Χάσμα γενεών

https://www.youtube.com/watch?v=5PO2KOHZrsc

Το πόσο σοβαρό ζήτημα για κάθε χώρα της Ν. Αμερικής είναι η εθνική της ομάδα, το ξέρουμε όλοι. Ειδικά στην Κολομβία. Η ήττα στο Μοντεβιδέο με 3-0 για τους “καφετέρος” προξένησε πολλές συζητήσεις. Ειδικά όταν αυτή η φουρνιά της Κολομβίας είναι εξαιρετικά ταλαντούχα, αλλά δείχνει να μην τα καταφέρνει, θυμίζοντας μια μικρογραφία της Αργεντινής. Σε αυτές τις περιπτώσεις εμφανίζονται πάντα παλιότεροι παίκτες που κριτικάρουν τους νεότερους. Το ζούμε και εμείς στη δική μας χώρα. Ο παλιός θα εξωραΐσει το παρελθόν και θα κριτικάρει τη νεότερη γενιά που έχει χάσει τον δρόμο της. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει παράδειγμα με μεγαλύτερη αντίθεση μεταξύ παλιού και καινούριου από την Κολομβία. Από την μία ο Κάρλος Βαλντεράμα, που στα 54 του εκπέμπει την ίδια ποδοσφαιρική αλητεία, ένας ροκ-σταρ με ενέργεια και σου δείχνει ότι μπορεί να μπει και τώρα και να παίξει. Από την άλλη ο σημερινός αρχηγός Φρέντι Γκουαρίν, ένας σίγουρα ταλαντούχος παίκτης χωρίς όμως την ίδια προσωπικότητα και την ίδια μενταλιτέ. Ένας αρκετά πιο σοφτ χαρακτήρας (και παίκτης).

Ο “Πίμπε” είπε ότι στα χρόνια του αν η ομάδα έκανε άσχημο παιχνίδι δεχόταν σκληρή κριτική και ότι ήττα με τρία γκολ ήταν τότε συντριβή. Έγινε όμως και πιο συγκεκριμένος ρίχοντας ευθύνες στον Γκουαρίν. “Χρειάζομαστε αρχηγό που να μιλάει στους συμπαίκτες, να τους εμπνέει, να εμφανίζεται στις δύσκολες στιγμές. Εμείς αυτό δεν το έχουμε.” Ο παίκτης της Ίντερ δεν θα μπορούσε να μην απαντήσει: “Όταν κερδίζει η Κολομβία κερδίζουμε όλοι, όταν χάνει τότε χωριζόμαστε. Αρχηγός της Κολομβίας ήμασταν πάντα όλοι μας. Όταν η ομάδα κερδίσει ξανά, τότε σχόλια σαν αυτού ή άλλων θα σταματήσουν να υπάρχουν.”  Δηλώσεις που θα μπορούσαν άνετα να είχαν βγει από ελληνικό στόμα. Ίσως όμως θα έπρεπε να μην είχε μιλήσει γιατί ο Βαλντεράμα επανήλθε ακόμα πιο επιθετικός (μόνο από τη φωνή του στο βίντεο το καταλαβαίνεις). “Να μην τα βάζει μαζί μου γιατί εγώ θα κερδίσω. Όταν βάζει κάποιος το περιβραχιόνιο της εθνικής πρέπει να έχει “αυγά” και αυτός δεν τα έχει. Αυτοί οι παίκτες δεν έχουν “αυγά” και περισσότερο απ’ όλους ο Γκουαρίν. Να μην ξεχνάει ότι όταν είσαι αρχηγός της εθνικής πρέπει να σκοτώνεσαι στο γήπεδο. Αν θέλει να παίζει σε αυτή την εθνική, πρέπει να παίζει καλά. Γιατί αν θέλετε μπορώ να αρχίσω να μετράω τα άσχημα παιχνίδια που έχει κάνει.“

Είναι η φύση του ανθρώπου όσο μεγαλώνει να αναπολεί το παρελθόν. Μήπως όμως έχει και εν μέρει δίκιο ο Βαλντεράμα; Μήπως αυτό το πάθος των παικτών που υπήρχε παλιότερα το βλέπουμε όλο και λιγότερο και πλέον οι Γκατούζο, οι Νέντβεντ και οι Ντάβιντς της σημερινής εποχής δεν υπάρχουν; Πάντως προς τιμήν του ο Βαλντεράμα δεν τα έβαλε με όλους και όλα. Στήριξε τόσο τον Φαλκάο (λέγοντας ότι πρέπει να έχουμε μνήμη), όσο και τον Πέκερμαν, δείγμα ότι η κριτική του δεν είναι ισοπεδωτική. Η μπάλα τώρα είναι στην πλευρά των νέων που θα πρέπει να αποδείξουν το λάθος στα λόγια του. Κομματάκι σαν τη δική μας εθνική που κατάφερε μέσα σε ελάχιστο καιρό να γίνει από ομάδα, αντικείμενο χλευασμού από όλους μας.