Ωδή στον Άλαν Σίρερ
Ο Άλαν Σίρερ συνδέει τρεις περιόδους για το Αγγλικό ποδόσφαιρο. Τη δύσκολη. Τέλη των 80s μετά το Χέιζελ και τον αποκλεισμό των Αγγλικών ομάδων απ’ τα κύπελλα Ευρώπης. Την ελπιδοφόρα των 90s. Όταν ξεκινούσε η μεγάλη αλλαγή με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ και φυσικά τα 00s και την εκτόξευση στην κορυφή. Όταν η Πρέμιερ Λιγκ είχε φτάσει να θεωρείται (κάτι που συνεχίζεται και στις μέρες μας) ως το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Το αδύνατο παιδάκι που γεννήθηκε στο Γκόσφορθ του Νιουκάστλ και έμαθε τα βασικά της στρογγυλής θεάς στο Σαουθάμπτον δίπλα στον Ματ Λε Τισσιέ, εξελίχθηκε στον κορυφαίο Άγγλο επιθετικό της εποχής του -και έναν εκ των κορυφαίων όλων των εποχών- κέρδισε πρωτάθλημα με τη Μπλάκμπερν και δεν πήγε στη Γιουνάιτεντ ακούγοντας την καρδιά του και υπογράφοντας για τη Νιουκάστλ, σε μια εποχή που η ομάδα του Φέργκιουσον άρχιζε να γίνεται μία από τις κορυφαίες της Ευρώπης. Αυτό βέβαια έδειχνε ικανή να το καταφέρει και η Νιουκάστλ εκείνη την περίοδο.
Ο Σίρερ θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο. Να είχε πάει στο Ολντ Τράφορντ. Να είχε κερδίσει ένα σωρό τίτλους έχοντας τους κορυφαίους μέσους να δουλεύουν γι’ αυτόν και φυσικά θα μπορούσε να είχε γίνει μύθος για την ομάδα του Φέργκιουσον σε μια εποχή που ο ηγέτης της (ο Καντονά) άφηνε το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή για να γίνει ηθοποιός και σοφιστικέ σελέμπριτι, αλλά δεν το έκανε,. Κάτι που τον τιμάει πραγματικά σαν παίκτη και οπαδό της δοξασμένης ομάδας του Τύνεσάιντ. Πόσοι θα είχαν κάνει το ίδιο; Ας μη γελιόμαστε. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ίσως και κανείς. Αυτό από μόνο του κάνει τον Άλαν Σίρερ σπάνιο φαινόμενο στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τέτοια περίπτωση θα υπάρξει πολύ δύσκολα, κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, στο μέλλον.
Αλλά ποιος είναι ο Άλαν Σίρερ; Τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις για όλους τους κολλημένους Αγγλόφιλους; Σίγουρα όταν ακούμε αυτό το όνομα μας έρχεται στο μυαλό η λέξη γκολ. Ένα γκολ με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, αλλά είναι μόνο αυτό; Φυσικά και όχι. Ο Σίρερ δεν είναι ένας ακόμα Άγγλος επιθετικός αλλά η επιτομή της θέσης. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις παλαιότερες δηλώσεις κορυφαίων αμυντικών για τον τρόμο που ένιωθαν όταν τον αντιμετώπιζαν αλλά να ρίξεις μια ματιά (αν είσαι μικρός και δε τον θυμάσαι να παίζει ποδόσφαιρο) σε βίντεο που δείχνουν τα γκολ του. Ακόμα καλύτερα μπορείς να ψάξεις να βρεις και να παρακολουθήσεις ολόκληρους αγώνες. Εκεί θα μπορέσεις να καταλάβεις τη μαγεία του. Εξαιρετικός με το κεφάλι. Φοβερός με την πλάτη στο τέρμα. Ικανός να “σκοτώσει” τον καλύτερο τερματοφύλακα τόσο με το δεξί (το καλό του) αλλά και με το αριστερό και -εννοείται- κίνδυνος θάνατος όταν η μπάλα στηνόταν έξω απ’ την αντίπαλη περιοχή. Να με συγχωρείτε αλλά ο Σίρερ δεν ήταν επιθετικός αλλά ένας σεσημασμένος κακοποιός που βασάνιζε τα θύματα του και προκαλούσε τον πανικό και μόνο με την παρουσία του. Δεν είμαι αντικειμενικός με την πάρτη του αλλά έτσι ακριβώς ήταν τα πράγματα.
Όταν το καλοκαίρι του 1992 ο Νταλγκλίς κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του (με τον Άγγλο επιθετικό να ρίχνει το πρώτο “άκυρο” στον Φέργκιουσον) φέρνοντάς τον στο Ίγουντ Παρκ, ουδείς μπορούσε να ονειρευτεί αυτό που θα ακολουθούσε. Ο Σίρερ μπορεί να έχασε τα μισά παιχνίδια της πρώτης του σεζόν στη Μπλάκμπερν λόγω ενός τραυματισμού αλλά απ’ την επόμενη (’93-’94) έδειξε σε ολόκληρη την Αγγλία αυτό που ήταν πραγματικά. Ο κορυφαίος επιθετικός στο Νησί. Η Μπλάκμπερν τερμάτισε 2η πίσω απ’ τη Γιουνάιτεντ με τον Σίρερ να σκοράρει 31 τέρματα για τα “ρόδα” και να ετοιμάζει το δρόμο γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ο ερχομός του Κρις Σάτον το καλοκαίρι του 1994 δυνάμωσε την επιθετική γραμμή της ομάδας και με τον Σίρερ σε εξωπραγματική κατάσταση η Μπλάκμπερν έκοψε πρώτη το νήμα και κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ο Σίρερ ήταν ο πρώτος σκόρερ της λίγκας με 34 τέρματα (σε 42 παιχνίδια) και εννοείται ο mvp. Κέρδισε μάλιστα το βραβείο του πρώτου σκόρερ και τις επόμενες δύο σεζόν. Τη σεζόν ’95-’96 με 31 τέρματα και τη σεζόν ’96-’97 (ως παίκτης της Νιουκάστλ) με 25. Ενδιάμεσα είχε προλάβει να κερδίσει το βραβείο και του πρώτου σκόρερ στο Γιούρο της Αγγλίας το 1996 και να τερματίσει 3ος στην ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα την ίδια χρονιά πίσω απ’ τον Ματίας Ζάμερ (1ος) και το Ρονάλντο το Βραζιάνο τον κανονικό (2ος). Ήταν η περίοδος που θα μπορούσε να είχε πάει σε μια τεράστια ομάδα (με καλύτερη επιλογή τότε τη Γιουνάιτεντ) και να έχει κερδίσει -εκτός των πολλών χρημάτων- και τίτλους. Όπως έγραψα και στην αρχή του αφιερώματος, κάτι τέτοιο δε συνέβη λόγω συναισθηματικών λόγων.
Στο μυαλό του η Νιουκάστλ μπορούσε να γίνει η νέα μεγάλη δύναμη στο Νησί. Χρήματα υπήρχαν πολλά. Η μεταγραφή του είχε κοστίσει άλλωστε 15 εκατομμύρια λίρες, σπάζοντας το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ. Υπήρχαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Έρχονταν καλοί προπονητές όπως ο Κίγκαν, ο Νταλγκλίς και ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον και φυσικά η ομάδα είχε (όπως έχει ακόμα) φανατικό κοινό και μεγάλο εμπορικό όνομα. Ο Σίρερ έζησε στη Νιουκάστλ τη χρυσή περίοδο με την έξοδο της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ και τις παρουσίες στο Γουέμπλεϊ σε τελικούς κυπέλλου αλλά δεν κατάφερε τίποτα πέρα από ατομικές διακρίσεις. Η “πτώση” είχε αρχίσει να φαίνεται απ’ τις αρχές της νέας χιλιετίας τόσο σε ομαδικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Με την ηλικία και τους τραυματισμούς δεν μπόρεσε δυστυχώς κανένας να τα βάλει. Μάλιστα το 2009 είχε την ατυχία να ζήσει ως προπονητής και τον υποβιβασμό της αγαπημένης του ομάδας στην Τσάμπιονσιπ. Κάτι που φυσικά και δεν του χρέωσε κανένας πραγματικός φίλος της ομάδας, ποτέ.
Ο τεράστιος αυτός επιθετικός έβαλε τέλος στην ερωτική του σχέση με τα δίχτυα το 2006 σε ηλικία 36 ετών. Πρόλαβε να σκοράρει 379 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις και να βρίσκεται πρώτος στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ με 260 και πρώτος σε χατ-τρικ με 11. Το μεγαλύτερο “παράσημο” όμως για τον ίδιο (εκτός των γκολ, του πρωταθλήματος και της παρουσίας του ως αρχηγός στην εθνική) είναι η καθολική παραδοχή του κοινού ως ο κορυφαίος Άγγλος επιθετικός των τελευταίων 30 χρόνων. Ο πανηγυρισμός με το σηκωμένο χέρι (που έχει ξεπατικώσει ο Κέιν της Τότεναμ), τα γκολ του και το γεμάτο αγάπη για το άθλημα χαμόγελο του θα στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα όλων των φίλων της Πρέμιερ Λιγκ και της εθνικής Αγγλίας. Όπως είχε πει και ο ίδιος “Από μικρός ήθελα να παίξω για τη Νιουκάστλ. Ήθελα να φορέσω τη φανέλα με το 9 και να σκοράρω γκολ στο Σεν Τζέιμς Παρκ. Είμαι τυχέρος που έζησα και με το παραπάνω το όνειρο μου”.
6 σχόλια σχετικά με το “Ωδή στον Άλαν Σίρερ”
Όταν μπηκα πίστευα οτι ήταν αναδημοσίευση παλιού άρθρου,εντύπωση μου κάνει που δεν είχατε κάνει μέχρι τώρα κάποιο αφιέρωμα στον σεβάσμιο!
Κι όμως δεν είχαμε. Το λέγαμε εδώ και καιρό και εδέησε ο κυρ-Γαργαντούας να το κάνει.
Πόσοι έχουμε τον Shearer σε corinthian figure με την εμφάνιση της Blackburn ??? Ανταλλάζω Les Ferdinand και Rob Lee εμφάνιση Newcastle.. με Dennis Bergkamp..
Ο Ίαν Ράιτ;
@Ραφαήλ χαμογελαστός με χρυσό δόντι..
Είχε, συγχωρέστε μου την έκφραση, το δολοφονικό ένστικτο που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.