Κλαούντιο Κανίγια: ο τελευταίος ροκ σταρ του ποδοσφαίρου

Κάθε σούπερ ήρωας χρειάζεται δίπλα του τον βοηθό του, το sidekick του. Κάπως έτσι γνωρίσαμε στο Μουντιάλ τού 1990 μια φοβερή φιγούρα με μακριά ξανθά μαλλιά που έτρεχε πιο γρήγορα από την κάμερα και συμπλήρωνε το μεγαλείο του Μαραντόνα. Ο Κλαούντιο Πολ Κανίγια αγαπήθηκε και έζησε έντονα μια καριέρα με μεγάλες επιτυχίες, αλλά και μεγάλες στενοχώριες. Έμεινε σαν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες παρουσίες και πιο αγαπητές φάτσες στο ποδόσφαιρο, παρ’ ότι δεν συνδυάστηκε ποτέ με μια ομάδα, όσο το έκανε με την εθνική της χώρας του.

Ο Κανίγια από μικρός ασχολήθηκε με τον στίβο και το τρέξιμο και ανάλογα με τη διήγηση που διαβάζει κανείς έκανε τα 100 μέτρα σε χρόνο από 10,2″ μέχρι 10,7″. Ανεξάρτητα από το ποιο είναι το σωστό, η αλήθεια είναι μία: ήταν τρομερά γρήγορος. Έμαθε μπάλα στην Ρίβερ Πλέιτ την οποία μνημονεύει ως μεγάλο σχολείο. Κέρδισε στην καριέρα του τα παρατσούκλια “γιος του ανέμου” και “το πουλί” (αλλά και “Αξλ” από τον Αξλ Ρόουζ) και έμεινε αρχικά στην Αργεντινή μόλις τρεις σεζόν προτού μετακομίσει στην Ιταλία, στην Ελλάς Βερόνα αρχικά και μετά στην Αταλάντα και τη Ρόμα. Παίζοντας ως εξτρέμ και ως επιθετικός έκανε σπουδαίες εμφανίσεις, αλλά έγινε ίνδαλμα στο Μουντιάλ του 1990.

Ο Κανίγια μας συστήθηκε στο ματς έκπληξη της 1ης αγωνιστικής, όταν το Καμερούν κέρδισε με 1-0 την Αργεντινή ρίχνοντας αρκετό ξύλο, ειδικά στον Μαραντόνα. Ο Κλαούντιο μπήκε αλλαγή και κέρδισε δυο κόκκινες κάρτες. Έκανε μια απίστευτη κούρσα στο 89′ παίρνοντας την μπάλα λίγο έξω από την περιοχή της Αργεντινής περνώντας έναν αντίπαλο, ξεφεύγοντας από ένα τάκλιν Καμερουνέζου που δικαιολογείται μόνο αν είχε καταγωγή από το Μοντεβιδέο και τελικά δέχθηκε ένα άλλο τάκλιν που προφανώς είχε ως στόχο να κόψει στα δύο τον Κανίγια. Ο δράστης Μάσινγκ πήρε την κόκκινη από τον διαιτητή Βοτρό, ο Κανίγια διατήρησε όλα τα μέλη του σώματός του ακέραια, αλλά το Καμερούν πήρε την σπουδαία νίκη και μαζί άφησε στην ιστορία ένα από τα πιο εγκληματικά φάουλ σε Μουντιάλ:

Με την εμφάνισή του κέρδισε τη φανέλα του βασικού στα επόμενα ματς. Η Αργεντινή προκρίθηκε ως μία από τις καλύτερες τρίτες και η μοίρα την έφερε στους 16 απέναντι στη Βραζιλιά των τριών νικών σε τρία παιχνίδια. Για δυο ομάδες με τόσο μεγάλο παρελθόν και τόσες κόντρες, είναι απίστευτο το πόσο λίγα ματς έχουν σε Μουντιάλ. Εκείνο το παιχνίδι στο Τορίνο εξακολουθεί να είναι ακόμα το τελευταίο τους σε παγκόσμιο κύπελλο και εξηγεί σε τεράστιο βαθμό την λατρεία στον Κλαούντιο Κανίγια. Μια Βραζιλία σαφώς ανώτερη στο συγκεκριμένο ματς δεν μπορούσε να σκοράρει. Μέχρι που στο 80′ εμφανίστηκε το δίδυμο της επιτυχίας. Ο Ντιεγκίτο (που και πάλι είχε φάει πολύ ξύλο από τους Βραζιλιάνους) πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο, αλλάζοντας κατεύθυνση ουσιαστικά πέρασε δυο παίκτες, απέφυγε έναν τρίτο Βραζιλιάνο χωρίς να πέσει, πέρασε με την ταχύτητά του έναν τέταρτο και έβγαλε την μπαλιά κάτω από τα πόδια ενός πέμπτου. Ο Κανίγια με τρομερή ψυχραιμία πέρασε τον Ταφαρέλ και έβαλε ένα από τα σημαντικότερα γκολ στην ιστορία των δυο χωρών. Το γκολ που τον έβαλε για πάντα στις καρδιές των Αργεντίνων, ένα γκολ που ήταν μεν μαγεία του Μαραντόνα αλλά και ο Κανίγια έχει μεγάλη συμβολή με την πανέξυπνη κίνησή του να κόψει προς τα αριστερά, να μπερδέψει τους Βραζιλιάνους και να δώσει την ευκαιρία για την πάσα, πάσα που φυσικά για τον Ντιέγκο ήταν σαν να βάζει ένα ποτήρι νερό.

Ο Κανίγια έπαιξε βασικός και στα δύο επόμενα ματς και μάλιστα στον ημιτελικό με την Ιταλία ήταν καθοριστικός. Στο… σπίτι του Ντιέγκο, στο Σάν Πάολο της Νάπολι, η Ιταλία προηγήθηκε με το one hit wonder που άκουγε στο όνομα Σκιλάτσι. Ο Κανίγια όμως ήταν και πάλι εκεί για να σπάσει το ρεκόρ του Βάλτερ Ζένγκα που είχε συμπληρώσει 517′ χωρίς να δεχτεί γκολ, πρόλαβε την έξοδο, πήρε την κεφαλιά και έστειλε το ματς στην παράταση και στα πέναλτι. Η Αργεντινή πέρασε, αλλά το τουρνουά έληξε εκεί για τον Κανίγια. Έζησε κι αυτός την κατάρα της χαζής κίτρινης κάρτας, όπως στο παρελθόν κι άλλοι παίκτες, και τιμωρημένος έχασε τον τελικό. Έναν τελικό που ο Ντιέγκο επιμένει ακόμα και τώρα ότι με τον “Κάνι” μέσα δεν χανόταν. Τελικά οι Γερμανοί με ένα αμφισβητούμενο (μαϊμούδισιο για εμάς που υποστηρίζουμε την Αργεντινή) πέναλτι κέρδισαν τον τίτλο. Ο Κανίγια, μόλις 23 ετών τότε, πίστευε ότι θα είχε κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον. Έναν χρόνο αργότερα ήταν μέλος μιας εξαιρετικής Αργεντινής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα.

Στο Μουντιάλ του 1994 και παρά την σχετική πτώση του Ντιέγκο η Αργεντινή φαινόταν αρκετά δυνατή για να κυνηγήσει έναν τρίτο σερί τελικό με παίκτες όπως ο Σιμεόνε, ο Σενσίνι, ο Μπατιστούτα και ο Ρεδόνδο. Ο Κανίγια ήταν παρών στην τεσσάρα επί της Ελλάδας, ενώ σκόραρε και τα δυο γκολ στην ανατροπή με τη Νιγηρία (το δεύτερο ειδικά πανέμορφο). Τα πράγματα όμως ήρθαν ανάποδα. Το σοκ της αποβολής του Μαραντόνα από το τουρνουά λόγω ντοπαρίσματος ήταν τεράστιο, ενώ ο Κανίγια τραυματίστηκε στο ματς με τη Βουλγαρία και έχασε το νοκ-άουτ αγώνα με την Ρουμανία. Όπως και στον τελικό του 1990, έτσι και το 1994 είδε, ανήμπορος να βοηθήσει, την ομάδα του να μένει εκτός. Όλα αυτά και ενώ ήδη είχε χάσει μια ολόκληρη σεζόν ως παίκτης της Ρόμα όταν πιάστηκε να έχει κάνει χρήση κοκαΐνης σε ένα πάρτι, μια που πίστευε ότι δεν θα έπαιζε στον αγώνα της Κυριακής και το… έριξε έξω. Έτσι έχασε και το Κόπα Αμέρικα του 1993 και δεν κατάφερε να είναι για δεύτερη σερί φορά νικητής.

Ο Κανίγια συνέχισε να είναι ένας ποδοσφαιρικός ροκ σταρ. Παίζοντας επιτέλους ως συμπαίκτης με τον αγαπημένο του φίλο Μαραντόνα, όταν ο Ντιέγκο κίνησε γη και ουρανό για να φέρει η Μπόκα τον αγαπημένο του μαλλιά. “Νομίζω ότι ο Ντιέγκο είναι ερωτευμένος με τον σύζυγό μου. Λογικά φταίνε τα μακριά μαλλιά και τα μπράτσα” είχε δηλώσει η Μαριάννα, σύζυγος του Κλαούντιο. Το Μπομπονέρα έζησε μεγάλες στιγμές με τον Κανίγια να σκοράρει ακατάπαυστα μπαίνοντας κι αυτός όπως και ο Μπατιγκόλ στο κλειστό κλαμπ των ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν τόσο στη Ρίβερ, όσο και στην Μπόκα. Για χρόνια κυκλοφορεί ο αστικός μύθος ότι ο Μπρετ Μάικλς των Poison τον είχε καλέσει σε μια συναυλία του συγκροτήματος στο Ουισκόνσιν το 1994 και ο Κανίγια έπαιξε ντραμς σε τρία κομμάτια, μεταξύ των οποίων και το γνωστό καψουροτράγουδο “Every rose has its thorn“, κάτι που τελικά όμως δεν ισχύει.

Το μακρύ μαλλί όμως ήταν και αυτό που του στέρησε ακόμα περισσότερες συμμετοχές στην εθνική. Η εποχή Πασαρέλα μετά το 1994 ήθελε παίκτες χωρίς μακριά μαλλιά, χωρίς σκουλαρίκια και άλλα τέτοια… τεντιμποΐστικα. Αρκετοί υπέκυψαν και παίκτες όπως ο Μπατιστούτα ή ο Χουάν Πάμπλο Σορίν προσπάθησαν να κουρέψουν το μαλλί στα… επιτρεπτά όρια. Δύο όμως ποδοσφαιριστές δεν μάσησαν. Ο ένας ήταν ο Ρεδόνδο και ο άλλος φυσικά ο Κλαούντιο Κανίγια. Αρνήθηκαν να κουρευτούν και έμειναν για καιρό εκτός ομάδας. Ο Κλαούντιο δήλωσε ότι νιώθει σαν τον Σαμψών και θα χάσει την ταχύτητά του, ενώ ο Φερνάντο έκανε ένα σωρό συναντήσεις με τον Πασαρέλα χωρίς αποτέλεσμα. Μια προσωπική τραγωδία του Πασαρέλα (ο γιος του σκοτώθηκε), τον μαλάκωσε κάπως και ο Κανίγια επέστρεψε στην εθνική, με το πλούσιο ξανθό χαιτικό να φοράει ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο για μερικά ματς. Η ζωή του ροκ σταρ όμως είναι γεμάτη στενοχώριες. Ήταν η σειρά του Κλαούντιο να ζήσει ένα δράμα, όταν η μητέρα του αυτοκτόνησε το 1996 πέφτοντας από τον 5ο όροφο. Ο Κανίγια σταμάτησε το ποδόσφαιρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, επανήλθε, αλλά ο Πασαρέλα δεν τον πήρε στο Μουντιάλ του 1998. Για άλλους το πρόβλημα ήταν τα μαλλιά, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Κανίγια μετά από έναν τραυματισμό δεν ήταν έτοιμος.

Κι όμως, ενώ όλοι περίμεναν ότι ο Κανίγια είχε χάσει την τελευταία του ευκαιρία, αυτός έκανε το μεγάλο come back. Πήγε στην Σκωτία και ανέστησε την καριέρα του στην… Νταντί. Ήταν τόσο καλός ο Κανίγια, που στα 34 του πήρε μεταγραφή στους Ρέιντζερς και τα πήγε εξαιρετικά και εκεί. Τόσο καλά που ο Μαρσέλο Μπιέλσα τον κάλεσε στο Μουντιάλ του 2002 και ο Κανίγια υποστηρίζει ότι ήταν στα πλάνα του Μπιέλσα για βασικούρα. Η ατυχία όμως χτύπησε κι εκεί. Ο Κανίγια στο τελευταίο του ματς πριν το Μουντιάλ, τον τελικό κυπέλλου με την Σέλτικ, δέχτηκε ένα σκληρό φάουλ από τον Κρις Σάτον και τραυματίστηκε. Ταξίδεψε κανονικά με την αποστολή της Αργεντινής αλλά δεν ήταν έτοιμος να παίξει. Σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε ότι ο Μπιέλσα τον προόριζε για βασικό στα δεξιά. Τελικά η (ίσως πιο πλήρης) Αργεντινή αποκλείστηκε με τον Ορτέγκα να απογοητεύει και τον Κανίγια να μην προλαβαίνει να γίνει καλά για να παίξει. Η τελευταία του εμφάνιση με την εθνική ήταν τόσο ροκ όσο άρμοζε στο μεγαλείο του. Ο Κανίγια αποβλήθηκε από τον πάγκο, ο πρώτος παίκτης στην ιστορία των Μουντιάλ που το κατάφερε, όταν τα έβαλε με τον διαιτητή από τα Εμιράτα στο μοιραίο ματς με τη Σουηδία. Το τέλος της καριέρας του με την Αργεντινή, σήμανε και γενικότερα το τέλος. Ο Άλεξ Μακλίς δεν τον ήθελε στους Ρέιντζερς, και ο Κανίγια τελικά πήγε για τα τελευταία ένσημα στο Κατάρ. Εκεί σταμάτησε και την μπάλα, έχοντας πίσω του του μια τεράστια καριέρα, μια ζωή που την έζησε όσο πιο έντονα μπορούσε. Στο σημερινό ποδόσφαιρο των εκατομμυριούχων πιτσιρικάδων, ιστορίες όπως αυτή του “Κάνι” που συνδύασε μπάλα σε υψηλό επίπεδο με ζωή ενός σταρ δεν βρίσκονται πλέον.