Το δίδυμο Ζαμοράνο-Σάλας

Στις 11 Φεβρουαρίου του 1998 η Αγγλία υποδεχόταν στο Γουέμπλεϊ τη Χιλή, λίγους μήνες πριν τη σέντρα του Μουντιάλ της Γαλλίας. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα πριν από μια μεγάλη διοργάνωση ο ενθουσιασμός των γραφικών Άγγλων βρισκόταν στα ύψη και οι προσδοκίες κυμαίνονταν κάπου ανάμεσα στο “πάμε να το πάρουμε” και στο “ας πούμε ότι το πήραμε από τώρα και ας ξεκινήσουμε συνεχίσουμε να πίνουμε”. Το πανηγυρικό κλίμα ενισχυόταν από το γεγονός ότι η Αγγλία είχε προκριθεί στο Μουντιάλ ως πρώτη, με ρεκόρ 6-1-1 και γκολ 15-2, από έναν όμιλο που είχε μέσα και τη φιναλίστ της προηγούμενης διοργάνωσης Ιταλία.

Η σφαλιάρα που ακολούθησε μπροστά στα μάτια 65.000 συνεπαρμένων Άγγλων ήταν τόσο δυνατή που το συγκεκριμένο παιχνίδι, αν και φιλικό, θεωρείται μέχρι και σήμερα κλασικό. Στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου με το σκορ στο 0-0 ο Μαρσέλο Σάλας κατέβασε εν κινήσει μια 35αρα μπαλιά με το γόνατο, γύρισε το σώμα του κατάλληλα με εντυπωσιακή άνεση και πριν προλάβει αυτή να ακουμπήσει κάτω την έστειλε με το αριστερό στα δίχτυα.

Αυτό δεν ήταν το πρώτο γκολ του 24χρονου τότε Σάλας με την εθνική. Είχαν προηγηθεί άλλα 21. Αλλά ήταν αυτό που τον σύστησε στην ποδοσφαιρική γη της Επαγγελίας, την Ευρώπη. Η Χιλή πήρε εκείνο το ματς με 0-2, με τον Σάλας να κερδίζει και να εκτελεί εύστοχα ένα πέναλτι στο δεύτερο ημίχρονο, και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το όνομα της μπήκε στις ποδοσφαιρικές συζητήσεις που γίνονται πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση.

Ο λόγος ήταν απλός και είχε δυο ονοματεπώνυμα. Ιβάν Ζαμοράνο και Μαρσέλο Σάλας ή αλλιώς το δίδυμο “Ζα-Σα”. Κι αν τον 31χρονο Ζαμοράνο τον ήξερε ήδη όλος ο κόσμος λόγω των πολύ πετυχημένων περασμάτων του από Σεβίλλη, Ρεάλ και Ίντερ, τον παρτενέρ του τον μάθαιναν όλοι οι εκτός Λατινικής Αμερικής τότε, καθώς μέχρι εκείνη την εποχή αγωνιζόταν στη Ρίβερ Πλέιτ.

Για λόγους που δεν μπορεί να εξηγήσει κάποιος εύκολα με λέξεις – όπως και αρκετά άλλα πράγματα που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο – το ζευγάρι Ζαμοράνο-Σάλας ήταν, είναι και θα μείνει πιθανόν για πάντα χαραγμένο στο μυαλό όσων το απόλαυσαν ως ένα από τα πιο γαμηστερά επιθετικά δίδυμα. Κι αυτό παρά το ότι οι περισσότεροι τους έχουν δει να αγωνίζονται μαζί στην επίθεση ελάχιστες φορές, αφού εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παρακολουθήσεις στιγμιότυπα από αγώνες της Λατινικής Αμερικής!

Αλλά δεν χρειαζόταν να τους δεις πολλές φορές για να τους λατρέψεις. Το παρουσιαστικό τους, με τα μαλλιά που ανέμιζαν κάθε φορά που ξεχυνόταν στην αντεπίθεση ή έτρεχαν για να πανηγυρίσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, τα ψιλο-ίδια σουλούπια τους, η αύρα τους, το λατινοαμερικάνικο πάθος που έβγαζαν σε όλες τους τις κινήσεις, το γήινο στυλ και παίξιμο τους που ήταν σαν να σου έλεγε “μπορείς να μας πάρεις ανά πάσα στιγμή από εδώ, να μας πετάξεις σε ένα κλασσικό τουρνουά δρόμου, σε κάποια ζόρικη φτωχογειτονιά, χωρίς διαιτητή και φλώρικα τζαρτζαρίσματα κι εμείς θα βρούμε τρόπο να συνεργαστούμε και να σκοράρουμε”. Ήταν ακριβώς το δίδυμο που θέλεις στην επίθεση για να πας στην έδρα της ομάδας που μισείς και να της “κλείσεις το σπίτι”. Ακόμα και τα ονόματα και τα παρατσούκλια τους όταν τα προφέρεις, τονίζοντας ιδιαίτερα τα σύμφωνα, σου προκαλούν ένα μικρό συναίσθημα πολύ περίεργης γαματοσύνης, σαν αυτό που νιώθεις όταν λες δυνατά ολόκληρο το ονοματεπώνυμο “Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα” ή όταν σκέφτεσαι τη φράση “βρώμικο τάκλιν από Ουρουγουανό αμυντικό”: Ιβάν «Ο Τρομερός» Ζαμοράνο και Μαρσέλο «Ματαδόρ» Σάλας. Η ποδοσφαιρική καύλα ξεχειλίζει ακόμα και από τα γράμματα.

Στο ιστορικό εκείνο φιλικό στο Γουέμπλεϊ ο Ζαμοράνο δεν έπαιζε. Συμμετείχε όμως κανονικά στα προκριματικά της προηγούμενης χρονιάς όταν και οι Ζα-Σα έκαναν όργια στην επίθεση, δίνοντας χαρά στους Χιλιανούς που έβλεπαν τη χώρα τους να επιστρέφει στα Μουντιάλ μετά το 1982. Η Χιλή τέλειωσε εκείνα τα προκριματικά με τη χειρότερη άμυνα απ’όσες προκρίθηκαν αλλά και την καλύτερη επίθεση. Ήταν μια πολύ μέτρια ομάδα που όμως έτυχε να έχει δυο πολύ σπουδαίους επιθετικούς στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας τους. Από τα 32 γκολ, ο Ζαμοράνο έβαλε τα 12 και ο Σάλας τα 11. Παρ’ όλο που κανένας εκ των δυο δεν ήταν ψηλός πολλά από τα γκολ που πέτυχαν ήταν με το κεφάλι, αφού ειδικά η ικανότητα του Ζαμοράνο στο ψηλό παιχνίδι ήταν και παραμένει αξιοθαύμαστη.

Όταν βρίσκονταν σε σε καλή μέρα μπορούσαν να κάνουν ζημιά σε οποιαδήποτε άμυνα. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον και ο καθένας είχε το ρόλο του. Ο Ζαμοράνο σαν μεγαλύτερος και πολύ πιο έμπειρος άνοιγε κυρίως χώρους και δημιουργούσε καταστάσεις, αφήνοντας τον πιο δραστήριο και ενθουσιώδη Σάλας να λάμψει. Στο Μουντιάλ της Γαλλίας ο ‘Ιβάν ο Τρομερός’ δεν σκόραρε καν. Είχε συμμετοχή όμως στα 4 από τα 5 γκολ της Χιλής. Ο Σάλας έβαλε 4 γκολ, τα μισά από ασίστ του παρτενέρ του. Για κακή τους τύχη η Βραζιλία του ιδιαίτερα κεφάτου Ρονάλντο (2 γκολ και 2 δοκάρια στο συγκεκριμένο ματς!) έκανε το καλύτερο της παιχνίδι στη διοργάνωση απέναντι τους, στη φάση των 16 και τους έστειλε σπίτι με ένα εμφατικό 4-1. Ακόμα και έτσι η πρόκριση από τους ομίλους ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της χώρας σε Παγκόσμιο Κύπελλο, εξαιρουμένου του Μουντιάλ που είχαν διοργανώσει το 1962 όταν και είχαν φτάσει στον ημιτελικό.

Τρία χρόνια μετά, και αφού προηγουμένως η Χιλή έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Κόπα Αμέρικα το 1999 χάνοντας στα πέναλτι από την Ουρουγουάη, ο Ζαμοράνο αποχαιρέτησε την εθνική. Λίγο πριν γίνει αυτό το δίδυμο φρόντισε να πάρει μια μικρή εκδίκηση από τους Βραζιλιάνους, κερδίζοντας τους στα προκριματικά του επόμενου Μουντιάλ με το εντυπωσιακό 3-0. O Ζαμοράνο έβαλε το δεύτερο, ο Σάλας πέτυχε το τρίτο. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι που σκόραραν και οι δυο. To δεύτερο γκολ, στο οποίο ο Σάλας προσποιείται πανέξυπνα και αφήνει τον Ζαμοράνο να τελειώσει ανενόχλητος τη φάση, είναι ένας ιδανικός τρόπος για να θυμάται κανείς ότι κάποτε υπήρξε ένα επιθετικό δίδυμο από τη Χιλή που το γούσταρε σχεδόν όλος ο κόσμος.