Το πιο σκληρό Μουντιαλίτο του κόσμου

Όλοι όταν ήμασταν μικροί θέλαμε να μοιάσουμε στα ινδάλματά μας παίζοντας ποδόσφαιρο στις αλάνες και τις πλατείες. Το ίδιο συνέβη και σε κάποιους Περουβιανούς το 1950 όταν εντυπωσιάστηκαν από το Μαρακάνασο και την σπουδαία νίκη της Ουρουγουάης. Αποφάσισαν να κάνουν το δικό τους τουρνουά στους δρόμους του “μπάριο” Ελ Πορβενίρ. Έτσι γεννήθηκε το ομώνυμο Μουντιαλίτο που γίνεται στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας εδώ και 65 χρόνια πλέον. Στο πρώτο τουρνουά συμμετείχαν οκτώ ομάδες από τις γύρω γειτονιές και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, με την αστυνομία να κυνηγάει τους παίκτες γιατί εκείνα τα χρόνια απαγορευόταν το ποδόσφαιρο στους δρόμους από την κυβέρνηση της χώρας.

Μάλιστα, μια από τις πρώτες χρονιές είχε συλληφθεί και ένας εκ των δημιουργών του τουρνουά, ο Χορχέ Φάγια. Τέσσερις χιλιάδες άτομα από τις γειτονιές μαζεύτηκαν και έκαναν πορεία μέχρι το αστυνομικό τμήμα για να αφεθεί ελεύθερος. Τελικά ο Φάγια έπεισε τον διοικητή και μάλιστα τον προσκάλεσε να παίξει κι αυτός ως τιμώμενο πρόσωπο. Τα χρόνια πέρασαν και από τη δεκαετία του 1960 το Μουντιαλίτο αναγνωρίστηκε από τις αρχές της Λίμα. Η αστυνομία αντί να κοιτάει να διώξει τους ποδοσφαιριστές ήταν πλέον παρούσα σε κάθε διοργάνωση για να τους προστατεύει.

Να τους προστατεύει από τον κόσμο, αλλά και από τους αντιπάλους, μια που το Μουντιαλίτο κατέληξε να είναι ο σημαντικότερος ποδοσφαιρικός θεσμός αυτού που λέγεται “macho futbol”, ποδόσφαιρο του δρόμου που κάνει το γνωστό ποδόσφαιρο να μοιάζει με διασκέδαση που συμμετέχουν Αγγλίδες βγαλμένες από το Ντάουντον Άμπει. Το Ελ Πορβενίρ θεωρείται ένα από τα πιο σκληρά τουρνουά ποδοσφαίρου και διεξάγεται μέσα σε ασύλληπτες συνθήκες. Κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά, οι δρόμοι γεμίζουν με κόσμο. Κόσμος γύρω από το γήπεδο, πάνω σε πολυκατοικίες, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς για να δει τους “τελικούς”. Από τις οκτώ ομάδες του 1950, φτάσαμε στις 16 μόνο στην τελική μέρα της 1ης Μαΐου και σε ένα τουρνουά με δεκάδες ομάδες και εκατοντάδες παίκτες. Η μέρα του τελικού είναι μια γιορτή, με τις γυναίκες της γειτονιάς να μαγειρεύουν και να μοιράζουν φαγητό στους θεατές που μαζεύονται. Η “χαρά της συμμετοχής” είναι κάτι το άγνωστο. Όλοι παίζουν για τη νίκη, νίκη με κάθε τίμημα.

Το τουρνουά έχει και τις δικές του… καλλίγραμμες τσιρλίντερς

Φυσικά, η παρουσία της αστυνομίας είναι ισχυρή. Πολλές φορές τα όρια του γηπέδου τα φτιάχνουν οι ασπίδες των ΜΑΤ που υποκαθιστούν τις γραμμές, οι διαιτητές κινδυνεύουν, παιχνίδια έχουν διακοπεί εξαιτίας φωτοβολίδων και άλλων αντικειμένων που πετούν οι οπαδοί από τις πολυκατοικίες, το ξύλο μεταξύ των παικτών σύνηθες με τον διαιτητή μάταια να προσπαθεί να τους χωρίσει, η μπύρα ρέει άφθονη και οι δρόμοι γεμίζουν σουρωμένους, οι γυναίκες λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής, χοντρούληδες τύποι είναι τα αστέρια των ομάδων και ένα τουρνουά που ξεκίνησε το 1950 με έπαθλο την… μπάλα του, έχει φτάσει να αποτελεί τεράστιο γεγονός, καθώς υπάρχουν πλέον μέχρι και πανό υποψηφίων πολιτικών κρεμασμένα. Το οπτικοακουστικό υλικό είναι πλούσιο κάθε χρόνο για όποιον έχει όρεξη, εμείς επιλέξαμε το βίντεο του τουρνουά του 2014 το οποίο για πρώτη φορά στα χρονικά το κέρδισε η ομώνυμη ομάδα Ελ Πορβενίρ σε έναν τελικό… βίας και νοθείας. Βρισκόταν πίσω στο σκορ, ισοφάρισε σε 1-1 και οι πανηγυρισμοί ξέφυγαν με τους οπαδούς της να κάνουν ντου στο γκολ και να επιτίθενται στους αντιπάλους. Αποτέλεσμα, η ομάδα “Μι Μπαρούντο” να αποχωρήσει αφού δεν ένιωθε και τόσο ασφαλής, παρά τους περίπου 200 (!!) αστυνομικούς. Οι νικητές δεν πτοήθηκαν και πανηγύρισαν. Απολαύστε σκηνές καλτίλας και ποδοσφαιρικής καφρίλας στο παρακάτω βίντεο: