Από ένα Όσκαρ στους κυρίους

Στο Sombrero λατρεύουμε το ποδόσφαιρο και αγαπάμε τον κινηματογράφο. Το έχετε καταλάβει και χαιρόμαστε πραγματικά γι’αυτό. Με αφορμή την 88η Τελετή Απονομής των Όσκαρ, την εξαιρετική παρουσίαση του Κρις Ροκ και το πολυπόθητο αγαλματίδιο που έφτασε -επιτέλους- στα χέρια του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, διάφορες σκέψεις άρχισαν να βασανίζουν το μυαλό μου. Άφησα λοιπόν στην άκρη τις άκρως ποδοσφαιρικές ιστορίες, τις τέλειες αναλύσεις περί  τακτικής (που μόνο εγώ σας προσφέρω) και έπιασα το imdb και την προσωπική μου τεράστια ταινιοθήκη. Προσπάθησα να βρω ποιοι ποδοσφαιριστές έχουν πρωταγωνιστήσει σε ταινίες και πόσοι απ’ αυτούς άξιζαν ένα “Όσκαρ” για την ερμηνεία τους. Δύσκολο το έργο μου αλλά ελπίζω να σας αρέσει το τελικό αποτέλεσμα. Φώτα, κάμερες, πάμε.

Όσκαρ Καραφλόεραστή στον Σταν Κόλιμορ.

To 2006 o πρώην επιθετικός της Λίβερπουλ, της Άστον Βίλα και της Εθνικής Αγγλίας κέρδισε ένα μικρό ρόλο στο σίκουελ της ταινίας “Βασικό Ένστικτο” δίπλα στη Σάρον Στόουν. Αρκετοί μίλησαν τότε για ένα “χαμένο” ταλέντο της υποκριτικής και η 7η Τέχνη ένιωσε μεγάλη συγκίνηση που ο Κόλιμορ ξεκινούσε(;) μια νέα καριέρα. O Άγγλος γκολτζής μοιράστηκε την οθόνη με την πρωταγωνίστρια για τρία ολόκληρα λεπτά (πανεύκολο να σκεφτείτε τι ακριβώς έκαναν) στα καθίσματα ενός πολυτελούς αυτοκινήτου και όλοι εμείς σοκαριστήκαμε με το πάθος των ερμηνειών. Η ταινία ήταν χειρότερη κι απ’ το “50 Αποχρώσεις του Γκρι”, κάνοντας μάλιστα την βλακεία ταινία του Σαμ Τέιλορ Τζόνσον (lol) να φαντάζει μπροστά της σαν τα “Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα” του Ρομάν Πολάνσκι.

Όσκαρ ηγετικής φυσιογνωμίας στον Πολ Μπράιτνερ

Βρισκόμαστε στα 70s και τα σπαγγέτι γουέστερν γνωρίζουν μεγαλύτερες δόξες κι απ’ τη Βίνα Ασίκη στα βιντεοκλάμπ κάθε γειτονιάς,  30 χρόνια πίσω. To 1976 κυκλοφόρησε το Potato Fritz, ελληνιστί “Τα καθάρματα της μεγάλης Σφαγής”. Ταινία που δεν χρειάζεται να δεις αν σου αρέσουν τα καλά γουέστερν και γενικά ο καλός κινηματογράφος. Εκτός κι αν είσαι φίλος του Γερμανού παιχταρά ή ο Κουεντίν ο Ταραντίνο. Ο Μπράιτνερ υποδύθηκε το Λοχαγό Σταρκ και ηγήθηκε μιας ομάδας Γερμανών στην Άγρια Δύση. Θέλετε κι άλλα; Αυτή πάντως δεν ήταν η τελευταία ταινία του Μπράιτνερ καθώς συνέχισε να ταλαιπωρεί σκηνοθέτες και θεατές για μερικά ακόμα χρόνια. Αργότερα την είδε φιλόσοφος και γλιτώσαμε κι από δαύτον. Ιωάννη ακούς;

Όσκαρ Τραμπούκου στο Βίνι Τζόουνς

Εν έτει 2016 υπάρχουν παιδιά που αμφιβάλλω αν γνωρίζουν πως ο ηθοποιός Βίνι Τζόουνς υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Σκληρός και βίαιος σαν τους ρόλους που τον επιλέγουν να ενσαρκώσει. Και όμως είναι αλήθεια. Μάλιστα το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη ο Τζόουνς το πραγματοποίησε το 1998 ενώ ήταν ακόμα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην ΚΠΡ. Ήταν η ταινία “Δύο καπνισμένες κάνες” του Γκάι Ρίτσι και όλοι εμείς (της γενιάς μου) βρήκαμε μια ταινία-ορόσημο με χαρακτήρες που θα θέλαμε να έχουμε κολλητούς. Ο Βίνι Τζόουνς συνέχιζει να παίζει τον Μπιγκ Κρις (τον εαυτό του δηλαδή) μέχρι και τις μέρες μας και λογικά θα συνεχίσει για καιρό ακόμα. Βίνι ζούμε στα (κανονικά) Όσκαρ να σε δούμε.

Τιμητικο Όσκαρ-ψαλιδάκι ελευθερίας στον Πελέ

O κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη (σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς της ΦΙΦΑ) δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό εδώ το κείμενο. Τρία Παγκόσμια Κύπελλα κέρδισε άλλωστε. Έτσι, το 1981 παρέα με τον Μπόμπι Μουρ, τον Όσι Αρντίντες και τους Σταλόνε και Μάικλ Κέιν πρωταγωνίστησε στην ταινία “Η Απόδραση των 11”. Μια Ωδή στην ελευθερία και στον ναρκισσισμό του Βραζιλιάνου μάγου. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας κόντρα στους Γερμανούς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι μυθικές ποδοσφαιρικές αναλύσεις του Πελέ στους “συμπαίκτες” του και φυσικά το δεύτερο καλύτερο ανάποδο ψαλίδι που έχουμε δει ποτέ (το πρώτο είναι εκείνο του Ριβάλντο κόντρα στη Βαλένθια) κάνουν την ταινία must to see και χαρίζουν το Όσκαρ στον Πελέ. Ο Μαραντόνα αρκετά χρόνια αργότερα θα βάλει ολόκληρο Κουστουρίτσα να του κάνει ντοκιμαντέρ και θα πει και ένα τραγούδι ως απάντηση στο Βραζιλιάνο.

Όσκαρ Ά ανδρικού ρόλου (κυριολεκτικά) στον Ερίκ Καντονά

O σπουδαίος Γάλλος σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 31 του χρόνια επειδή δεν έβρισκε κάτι άλλο να τον γεμίζει στα γήπεδα σαν παίκτης. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, κάτι που -ευτυχώς- κάνει ακόμα και στις μέρες μας. Μεταξύ αρκετών ταινιών που έχει πάρει μέρος όπως το “Ελίζαμπεθ” και το “Switch” υπάρχει το εξαιρετικό “Looking for Eric” του Κεν Λόουτς. Σε αυτή την ταινία του 2009 (δίπλα στον υπέροχο Στηβ Έβετς) ο Καντονά μας χάρισε την κορυφαία του ερμηνεία. Μια ερμηνεία που θα μπορούσε να συγκριθεί με τις καλύτερες (σύμφωνα με τους κριτικούς) εκείνης της χρονιάς και με το γκολ-βόλλευ κόντρα στη Λίβερπουλ στον τελικό του κυπέλλου τo 1996. Όσοι δεν έχετε δει την ταινία κάντε ένα κόπο και δεν θα χάσετε. Αληθινή, δυνατή και άκρως συναισθηματική. Όπως και η ερμηνεία του Καντονά, όπως και οι “παραστάσεις” που μας χάριζε όταν ερωτοτροπούσε με τη μπάλα στα Αγγλικά γήπεδα.

Όσκαρ βουτιάς στον Άλαν Σίμονσεν

Το αξίζει ο Φορτούνης αλλά -δυστυχώς- δεν έχει παίξει σε σοβαρή ταινία παρά μόνο στις “κωμωδίες” της σούπερ λίγκας. Έτσι το βραβείο καταλήγει στα χέρια του Δανού επιθετικού. To 1977 κυκλοφόρησε η Δανέζικη ταινία Skytten. Σε αυτή υπήρχε ένας ελεύθερος σκοπευτής που είχε βάλει σκοπό να σταματήσει ένα πυρηνικό πρόγραμμα. Πως θα το κατάφερνε αυτό; Εκτελώντας κάθε μέρα και από έναν άνθρωπο. Σε αναμέτρηση της εθνικής Δανίας ο στόχος έγινε ο Άλαν Σίμονσεν, με το Δανό να υποδύεται τον εαυτό του χαρίζοντάς μας τη βουτιά του αιώνα. 33 χρόνια αργότερα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης φίλοι του Ολυμπιακού θα σημαδεύουν για ένα ολόκληρο παιχνίδι τον Τζόρβα με φλόμπερ με τον Έλληνα κήπερ όμως να συνεχίζει τον αγώνα δίχως γραφικότητες. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός αθωώθηκε μετά την απόδειξη πως ήταν περίοδος κυνηγίου στο Φάληρο.

Αιματοβαμμένο Όσκαρ (κακής ταινίας) στον Ίαν Ράιτ.

To 2011 o Τζέφ Μπουρ κυκλοφόρησε την γκανγκστερική ταινία “Gun of the Black Sun” στην οποία μπλέκει ένα παλιό πιστόλι των Ναζί με τη Ρουμανία και μια μυστική αδελφότητα. Σωστά κατάλαβες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη δεις. Εκτός κι αν συμπαθείς τον τεράστιο Ίαν Ράιτ. Ο παλιός επιθετικός υποδύεται έναν Άγγλο γκάνγκστερ και -ουσιαστικά- είναι ο μόνος που σώζει την κατάσταση σε μια κάκιστη ταινία. Άφθονο αίμα, μερικές κλασικές Βρετανικές ατάκες και ο Ράιτ σε καλή φόρμα είναι τα συστατικά που φτιάχνουν αυτό το “αριστούργημα”. Ευτυχώς για τον ίδιο, ο Ράιτ σταμάτησε τις ταινίες. Δυστυχώς για το σινεμά, ο σκηνοθέτης συνεχίζει.

Απ’ το κείμενο απουσιάζουν οι Μπέκαμ, Τζέραρντ και Ντίντι Χάμαν (ή Άμαν) επειδή θα καταντούσε κουραστικό και επειδή είμαι ικανός να συγκρίνω τους τρεις προαναφερθέντες με ιερά τέρατα της υποκριτικής όπως ο Στέλιος ο Γιαννακόπουλος, ο Αλέκος Αλεξανδρής και ο Μιχάλης ο Μόσχος.