σεζόν στην Άρσεναλ και έχεις κατακτήσει μόνο ένα κύπελλο και σε θέλει η Γιουνάιτεντ, δεν μπορείς να αρνηθείς. Έτσι και έγινε. Ο Φαν Πέρσι πρόδωσε τους Λονδρέζους και το Βενγκέρ, μετακόμισε στο Ολντ Τράφορντ και δικαιώθηκε κατακτώντας το πρωτάθλημα του 2013, πραγματοποιώντας μάλιστα σπουδαίες εμφανίσεις. Ουσιαστικά εκείνο το πρωτάθλημα το κέρδισε αυτός και ο Κάρικ. Εννοείται η προδοσία δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Who cares που λένε και στο χωριό μου.

• Ο Άγγλος Ιούδας

Εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη ιστορία προδοσίας στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ και η ευθύνη βαραίνει τον διεθνή Άγγλο αμυντικό Σολ Κάμπελ. Ο Κάμπελ βρέθηκε στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν απ’ την αρχή της καριέρας του (το 1989), με ένα μικρό πέρασμα λίγο νωρίτερα απ’ τη Γουέστ Χαμ, και εξελίχθηκε σε θρύλο της ομάδας. Κατέκτησε το Πρωταθλητριών Κ-19 με την Τότεναμ και ήταν αυτός που οδήγησε την ομάδα – ως αρχηγός μάλιστα – στην κατάκτηση του Λιγκ Καπ το 1999. Κόντρα στη Λέστερ του δικού μας Θοδωρή Ζαγοράκη. Αγαπήθηκε όσο λίγοι στο Λέιν και κατάφερε να γίνει ο πιο μισητός ποδοσφαιριστής για το κλαμπ το 2001 όταν και υπέγραψε ως ελεύθερος για την Άρσεναλ. Εκείνη την περίοδο μάλιστα η Τότεναμ ήθελε να τον κάνει τον πιο καλά αμειβόμενο ποδοσφαιριστή της. Η ταμπέλα “Ιούδας” τον ακολουθεί ακόμα απ’ τους φίλους της Τότεναμ και λογικά δεν πρόκειται να ξεχαστεί και ποτέ.

Περιπτώσεις παικτών όπως ο Ινς, ο Όουεν, o Σεσκ και ο Σμάιχελ δεν μπήκαν στο κειμενάκι για το λόγο πως η “προδοσία” τους έγινε μέσω άλλης ομάδας. Ο Μιχαλάκης, για παράδειγμα, αφού άφησε το Άνφιλντ πήγε στη Ρεάλ, μετά στη Νιουκάστλ και αργότερα στη Γιουνάιτεντ. Εννοείται πως μας πόνεσε όταν τον είδαμε με τη φανέλα της αλλά είχαν περάσει και αρκετά χρόνια, με τον πόνο να είναι υποφερτός.