Για γέλια καταστάσεις

Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές. Εκείνα τα χρόνια που έβλεπες τους οπαδούς του λαοφιλέστερου αθλήματος να λειτουργούν ως κάτι μοναδικό, δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχουν και είναι λυπηρό. Πραγματικά λυπηρό. Όταν η αγαπημένη τους ομάδα βρίσκονταν στο χορτάρι του γηπέδου θα τους έβλεπες όλους μαζί σε κάποιο μπαρ ή όλους μαζί και πάλι να φωνάζουν στο πέταλο και στις λοιπές εξέδρες. Όλοι μαζί, δίχως κινητά στα χεριά παρά μόνο με το κασκόλ δεμένο στη μέση ή το χέρι (καμιά φορά και στο κεφάλι) και με τη ρέπλικα της ομάδας φορεμένη. Χιλιάδες φωνές ενωμένες να φωνάζουν για την ομάδα. Να φωνάζουν για τον ήρωα της ημέρας. Το θεό του 90λέπτου.

Τι συμβαίνει όμως στις μέρες μας; Οι περισσότεροι που πηγαίνουν στο γήπεδο έχουν ξεχάσει αυτές τις εικόνες και αυτά τα συναισθήματα. Ασχολούνται (εννοείται) με το ποδόσφαιρο αλλά όχι με την οπαδική του κουλτούρα. Την κανονική. Χωρίς τις φασαρίες και τους ψευτοχουλιγκανισμούς. Τη θέση της αυθεντικής οπαδικής κουλτούρας έχουν πάρει άλλα πράγματα. Ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Απόψεις, σκέψεις, εκτιμήσεις, συστήματα. Το μακρύ και το κοντό του καθενός που έμαθε τη μπάλα μέσα απ’ την κονσόλα του playstation. Αν αυτή τη στιγμή ψάξεις στο twitter θα βρεις σίγουρα κάποιο μπλογκ για τον αριθμό των γρατζουνιών που άφησε ο Κοκλάν στο Φορτούνη. Ή για το πόσες φορές έφτιαξε τα μαλλιά του ο Μπέιλ στο τελευταίο “κλάσικο”. Αναφέρομαι και στο “κλάσικο” γιατί είναι η αναμέτρηση που θα κάτσει να δει ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης. Οι μισοί βέβαια όχι γιατί τους αρέσει η μπάλα αλλά για να δουν το νέο χτένισμα του Ρονάλντο (και πόσες γραμμές του άφησε ο κομμωτής πάνω απ’ το αυτί) ή τα χρώματα των παπουτσιών των παικτών. Ροζ, κίτρινο, πράσινο, μπορδοροδοκόκκινο που λέει και μια ψυχή. Στο τέλος της αναμέτρησης θα κάτσουμε όλοι μαζί πίσω από κάποιο υπολογιστή ή smartphone και θα βγάλουμε εκτός του Μίχελς από μέσα μας και το φανατικότερο των φανατικών των μπλαουγκράνα και των Μαδριλένων. Σε όποιος μέρος του πλανήτη κι αν κατοικούμε. Μιλάμε για μίσος (για τη Ρεάλ) που ούτε γεννημένος κάτω απ’ το λόφο του Μονζουίκ δεν έχει για τη Μαδρίτη, με παππού φυλακισμένο επί Φράνκο. Και τούμπαλιν.

Το τραγικότερο όλων όμως είναι άλλο. Η πλήρης απάθεια στην εξέδρα. Ακόμα και στο Άνφιλντ -πλην του ΚΟΠ – ελάχιστοι είναι αυτοί που φωνάζουν πια. Το μόνο που ακούγεται ώρες-ώρες είναι οι βρισιές του Σάνκλι όταν βλέπει το Μορένο (και τα λοιπά παλικάρια) να ταλαιπωρούν τη μπάλα στον “ασβέστη”. Πάνω, κάτω και λάθος. Πάνω, κάτω και δοκάρι. Πίσω και ξανά πίσω και αυτογκόλ. Δεν ζει ο Σάνκλι. Καλά τα λέτε. Δεν γίνεται όμως να μη βρίζει από ‘κει πάνω με αυτά που βλέπει τόσο στο Άνφιλντ όσο και στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό πλανήτη. Έχουμε γεμίσει “ποδοσφαρικούς χίπστερς” δίχως καμία επαφή με το άθλημα που το μόνο που τους νοιάζει είναι το lifestyle των παικτών. Δεν μας νοιάζει που ο Άλλεν έχει χαρακτηριστεί “Ουαλός Τσάβι” και όταν βγάζει σωστή κάθετη κάνουμε πάρτυ αλλά αν η γυναίκα του έχει 34.000 followers στο ίνσταγκραμ. Δεν μας νοιάζει αν ο Ίνγκς θα μπορέσει να φτάσει τα 10 γκολ τη σεζόν αλλά τα υπέροχα τατού-μανίκι που έχει και στα δύο χέρια. Μετά τον αγώνα διαβάζουμε και μια κριτική του ματς από μπλογκ Ασιάτη πρωταθλητή στο Pro Evolution και πέφτουμε για ύπνο. Φυσικά σε όλα αυτά υπάρχει και ο Μορένο. Επειδή μπορεί.

“Τρέχουμε” ένα μπλογκ για την Έμιλι Ρατατόφσκι και τι ομάδα υποστηρίζει, για το Μουρίνιο και το Ρότζερς σε ρόλο καθαρίστριας των συνεργατών της, για την θρησκεία της Ράστα και τον Χένρικ Λάρσον, για τις τσίχλες του Φέργκιουσον και τις φορές που ο Μαντσίνι πάει κομμωτήριο (την εβδομάδα). “Τρέχουμε” ένα μπλογκ επίσης, για να επηρεάζουμε (αρνητικά ή θετικά) εσωστρεφή αριστερά μπακ (καταλάβατε φαντάζομαι). Σχεδίασα, σε σύστημα 4-3-3 τη Λίβερπουλ πριν λίγες μέρες. Στα “φτερά” (wingers για να μην ξεχνιόμαστε) έβαλα τον Μπίλ Κόσμπι  και το Μίστερ Μπην και το ανέβασα στο twitter. Σε μισή ώρα είχαν σχολιάσει 40 άνθρωποι. Από την Αννούλα που σπουδάζει γραφίστρια μέχρι κάποιον ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή Γ τοπικού (γιατί αυτοί δηλώνουν “παίζω μπάλα”, ποτέ δεν το κατάλαβα). Ανέβασα μια ερώτηση για την οπαδική κουλτούρα και τι μπορεί να συμβαίνει στις μέρες μας επίσης. Η απάντηση ήταν μία. Μία και μοναδική.’Οσες και οι ασίστ του Μορένο τη φετινή σαιζόν. Καλύτερα να παίζαμε με τον Τζιμάρα τον Τραορέ. Αυτός είχε ψυχή τουλάχιστον. Και ο κατάλογος με τα άσχετα ποδοσφαιρικά σχόλια συνεχίζεται. Τα γήπεδα από την άλλη γίνονται όλο και πιο ήσυχα. Τελικά ο Τέρι την κατάφερε (και) την Καρνέιρο;