Αλλάζουμε οι άνθρωποι. Τζόι άλλαξες και συ

Χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους είναι οι αλλαγές. Αλλαγές συναισθημάτων, αλλαγές διαχείρισης καταστάσεων, αλλαγές στο ποδόσφαιρο αντιλήψεων. Όλα αυτά -κι άλλα πολλά- φτιάχνουν την προσωπικότητα του καθενός και ορίζουν τη συμπεριφορά μας απέναντι στο διπλανό μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι αλλάζουμε με τα χρόνια. Άλλοι προς το καλύτερο, άλλοι προς το χειρότερο. Σε πόσους έχει τύχει να βρίσκουν το “νταή” του σχολείου μετά από πολλά χρόνια και να γνωρίζουν ένα “νέο” άνθρωπο; Καλοσυνάτο και ευγενικό. Λογικά σε πάρα πολλούς. Σε πόσους άλλους έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο; Σωστά. Σε πάρα πολλούς και πάλι. Αφήνω το μεγάλο πρόλογο (το κάνω συνέχεια και πάντα απολογούμαι γι’ αυτό) και περνάω στην ουσία αυτού εδώ του κειμένου.

Τα τελευταία 10 (και βάλε) χρόνια αν υπάρχει ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής που να φαντάζει ως νταής (με ό,τι αυτή η λέξη περικλείει) και γενικότερα ως κακός και κωλοπαίδι, δεν είναι άλλος απ’ τον Τζόι Μπάρτον. Ο Μπάρτον είναι η κλασική περίπτωση Άγγλου ποδοσφαιριστή ο οποίος είναι βγαλμένος από άλλες εποχές. Ο Θεός του έδωσε αρκετό ταλέντο (ναι, ο Τζόι είναι καλός ποδοσφαιριστής) αλλά αυτός το σπατάλησε μπλέκοντας συνεχώς σε καυγάδες εντός και εκτός γηπέδου, κάνοντας συνεχώς καυστικά και αρνητικά σχόλια για όλους και για όλα και φυσικά φτιάχνοντας μια περσόνα που έφτασε να θεωρείται δικαίως non grata και του στέρησε την καριέρα με το εθνόσημο και φυσικά την παρουσία σε κορυφαία club. Όλα αυτά μέχρι πριν λίγο καιρό. Τα τελευταία χρόνια ο Τζόι Μπάρτον απέχει έτη φωτός απ’ τον κακό χαρακτήρα που θα έβρισκε εύκολα μια θέση σε ταινίες όπως το Football Factory και το Rise of the Footsoldier και έχει δώσει αυτή τη θέση σε ένα χαρακτήρα νέο, που τον διακρίνει η ωριμότητα και η καλοσύνη. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να είναι αλήθεια; Κι όμως φαίνεται να είναι.

https://www.youtube.com/watch?v=rWMKJTHKfOk

To ιστορικό βίας του Μπάρτον δεν μπορεί να συγκριθεί εύκολα με άλλου σύγχρονου ποδοσφαιριστή. Κλωτσιές. Μπουνιές. Τάκλιν και ξύλο σε γήπεδα και υγρά σοκάκια. Με αντιπάλους, με συμπαίκτες, με απλό κόσμο σε παμπ και ό,τι άλλο βάλει ο νους. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Μαρκ “Τσόπερ” Ριντ των αγγλικών γηπέδων απλά διάλεξε να είναι ο Τζόι Μπάρτον. Όλα αυτά μέχρι το 2011 σε εκείνο το Μάντσεστερ Σίτι-ΚΠΡ όταν οι “πολίτες” πανηγύρισαν την τελευταία αγωνιστική το πρωτάθλημα. Ήταν 13 Μαΐου και στο 55ο λεπτό ο Μπάρτον χτύπησε εκτός φάσης τον Κάρλος Τέβεζ στο πρόσωπο. Ο διαιτητής έδειξε την κόκκινη κάρτα στον αρχηγό των Λονδρέζων και ο Μπάρτον αποχώρησε κλοτσώντας τον Αγουέρο και ρίχνοντας μια ελαφριά κουτουλιά στον Κομπανί ενώ οι δύο πάγκοι κρατούσαν τον Μπαλοτελί, στερώντας μας μια “μάχη” που λογικά θα διηγούμασταν στα εγγόνια μας μπροστά στο τζάκι ως τα βαθιά μας γεράματα. Στην Αγγλία -επειδή δεν υπάρχουν στραβά μάτια σε τέτοιες περιπτώσεις- η ποδοσφαιρική ομοσπονδία τιμώρησε τον παίκτη με 12 αγωνιστικές και 75.000 λίρες και η ΚΠΡ (αφού σώθηκε) έστειλε τον αρχηγό της να προπονείται με τη Φλίτγουντ Τάουν (στην 4η κατηγορία), πριν τον παραχωρήσει δανεικό στη Μαρσέιγ.

Ένα χρόνο νωρίτερα (το 2010), μετά από ένα ματς απέναντι στη Λίβερπουλ ως παίκτης της Νιουκάστλ, ο Μπάρτον είχε μιλήσει υποτιμητικά για τον Φερνάντο Τόρες χαρακτηρίζοντάς τον “αδερφή”, κάτι που φυσικά και δεν είχε περάσει απαρατήρητο. Ο Μπάρτον είχε τη ρετσινιά του ρατσιστή, του ομοφοβικού και φυσικά του βίαιου και είχε γίνει “κόκκινο πανί” για μια λίγκα που απομονώνει και καταδικάζει ανάλογα περιστατικά. Το 2013 ως παίκτης της Μαρσέιγ είχε επίσης κάνει ομοφοβικά σχόλια για τον αρχηγό της Παρί, Τιάγκο Σίλβα λέγοντας πως δεν μπορεί να καταλάβει αν είναι αγόρι, κορίτσι ή κάτι ενδιάμεσο. Ένα χρόνο αργότερα ο Μπάρτον βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου έδωσε μια μίνι-διάλεξη σε φοιτητές καταδικάζοντας την ομοφοβία στον αθλητισμό και μιλώντας για τη διαχείριση θυμού -κυρίως- εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Η FA άλλωστε είχε αναγκάσει τον πρώην διεθνή μέσο να παρακολουθήσει “ασκήσεις ηρεμίας” όταν ήταν παίκτης της ΚΠΡ. Την ίδια περίοδο ο Μπάρτον ήταν μπροστάρης στην καμπάνια κατά του ρατσισμού των γκέι στο ποδόσφαιρο, φορώντας πρώτος τα πολύχρωμα κορδόνια στα αιματοβαμμένα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω (όπως και κανείς) αν ο Μπάρτον έχει πραγματικά αλλάξει. Είναι κάτι που το εύχομαι, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στη νέα εικόνα αυτού του ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που πέρασε πραγματικά δύσκολα, βρέθηκε στη φυλακή και σπατάλησε μια σπουδαία καριέρα λόγω του προβληματικού του χαρακτήρα. Απ’ την άλλη το βίντεο που μιλά στους φοιτητές μπροστά από εκατοντάδες βιβλία, με μαλλί αλά Τζώρτζ Γιάνγκ και μπλουζάκι με το Μπομπ Ντύλαν, είναι απ’ τις πιο σουρεάλ εικόνες που έχουμε δει. Επίσης όλη αυτή η ιστορία δίνει μια τεράστια ελπίδα σε όλους τους σκατόψυχους αυτού εδώ του πλανήτη. Ας γίνουμε καλύτεροι.