Το πιο χαλαρό πέναλτι όλων των εποχών

Τον Ιούνιο του 2012 η πόλη Σαν Φερνάντο της Καταμάρκα, που βρίσκεται στα βορειοδυτικά της χώρας, φόρεσε τα καλά της για να φιλοξενήσει τον έναν εκ των δυο ημιτελικών του Κυπέλλου Αργεντινής, μια διοργάνωση που διεξαγόταν για πρώτη φορά μετά το 1970.

(Το Κύπελλο Αργεντινής δημιουργήθηκε το 1969. O νικητής της διοργάνωσης θα κέρδιζε αυτόματα και τη συμμετοχή του στο επίσης νεοσύστατο Copa Ganadores de Copa, που ήταν ουσιαστικά το Κύπελλο Κυπελλούχων της Λατινικής Αμερικής. Την επόμενη χρονιά όμως το Copa Ganadores de Copa αντιμετώπισε… λειτουργικά προβλήματα, καθώς κάποιες ομάδες αποσύρθηκαν την τελευταία στιγμή, με αποτέλεσμα οι διοργανωτές του να ακυρώσουν τον έναν όμιλο, που συμπεριλάμβανε και τη νικήτρια του Κυπέλλου Αργεντινής, και να ανακηρύξουν “φιλικό τουρνουά” την υπόλοιπη διοργάνωση, που φυσικά δεν είχε πλέον έπαθλο, ούτε επίσημη θέση στην Ιστορία.

Το θέμα όμως είναι ότι την ώρα που γινόταν αυτό το κλασσικό λατινοαμερικάνικο μπάχαλο οι Αργεντίνοι είχαν ήδη παίξει μια ολόκληρη διοργάνωση, η οποία βρισκόταν στη φάση του τελικού. Για την ακρίβεια, ο πρώτος τελικός είχε ήδη γίνει. Σαν Λορέντσο και Βελέζ είχαν έρθει ισόπαλες με 2-2 και περίμεναν τη ρεβάνς που θα έκρινε τον κυπελλούχο. Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις οι διοργανωτές αποφάσισαν να ακυρώσουν εντελώς το τουρνουά και να το αντιμετωπίσουν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο δεύτερος τελικός ματαιώθηκε και κανένας δεν μίλησε ξανά για το Κύπελλο Αργεντινής μέχρι το 2011 όταν και επανήλθε στο προσκήνιο η ιδέα ότι η χώρα χρειάζεται έναν ακόμα λόγο για να βλέπει μπάλα.)

Αντίπαλες στο χόρτο ήταν η Μπόκα Τζούνιορς και η μεγάλη έκπληξη του τουρνουά, η άσημη Ντεπορτίβο Μέρλο, μια ομάδα από τη Β’ εθνική που το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της το πέρασε μεταξύ 3ης και 5ης κατηγορίας! Και οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί. Η μικρή ομάδα από το Μέρλο παρ’ ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ από ένα υπέροχο φάουλ του Ρικέλμε, άντεξε στην πίεση της Μπόκα, που έχασε πολλές ευκαιρίες να καθαρίσει το ματς, και τελικά κατάφερε να σοκάρει τους πάντες ισοφαρίζοντας στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Παράταση δεν υπήρχε και το ματς οδηγήθηκε απ’ευθείας στα πέναλτι, γιατί… Λατινική Αμερική.

Η Μπόκα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Μια ήττα από τόσο μικρή αντίπαλο ένα βήμα πριν τον τελικό θα αποτελούσε αφορμή ατέλειωτης καζούρας και μια πολύ δυνατή σφαλιάρα για μια ομάδα-μεγαθήριο για τη χώρα, που λίγους μήνες πριν κατακτούσε το πρωτάθλημα Απερτούρα με 12 πόντους διαφορά από τον δεύτερο. Η πίεση ήταν αναπόφευκτα μεγάλη. Η Ντεπορτίβο με την ψυχολογία στα ύψη από το απρόσμενο γκολ στα τελευταία λεπτά του ματς εκτέλεσε πρώτη. Και σκόραρε.

Τη μπάλα πήρε τότε ο 34χρονος Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, o ποδοσφαιριστής που έχει χάσει το πιο διάσημο πέναλτι στην ιστορία της Βιγιαρεάλ. Τη φίλησε, έφτιαξε την άσπρη βούλα που θα την τοποθετούσε, έστρωσε καλά το χόρτο ακριβώς στο σημείο που θα πατούσε το αριστερό του πόδι και στάθηκε για λίγο απέναντι στον τερματοφύλακα που είχε ήδη νικήσει μια φορά πιο νωρίς. Αγέλαστος και σοβαρός όπως πάντα.

(Σε μια συνέντευξη του όταν ήταν παίκτης της Βιγιαρεάλ ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει: “Γιατί είσαι πάντα τόσο σοβαρός; Δεν απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο;”. Η απάντηση του Ρικέλμε ήταν: “Ο Ζιντάν είναι ο καλύτερος όλων εδώ και δέκα χρόνια περίπου και ποτέ δεν τον έχω δει να χαμογελάει δεξιά και αριστερά, ανεξαρτήτως του σκορ. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να βλέπει το ποδόσφαιρο, έτσι έχω κι εγώ τον δικό μου και δεν πρόκειται να τον αλλάξω. Είμαι πολύ χαρούμενος και πραγματικά απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό που κάνω. Τη μέρα που θα σταματήσει να συμβαίνει αυτό θα κρεμάσω τα παπούτσια μου“.)

Ο διαιτητής σφύριξε, ο Ρικέλμε ξεκίνησε προς τη μπάλα, την ακούμπησε απαλά από χαμηλά και την έστειλε προς τη δεξιά πλευρά του τέρματος, με μια χαλαρότητα τόσο εκνευριστική που καταντάει σχεδόν προκλητική, με ένα στυλ που μοιάζει σαν να φωνάζει “το κάνω από υποχρέωση, τελειώνετε επιτέλους να πάμε σπίτια μας” ενώ στο βάθος της νοητής εικόνας ακούγεται ο στίχος “μια λυπημένη αναπνοή για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε”. Η μπάλα κινήθηκε τόσο βασανιστικά αργά προς την εστία που οι τρίχες του προσώπου του θρυλικού Τρίφον Ιβάνοφ θα προλάβαιναν να μεγαλώσουν κατά τρία, τουλάχιστον, εκατοστά το πιθανότερο είναι πως ακόμα και ο Βασίλης Τσιάρτας θα προλάβαινε να ολοκληρώσει ένα σχετικό σχόλιο μέχρι αυτή να αγγίξει τα δίχτυα. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι να περάσει η μπάλα τη γραμμή της εστίας ο βραδυκίνητος Χουάν είχε ήδη φτάσει στη μικρή περιοχή με στόχο να τη μαζέψει από την εστία για να τη φιλήσει ξανά πριν την δώσει στον επόμενο. Αγέλαστος και σοβαρός όπως πάντα. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της πορείας, που θυμίζει ατέλειωτο πλάνο του Αγγελόπουλου, ο τερματοφύλακας δεν είχε κανένα ενεργό ρόλο στη σκηνή.

Η Μπόκα κέρδισε τελικά τη διαδικασία με 5-4, προκρίθηκε στον τελικό και κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας τη Ρασίνγκ με 2-1. Ήταν ο τελευταίος τίτλος στην καριέρα του Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, του ποδοσφαιριστή που τα έκανε σχεδόν όλα με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο, που μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος δυνατός αλλά αναμφίβολα ήταν ο δικός του τρόπος.