O μαχητής Άνχελ Κορέα
Στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας ο Άνχελ Κορέα εμφανίστηκε μπροστά στους δημοσιογράφους σε μια από τις καθιερωμένες συνεντεύξεις τύπου της ομάδας. Αποφεύγοντας τις μεγάλες ατάκες ο 21χρονος Αργεντινός μίλησε γενικά για τη φετινή πορεία της Ατλέτικο, εξήρε το κλίμα στην ομάδα και το πως όλοι προσπαθούν να τον βοηθήσουν και έκλεισε με μια τετριμμένη δήλωση: “Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ πέρα. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ για πολύ καιρό αλλά πλέον προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε λεπτό που παίζω”.
Το βράδυ του Σαββάτου ο Ντιέγκο Σιμεόνε έριξε τον Κορέα στο παιχνίδι ένα μισάωρο πριν αυτό λήξει. Είκοσι τρία λεπτά αργότερα ο πιτσιρικάς έκανε κίνηση πίσω από την άμυνα της Ντέπορ, κατέβασε τη μπάλα εξαιρετικά στρώνοντας τη μπροστά του και πλάσαρε εύστοχα τον τερματοφύλακα διαμορφώνοντας το τελικό 3-0. Αυτό ήταν ένα ετεροχρονισμένο δώρο γενεθλίων προς τον εαυτό του, που τρεις μέρες πριν είχε γίνει 21 χρονών. Και αν το να φτάσεις στα 21 δεν θεωρείται κανένα τρομερό κατόρθωμα στο δυτικό κόσμο, στην περίπτωση του Άνχελ Κορέα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Γεννημένος σε μια φτωχογειτονιά του Ροζάριο, μιας πόλης που κυριαρχεί η φτώχεια, οι συμμορίες και τα ναρκωτικά, και μέλος μιας οικογένειας που μετρούσε 10 παιδιά, ο Κορέα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να μην καταλήξει όπως αρκετοί γείτονες του. Όπως λέει ο ίδιος: “Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσεις σε φτωχή γειτονιά. Όλοι σου λένε ότι θα καταλήξεις είτε ναρκομανής, είτε στη φυλακή. Γνώρισα πολλούς που έκαναν ναρκωτικά και κάθε φορά σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να γίνω σαν κι αυτούς και ότι πρέπει να αφοσιωθώ στο ποδόσφαιρο. Δυστυχώς αρκετά παιδιά σαν κι εμένα δεν τα κατάφεραν”.
Το άσχημο περιβάλλον δεν ήταν όμως το μόνο εμπόδιο. Στα 10 του έχασε τον πατέρα του και δυο χρόνια μετά τον μεγαλύτερο αδερφό του, Μαρσέλο, ο οποίος σε αντίθεση μ’αυτόν δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα ναρκωτικά που κυκλοφορούσαν παντού στην περιοχή τους. “Ξαφνικά το ποδόσφαιρο δεν ήταν για μένα μόνο διασκέδαση. Με βοηθούσε και να ξεχνάω όλα μου τα προβλήματα. Όταν έμπαινα στο γήπεδο ξεχνούσα πόσο πολύ μου έλειπαν”.
Λίγο καιρό πριν το θάνατο του αδερφού του ο Άνχελ είχε μετακομίσει στο Μπουένος Άιρες για χάρη της Σαν Λορένσο. Με τα προβλήματα να κάνουν διάλειμμα από τη ζωή του ο Κορέα μπόρεσε να αναδείξει τις ικανότητες του, κερδίζοντας εύκολα θέση στην πρώτη ομάδα. Και όχι μια απλή θέση. Θέση πρωταγωνιστή. Παίζοντας πίσω ακριβώς από τον επιθετικό το ταλέντο του ξεδιπλώθηκε αμέσως. Ως βασικό στέλεχος της ομάδας με σημαντική συνεισφορά μάλιστα στο σκοράρισμα και στην τροφοδοσία των υπολοίπων (8 γκολ και 14 ασίστ έγραψε το κοντέρ) πανηγύρισε το πρωτάθλημα του 2013 και το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2014. Κι όλα αυτά σε ηλικία 19 χρόνων!
H συνέχεια ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Το πρώτο όνομα που ακούστηκε ήταν της Μπενφίκα. Το δεύτερο της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Σιμεόνε δεν σκόπευε να χάσει ένα τέτοιο ταλέντο και έτσι το Μάιο του 2014 ο Κορέα περνούσε ιατρικές εξετάσεις για να μετακομίσει στην Ισπανία, σε μια ομάδα που ταίριαζε και στο προφίλ του μαχητή που είχε ήδη αποκτήσει. Και εκεί τα προβλήματα επέστρεψαν και φαινόταν πιο ζόρικα από ποτέ. Όγκος στην καρδιά.
Η Ατλέτικο αποφάσισε να κρατήσει στάση αναμονής και ο πιτσιρικάς από τη δόξα της πρόωρης επιτυχίας βρέθηκε ξαφνικά σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης να υποβάλλεται σε πολύωρη επέμβαση, στην οποία δεν έπαιζε απλά την καριέρα του αλλά και τη ζωή του. “Όταν έκανα την επέμβαση δεν φοβήθηκα τόσο. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ‘τώρα θα μου κάνουν την αναισθησία, αν ξυπνήσω μετά όλα καλά, αν δεν ξυπνήσω τότε μάλλον ήρθε η ώρα μου'”. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, ο Κορέα επέστρεψε στο σπίτι του, ξεκουράστηκε μερικούς μήνες, ανέκτησε δυνάμεις και τον Δεκέμβρη του 2014 υπέγραψε επιτέλους το πολυπόθητο συμβόλαιο με την Ατλέτικο.
Πριν προλάβουν καν να ακουστούν οι πρώτες αμφιβολίες για το αν μπορεί να επιστρέψει σύντομα στα επίπεδα που ήταν πριν μπει στο χειρουργείο ο αποφασισμένος πιτσιρικάς έπαιρνε από το χέρι την εθνική ομάδα της Αργεντινής κάτω των 20 και την οδηγούσε στον τίτλο στο πρωτάθλημα νέων της Νότιας Αμερικής. Με 4 γκολ, 3 ασίστ και καθοριστική συμβολή σε όλα τα παιχνίδια αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, ένα κατόρθωμα σχεδόν αδιανόητο με δεδομένο ότι τους προηγούμενους 6 μήνες δεν είχε παίξει ούτε ένα παιχνίδι!
Το καλοκαίρι που ακολούθησε συμμετείχε κανονικά στην προετοιμασία της Ατλέτικο και κάπως έτσι το ευρωπαϊκό όνειρο ξεκίνησε, έστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου. Παρ’ όλο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να κερδίσει θέση στη βασική ενδεκάδα, μέχρι σήμερα μετράει 27 συμμετοχές, 6 γκολ (έχοντας σκοράρει και στις τρεις διοργανώσεις που συμμετέχει η ομάδα) και 2 ασίστ καθώς και 3 εμφανίσεις και 1 γκολ με την – κανονική αυτή τη φορά – εθνική Αργεντινής. Απόψε το βράδυ που η Ατλέτικο υποδέχεται την Αϊντχόφεν στη ρεβάνς του 0-0 της Ολλανδίας η λογική λέει ότι θα βρίσκεται ξανά στον πάγκο. Το σίγουρο είναι ότι όσα λεπτά κληθεί να παίξει θα προσπαθήσει να τα απολαύσει με την ψυχή του. Και τώρα που ξέρεις την ιστορία του και που ακριβώς βρισκόταν μόλις 1,5 χρόνο πριν, λογικά καταλαβαίνεις πως η ατάκα που χρησιμοποιεί δεν είναι μια ακόμα κλασσική κλισεδιά.