Η ποδοσφαιρική επίθεση των Κινέζων

Η είδηση της μεταγραφής του Τζάκσον Μαρτίνες για… 42 εκατομμύρια Ευρώ στην Γκουανκγζού δημιούργησε αίσθηση στον περισσότερο κόσμο. Μόνο που δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός, αλλά το κερασάκι στην τούρτα μιας φρενίτιδας αγορών από τους Κινέζους. Μέχρι στιγμής είχαμε συνδυάσει την Κίνα με φτηνά εργατικά χέρια, κινητά με επεξεργαστές δεκαοχτώ πυρήνων σε τιμές Νόκια 3310 και μαϊμουδιές προϊόντα σε τιμές της πλάκας. Μάλλον τώρα πρέπει να τη συνδυάσουμε με τις δεύτερες πιο ακριβές μεταγραφές μετά από αυτές της Πρέμιερ Λιγκ (κατά άλλους οι Κινέζοι ξεπέρασαν και τους Άγγλους). Οι κινέζικες ομάδες ξόδεψαν πάνω από 100 εκατομμύρια Ευρώ σε αυτή την μεταγραφική περίοδο (ποσό που μπορεί να μεγαλώσει καθώς αν δεν κάνω λάθος δεν έχει τελειώσει η εκεί μεταγραφική περίοδος), αγοράζοντας κυριολεκτικά όποιον παίκτη μπορούσαν.

Γκουανγκζού, το αφεντικό της Ασίας σε λέω

Εκτός από τον Κολομβιανό της Ατλέτικο, είχαμε την μεταγραφή του Ραμίρες με 27 εκατομμύρια Ευρώ στην Γιανγκσού, αλλά και του Φρέντι Γκουαρίν με ένα ποσό κοντά στα 13 εκατομμύρια σε ομάδα στην Σανγκάη. Η ομάδα Τιανγίν Κουανγιάν (η προφορά μου ελέγχεται καθώς ακούγεται σαν αρμένικο όνομα) που βρίσκεται στη Β’ εθνική της χώρας ξόδεψε 7 εκατομμύρια για να φέρει τον 32χρονο Ζάντσον από την Κορίνθιανς. Σημείωση, έχει προπονητή του Βαντερλέι Λουξεμπέργκο που πείτε με κακό και ζηλόφθονο, αλλά είμαι σίγουρος ότι βγάζει κατιτίς από κάθε μεταγραφή. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι Βραζιλιάνοι που μυρίστηκαν τη δουλειά. Ο Λουίς Σκολάρι, ο Παουλίνιο, ο Λουίς Φαμπιάνο και ο Ρομπίνιο είναι μερικοί άλλοι οικονομικοί μετανάστες στις ποδοσφαιρικές φάμπρικες της Κίνας. Αλλά και άνθρωποι από άλλες χώρες, όπως ο Ζερβίνιο που θα μπορεί να αγοράζει πλέον πανάκριβες κορδέλες για να κρύβει την καράφλα του, βγάζουν το ψωμάκι τους εκεί.

Να εδώ με τον Κουν Αγκουέρο και τον Άγγλο πρωθυπουργό που μου διαφεύγει το όνομά του

Η Κίνα ανακαλύπτει το ποδόσφαιρο και μερικοί από τους πιο ισχυρούς επιχειρηματίες της χώρας αγοράζουν ομάδες. Σύμφωνα με χθεσινό άρθρο στους Financial Times αυτό γίνεται αφ’ ενός γιατί πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να αναπτυχθεί και βρίσκουν ευκαιρίες, αλλά από την άλλη γιατί έχουν και ως στόχο να κερδίσουν την εύνοια των πολιτικών της χώρας. Ο πρόεδρος της χώρας Σι Τσινπίνγκ είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος με όνειρο οι κινέζικες ομάδες να γίνουν από τις καλύτερες του κόσμου. Όποιος επενδύει στο ποδόσφαιρο, γίνεται αυτομάτως φίλος του Προέδρου. Για να καταλάβει κανείς για τι “ανάπτυξη” μιλάμε, τα τηλεοπτικά δικαιώματα πουλήθηκαν για τα επόμενα πέντε χρόνια για ένα πόσο πάνω από ένα δισεκατομμύριο Ευρώ, ενώ μέχρι τώρα η τιμή τους ήταν πάνω από εκατό φορές μικρότερη.

Ο στόχος των Κινέζων είναι να προκριθούν ξανά σε ένα Μουντιάλ (μετά το φιάσκο του 2002 που έφυγαν με τρεις ήττες στο κεφάλι και με μηδέν γκολ) και στη συνέχεια να διοργανώσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Το δεύτερο δεν θα είναι καθόλου δύσκολο γνωρίζοντας τα κριτήρια με τα οποία η ΦΙΦΑ αποφασίζει. Το να φτιάξουν ισχυρή ομάδα όμως δεν είναι και τόσο εύκολο. Εκτός αν αρχίζουν να δίνουν και υπηκοότητες σε διάφορους Βραζιλιάνους. Γιατί όπως μας έδειξαν οι πετρελαιάδες τα προηγούμενα χρόνια που είχαν κάνει τα Εμιράτα τοπ προορισμό για φραγκοφονιάδες και βετεράνους ποδοσφαιριστές, δεν αρκεί να μαζέψεις μερικούς καλούς παίκτες για να φτιάξεις ποδόσφαιρο. Αυτοί θα παίζουν βασικοί, θα κάνουν τις αρπαχτές τους και θα φεύγουν και οι Κινέζοι ποδοσφαιριστές θα παραμένουν το ίδιο μέτριοι. Και μπορεί κανείς να πει ό,τι θέλει για τους Αμερικάνους και το MLS, αλλά τουλάχιστον το δουλεύουν το ποδόσφαιρο σωστά και από μικρές ηλικίες και έτσι κατάφεραν να έχουν και μια αρκετά σοβαρή εθνική ομάδα. Οι Κινέζοι βέβαια το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, καθώς σύμφωνα με ένα πρόγραμμα που θέσπισαν το ποδόσφαιρο γίνεται υποχρεωτικό σε πολλά από τα σχολεία της χώρας. Το πρωί υποχρεωτικές πάσες, το απόγευμα κατασκευή άιφον. Μέχρι λοιπόν να δούμε Κριστιάνο και Λιονέλ στα τριανταφεύγα τους να δίνουν μάχες σε τοπικό ντέρμπι στο Πεκίνο και την εθνική Κινάς να μας εντυπωσιάζει έχουμε μέλλον. Εκτός βέβαια αν δούμε σπρώξιμο αντίστοιχο με αυτό στους διοργανωτές του Μουντιάλ του 2002.