Το έργο τέχνης του Ντένις Μπέργκαμπ
“Ήθελα την πάσα του Πιρές στα πόδια μου αλλά αυτή πήγε σε ένα σημείο πιο πίσω από μένα. Δεν ήταν αυτό που περίμενα οπότε σκέφτηκα ότι χρειάζομαι μια νέα ιδέα. Θα μπορούσα να πάω για την ασφαλέστερη επιλογή, να έκανα κοντρόλ και να την επέστρεφα προς τα πίσω. Ή μετά το κοντρόλ να γυρνούσα.”
Ένα βροχερό απόγευμα του 2004 ο νεαρός τότε Ρόμπιν Φαν Πέρσι, που είχε μόλις μετακομίσει στο Λονδίνο από το Ρότερνταμ, μπήκε στο τζακούζι για να ξεκουραστεί μετά από μια προπόνηση. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι από το παράθυρο του δωματίου φαινόταν το γήπεδο των προπονητικών εγκαταστάσεων ο Ολλανδός αποφάσισε να χαζέψει τον συμπατριώτη του Ντένις Μπέργκαμπ, ο οποίος επειδή προερχόταν από τραυματισμό έκανε ασκήσεις με τον γυμναστή και μερικούς πιτσιρικάδες από την εφηβική ομάδα. «Η προπόνηση κράτησε 45 λεπτά. Καθόμουν και απλά περίμενα, παρ’όλο που τα χέρια μου είχαν ζαρώσει, πότε θα κάνει το πρώτο λάθος. Δεν το έκανε ποτέ! Δεν υπήρξε ούτε μια πάσα του που να μην ήταν τέλεια» εξομολογήθηκε αρκετά χρόνια μετά από το περιστατικό ο Φαν Πέρσι.
“Λίγα μέτρα πριν φτάσει η μπάλα σε μένα πήρα την απόφαση να την περάσω γύρω από τον αμυντικό. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να βρεθώ μπροστά της ήταν να ακολουθήσω εκείνη την πορεία που ακολούθησα. Μπορεί να φάνηκε λίγο περίεργο ή ωραίο αλλά για μένα ήταν απλά ο γρηγορότερος τρόπος για να φτάσω στη μπάλα. Γενικότερα δεν μου αρέσουν τα τρικ. Δεν είναι κάτι που έχω συνέχεια στο μυαλό.”
Ο Ντένις Μπέργκαμπ μπήκε στη ζωή της Άρσεναλ ένα χρόνο πριν μπει ο Αρσέν Βενγκέρ, τότε που το όνομα της ομάδας συνοδευόταν από το επίθετο “boring”. Ο μύθος λέει ότι την πρώτη μέρα που πήγε στο προπονητικό κέντρο, κάποιες από τις ντόπιες παλιοσειρές της ομάδας υποκλίθηκαν μπροστά του λέγοντας του χαρακτηριστικά “δεν μας αξίζεις”. Ήξεραν πολύ καλά τι έλεγαν. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για να αντιληφθεί όλος ο κόσμος ότι ο Ντένις Μπέργκαμπ δεν ήταν ποδοσφαιριστής. Ήταν καλλιτέχνης.
“Το τελείωμα της φάσης ήταν απλά μια προσπάθεια να στείλω τη μπάλα προς τα δίχτυα με τέτοιο τρόπο που ο τερματοφύλακας να μη μπορεί να τη φτάσει. Η όλη κίνηση είχε τρομερή ακρίβεια. Θα μπορούσε να εξελιχθεί τελείως λάθος αλλά εκείνη τη φορά λειτούργησε σωστά.”
Το 1993 σε ένα ματς Αγγλία-Ολλανδία ο Μπέργκαμπ είχε δεχτεί μια προωθημένη ψηλή πάσα στο ύψος της μεγάλης περιοχής και πριν η μπάλα ακουμπήσει στο έδαφος και ενώ αυτός βρισκόταν εν κινήσει, με ένα ελάχιστο άγγιγμα της άλλαξε πορεία και την έστειλε με μια γλυκιά, επιμελώς σχεδιασμένη, καμπύλη στα δίχτυα, μερικά μόνο εκατοστά δίπλα από το δοκάρι. “Εκείνη τη μέρα πίστευα ότι σίγουρα δεν το ήθελε αυτό που έκανε και ότι ήταν λίγο τυχερός. Αλλά μετά από χρόνια, όταν κάναμε προπόνηση μαζί κάθε μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν έκανε τίποτα τυχαία” έλεγε αρκετά χρόνια μετά ο Μάρτιν Κίον, αντίπαλος του σ’εκείνο το ματς και μετέπειτα συμπαίκτης του στην Άρσεναλ.
“Όταν είδα το γκολ μετά στην τηλεόραση μου φάνηκε πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα στο μυαλό. Στην τηλεόραση βλέπεις τον αμυντικό. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι βρίσκεται εκεί δίπλα αλλά ποτέ δεν τον είδα κανονικά. Απλά ένιωσα την παρουσία του και ήξερα ότι ήταν δίπλα μου.”
Λίγο καιρό μετά από αυτό το παιχνίδι ο Νίκος Νταμπίζας δήλωνε: “Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν 100% πεπεισμένος ότι ο Μπέργκαμπ ήθελε να κάνει αυτό που έκανε. Αλλά αν πράγματι το ήθελε αυτό ήταν ένα πανέμορφο γκολ παγκόσμιας κλάσης, από ένα παίκτη που μπορείς να τον περιγράψεις μόνο ως ιδιοφυΐα”. Τα χρόνια πέρασαν, ο Ντένις Μπέργκαμπ κάποια στιγμή αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο – αφήνοντας τα διάφορα αριστουργήματα του να εξηγούν στις επόμενες γενιές γιατί ο Τιερί Ανρί τον αποκαλούσε “Θεό της Άρσεναλ” και τον επέλεγε ως τον καλύτερο παίκτη με τον οποίο έχει παίξει – και με τον καιρό ο Νίκος Νταμπίζας, όπως ακριβώς και ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι και ο Μάρτιν Κίον, συνειδητοποίησε ότι αυτό που έζησε εκείνο το βράδυ της 2ης Μαρτίου του 2002 δεν ήταν αποτέλεσμα απλής τύχης. Έτσι, σε σχετική ερώτηση το 2013 απάντησε: “Χαίρομαι που ήμουν παρών σε μία τέτοια στιγμή ποδοσφαιρικής ευφυΐας. Ήταν ένα απίστευτο γκολ. Ίσως ο κόσμος να βλέπει σε 20-30 χρόνια το γκολ του Μπέργκαμπ και να λένε ‘τον βλέπετε τον αμυντικό; Είναι ο Νταμπίζας'”.
Δυστυχώς όμως Νικόλα τα ονόματα των ποδοσφαιρικών θυμάτων σπάνια τα θυμάται ο μέσος θεατής. Αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει και ο Χένινγκ Μπέργκ και ο Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς και δεκάδες άλλοι. Αυτή βέβαια δεν είναι μια αλήθεια που ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο. Κανένας δεν θυμάται τον καθισμένο τύπο στο θρυλικό μονόλογο του Σάμιουελ Τζάκσον στο “Pulp Fiction”. Ήταν εκεί απλά για να δώσει στον Τζάκσον την αφορμή να μας κάνει να ανατριχιάσουμε και να μάθουμε τον Ιεζεκιήλ.
Εσύ μπορεί να έχεις μια τρομερή ιστορία για να διηγείσαι στα εγγόνια σου, την οποία θα ξεκινάς με τη φράση “σας έχω πει για εκείνη τη φορά που συμμετείχα σε ένα έργο τέχνης”, αλλά για όλο σχεδόν τον κόσμο θα είσαι για πάντα εκείνος ο κακομοίρης αμυντικός που τη μια στιγμή είχε τον αντίπαλο του μπροστά στα μάτια του, την επόμενη στιγμή η μπάλα περνούσε από μπροστά του και ο αντίπαλος από πίσω του και δυο δευτερόλεπτα μετά η μπάλα ήταν στα δίχτυα και ο αντίπαλος πανηγύριζε.
Θα έχεις όμως πάντα το ελαφρυντικό ότι ο υπεύθυνος για εκείνο το μικρό διασυρμό σου δεν ήταν ένας απλά καλός παίκτης. Όπως είχε πει κάποτε στα μικρά παιδιά του ένας ανώνυμος οπαδός της Άρσεναλ: “Μπορεί να μην υπάρχει Θεός αλλά υπάρχει ο Ντένις Μπέργκαμπ, που είναι ό,τι κοντινότερο στο Θεό μπορείτε να βρείτε”.
5 σχόλια σχετικά με το “Το έργο τέχνης του Ντένις Μπέργκαμπ”
Είχα αυτή τη φανέλα με το 10 της Άρσεναλ, μου την έφεραν από Λονδίνο το 1998 μετά το γκολ στο ΠΚ 1998. Μέχρι να την καταστρέψει η μάνα μου στο πλυντήριο έπαιζα φορώντας τη. Αλλά από μπάλα άμπαλος.
Ή μάνα μου κατέστρεψε της Σάο Πάολο, το 2 του Σισίνιο.. Απλά σε νιώθω..
Μου μετεφερε χρονια πριν Αγγλος φιλος ανεκδοτο που ειχαν βγαλει οι οπαδοι της Αρσεναλ για να πικαρουν και τους αντιστοιχους της Τοττεναμ:
Μερες πριν το ντερμπι του Λονδινου ο Μπερκαμπ εχει ζαλισει τους αλλους παικτες της Αρσεναλ ”Ποια Τοττεναμ μου λετε,αυτοι ειναι αχρηστοι,τους κερδιζω ακομα κι αν παιξω μονος μου με ολους τους”.Οι αλλοι καπου στραβωνουν και συννενοουνται να φυγουν απο το γηπεδο το Σαββατο μολις πριν αρχισει ο αγωνας,μπας και καταλαβει ο Βρωμο-εγωισταρος τι ειναι χωρις αυτους.
Οπερ και γινεται,κι ο Ντενις μπαινει στο γηπεδο μονος του.Στο ημιχρονο ακουνε στο ραδιοφωνο ”Αρσεναλ-Τοττεναμ 1-0 με γκολ του Μπερκαμπ”,τους πιανει μια ψυχολογια και τρεχουν πισω στο Γηπεδο να δουν τι στο διαολο γινεται.Με το που φτανουν,ακουνε παλι στο ραδιο ”Τελικο 1-1”.
Μπαινουν στα αποδυτηρια και βλεπουν το φιλο μας κι αρχιζουν την αποθεωση ‘Τι παιχτουρα εισαι,μονος σου και πηρες ισοπαλια,εισαι Θεος κτλ,κτλ’ κι απανταει ο Μπερκαμπ ‘Ας μην μου εβγαζε κοκκινη ο πουστης στο 89 και σιγα μην ισοφαριζανε ποτε’
Ειλικρινα ο αγαπημενος μου ποδοσφαιριστης ολων των εποχων… δεν καταλαβαινω γιατι θεωρουν καποιοι οτι υπαρχουν ανωτεροι τεχνιτες…
Στην αρχή του βίντεο βλέπεις τον Ντένις να τρέχει στο κάτω μέρος της οθόνης και να σηκώνει το χέρι, διανύοντας μια απόσταση περίπου 30 μέτρων σαν μια ταχεία αμαξοστοιχία και είναι σαν να ακούς το ΤΟΥ ΤΟΥ του τρένου.