Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Οι Narcos του ποδοσφαίρου

narcos

Μία από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς είναι το Narcos του Netflix που ακολουθεί τη ζωή του περιβόητου εμπόρου ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ και την ιστορία της κοκαΐνης στην Κολομβία. Ο Εσκομπάρ, παρ’ ότι ο πιο γνωστός από τους εμπόρους κοκαΐνης εκείνης της εποχής, δεν ήταν ο μοναδικός. Μαζί με άλλους “συναδέλφους” του έστησε το καρτέλ του Μεντεγίν το οποίο και αιματοκύλισε τη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα ήταν ο Γκονζάλο Ροντρίγκρες Γκάτσα, γνωστός με το παρατσούκλι “ο Μεξικάνος”,  ο οποίος το 1988 μπήκε στην λίστα του Forbes με τους δισεκατομμυριούχους. Όπως κι ο Εσκομπάρ, έτσι κι ο Γκάτσα (τον οποίο στη σειρά παίζει ο εξαιρετικός Λουις Γκουζμάν) είχε μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο, πιθανότατα μεγαλύτερη από τον Πάμπλο. Έτσι, μπόρεσε και να κάνει το κέφι του αλλά και να ξεπλένει χρήματα αγοράζοντας τους αγαπημένους του Μιγιονάριος.

Ήταν τόση η τρέλα των ναρκεμπόρων για το ποδόσφαιρο που συχνά έδιναν υπέρογκα ποσά σε παίκτες για να ταξιδέψουν στην έπαυλη του Εσκομπάρ και να παίξουν εκεί μαζί τους σε αγώνες, ποδοσφαιριστές και δολοφόνοι συμπαίκτες. Για πολλούς από τους παίκτες έτσι άνοιξαν οι πόρτες της εθνικής Κολομβίας και ήταν παρόντες και στο ιστορικό 0-5 του Μονουμεντάλ. Τόσο ο Χιγκίτα, όσο κι ο “άλλος” Εσκομπάρ που αργότερα δολοφονήθηκε είχαν περάσει από την βίλα του “Πατρόν”. Οι ναρκέμποροι φυσικά αγαπούσαν και τον τζόγο και στοιχημάτιζαν σε αγώνες ποσά της τάξης των εκατομμυρίων δολαρίων, που εκείνα τα χρόνια γι’ αυτούς δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Παράλληλα ενίσχυαν το κοινωνικό τους προφίλ, τόσο στηρίζοντας ομάδες με αρκετό κόσμο, αλλά και χτίζοντας ποδοσφαιρικά γήπεδα για τους νέους. Η… καταραμένη Αμέρικα του Κάλι με ιδιοκτήτες τους αδερφούς Ορεχουέλα κατέκτησε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1982 ως το 1986 και έφτασε μια ανάσα από ένα Λιμπερταδόρες όταν και το έχασε με σαδιστικό τρόπο.

hacienda napolesΗ διάσημη Hacienda Napoles του Πάμπλο Εσκομπάρ

Οι Μιγιονάριος του Γκάτσα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης και ο “Μεξικάνος” έβαλε αρκετά χρήματα το 1982 για να ξεχρεώσει την ομάδα. Τα πρώτα χρόνια όμως οι κούπες πήγαιναν στο Κάλι. Η ώρα του ήρθε το 1987 και το 1988 όταν έφερε δυο σερί πρωταθλήματα στην Μπογκοτά με ρεκόρ 22 ματς χωρίς ήττα την πρώτη χρονιά και 26 τη δεύτερη. Το πάθος του Γκάτσα για την ομάδα ήταν παρανοϊκό. Λέγεται ότι επειδή δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τους αγώνες γιατί τον έψαχνε η αστυνομία, ντυνόταν ως μασκότ της ομάδας και έβγαινε κανονικά στο γήπεδο μαζί με τους παίκτες και δίπλα στους αστυνομικούς για να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο.

Φυσικά, για να πάρεις πρωτάθλημα εκείνα τα χρόνια στην Κολομβία δεν πήγαινες με τον σταυρό στο χέρι. Για παράδειγμα έχει μείνει ιστορικό το τοπικό ντέρμπι (και κρίσιμο ματς) με την Σάντα Φε στο οποίο οι Μιγιονάριος κέρδιζαν με 1-0 και η Σάντα Φε κέρδισε πέναλτι. Ο Αργεντίνος Ταβέρνα (!) με 19 γκολ εκείνη τη σεζόν ανέλαβε να το εκτελέσει και έστειλε την μπάλα τόσα αργά και γλυκά που ο τερματοφύλακας των Μιγιονάριος ούτε κουνήθηκε. Στα αποδυτήρια έφαγε ακόμα και μπουνιές από τους συμπαίκτες του (ανάμεσά τους κι ο Φρέντι Ρινκόν) και εκείνος απλά παραδέχτηκε ότι του είχαν δώσει λεφτά. Ακόμα πιο προφανές ήταν το πέναλτι που κέρδισε η ομάδα του “Μεξικάνου” το 1988, όταν ο διαιτητής Ριβέρα σφύριξε πέναλτι σε ανατροπή περίπου τρία μέτρα έξω από την περιοχή. Αργότερα έγινε γνωστό ότι είχαν απαγάγει την οικογένειά του για να τον αναγκάσουν να βοηθήσει τους Μπλε. Την ίδια χρονιά είχε σημειωθεί απαγωγή ενός διαιτητή από αγνώστους. Ο Αρμάντο Πέρες κρατήθηκε για 20 ώρες δεμένος από κάποιους που δήλωσαν εκπρόσωποι των Μιγιονάριος, της Νασιονάλ, της Ατλέτικο Τζούνιορ και ακόμα τριών ομάδων της χώρας. Ήταν ένα μήνυμα να σταματήσει η εύνοια υπέρ της Σάντα Φε και της Αμέρικα εις βάρος των άλλων έξι. Αν δεν σταματούσε, απείλησαν ότι θα άρχιζαν εκτελέσεις διαιτητών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Γκάτσα πιθανότατα θα είχε γιορτάσει κι άλλους τίτλους το 1989, αλλά τον πρόλαβαν τα γεγονότα κι ο φίλος του ο Πάμπλο. Σε αντίθεση με τον “Μεξικάνο”, ο Εσκομπάρ ποτέ δεν είχε τόσο ενεργό ρόλο στις ομάδες του Μεντεγίν επίσημα, αλλά υποστήριζε οικονομικά και τις δύο (Νασιονάλ και Ιντεπεντιέντε). Η Νασιονάλ βρέθηκε στους 8 του Λιμπερταδόρες το 1989 απέναντι στους Μιγιονάριος που είχαν καλύτερη ομάδα. Στο πρώτο ματς η ομάδα του Εσκομπάρ κέρδισε 1-0 και στον επαναληπτικό η ομάδα του Γκάτσα προηγήθηκε με 1-0 και αργότερα ζήτησε πέναλτι σε καθαρή ανατροπή που έκανε ο Χιγκίτα. Ο Χιλιανός διαιτητής Σίλβα έριξε την σφυρίχτρα του κάτω, έκανε πως την ψάχνει και τελικά όταν τη βρήκε σφύριξε κόρνερ. Λέγεται ότι είχε δεχθεί απειλές για την οικογένειά του. Το παιχνίδι έληξε με 1-1, μια τεράστια κόντρα μεταξύ των δυο ομάδων γεννήθηκε και τελικά η ομάδα του Εσκομπάρ προκρίθηκε στα ημιτελικά.

Μερικούς μήνες αργότερα δολοφονήθηκε ο διαιτητής Άλβαρο Ορτέγκα, με εντολές του Εσκομπάρ που θεώρησε ότι είχε ευνοήσει την Αμέρικα απέναντι στην Ιντεπεντιέντε του Μεντεγίν. Μετά τη δολοφονία του Ορτέγκα, το πρωτάθλημα διακόπηκε οριστικά το Νοέμβριο του 1989 χωρίς να ανακηρυχθεί πρωταθλητής, ενώ τουλάχιστον οι τέσσερις από τις ομάδες που το διεκδικούσαν ήταν ιδιοκτησίας εμπόρων ναρκωτικών (και συνολικά οι έξι από τις δεκατέσσερις).  Οι Μιγιονάριος είχαν φτάσει στον τελικό, αλλά δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Γκάτσα έπεφτε νεκρός από τα πυρά αστυνομικών όταν ο γιος του τους οδήγησε άθελα στον “Μεξικάνο”. Η κηδεία του έγινε με αρκετές χιλιάδες κόσμο να πενθεί για τον ευεργέτη τους. Οι Μπλε της Μπογκοτά πέρασαν δύσκολες στιγμές από τότε. Το 2012 υπήρξε η σκέψη να σταματήσουν να αναγνωρίζουν τους δύο τίτλους επί εποχής Γκάτσα ως προϊόντα αδιαφάνειας. Μετά από αντιδράσεις κόσμου και πρώην παικτών, αυτό δεν έγινε τελικά ποτέ. Το 2013 σε έναν αγώνα της ομάδας, ανάμεσα στα πανό των φανατικών εμφανίστηκε και ένα πανό με το πρόσωπο του Γκάτσα, ξεσηκώνοντας αντιδράσεις στη χώρα, αλλά δείχνοντας παράλληλα ότι πολλές φορές ο κόσμος κοιτάει μόνο τον σκοπό και όχι τα μέσα. Αυτό οι narcos το ήξεραν καλύτερα απ’ όλους…

Gacha

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

sombrero at the movies, Ιστορίες για το τζάκι, ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το παπούτσι του οπαδού και η οργή του κόουτς

Είναι κάποιες συνήθειες που γίνονται λατρεία. Μια από αυτές για μένα είναι η ασχολία μου με τον Καρούσο Λομπάρντι, τον άνθρωπο που λατρεύει να κάνει τα πάντα για να κερδίζει, τον άνθρωπο που τα βάζει με όλους και όλα, τον Αργεντίνο εξάδερφο του Σούλη Παπαδόπουλου (χωρίς βέβαια να έχει να καταφέρει να φτιάξει μια ομάδα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Και εγένετο φως

Σε κάθε πόλεμο πρέπει να χρησιμοποιείς όλα τα μέσα που έχεις στη διάθεσή σου και αυτό το ήξερε καλά η Ατλέτικο Μινέιρο στη ρεβάνς του 2-0 του ημιτελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες. Η ομάδα του Μπέλο Οριζόντε φρόντισε να προετοιμαστεί κατάλληλα ψυχολογικά και όχι μόνο για τον αγώνα απέναντι στους Λεπρούς του Ροζάριο. Οι οπαδοί της […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

3 σχόλια σχετικά με το “Οι Narcos του ποδοσφαίρου”

  1. Ο/Η DamianosGz λέει:

    Πολύ καλή σειρά και ακόμα καλύτερο άρθρο.

  2. Ο/Η thanosleeds λέει:

    Πολύ ωραίο άρθρο. Η σκέψη να αρχίσω τη σειρά στριφογύριζε μέρες το μυαλό μου, τώρα που τελείωσα το Mr Robot θα την ξεκινήσω σίγουρα.

  3. Ο/Η Μούρης λέει:

    “Η κηδεία του έγινε με αρκετές χιλιάδες κόσμο να πενθεί για τον ευεργέτη τους”.
    Αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δύσκολα θα δει άσπρη μέρα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *