Οι φυλακισμένοι του Ντεβότο
Στα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες υπάρχει το μπάριο Βίγια Ντεβότο. Είναι μια όμορφη περιοχή, με αρκετό ελεύθερο χώρο, κυρίως γιατί είχε αγοραστεί από μία τράπεζα και τον πρόεδρό της δον Αντόνιο Ντεβότο στις αρχές του περασμένου αιώνα, ώστε να φτιαχτεί εκεί ένας μεγάλος οικισμός. Το αποτέλεσμα είναι να μην μοιάζει με άλλες περιοχές της πόλης και εξαιτίας του πράσινου να λέγεται και “κήπος του Μπουένος Άιρες”. Σε αυτή τη γειτονιά πριν μερικές δεκαετίες, ένας ηλικιωμένος κύριος ρώτησε ένα 11χρονο αγόρι πόσο ήρθε η Λαμαντρίντ. Ο πιτσιρίκος Μαρσέλο πρώτη φορά άκουγε ότι υπάρχει στη γειτονιά του μια ομάδα με το όνομα Κλουμπ Ατλέτικο Χενεράλ Λαμαντρίντ, όπως πρώτη φορά έμαθε ότι στην περιοχή υπάρχουν και φυλακές και μάλιστα το γήπεδο της Λαμαντρίντ είναι δίπλα ακριβώς σε αυτές.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο πιτσιρικάς Μαρσέλο Ισκιέρδο, μεγάλος πια και φανατικός οπαδός της Λαμαντρίντ, θα έγραφε ένα βιβλίο με την ιστορία του συλλόγου και όνομα “Φυλακισμένοι: Λαμαντρίντ, το κλαμπ και η φυλακή”. Οι φυλακές χτίστηκαν στην περιοχή το 1927 και ο σύλλογος φτιάχτηκε το 1950. Οι άνθρωποί του έφτιαξαν το γήπεδο της ομάδας (το Εστάδιο Ενρίκε Σέξτο που χωράει σήμερα 3.500 κόσμο) ακριβώς δίπλα σε αυτές. Από τότε η ιστορία της ομάδας και των φυλακών είναι συνυφασμένες, μια σχέση μίσους και αγάπης όπως λέει ο Ισκιέρδο και όπως δείχνει το παρατσούκλι της ομάδας “Οι Φυλακισμένοι”. Μίσους όταν για παράδειγμα οι άνθρωποι τον φυλακών αποφάσισαν να τις επεκτείνουν παίρνοντας κομμάτι των εγκαταστάσεων του συλλόγου. Βλέπετε, οι άνθρωποι της Λαμαντρίντ είχαν φτιάξει τις εγκαταστάσεις τους σε κρατική έκταση. Μέσα σε μια νύχτα πήγαν κι έχτισαν έναν τοίχο ως χώρισμα μεταξύ της φυλακής και του γηπέδου τους, τόσο κακοφτιαγμένος που έγερνε, έμεινε εκεί όμως για δεκαετίες, το σύνορό τους.
Λίγο καιρό αργότερα, το 1963, οι υπεύθυνοι των φυλακών αποφάσισαν να τους διώξουν. Οι φίλοι και οι διοικούντες του συλλόγου για να υπερασπιστούν το γήπεδο, ταμπουρώθηκαν στα γραφεία και δεν άνοιγαν στους ανθρώπους των φυλακών. Ένας εκ των ιδρυτών, ο Τίτο Λόπες, είχε μάλιστα δανειστεί και όπλο από έναν συγγενή του και ήταν έτοιμος για όλα. Αποφάσισαν να μην πάνε στις δουλειές τους και να μείνουν εκεί, φωνάζοντας μάλιστα δημοσιογράφους. Τέσσερις μέρες κράτησε η… πολιορκία και τελικά προς έκπληξή τους, οι άνθρωποι της Λαμαντρίντ κατάφεραν να κρατήσουν το γήπεδό τους. Ο αγώνας τους δικαιώθηκε.
Κάποιος θεούλης έφτιαξε το γήπεδο και τις φυλακές για το PES
Η Λαμαντρίντ είχε εκείνα τα χρόνια μέχρι και… κατάσκοπο στις φυλακές. Ο επιθετικός της “Νέγκρο” Ρέινα δούλευε στο ίδρυμα και προσπαθούσε να μάθει κάθε κουτσομπολιό. Έμαθε π.χ. για τα πλάνα που είχαν οι δεσμοφύλακες να σκάψουν ένα τούνελ ώστε να μπορούν να βγαίνουν και να παίζουν στο γήπεδο κρυφά τις νύχτες. Από τότε η Λαμαντρίντ είχε έναν εθελοντή να παραφυλάει για κανένα κρυφό λαγούμι. Με την αλλαγή του διευθυντή των φυλακών, τα πράγματα εξομαλύνθηκαν. Οι σχέσεις όμως της ομάδας δεν ήταν μόνο με τους εργαζόμενους των φυλακών, αλλά και με τους εγκλείστους. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Μάριο “Λόκο” Οριέντε που ήταν φυλακισμένος στη δεκαετία του 1950 και οπαδός της Μπόκα. Από το παράθυρο στο κελί του έβλεπε όλα τα ματς της ομάδας και στο τέλος την αγάπησε. Όταν αποφυλακίστηκε έγινε όχι μόνο οπαδός, αλλά και μέλος της, γραμματέας της, διοικητικό στέλεχος και στο τέλος έγραψε και τον ύμνο της. Την αντίθετη πορεία είχε ο ήδη οπαδός της Λαμαντρίντ Πάμπλο Ροντρίγκες που μπήκε φυλακή και οργάνωνε κερκίδα μαζί με συγκρατούμενους, κρεμώντας μέχρι και πανό στο παράθυρο του κελιού του όποτε έπαιζε η “Λάμα”. Όταν μεταφέρθηκε σε άλλη φυλακή ήταν απαρηγόρητος. Όπως φυσικά τύχαινε συχνά κάποιος φυλακισμένος να είναι οπαδός της αντίπαλης ομάδας και να κάνει εξέδρα γι’ αυτή. Άλλοι, λιγότερο ποδοσφαιρόφιλοι, ενοχλούνταν από την εικόνα των “ελεύθερων” οπαδών που φώναζαν τα Σαββατοκύριακα και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε ανταλλαγές όχι κόσμιων χαρακτηρισμών μεταξύ οπαδών και εγκλείστων.
Στο βιβλίο του Ισκιέρδο υπάρχουν πολλές γραφικές ιστορίες. Ο πρόεδρος που ήταν ταυτόχρονα προπονητής και παίκτης, αλλά στο ημίχρονο αντί να δίνει οδηγίες πουλούσε λαχεία στον κόσμο, τα δυο αδέρφια που έπαιζαν αριστερό και δεξί μπακ και τις καθημερινές είχαν το καλύτερο τυροπωλείο της γειτονιάς, ο ποδοσφαιριστής που πριν αρχίσει το πρωτάθλημα έτρεχε γύρω από τη φυλακή για προετοιμασία με τους φυλακισμένους να τον αποθεώνουν ή ο κυριούλης που χτύπησε τον διαιτητή και κρυβόταν για να μην μπει για έναν μήνα στη φυλακή δίπλα στον τόπο του εγκλήματος. Αλλά και το ρεκόρ προσέλευσης κόσμου που έγινε βέβαια σε άλλο γήπεδο και για εντελώς κωμικό λόγο. Στο γήπεδο της Τίγκρε όταν το 1977 η Λαμαντρίντ πήρε το πρωτάθλημα της… Ε’ εθνικής. 15.000 κόσμος είδε την Λαμαντρίντ να κερδίζει 3-2 με πρωταγωνιστές τους αδερφούς Ροσέλ (τους τυρέμπορες που αναφέραμε). Ζήτημα όμως οι 1000 από αυτούς να ήταν οπαδοί της. Όπως ελάχιστοι ήταν και οι οπαδοί της αντιπάλου Ακασούσο. Λόγω όμως κακής συνεννόησης των διοργανωτών, το γήπεδο είχε γεμίσει από… Ευαγγελιστές που είχαν κάποια εκδήλωση αργότερα στο ίδιο γήπεδο και δεν είχαν ενημερωθεί για τη σωστή ώρα. Μπροστά σε 14.000 πιστούς (όχι δικούς της, αλλά του Ύψιστου), η ομάδα πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Ποτέ ξανά δεν έπαιξε μπροστά σε τόσο κόσμο και ποτέ ξανά η έδρα της δεν ήταν “εκκλησία”. Οι αδερφοί Ροσέλ έγιναν είδωλα στη γειτονιά και συνεχίζουν να έχουν το μαγαζί τους στο Ντεβότο.
Υπήρχαν όμως και λιγότερο ωραίες στιγμές. Ειδικά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν ένα στρατιωτικό ελικόπτερο προσγειώθηκε χωρίς καμία ενημέρωση στον αγωνιστικό χώρο και κατέβασε δυο ανθρώπους με κουκούλες για να οδηγηθούν στις φυλακές, μπροστά στους έκπληκτους ποδοσφαιριστές. Η επίδραση άλλωστε ήταν αμφίδρομη. Όπως ό,τι γινόταν στο χορτάρι επηρέαζε τους φυλακισμένους, έτσι και το αντίστροφο. Πώς να μην επηρεαστείς όταν πάνω από 60 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε επεισόδια στη φυλακή είτε από εγκαύματα, είτε από ασφυξία σε μια πολύ βρώμικη υπόθεση που έμεινε γνωστή ως η σφαγή του Παμπεγιόν Σέπτιμο το 1978 και προσπάθησε η χούντα της Αργεντινής να κουκουλώσει. Πώς να μην σε αγγίξει το ζευγάρι μιας δημοσιογράφου και του συντρόφου της αντιστασιακού που για 4 χρόνια επικοινωνούσαν μόνο από τα παράθυρά τους στα κελιά που βρίσκονταν απέναντι, με τη γλώσσα του σώματος και με μικρά καθρεφτάκια που αντανακλούσαν το φως του ήλιου.
Η Λαμαντρίντ είναι μια ακόμα μικρή ομάδα της Λ. Αμερικής με τις δεκάδες ιστορίες που βγάζει το άθλημα εκεί. Αλλά αυτή η ιδιαιτερότητά της να ζει δίπλα σε ένα τέτοιο μέρος την κάνει ξεχωριστή. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις φυλακές δίπλα της και οι φυλακές δεν θα είναι ίδιες χωρίς αυτή. Για τους φίλους της όμως είναι απλά η ομάδα τους, αυτή που αγαπούν και δεν τους νοιάζει αν το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι ότι έφτασε στη Γ’ εθνική το 2011 και έμεινε μόλις μια χρονιά και ότι πέρσι βγήκε 19η στους 20 και έπεσε στην Ε’ εθνική και πάλι. Το περιγράφει καλύτερα άλλωστε ο ίδιος ο Ισκέρδο:
Την ημέρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Γιουβέντους και Μπαρσελόνα με τον Τέβες και τον Μέσι να παίζουν αντίπαλοι, παίζαμε με την Χουβεντούδ Ουνίδα. Ούτε το σκεφτήκαμε με τον γιο μου. Πήγαμε στο ματς. Ήξερα ότι το πιο πιθανό ήταν να δούμε ένα 0-0 χωρίς φάσεις και χωρίς καμία τεχνική. Δεν είχαμε όμως καμία αμφιβολία για την απόφασή μας. Τελικά έτσι και έγινε, το ματς ήταν κακό και ήρθε 0-0. Το πάθος για την ομάδα είναι όμως πολύ πιο πάνω από τα αποτελέσματα.
