Ο αγώνας που δεν τελείωνε με τίποτα
Σας έχει τύχει ποτέ να έχετε κουραστεί από την μπάλα; Να θέλετε να τελειώσει ένα ματς και να μην λέει να τελειώσει; Να λέτε “δεν αντέχω άλλο, ας λήξει το ματς κι ας χάσουμε”; Σήμερα θα ασχοληθούμε με έναν αγώνα που κράτησε σχεδόν όσο δύο και για τον οποίο είχε αφιέρωμα ο Γκάρντιαν (στην αμερικάνικη έκδοση). Το πιο ωραίο της ιστορίας, είναι ότι μια από τις δύο ομάδες, είναι η αγαπημένη (και ταλαιπωρημένη) ομάδα του Ντάλας για όσους θυμούνται. Οι Ντάλας Τορνέιντο που έκαναν μια ιστορική τουρνέ ανά τον κόσμο ζώντας περιπέτειες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ, με την οποία ασχοληθήκαμε στο παρελθόν. Το έχει η μοίρα τους φαίνεται.
Ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 1971 όταν στα πλαίσια των πλέι οφ της NASL (του τότε πρωταθλήματος των ΗΠΑ) οι Ρότσεστερ Λάνσερς υποδέχονταν το Ντάλας στη Νέα Υόρκη. Οι Λάνσερς ήταν οι πρωταθλητές της προηγούμενης σεζόν και είχαν και το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική σεζόν. Οι Τορνέιντο ήταν 2οι στη Νότια περιφέρεια. Λίγο πριν τον αγώνα ο Μίρκο Στογιάνοβιτς, κορυφαίος τερματοφύλακας της Λίγκας, είχε έναν καβγά με τον προπονητή του Ρον Νιούμαν. Ο Νιούμαν γύρισε τότε στον αναπληρωματικό τερματοφύλακα, τον Άγγλο Κένι Κούπερ και του είπε “παίζεις εσύ”. Το πρόβλημα ήταν ο Κούπερ προερχόταν από επέμβαση και δεν είχε ξεκινήσει προπονήσεις, ενώ ακόμα κούτσαινε λιγάκι και χρησιμοποιούσε πατερίτσες. Στην εντολή του κόουτς όμως δεν μπορούσε να πει όχι. Δεν ήξερε τι τον περίμενε…
Μπροστά σε οχτώ χιλιάδες περίπου φιλάθλους, το ματς ξεκίνησε στις 8 το βράδυ και οι γηπεδούχοι άνοιξαν το σκορ μόλις στο 18′. Λίγο πριν την λήξη όμως, οι παίκτες του Ντάλας κατάφεραν να ισοφαρίσουν σε 1-1 και αυτό ήταν το τελικό σκορ. Μια που μιλάμε για πλέι-οφ και η ισοπαλία είναι άγνωστη λέξη για τους Αμερικάνους, έπρεπε να έχουμε νικητή. Πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, οι Λάνσερς είχαν πρωτοστατήσει στην αλλαγή των κανονισμών και την κατάργηση των πέναλτι. Το ματς εξελίχθηκε σε θεία δίκη γι’ αυτούς. Το πρώτο ημίχρονο της παράτασης έληξε με το 1-1. Το ίδιο και το δεύτερο. Και το τρίτο. Και το τέταρτο. Η κούραση άρχισε να βγαίνει στους παίκτες στην παράταση και ήταν προφανές ότι γκολ δεν θα μπει εύκολα. Κάπου στο 165′ ο Γκάμπο Γκάβριτς έπαθε κράμπες. Δεν μπορούσε να συνεχίσει. Οι (μόλις) δύο αλλαγές που επιτρέπονταν είχαν γίνει, ο Γκάβριτς έμεινε στο κέντρο του γηπέδου και απλά όταν ερχόταν η μπάλα σε αυτόν την έδινε πίσω εν μέσω αποθέωσης από τον κόσμο.
Τον κόσμο βέβαια που είχε απομείνει. Γιατί πολλοί είχαν φύγει. Μετά βέβαια γύρισαν (!!). «Θυμάμαι ένα παιδάκι πίσω από το τέρμα μου. Έβλεπε το ματς. Σε κάποια στιγμή έφυγε, πήγε σπίτι του. Προφανώς έμαθε ότι το ματς συνεχίζεται και γύρισε». Το γήπεδο βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή και πολλοί θεατές μαθαίνοντας ότι το ματς δεν λήγει με τίποτα, επέστρεψαν αφού προφανώς έφαγαν βραδινό. Ειπώθηκε ότι ο διαιτητής σε κάποια φάση παρακάλεσε έναν παίκτη να πάει στην περιοχή και να πέσει για να του δώσει πέναλτι. Θα έχανε την πτήση του, ήθελε να φύγει ο άνθρωπος. Οι τελικές ήταν 28-11 για τους γηπεδούχους με τον… κουτσό Κούπερ να κάνει 16 επεμβάσεις. Ο Μετιντιέρι των γηπεδούχων σε κάποια εκτέλεση πλαγίου βρέθηκε κοντά στη γυναίκα του στις εξέδρες. «Της είπα να πάει σπίτι και να ετοιμάσει πρωινό γιατί θα αργούσα μερικές ώρες ακόμα».
Εδώ ο ήρωας σε μια φωτό από τους Boston Minutemen, συγκίνηση για μας που παίζουμε Fallout 4
Οι διοικούντες των ομάδων παρακαλούσαν τον επίτροπο της Λίγκας να αφήσει να κριθεί το ματς στα πέναλτι ή έστω στο ποιος κέρδισε τα περισσότερα κόρνερ. Αυτός ήταν αμετακίνητος, θα ήταν παραβίαση των κανονισμών. Τελικά, ο Κάρλος Μετιντιέρι ήταν ο σωτήρας όλων. Στις 23.59 ήταν αυτός που κατάφερε να κερδίσει τον Κούπερ και να σκοράρει γράφοντας το τελικό 2-1. Οι περισσότεροι παίκτες έπεσαν κάτω, όσοι άντεξαν αποθέωσαν τον βραζιλιάνικης καταγωγής επιθετικό. Ο κόσμος μπήκε μέσα και πανηγύριζε σαν να ήταν τελικός. Ακόμα και οι παίκτες του Ντάλας που έχασαν ήταν χαρούμενοι γιατί επιτέλους το ματς τελείωσε.
Ο αγώνας κράτησε 90 λεπτά και έξι παρατάσεις των 15 λεπτών (τρεις κανονικές σημερινές). Ο Μετιντιέρι δήλωσε ότι η νίκη ήταν πολύ σημαντική γιατί έτσι το Ντάλας με κόπωση σωματική αλλά και ψυχολογική θα υπέκυπτε εύκολα. Έκανε όμως τεράστιο λάθος. Στο 2ο αγώνα οι Τεξανοί κέρδισαν με 3-1 και η πρόκριση παίχτηκε στο τρίτο παιχνίδι της σειράς. Εκεί είχαμε μια σχεδόν επανάληψη του πρώτου αγώνα με το χρυσό γκολ να μπαίνει αυτή τη φορά στο 148′ για τους Τορνέιντο που πήραν την πρόκριση και στη συνέχεια κατέκτησαν τον πρώτο και τελευταίο τίτλο της ιστορίας τους πριν διαλυθούν δέκα χρόνια αργότερα.
2 σχόλια σχετικά με το “Ο αγώνας που δεν τελείωνε με τίποτα”
Τι στον πούτσο?
Υπήρχαν χαώδεις διαφορές ανάμεσα στο «ποδόσφαιρο» που παιζόταν στη NASL (1968-84) και στο ποδόσφαιρο που όλοι γνωρίζουμε. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το «ποδόσφαιρο» που παιζόταν στη NASL ήταν ένα τσίρκο.
Η χρονομέτρηση γινόταν με το ρολόι να μετράει αντίστροφα, όπως γίνεται στο μπάσκετ. Από το 1972 και μετά, υπήρχε ειδική γραμμή, πέρα από την οποία καταλογιζόταν το οφσάιντ. Σύμφωνα με το βαθμολογικό σύστημα, σε κάθε ομάδα απονέμονταν 6 βαθμοί για τη νίκη, 3 για την ισοπαλία, 0 για την ήττα και 1 επιπλέον βαθμός για καθένα από τα τρία πρώτα γκολ που πετύχαινε η ομάδα. Από το 1974 και μετά, έπρεπε υποχρεωτικά να υπάρχει νικητής σε κάθε αγώνα, καταργήθηκαν οι ισοπαλίες και οι 3 βαθμοί απονέμονταν για τη νίκη στη διαδικασία των πέναλτι. Το παραπάνω βαθμολογικό σύστημα αφορούσε την κανονική περίοδο, διότι εννοείται πως (συνήθως) υπήρχαν και πλέι-οφς.
Τα πλέι-οφς ήταν μία εξίσου κωμικοτραγική ιστορία, με τους κανονισμούς διεξαγωγής τους να αλλάζουν από χρονιά σε χρονιά. Δεν ήταν καν σίγουρη η ίδια η διεξαγωγή των πλέι-οφς. Οι ημιτελικοί και οι τελικοί των πλέι-οφς του 1971 διεξήχθησαν ως σειρές “best of three”, με νικήτρια να αναδεικνύεται η ομάδα που θα έφτανε πρώτη τις δύο νίκες. Έπρεπε σε κάθε αγώνα να υπάρχει νικητής. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε 15λεπτη «παράταση», μέχρι κάποια από τις δύο ομάδες να σημειώσει («χρυσό») γκολ, οπότε η συγκεκριμένη ομάδα αναδεικνυόταν νικήτρια («ξαφνικός θάνατος»). Αν μετά από τη λήξη της παράτασης οι δύο ομάδες εξακολουθούσαν να είναι ισόπαλες, τότε ακολουθούσε νέα παράταση. Θεωρητικά, αν καμία από τις δύο ομάδες δεν πετύχαινε γκολ, ένας αγώνας μπορούσε να κρατήσει… για πάντα!