Οι Χασάπηδες της Βαρκελώνης

Yπήρξε μια εποχή, στη διάρκεια της δεκαετίας που ακολούθησε τη φυγή του Γιόχαν Κρόιφ-παίκτη και προηγήθηκε της έλευσης του Γιόχαν Κρόιφ-προπονητή, που η Μπαρτσελόνα ήταν μια ομάδα στην οποία θα μπορούσε άνετα να παίξει ο γνωστός μας Ντιέγκο Κόστα, κι αυτό χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει ούτε στο τόσο δα τη συμπεριφορά του. Μια ομάδα που σκόρπιζε τον τρόμο στην Ευρώπη αλλά με τρόπο διαφορετικό από ό,τι σήμερα, με παίκτες λιγότερο κοντοκουρεμένους και πολύ πιο τσατίλες, όπως εύγλωττα μας το δείχνει ο υπέροχος Μπερντ Σούστερ, έτσι όπως απευθύνει μια χορταστική, διπλή άσεμνη χειρονομία στους οπαδούς της Ρεάλ –στην οποία θα πάρει μεταγραφή λίγα χρόνια αργότερα–, στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας στις 4 Ιουνίου 1983.

Κι ο Μπερντ κι οι συμπαίκτες του είχαν βέβαια ελαφρυντικά: έτσι ήταν τότε το ποδόσφαιρο. Σε εκείνον τον τελικό, για παράδειγμα, ο Χουάν Αντόνιο Καμάτσο είχε αφοσιωθεί με επιμέλεια στον κύριο στόχο του, δηλαδή τα πόδια του Μαραντόνα, κι όταν στο 90΄ο Μάρκος Αλόνσο θα πετύχει το 2-1 με θεαματική κεφαλιά, η έκρηξη του Σούστερ έμοιαζε κάπως δικαιολογημένη. Ο ίδιος ο Σούστερ είχε γυρίσει λίγους μήνες πριν στα γήπεδα μετά από τον σοβαρό τραυματισμό του τον Δεκέμβριο του 1981, τραυματισμό που του στέρησε και τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. Υπεύθυνος ο Χασάπης του Μπιλμπάο, ο Αντόνι Γκοϊκοετσέα, που στις 24 Σεπτεμβρίου του 1983 θα σπάσει και το πόδι του Μαραντόνα: ο κύκλος της βίας θα τελειώσει σε έναν άλλο τελικό Κυπέλλου Ισπανίας, το 1984, με το αξέχαστο ξύλο ανάμεσα στον Ντιέγκο, που είχε επανέλθει σε πλήρη φόρμα, και τη μισή Αθλέτικ. Και δεκάδες θεατές. Τελικός απολογισμός: 60 τραυματίες.

Αλλά, όπως και στις μέρες μας, το άστρο των παικτών της Μπάρτσα, πιο σκοτεινό τότε, θα λάμψει κυρίως στην Ευρώπη.

7 Απριλίου 1982, Λονδίνο: η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει την Τότεναμ, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Την επόμενη μέρα η εφημερίδα Sun θα κυκλοφορήσει με αυτόν τον τίτλο: «Ζώα!» Και επεξήγηση στον υπότιτλο: «Οι χασάπηδες της Βαρκελώνης», παρατσούκλι που θα τους ακολουθεί τα επόμενα χρόνια. Οι Καταλανοί απέσπασαν ισοπαλία 1-1 –κυρίως χάρη στην τρομερή γκάφα του Ρέι Κλέμενς–, και την κατακραυγή όλης της Ευρώπης για το βίαιο παιχνίδι τους. Όταν ο διαιτητής θα δείξει κόκκινη στον Χουάν Εστέλα, θα χρειαστεί να μπει στο γήπεδο ένας αστυνομικός (!) για να συγκρατήσει τον Μανόλο Μαρτίνεθ και τον Γκρέιαμ Ρόμπερτς που πλακώνονταν. Οι Λονδρέζοι κατεβαίνουν ψυχολογικά πιο προετοιμασμένοι για τη ρεβάνς, η οποία δεν ήταν όμως πολυ διαφορετική. Η Μπαρτσελόνα κερδίζει 1-0 και προκρίνεται για τον τελικό που γίνεται στο Καμπ Νου, σε ατμόσφαιρα που όλοι φανταζόμαστε. Αντίπαλος η Σταντάρ Λιέγης, η οποία προηγείται στο 8΄. Το πιο πολύ ξύλο το τρώει ο Σίμον Ταχαμάτα, o κοντούλης, εύθραυστος και μαλλιάς (ξεκίνησε την καριέρα του στην πιο μαλλιαρή ομάδα του πλανήτη, την TSV Theole) αριστερός εξτρέμ της Σταντάρ. Θύτης του ο θρύλος της Μπαρτσελόνα Μιγκέλι ή «Ταρζάν». Ο ίδιος ο Ταρζάν θα κάνει ένα επιθετικό φάουλ στο γκολ της ισοφάρισης ενώ το 2-1 για την Μπάρτσα θα το κάνει ο Κίνι, με φάουλ που χτυπήθηκε ενώ οι Βέλγοι ακόμη έφτιαχναν το τείχος: δεν θα προλάβει να το δείξει ούτε η τηλεόραση.

Ο Μιγκέλι με ένα φίλο του

Οι Βέλγοι έχουν τρομερά παράπονα απο τον διαιτητή αλλά κι οι Καταλανοί επιδίδονται σε φεστιβάλ σκληρών φάουλ, τσαμπουκάδων και, μετά το 2-1, ψευτοτραυματισμών και καθυστερήσεων. Ειδική μνεία στον Καράσκο, που στο 89΄σφαδάζει στο κόρνερ μετά από ένα σπρώξιμο του Βάλτερ Μέεϋς, ο οποίος αποβάλλεται.

Η κορύφωση θα έρθει μερικούς μήνες μετά, στο Σούπερ Καπ με αντίπαλο την Άστον Βίλα, τη νικήτρια-έκπληξη του Πρωταθλητριών το 1982. Στον πρώτο αγώνα η Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Μαραντόνα που είχε μόλις διαγνωστεί με ηπατίτιδα, κέρδισε 1-0. Η ρεβάνς στο Μπέρμιγχαμ στις 26 Ιανουαρίου 1983. Στο προηγούμενο ματς μεταξύ των δυο ομάδων, πέντε χρόνια πριν, οι Άγγλοι είχαν χειροκροτήσει θερμά τον Γιόχαν Κρόιφ, που χόρεψε στο ταλαιπωρημένο χορτάρι του Βίλα Παρκ, για τελευταία φορά στην Αγγλία. Το 1983 η ατμόσφαιρα είναι εντελώς διαφορετική: είπαμε, οι εποχές Μίχελς-Κρόιφ τελειώσανε, κύριοι, τελειώσανε!

https://www.youtube.com/watch?v=svLpL9mHfIM&t=4m50s

Τρία φάουλ στα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα, δέκα κίτρινες και τρεις κόκκινες κάρτες (δυο στη Μπαρτσελόνα, μία στην Άστον Βίλα), οι οποίες, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο διαιτητής, ήταν πολύ λιγότερες από όσες έπρεπε να δοθούν, αλύπητο ξύλο κι η Μπαρτσελόνα να παίζει σφιχτή άμυνα με χέρια και με πόδια. Ο Γκάρι Σο θα κάνει το 1-0 λίγο πριν το τέλος του β΄ ημιχρόνου: αποφασιστική η συμβολή του Πίτερ Γουίδ που εξουδετερώνει τον ανίκητο ως τότε Μιγκέλι με μια αγκωνιά στο πρόσωπο. Ο Ταρζάν δεν καταλαβαίνει από τέτοια –στο παρελθόν, είχε παίξει ένα ματς με σπασμένη κλείδα– και συνεχίζει κανονικά με αιματοβαμμένη την κίτρινη φανέλα του, ένα μαντίλι στα χέρια για να σκουπίζει κάπου κάπου τα αίματα και φανερή διάθεση για εκδίκηση.

Η καλύτερη ίσως στιγμή της βραδιάς ήταν στη παράταση, στη φάση που ο τερματοφύλακας της Μπάρτσα Ουρούτι σηκώνει στον αέρα τον Γκόρντον Κάουανς που μόλις έκανε το 2-0 και την ανοησία να τρέξει να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα. Θα ακολουθήσει εύλογος τσαμπουκάς με ευρεία συμμετοχή αλλά καμία κάρτα. Και στη συνέχεια, πολλές κλωτσιές. Στους πανηγυρισμούς για το 3-0, θα αποβληθεί κι ο Μάρκος Αλόνσο –θα τα βάλει με τον επόπτη και θα φτύσει έναν από αυτούς που πανηγύριζαν.

Η Άστον Βίλα κερδίζει ένα Σούπερ Καπ που δεν κυνήγησε ιδιαίτερα –πιο πολύ την ενδιέφερε ο προημιτελικός του ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Γιουβέντους, στον οποίο πήγε αποδεκατισμένη. Η Μπαρτσελόνα όμως είχε πιο σοβαρά προβλήματα. Αξιωματούχοι της ΟΥΕΦΑ μιλούσαν για νύχτα τρόμου και σκαναδαλισμένες ευρωπαϊκές εφημερίδες ζητούσαν αποκλεισμό της από τα ευρωπαϊκά κύπελλα, ακόμη και την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Τελικά, οι Χασάπηδες την γλίτωσαν με βαρύ πρόστιμο, ενώ τέσσερις από αυτούς τιμωρήθηκαν με βάση τα βίντεο του αγώνα. Ανάμεσά τους, βέβαια, ο Ουρούτι. Η Ισπανική Ομοσπονδία από τη μεριά της θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει το εμφανές πρόβλημα της βίας ανακοινώνοντας αυστηρά μέτρα ενάντια στο ντόπινγκ –ναι, τότε ξεκίνησε αυτό το κουτσομπολιό–, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, όπως είδαμε και στην αρχή. Την ίδια στιγμή, ο Γιόχαν Κρόιφ είναι στο Άμστερνταμ. Ετοιμάζεται να κερδίσει το προτελευταίο πρωτάθλημα της ζωής του ως ποδοσφαιριστής. Οι φίλοι της Μπαρτσελόνα θα περιμένουν υπομονετικά πέντε ακόμη χρόνια μέχρι να γυρίσει, προπονητής πια. Η συνέχεια γνωστή.