Εκεί ψηλά στο Μπερναμπέου
Όλα είναι θέμα οπτικής. Η Μάλμε εγκατέλειψε το Τσάμπιονς Λιγκ με 3 βαθμούς μόλις, αλλά κυρίως με γκολ 1-21 στα οποία μεγάλο ρόλο έπαιξε φυσικά το χθεσινό 8-0 στο Μπερναμπέου. Η αγαπημένη ομάδα του Ζλάταν (που γύρισε στην πατρίδα του και την πλήγωσε σκοράροντας κι αυτός για να φτάσει το παθητικό στο “21”) έχει κάνει μεγάλη πρόοδο τα τελευταία χρόνια στη Σουηδία, αλλά στην Ευρώπη ακόμα φαίνεται σαν φτωχός συγγενής. Τουλάχιστον έτσι την είδαν Ρεάλ και ΠΣΖ.
Με τον Κριστιάνο και τους λοιπούς να βγάζουν τα σπασμένα μιας τραγικής περιόδου για τη Ρεάλ, το πώς αντιδράει κάποιος στα 8 γκολ είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Δεν ξέρω αν είναι θέμα παιδείας ή λογικής, ούτε αν είναι θέμα κουλτούρας και καταγωγής. Ο Έλληνας ή ο Τούρκος θα περίμενε λογικά να κράξει όλο τον κόσμο, από την άλλη όμως αν δεν αντιδράσεις σε μια τέτοια πορεία πότε θα το κάνεις; Το γεγονός είναι πάντως ότι οι Σουηδοί αποφάσισαν να επιλέξουν τον δρόμο του τραγουδιού. 3.500 από δαύτους ταξίδεψαν στο Μπερναμπέου και παρά τα 8 γκολ συνέχισαν να τραγουδούν για την αγαπημένη τους ομάδα. Ακόμα και όταν έμειναν μόνοι στις εξέδρες του επιβλητικού σταδίου συνέχισαν να φωνάζουν συνθήματα. Άξιοι συγχαρητηρίων για την πίστη στην ομάδα και παράδειγμα προς μίμηση ή φλώροι χωρίς οπαδική αξιοπρέπεια; Ο καθένας το αποφασίζει ανάλογα με τα πιστεύω του και την αυτογνωσία για τις δυνατότητες της ομάδας του. Σίγουρα όμως θέλει μεγάλο κουράγιο για να το κάνεις, μετά από ένα ταξίδι ωρών, ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό “ξύλο” και όλη την κούραση να βγαίνει. Και όπως δήλωσε και ένας παίκτης τής ομάδας: “Μας φώναζαν μετά το τέλος του αγώνα για να μας ευχαριστήσουν, κανονικά εμείς θα έπρεπε να τους ευχαριστούμε“.
2 σχόλια σχετικά με το “Εκεί ψηλά στο Μπερναμπέου”
Το κράξιμο ας γίνει σε έναν άλλο χρόνο, σε ένα χαλαρό παιχνίδι πρωταθλήματος, φτιάξε ένα τσουχτερό σύνθημα, σήκωσε ένα αιχμηρό πανί. Το μούδιασμα ας το δείξεις μετά τον αγώνα, αλλιώς.
Αλλά την ώρα της μεγάλης μάχης, για εμένα, ειδικά στα ευρωπαϊκά και στα ντέρμπι, υπάρχει ένας παράλληλος αγώνας, εκτός από αυτόν στο χορτάρι.
Ο αγώνας στην κερκίδα. Και αυτόν, ό,τι και να κάνουν οι παίκτες σου στο χορτάρι, οφείλεις να (δώσεις τα πάντα ώστε να) τον κερδίσεις.
Χάσε 10-0 ή ακόμα χειρότερα 0-10. Τραγούδα με όλη σου την καρδιά όταν έχεις την μπάλα κια ούρλιαξε με όλη σου την μανία όταν την έχει ο αντίπαλος. Άφησε τα σωθικά σου στα τσιμέντα.
Και θα έχεις κερδίσει. Ό,τι και να γίνει.
Σιγουρα καοιος οπαδος των μεγαλων ομαδων και των μεγαλων διακρισεων δεν μπορει να νιωσει αυτο που αυτοι οι ανθρωποι εκαναν. Κυριοι αυτο ειναι ΚΑΘΑΡΟΣ οπαδισμος. Να εισαι διπλα στην ομαδα σου στις χαρες και στις λυπες ,να τραγουδας ειτε χανεις ειτε κερδιζεις. Οταν μια ομαδα κανει αυτη την πορεια, δινει τα παντα για 90 λεπτα τοτε δε θες κατι αλλο.
Το ειδαμε και πριν λιγο καιρο στην Ελλαδα, Παναιγιαλειος- Ολυμπιακος σκορ 0-4 και καποιοι μουρλοι στο 90 καταφρεχονταν με ενα λαστιχο και τραγουδουσαν.
Οπως λεει και το τραγουδι : τα παιδια στην κερκιδα ειναι η μονη σου ελπιδα