Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Το ποδόσφαιρο χάνει τη μαγεία του

Πριν λίγες μέρες εκεί που έπινα τον καφέ μου διαβάζοντας μια πολιτική εφημερίδα, έπεσα τυχαία – μιας και είχα ανοικτή την τηλεόραση στο eurosport – σε ένα μικρό αφιέρωμα στο Ζιντεντίν Ζιντάν. Ο καφές πάγωσε, η εφημερίδα έκλεισε και εγώ έμεινα αποσβολωμένος να παρακολουθώ τα καμώματα του “μάγου” της στρογγυλής θεάς. Ο άνθρωπος που σύμφωνα με τον εκφωνητή του ντοκιμαντέρ “Έφερε τα μπαλέτα Μπολσόι στο ποδόσφαιρο” θα συμπληρώσει αυτό το καλοκαίρι 10 χρόνια μακριά απ’ τα γήπεδα. 10 ολόκληρα χρόνια. Σαν χθες τον θυμάμαι να “χορεύει” στο γήπεδο, να χαϊδεύει τη μπάλα, να την κατεβάζει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Όσο λάθος και να του την έστελνε κάποιος. Άρχισα να βυθίζομαι στις σκέψεις μου και να μελαγχολώ για το ποδόσφαιρο και την χαμένη του μαγεία. Πόσο έχει αλλάξει αυτά τα 10 χρόνια; Πόσο έχουν αρχίσει να λείπουν οι μεγάλοι αρτίστες; Πόσο έχει αρχίσει να κουράζει στο μάτι, δίνοντας περισσότερο χώρο στο μυαλό.

37c368177a37638aaaab6f632d6eb242

Είναι αλήθεια πως όσο περνούν τα χρόνια το ποδόσφαιρο χάνει ολοένα και περισσότερο τους ντελικάτους παίκτες δίνοντας τη θέση τους σε παίκτες-αθλητές. Αν δεν τρέχεις και δεν καταπίνεις τα χιλιόμετρα ως άλλος Γκεμπρέ Σελασιέ (όχι αυτός της Βέρντερ) δεν μπορείς να βρεις εύκολα χώρο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Στο κορυφαίο πάντα επίπεδο. Κι ας γνωρίζεις 100 καντάρια μπάλα. Αν σκεφτούμε τους μεγάλους αρτίστες απ’ το 1990 μέχρι το 2002 θα βρούμε ανάμεσά τους παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Μπέργκαμπ, ο Ζιντάν, ο Γκασκόιν, ο Ρομάριο, ο Καντονά, ο Χάτζι, ο Στόικτσκοφ, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο Ρονάλντο, ο Ντελ Πιέρο, ο Ανρί και τόσοι άλλοι. Αν ρίξουμε μια ματιά στους κορυφαίους απ’ το 2002 μέχρι και σήμερα θα δούμε πως δεν υπάρχουν τόσο σπουδαίοι παίκτες πια – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Υπάρχει ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Ινιέστα, ο Οζίλ, ο Νειμάρ και μερικοί άλλοι. Ο Οζίλ για παράδειγμα είναι ένας παίκτης που βρίσκεται αρκετά κοντά σε “δεκάρια” προηγούμενων δεκαετιών και στις μέρες μας είναι πολλοί οι επικριτές του, λόγω του “καχεκτικού” τρόπου παιχνιδιού του. Ο Οζίλ του ρεκόρ των 6 συνεχόμενων ασίστ σε 6 παιχνίδια στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Υπάρχει η άποψη πως ο παίκτης της Άρσεναλ αν έπαιζε το ’90 θα ήταν ένας ανάμεσα στους 4-5 κορυφαίους του πλανήτη. Απ’ την άλλη υπάρχει η άποψη πως αν ο Χάτζι (για παράδειγμα) έπαιζε στις μέρες μας ίσως να μη γίνονταν ποτέ ο παίκτης που ήταν τότε. Οι σύγχρονοι αμυντικοί και μέσοι θα βρίσκονταν (σχεδόν) πάντα ένα βήμα μπροστά του και θα τον έκλειναν δύο και τρεις παίκτες σε κάθε του “μαγικό” άγγιγμα.  Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση κατά την ταπεινή μου – πάντα – άποψη

130418211334-brazil-pickup-soccer-single-image-cut

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βγαίνουν οι παίκτες του παρελθόντος με την ίδια συχνότητα και γι’ αυτό δεν φταίει η έλλειψη ταλέντου. Ο βασικός λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί οι προπονητές από νεαρή ηλικία δίνουν περισσότερο βάρος στη φυσική κατάσταση, τη δύναμη και – φυσικά – την τακτική παρά στο κομμάτι της τεχνικής. Απ’ την άλλη το γεγονός πως τα σημερινά παιδιά ξεκινούν να παίζουν σε κανονικά γήπεδα και όχι στην αλάνα ή το δρόμο, στερεί από αυτά την ελευθερία στον τρόπο παιχνιδιού. Αυτό το “Βραζιλιάνικο”. Σίγουρα τα βοηθά να μάθουν τα βασικά καλύτερα αλλά η φαντασία τους “φυλακίζεται” σε τέσσερις γραμμές και τρία δοκάρια. Οι μεγάλοι παίκτες του παρελθόντος ξεκίνησαν να παίζουν στην αλάνα, με αυτοσχέδιες μπάλες, χωρίς τέρματα, στο δρόμο ανάμεσα σε πέτρες και λακούβες και αυτό έβγαινε στο παιχνίδι τους. Αυτή η “αλητεία” έβγαινε στο γήπεδο και μάγευε το κοινό. Το αποστειρωμένο ποδόσφαιρο των ημερών μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην τακτική και το συνεχές τρέξιμο καταφέρνοντας να γίνεται πολλές φορές βαρετό και προβλέψιμο ακόμα και σε παιχνίδια με αντιπάλους δύο κορυφαίες ομάδες. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Χωρίς να θέλω να μειώσω το σύγχρονο ποδόσφαιρο, να ρωτήσω απλά. Σε ποιον δεν έχουν λείψει οι σπουδαίοι παίκτες του παρελθόντος; Ποιος δεν βαριέται να βλέπει στις πτέρυγες – συνήθως – παίκτες δίχως φαντασία απλά επειδή ανεβοκατεβαίνουν το γήπεδο σαν μηχανάκια; Γιατί τις περισσότερες φορές στο 70′ ή το 80′ μπαίνει αλλαγή ένας τύπος που γνωρίζει όση μπάλα – όλοι μαζί – οι 11 βασικοί; Σίγουρα ο ρυθμός ενός αγώνα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι κάτι που κρατάει το θεατή, μειώνοντας τα αρκετά “νεκρά” διαστήματα του παρελθόντος, αλλά απ’ την άλλη έχουμε φτάσει να βλέπουμε ελάχιστες φαντεζί ενέργειες και όταν αυτό γίνεται να το συζητάμε για καμιά βδομάδα όπως το γκολ του Ινάκι Γουίλιαμς την περασμένη αγωνιστική κόντρα στην Εσπανιόλ.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Σκέφτομαι και γράφω

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το τελευταίο «σομπρέρο» του Μέσι στην Καταλονία

«Κι όταν η σφαίρα τον βρήκε και καρφώθηκε στο λαιμό του, εξακολουθούσε να πηγαίνει κορδωμένος, μόνο που είχε βουβαθεί και δάγκωνε την άκρη της γλώσσας του. Είχαν διώξει τους κυβερνητικούς από τις φωλιές τους και τους είχαν κυκλώσει. Τότε έπεσε το σομπρέρο απ’ το κεφάλι του Αμαδόρ Σαλασάρ και το αίμα άρχισε να γλιστράει από […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Γιατί μαμά είμαστε ΑΕΚ;

Θέμα: Το σομπρέρο ασχολείται με το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο απασχολεί μόνο τους άντρες. Είναι όμως όντως έτσι; Με αφορμή την γιορτή της γυναίκας, ενός πλάσματος που κανείς μας δεν έχει καταλάβει ποτέ ολοκληρωτικά, παραδίδουμε τα ηνία του μπλογκ για μια μέρα σε τέσσερις γυναίκες για να γράψουν για κάτι που αγαπάνε: το ποδόσφαιρο. Περιορισμός […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

6 σχόλια σχετικά με το “Το ποδόσφαιρο χάνει τη μαγεία του”

  1. Ο/Η Elaith λέει:

    “Γιατί τις περισσότερες φορές στο 70′ ή το 80′ μπαίνει αλλαγή ένας τύπος που γνωρίζει όση μπάλα – όλοι μαζί – οι 11 βασικοί;”

    Πολύ μεγάλη αλήθεια…

  2. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Μην ξεγελιέστε, το γκολ του Ινάκι Ουίλλιαμς ήταν τυχερό. Απλώς άπλωσε το πόδι για να βρει (όπως όπως) την μπάλα κι αυτή συμπτωματικά του στρώθηκε μπροστά για να σουτάρει. Έχουμε παίξει πολύ μπάλα στη ζωή μας για να μην την πατάμε με κάτι τέτοια. Βάλτον να το κάνει άλλες δέκα φορές να δούμε πόσες θα το πετύχει….

  3. Ο/Η Damianos Gz λέει:

    Το γκολ του Γουίλιαμς ήταν τυχερό οπώς λέει και ο φίλος από πάνω.Του Νεϊμαρ την ίδια μέρα ήταν καλύτερο και είχε και την πρόθεση να το κάνει.Βέβαια του Ινιάκι το πανηγύρισα πιο πολύ!

  4. Ο/Η John Damonte λέει:

    Σχετικό άσχετο επειδή μιλήσατε για αρτίστες και θέλω να το ρωτήσω καιρό. Έχετε κι εσείς μια αδυναμία στον Παστόρε όπως εγώ κι ο Καντονά; Ακόμα κι αν δείχνει πολλές φορές ένα (ή και παραπάνω) κλικ κάτω από τους άλλους αστέρες στα μεγάλα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, πολλές φορές ο μοναδικός λόγος για να δει κάποιος αγώνα της Παρί των Ίμπρα, Καβάνι, Ματουιντί, Λαβέτζι, Βεράτι, Λούκας και λοιπών στη Λιγκ 1 είναι ο Παστόρε και στιγμές σαν κι αυτές:
    https://www.youtube.com/watch?v=XGWoQNt4t1I
    https://www.youtube.com/watch?v=-svvLeqtxn0

  5. Ο/Η John Damonte λέει:

    ^το λινκ πάνω από το βίντεο είναι άλλη φάση 🙂

  6. Ο/Η χαιμε λέει:

    εγω παιδια εδω και καιρο τωρα βλεπω ως επι το πλειστον Λ.Αμερικη και ερασιτεχνικα….. παρηγορια στον αρρωστο μεν…αλλα εκει τουλαχιστον υπαρχει ακομα κατι το πιο “γραφικο” και παλιομοδιτικο…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *