Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η μέρα που χαμογέλασε η μειοψηφία της Βαρκελώνης

Τα τοπικά ντέρμπι είναι από τις πιο έντονες ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Πόλεις που χωρίζονται στα δύο (ή και στα τρία σε ορισμένες περιπτώσεις), ιστορίες δεκαετιών, μύθοι, διηγήσεις, σπουδαία ματς και παίκτες και ένα κλίμα που οδηγεί σε 90′ στο χορτάρι που θα δώσουν το δικαίωμα στους μεν να έχουν το πάνω χέρι μέχρι την επόμενη συνάντηση. Από αυτό το στερεότυπο ξεφεύγει η Βαρκελώνη. Όποιος επισκέπτεται την πρωτεύουσα της Καταλονίας και δεν ξέρει πολλά, θα υποθέσει ότι υπάρχει μόνο μια ομάδα στην πόλη. Ακόμα και στα μαγαζιά με σουβενίρ στις τουριστικές περιοχές, ο κανόνας είναι να βρίσκεις μόνο προϊόντα της Μπαρτσελόνα. Σαν να μην υπάρχει Εσπανιόλ. Το Καμπ Νου αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της πόλης. Αντίθετα, ακόμα και την περίοδο που η Εσπανιόλ έπαιζε στο Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης στον λόφο του Μονζουΐκ, κανένας οδηγός δεν έγραφε ότι εκεί αγωνίζεται ένας σύλλογος. Μια ομάδα με ιστορία 115 ετών και λίγο κόσμο, πάντα στην σκιά του μεγάλου.

Λίγο πολύ η ιστορία των δυο ομάδων είναι γνωστή στους ποδοσφαιρόφιλους. Η Μπαρτσελόνα αντιπροσωπεύει για τους γηγενείς την ποδοσφαιρική μετουσίωση του “καταλανισμού”, ενώ η Εσπανιόλ έχει συνδυαστεί με την Μαδρίτη, δεν αντιπροσωπεύει τους περισσότερους ντόπιους, δεν τη θεωρούν πραγματικό κομμάτι της πόλης. Παρά τις προσπάθειες της διοίκησης (όπως η αλλαγή γραφής ονόματος), ο κόσμος δεν ψήνεται. Όσο για τα αγωνιστικά, εκεί η διαφορά είναι χαώδης. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που η Εσπανιόλ κατάφερε να περάσει την αντίπαλό της στο τέλος μιας σεζόν και πολύ λίγες οι νίκες της σε σχέση με αυτές της Μπαρτσελόνα. Κι όμως, υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι οπαδοί της Εσπανιόλ φυλάνε με προσοχή στο σεντούκι των αναμνήσεων.

Όπως το 2007 που μέσα σε δυο μήνες η Εσπανιόλ έζησε πολλά. Αρχικά στις 12 Μαΐου, όταν η πολύ καλή τότε ομάδα του Βαλβέρδε με Ρουφέτε και Παντιάνι να οργιάζουν στις αντεπιθέσεις, κατάφερε να προηγείται μέσα στο Μπερναμπέου με 1-3 στο ημίχρονο. Η Ρεάλ συνήλθε και έφερε το ματς τούμπα, με τον Ιγκουαΐν να γράφει το 4-3 στο 88′. Με τη νίκη αυτή, η Ρεάλ έφτασε την Μπάρτσα στη βαθμολογία και λόγω καλύτερων αποτελεσμάτων στα μεταξύ τους ήταν αυτή πρώτη στην ισοβαθμία. Ήταν το πρώτο χτύπημα για την Εσπανιόλ που μόλις 4 μέρες αργότερα αγωνιζόταν στον τελικό του ΟΥΕΦΑ απέναντι στη Σεβίλλη. Δυο φορές έμεινε πίσω, δυο φορές ισοφάρισε, αλλά στα πέναλτι οι Ανδαλουσιανοί πήραν για 2η χρονιά τον τίτλο.

Είκοσι περίπου μέρες αργότερα η Εσπανιόλ πήγαινε στο Καμπ Νου για την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος με Ρεάλ και Μπάρτσα ακόμα να συγκατοικούν στην κορυφή (τη Σεβίλλη μόλις έναν βαθμό πίσω τους) και τους Μαδριλένους να είναι αυτοί πρώτοι. Ο θρύλος της Εσπανιόλ που ακούει στο όνομα Ραούλ Ταμούδο άνοιξε το σκορ στο 37′. Γρήγορα όμως το Καμπ Νου πήρε φωτιά με τον Λιονέλ Μέσι να γυρίζει το ματς στο 2-1 στο 57′, ενώ η Ρεάλ έχανε στη Σαραγόσα με 1-0. Το πρώτο γκολ του 19χρονου τότε Μέσι ήταν με τη βοήθεια του χεριού, ένας μικρός Ντιέγκο Μαραντόνα γεννιόταν. Στις 22.47 ώρα Ισπανίας, με τα ματς να βρίσκονται στο 89ο λεπτό η Μπαρτσελόνα κέρδιζε ακόμα με 2-1 και η Ρεάλ έχανε στη Σαραγόσα με 2-1. Το Καμπ Νου ήταν στο πόδι. Η Μπάρτσα πήγαινε την τελευταία αγωνιστική στην τελευταία και υποβιβασμένη Χιμνάστικ και το πρωτάθλημα ήταν δικό της πλέον αφού θα της αρκούσε ακόμα και το Χ. Οι οπαδοί της με το ένα μάτι κοιτούσαν τον αγώνα και με το ένα αυτί περίμεναν να τελειώσει το ματς της Ρεάλ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πρώτη παγωμάρα στο Καμπ Νου. Ο φαν Νίστελροι έβαζε το 2ο του γκολ και ισοφάριζε τα δύο του Μιλίτο δίνοντας το Χ στην Ρεάλ. Επί της ουσίας δεν άλλαζαν πολλά πράγματα όμως. Η Μπάρτσα ήταν πρώτη και ήθελε νίκη επί της αδύναμης και αδιάφορης Νάστικ.

Πριν προλάβουν καλά καλά να το μάθουν όλοι στο Καμπ Νου από τα ραδιοφωνάκια, μια μπαλιά-τρύπα του Ρουφέτε στα δεξιά της μεγάλης περιοχής κατέληξε στα πόδια του Ραούλ Ταμούδο. Είχαν μεσολαβήσει περίπου 20 δευτερόλεπτα από το γκολ του φαν Νίστελροι. Ο Ταμούδο σημάδεψε σωστά προλαβαίνοντας την έξοδο του Βαλντές, έγραψε το 2-2 και το Καμπ Νου έμεινε σαστισμένο. Στη Σαραγόσα στον πάγκο της Ρέαλ, ο Ραούλ, ο Έμερσον και ο Ρομπίνιο πανηγύριζαν σαν τρελοί μεταφέροντας την είδηση σε όσους αγωνίζονταν. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες εναλλαγές συναισθημάτων και ανατροπές κατάστασης που έζησε ποτέ το ισπανικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα, όλοι στην Ισπανία θυμούνται το περίφημο “Ταμουδάθο” (κατά το Μαρακανάσο της εθνικής Βραζιλίας με την Ουρουγουάη). Το πρωτάθλημα τελικά κατέληξε στην Μαδρίτη, αφού η Ρεάλ με μια ακόμα ανατροπή με την Μαγιόρκα την τελευταία αγωνιστική το πήρε στην ισοβαθμία.

Ήταν μια μικρή εκδίκηση για όσα είχε περάσει η Εσπανιόλ και μια μεγάλη χαρά μετά την πίκρα του χαμένου τελικού του ΟΥΕΦΑ. “Το καλύτερο σεξ του αιώνα, ένας οργασμός που φωνάζεις με όλη τη δύναμή σου” το περιέγραψε στην στήλη του ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους της Εσπανιόλ. “Ευχαριστούμε Ταμούδο” έγραφαν οι εφημερίδες της Μαδρίτης. Την επόμενη σεζόν η Εσπανιόλ κατάφερε και πήρε δυο ισοπαλίες από την Μπαρτσελόνα, ενώ το 2008-09 πήρε σπουδαία νίκη μέσα στο Καμπ Νου με 1-2, με δυο γκολ του μεγάλου Ιβάν ντε λα Πένια. Δεν ήταν όμως τόσο τεράστια η νίκη, αφού στο τέλος το πρωτάθλημα πήγε στην Μπάρτσα. Αυτό ήταν και το τέλος της περιόδου με χαρές για την Εσπανιόλ, που από τότε χάνει τα ματς σε συντριπτικό ποσοστό. Με την ομάδα μεταξύ φθοράς και αθφαρσίας, με την Μπάρτσα στα καλύτερά της χρόνια, η κατάσταση επέστρεψε στα φυσιολογικά επίπεδα.  Το Ταμουδάθο παραμένει ως τελευταία γλυκιά ανάμνηση.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ισπανικό πρωτάθλημα, Ιστορίες για το τζάκι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο τελικός που όλα έγιναν ανάποδα

Στα μέσα περίπου του Μαΐου του 1994, η Αθήνα περίμενε με προσμονή να δει δυο μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες να μάχονται για το κορυφαίο τρόπαιο της Ευρώπης. Ο τελικός του Champions League εκείνης της χρονιάς ήταν ένα σπουδαίο παιχνίδι, ο πιο εμπορικός τελικός του Πρωταθλητριών μετά από αρκετά συνεχόμενα χρόνια που τουλάχιστον μια ομάδα ήταν… αντιεμπορική […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τότε που ο σπουδαιότερος Βέλγος ποδοσφαιριστής χόρευε γυμνός σε μια αθηναϊκή ταράτσα…

Ο τίτλος είναι ήδη μεγάλος, θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερος με τη συμπλήρωση: “…και άλλες ιστορίες“. Γιατί υπήρξαν αρκετές. Η λέξη κλειδί, όμως, είναι το “τότε“: το κείμενο δε μιλάει ούτε για τον Κουρτουά, ούτε για τον Λουκάκου, ούτε, έστω, για τον Εντέν Αζάρ. Όλα αυτά συμβαίνουν μερικές δεκαετίες πριν και τελειώνουν στις 3 Οκτωβρίου […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *