Η Λέστερ όλου του κόσμου
Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει στο Λέστερ. Ας τον ονομάσουμε Ρομπ και ας υποθέσουμε ότι έχει πατήσει τα 50. Λογικά κάπου στη δεκαετία του 70′ ο πατέρας του Ρομπ θα πήρε τον πιτσιρικά για πρώτη φορά στη Φίλμπερτ Στριτ, όπου βρισκόταν για περισσότερα από 100 χρόνια η έδρα της ομάδας, πριν αυτή μετακομίσει το 2002 στο τωρινό σύγχρονο γήπεδο της.
Όπως τα περισσότερα παιδιά ο μικρός Ρομπ θα ενθουσιάστηκε με τη νέα αυτή ανακάλυψη και θα ξεκίνησε να δηλώνει φίλος της Λέστερ, όπως ο μπαμπάς του. Φυσικά οπαδός της δεν έγινε εκείνη τη μέρα. Κανένας δεν γίνεται οπαδός τη μέρα που πατάει για πρώτη φορά σε ένα γήπεδο. Πραγματικός οπαδός γίνεσαι μόνο τη μέρα που σκάει η πρώτη καλή σφαλιάρα, ανακαλύπτεις ότι η ενασχόληση αυτή κρύβει και πίκρες (ή σε αρκετές περιπτώσεις κυρίως πίκρες) και συνειδητά αποφασίζεις ότι θα συνεχίσεις να ασχολείσαι και να στηρίζεις ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Και αυτή η πρώτη σφαλιάρα δεν πρέπει να άργησε καθόλου να φτάσει στον Ρομπ. Μια ομάδα-ασανσέρ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας υποστηρίζει άλλωστε, που στα 132 χρόνια ιστορίας της δεν έχει κερδίσει ούτε ένα πρωτάθλημα, δεν έχει κερδίσει ούτε ένα κύπελλο Αγγλίας και έχει παίξει τρεις φορές, όλες κι όλες, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Λίγο μετά την πρώτη σφαλιάρα, λογικά θα έσκασε και η δεύτερη. Και στο καπάκι και η τρίτη, απλά και μόνο για να καλυφθεί το πολύ μικρό ενδεχόμενο να μην συνειδητοποίησε πλήρως το μέγεθος της “ομαδούλας” που αποφάσισε να ακολουθήσει.
Για λόγους που όπως έχουμε πει αρκετές φορές δεν μπορούν και δεν έχει νόημα να αναλυθούν, ο Ρομπ επέλεξε να παραμείνει στο πλευρό της Λέστερ. Την ακολούθησε σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Αγγλίας, την είδε να προσπαθεί να παραμείνει με νύχια και με δόντια στην Πρέμιερ Λιγκ ή και στη δεύτερη κατηγορία, να τρώει γκολ με το τσουβάλι, να παίζει μπάλα που δεν βλέπεται αν δεν έχεις κατεβάσει πέντε μπύρες πιο πριν, να υποβιβάζεται τόσες πολλές φορές που να είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθεί ποιες ακριβώς χρονιές έπαιζε στην πρώτη και ποιες στη δεύτερη κατηγορία, να χάνει με κάθε πιθανό τρόπο, ακόμα και σε περιπτώσεις που πιστεύεις πως είναι αδύνατο να χάσει, και όμως έμεινε εκεί, δίπλα της. Βροντοφωνάζοντας “Foxes never quit”.
Πριν μερικά χρόνια την είδε να πέφτει ακόμα και στην τρίτη κατηγορία! Και δεν μιλάμε για κάποια προηγούμενη γενιά, δεκαετίες πριν, αλλά για το 2009. Δεν την εγκατέλειψε ούτε εκεί. Το λένε και τα νούμερα. Ακόμα και εκείνη τη σεζόν ο μέσος όρος προσέλευσης των ‘αλεπούδων’ δεν έπεσε κάτω από τις 20.000. Ούτε οι εκδρομές σταμάτησαν. Όλα αυτά τα χρόνια στη δεύτερη και στη τρίτη κατηγορία η Λέστερ είχε πάνω-κάτω 2.000 πιστούς οπαδούς που την ακολουθούσαν σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτως απόστασης και δυναμικότητας του αντιπάλου. Από το Ίπσουιτς και το Μπρίστολ μέχρι το Τσέλτεναμ, το Χέρεφορντ και το Κόλτσεστερ.
Φαντάσου, για παράδειγμα, τον Ρομπ σε ένα λεωφορείο, ένα βροχερό Σαββατόβραδο του 2009, να επιστρέφει ταλαιπωρημένος από το μακρινό Καρλάιλ, έχοντας κάνει 700 χιλιόμετρα αυθημερόν για ένα παιχνίδι τρίτης κατηγορίας. Σκέψου να υπήρχε τρόπος με μια χρονομηχανή να βρεθείς σ’ εκείνο το πούλμαν με τους οπαδούς της Λέστερ, μόνο και μόνο για να μπορείς να παρατηρήσεις τις φάτσες τους όταν τους πεις ότι λίγα χρόνια μετά η αγαπημένη τους ομάδα θα βρίσκεται μόνη πρώτη στη βαθμολογία, με πέντε βαθμούς διαφορά, εννιά παιχνίδια πριν το τέλος. Και όχι στη βαθμολογία της 3ης ή της 2ης κατηγορίας αλλά σ’αυτήν της Πρέμιερ Λιγκ.
Με έναν προπονητή στον πάγκο που λίγο καιρό πριν θα έχει χάσει εντός έδρας ακόμα και από τα Νησιά Φερόε, με αρχηγό έναν Τζαμαϊκανό αμυντικό που θα παίζει μόλις για 2η χρονιά στην Πρέμιερ Λιγκ, με έναν άσημο Γάλλο κόφτη που δεν θα έχει ούτε μια κλήση στις μικρές εθνικές και θα έχει μια χρονιά μόνο προϋπηρεσία σε πρώτη κατηγορία, με έναν άγνωστο Γαλλοαλγερινό στο κέντρο, που θα προέρχεται από μια γαλλική ομάδα δεύτερης κατηγορίας, και με έναν 29χρονο Άγγλο στην επίθεση, που την εποχή εκείνη έκανε καριέρα στις ερασιτεχνικές κατηγορίες της χώρας!
Δεν ήμουν οπαδός της Λέστερ και δεν πρόκειται να γίνω τώρα. Δεν υπάρχει “θέμα μόδας”, όπως λένε διάφοροι εκ φύσεως αντιδραστικοί που λατρεύουν τη φράση “έμαθε ο κάθε άσχετος την/τον (όνομα ομάδας/παίκτη που έχει αποκτήσει ξαφνικά υπερβολική φήμη)”. Δεν μ’ενδιαφέρει καν να υπεραναλύσω το πως και το γιατί, να ψάξω τη “μυστική συνταγή”, να δω πως ακριβώς εξηγείται αυτή η παράλογη πορεία και γιατί ένα τσούρμο μέτριων, κυρίως, παικτών αντέχει τόσους μήνες πάνω από ομάδες εκατοντάδων εκατομμυρίων. Δεν με ενδιαφέρει, όπως ακριβώς δεν ενδιέφερε (σχεδόν) κανέναν πως γίνεται επιστημονικά το σουτ του Ρομπέρτο Κάρλος με τη Γαλλία να σχημάτισε τέτοια απίστευτη καμπύλη. Κάποια πράγματα είναι όμορφα χωρίς να χρειάζονται εξτρά αναλύσεις. Το ποδόσφαιρο, ευτυχώς, είναι γεμάτο από τέτοια.
Απλά χαίρομαι και απολαμβάνω αυτό το παραμύθι που ζει η Λέστερ και μου είναι αδιανόητο να μην το υποστηρίξω. Γιατί πίσω από την πολύ όμορφη ιστορία που ο μικρός τα βάζει στα ίσα, χωρίς βρώμικα τρικ και άσχημο στυλ, με τους μεγάλους και αναπάντεχα τους κερδίζει (η οποία, φυσικά, από μόνη της είναι άξια θαυμασμού και στήριξης, στην εποχή της όλο και αυξανόμενης ανισότητας που ζούμε), υπάρχουν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες Ρομπ που έβαλαν πλάτη τόσα χρόνια και υπέμειναν τις πίκρες και τα ποδοσφαιρικά σκατά μιας ολόκληρης ζωής ξέροντας ότι το πιθανότερο είναι πως δεν θα πάρουν πίσω τίποτα πέρα από πολύ μικρές, περιστασιακές χαρές.
Έτσι, περισσότερο κι από το να το πάρει για τον Ρανιέρι, τον Βάρντι, τον Μαρέζ, τον Καντέ και όλους τους άλλους άγνωστους, μέχρι πρόσφατα, ήρωες του ρόστερ της, περισσότερο κι από το να το πάρει για όλους τους απλούς ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη που ψάχνουν έναν ακόμα λόγο να αγαπήσουν αυτό το παιχνίδι με το οποίο μεγάλωσαν, η Λέστερ πρέπει να ολοκληρώσει αυτό το ονειρικό ταξίδι και να πάρει αυτό το πρωτάθλημα για όλους τους Ρομπ της κερκίδας της αλλά και για τους Ρομπ όλου του κόσμου, που κάποτε επέλεξαν να στηρίξουν μέχρι τέλους μια μικρή ομάδα, ξέροντας καλά πως τους μεγάλους τελικούς και τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους θα τα βλέπουν από την τηλεόραση.
37 σχόλια σχετικά με το “Η Λέστερ όλου του κόσμου”
Ναι, ναι, ναι!
Αυτό είναι κείμενο για την Λέστερ. Κατευθείαν στην καρδιά!
σωραίοςςςς !
Οτι πιο αληθινο και συγκινητικο διαβασα γυρω απο το ποδοσφαιρο εδω και καιρο.
Τα σεβη μου.
Ακριβως αυτο φιλε
Έτσι είναι. Οπαδοί της δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε μάλλον ποτέ, αλλά κάθε βαθμός που παίρνει φέτος η λέστερ είναι ένα ανανεωμένο δικάιωμα στο όνειρο για κάθε αγνό ποδοσφαιρόφιλο.
Τι να πούμε και εμείς που γουστάρουμε τις εκπλήξεις απο μικρές ομάδες και είμαστε καταδιακασμενοι να μισούμε Λέστερ φέτος
Υ.Γ. Κανονιέρης από την εποχή που στην Αγγλία μιλούσανε για ενα νεαρό στόπερ που μπορεί να γίνει η κολόνα της άμυνας σε κάποια χρονια
Υ.Γ.2 Ήταν ο Στάθης Ταυλαρίδης
Μεμονωμένα (δυστυχώς πλέον) γεγονότα όπως η πορεία της Λέστερ φέτος είναι αυτά που δημιουργούν την ψευδαίσθηση, την ψεύτικη ελπίδα, ότι όσο μικρή και αν είναι η ομάδα σου (Α.Ο. Τρίκαλα στην προκειμένη περίπτωση), ότι κάποια μέρα θα πετύχει κάτι το οποίο στιγμιαία θα σε κάνει να ξεφύγεις από τη μετριότητα, ότι κάποια μέρα θα ζήσεις κάτι που δεν το φανταζόσουνα ποτέ. Βέβαια μιλάμε για Ελλάδα, οπότε οι ελπίδες δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα ποτέ.
Mageutiko
Κι επειδή μιλάς για Ελλάδα κι ελπίδες, που δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα ποτέ:
Κι όμως φίλε μου… η ΑΕΛ έχει πάρει και κύπελλα και πρωτάθλημα!
Και μάλιστα την εποχή της κυριαρχίας Βαρδινογιάννη και Νταϊφά / Κοσκωτά!
Και δύο φορές φιναλίστ στο κύπελλο και άλλη μία δευτεραθλήτρια!
Με αξιοπρεπείς πορείες στα ευρωπαϊκά κύπελλα!
Με ταλεντάρες παιχταράδες, που μετέπειτα έκαναν απίστευτες καριέρες σε ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, κλπ..
Όταν σχολιάζω στον καλύτερο ελληνικό αθλητικό ιστότοπο σπανίως αναφέρομαι στους συγγραφείς των άρθρων.Μετά το σημερινό σου όμως νάνε(είμαι στο Περού και αποκλείω να μην έχει σχέση το ψευδώνυμο με κάποιον νάνο=duende στα ισπανικά)νιώθω την ανάγκη να σου πω πως σε ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους αρθρογράφους για την πένα σου και το συναίσθημα που όταν θες μπορείς να περάσεις.Είναι ένα από τα πιο συγκινητικά άρθρα που έχεις γράψει.Με αγγίζει τόσο πολύ που ίσως καταλάβεις αν αναλογιστείς πως οι ομάδες μου ανά τον κόσμο είναι:Παναθηναικός,Λίβερπουλ,Ντεπορτίβο Λα Κορούνια,Ζανγκτ Πάουλι,Χρόνινχεν και Εξέλσιορ,Σαμπντόρια,Λανς,Ινβερνές,Σπόρτινγκ Κριστάλ,Πουέμπλα,Τσαπεκοένσε και Ροζάριο Σεντράλ.
Θα ηθελα αυτο το κειμενο να μπορουσα να το μεταφρασω στα ισπανικα κ να το στειλω στον φιλο μου τον Αλεχαντρο στο Μπουενος Αιρες. Μου ελεγε οτι “δεν μ’αρεσει που εισαι οπαδος μεγαλης ομαδας..!” Ο ιδιος (40 ετων) πιστος στρατιωτης της Φερο Καριλ. Μιας ομαδας ασανσερ,που η κορυφαια της στιγμη ειναι καπου στην δεκαετια του 80 οπου εχασε το πρωταθλημα απο την Μποκα στον ποντο. Φετος ειναι πολυ κοντα στην ανοδο στην μεγαλη κατηγορια μετα απο δεκα και χρονια αν δεν κανω λαθος..
Πολύ όμορφο άρθρο,εύγε!
Φανταστικο κειμενο αλα σκεψου και λιγο εναν πχ Νικο που ειναι οπαδος της Τοτεναμ μιας θεωρητικά μεγάλης ομαδας που εχει να δει κύπελλο απο το 91 και πρωτάθλημα απο το 61!
Ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά σχόλια.
@Μούρη, πραγματικά γέλασα με τη λίστα σου. Ειδικά με τις ΔΥΟ ομάδες από Ολλανδία πέθανα. Έχω ακούσει ανθρώπους να υποστηρίζουν πολλές ομάδες αλλά εσύ νομίζω τους ξεπερνάς όλους. Πρέπει να τρως τουλάχιστον μια ώρα κάθε Κυριακή για να μαθαίνεις τα αποτελέσματα όλων.
@Νίκο, καταλαβαίνω απόλυτα το “δράμα” σου. Αν δεν υπήρχε η Λέστερ νομίζω ότι τη στήριξη των περισσότερων ουδέτερων θα την είχε άνετα η Τότεναμ. Αλλά όσο υπάρχει, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεγεθών. Η Τότεναμ δεν είναι μεγαθήριο, δεν έχει πολλούς πρόσφατους τίτλους αλλά παίζει σε άλλο επίπεδο από τη Λέστερ, με συνεχείς παρουσίες στην Ευρώπη κτλ. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πάνω από 5 χρόνια από τότε που έπαιζε προημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ!
Μια ώρα στο χαλαρό νάνε!Γενικά βλέπω πολύ μπάλα και το γεγονός ότι η μοίρα με έφερε στο Περού για την ώρα μου έχει δώσει τη δυνατότητα να βλέπω πολύ Copa Libertadores(μόλις είδα την ομάδα μου από το Περού Sporting Cristal να κάνει την πρώτη νίκη στον όμιλο με 3-2 επί της Huracán,αν και ποντάρω πως δε θα περάσουμε) και Αργεντίνικο πρωτάθλημα.Να πω πάνω σε αυτό την άποψή μου,διαφωνώ με την πλειοψηφία που λέει πως είναι χάλια,απεναντίας τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ανεβαίνει το αργεντίνικο και αναφέρομαι από την εποχή πριν επιστρέψει ο Tevez.
Μία χάρη αν είχα,να έκανες κάποια στιγμή ένα άρθρο για τον παστελωτή της ομάδας μου της Rosario Central,τον τεράστιο Marco Ruben,του οποίου η ποιότητα δεν περιγράφεται αν δεν τον δεις.Α,ρίξτε και μια ματιά στα όργια που κάνει φέτος η μικρούλα Defensa y Justicia!
@Παυλος Man Utd:Κάτι τέτοιο δε θα ήθελα να μην πραγματοποιηθεί,μιας και μιλάω ισπανικά.Κάποιο Σαββατοκύριακο που δε δουλεύω θα στην κάνω τη μετάφραση.Βρες τρόπο επαφής μόνο με κάποιο e-mail ίσως.
Ωραίος Μούρη. Αν βρεθεί χρόνος θα ρίξουμε μια ματιά στον σκόρερ που προτείνεις αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα, ειδικά αυτή την περίοδο.
Όσον αφορά το “νάνος” η επιλογή του duende έγινε για τη δεύτερη ερμηνεία του που είναι μεταφορική και όχι φυσικά γι’αυτή που μεταφράζεται ως νάνος ή ξωτικό. Αν ψάξεις θα βρεις πολλά αφιερώματα σ’αυτήν.
Χμ..με έβαλες στο τρυπάκι να ψάξω η αλήθεια είναι.
Όσο για τον Ruben,πραγματικά αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς.Χτες το βράδυ για εσάς μιας και ήδη έχετε μέρα στην Ελλάδα(νύχτα ακόμη εδώ)σαν να με άκουσε παστέλωσε 3 τεμάχια στη Ρίβερ της Ουρουγουάης για το Libertadores.Ναι ξέρω,δε σκοτώσαμε κανένα θηρίο,αλλά πραγματικά αξίζει να δεις το τρίτο του γκολ που το βάζει από το σπίτι του!
Παυλε Man Utd Χτεσινοβραδυνή προσπάθεια για τις πρώτες δύο παράγραφους. Δέκα χρόνια μετά το superior…
Μούρη, διόρθωσε-συνέχισε και αν θες το πάμε μισο-μισό.
Imaginemos a un hombre que nació, creció y sigue viviendo a Leicester, Inglaterra. Le llamemos Rob y supongamos que tiene mas o menos 50 años. Logicamente, un dia en los años 70 su padre le llevó por la primera vez a Filbert Street, a donde había estado por mas de un centenario la casa del Leicester City FC, antes de mudarse en 2002 a su moderno estadio de ahora.
Como la mayoria de los niños, chico Rob le hacía mucha ilusión con su nuevo descubrimiento y empezara a declarar que es aficionado de Leicester. Por supuesto, no se convirtió en un hincha a este día. Nadie no se convierte en un hincha al primer día que visita un campo. En un Hincha de verdad te conviertes al día que vives el primer batacazo, al día que enteras que esta afición oculta tristesas también ( o en muchos casos mucho mas frequentemente tristesas que no) y consientemente decides de continuar a ocuparse de y a apoyar tu club, estando indiferente de los resultados.
Να δύο διορθώσεις τώρα που το ξαναδιάβασα. Δεν αποκλείεται βέβαια να είναι λάθος… οι διορθώσεις.
* al chico Rob
** Nadie se convierte (χωρίς no)
@ Φίλε αταραξία,είσαι σχεδόν άψογος.Ελάχιστα λαθάκια επουσιώδη μόνο.Πάμε να το τελειώσουμε λοιπόν.
Από εκεί που το άφησες : Y esa primera cachetada no tardó nada de llegar a Rob. Está apoyando a un equipo ascensor entre la primera y la segunda pues, que en sus 132 años de historia no ha ganado ni un campeonato, no ha ganado ni una copa de Inglaterra y ha jugado solamente tres veces en un torneo de Europa. Un poco después de la primera cachetada, lógicamente vino la segunda. Y al toque la tercera, solo para cubrirse la mínima posibilidad de que no había darse cuenta por completo del tamaño del pobre club que decidió seguir.
Por razones por las que como hemos dicho varias veces no pueden y no tiene sentido de analizar, Rob decidió quedarse al lado de Leicester. La siguió a ciudades, pequeñas ciudades y valles de Inglaterra, la vio intentando con todas las posibles maneras quedarse en la Premier o en la segunda división, la vio comiendo un montón de goles, jugando un fútbol que no es para verlo si no has tomado cinco cervezas antes, la vio bajando categoría tantas veces que es casi imposible recordar qué temporadas exactamente jugaba en la primera y qué temporadas jugaba en la segunda, la vio perder con cada manera posible, incluso en casos que crees que es imposible perder y a pesar de todo él quedó ahí, a su lado. Gritando “Los zorros nunca se rinden”!
Συνεχίζεις Αταραξία αν θες,αλλιώς το ολοκληρώνω άλλη στιγμή.
@Μουρης και @Αταραξιας ειστε φοβεροι ρε παιδια! Δεν εχω λογια! Το mail μου ειναι pavlos1555@hot mail.com αλλα μπορω να το παρω και απο εδω φανταζομαι οταν θα ειναι ολοκληρωμενο.
Υ.Γ. Αυτα ειναι τα ωραια της παρεας του Σομπρερο! Σαν να ειπα δεν εχω παπουτσια για το ματς κ να μου δωσατε με την μια! Τοσο απλα και ωραια..
@Αταραξίας και @Μούρης είστε τρομεροί. Μόνο αυτό.
ντάξει λοιπόν, δύο ακόμα παράγραφοι, το φάγαμε το μισό…
Hace algunos años que le vio bajar a la tercera division! Y no nos hablamos para un otra generación, unas décadas antes, sino para el 2009. No abandonó al equipo ni un instante. Los números lo affirman. A ésta dicha temporada el promedio de los seguidores al campo no bajó de 20.000. Ni los viajes acabaron. Durante todos los años a la segunda y a la tercera, el Leicester tenia 2.000 aficionados mas o menos que le seguían a cada partido, no importa la distancia o la potencia del otro equipo. Desde Ipswich hasta Bristol, y desde Cheltenham hasta Hereford y Colstester.
Imagina por ejemplo Rob en un autobus en 2009, un noche de un Sabado que llovía, regresando cansado desde el lejano Carlisle, haber viajado mas de 700 kilometros en un día para un partido de la tercera división. Piensa que habría un modo de estar alli, en este autobus con los aficionados del Leicester, solamente para ver sus caras quando les dirías que unos años despues su querido equipo estaría solo a la primera posición, con cinco puntos de differencia, nueve partidos antes el fin de la temporada. Y no a la clasificación de la segunda o la tercera, sino de la “Premier League”.
Μούρη μην είσαι ελαστικός, διόρθωνε. Θα πάει σε πρόσωπο το άρθρο!
ΥΓ: Αν ξέρει και μπορεί και κανάς άλλος, μην ντρέπεται. Δεν θα τον μαλώσουμε αν τσιμπήσει καμμιά παράγραφο, χα!
Ρε φίλε Μούρη, για ποιον πούστη λόγο να έχεις 25 ομάδες ανά τον κόσμο; Δε σε καλύπτει η μία;
@Βάλσα Ρε φίλε θέλω να με εκφράζει μία ομάδα σε κάθε πρωτάθλημα που με ενδιαφέρει.Δεν ασχολούμαι μόνο με Αγγλία,Ισπανία ή Ελλάδα για να είμαι μία ομάδα.
Αταραξία συνεχίζω με μία ακόμη παράγραφο.
¡Con un entrenador en el banco que hace un poco tiempo atrás hubiera perdido de local hasta de las Islas Feroes, con capitán un Jamaicano que jugaría sólo por segundo año en la Premier, con un desconocido Francés como mediocampista defensivo que no tendría ni una llamada a las selecciones inferiores y tendría solamente un año de experiencia en la primera, con un desconocido Argelino-Francés en la mitad de la cancha que vendría de un equipo francés de la segunda división y con un Inglés de 29 años en el ataque, que en esos años jugaba en las ligas amateures del país!
Τεράστιο κείμενο, και φυσικα υποστηρίζω και θα υποστηρίζω οποιαδήποτε περίπτωση “Λεστερ” του κόσμου.Γιατί στην τελική αυτό μου αρέσει στο ποδόσφαιρο.
Δύο ακόμα παράγραφοι. Σου αφήνω την τελευταία και την γενική διόρθωση. Άντε να το τελειώσουμε πριν το κλειδώσει η Λέστερ!
No era aficionado de Leicester FC, y no voy a ser desde ahora. No hay una “cuestión de moda”, como dicen algunos reaccionistas de su natura, estos que les gusta la frase “cada uno que sabe nada, ahora conoce a (club/jugador que de repente está muy famoso)”. No me importa ni a sobreanalizar “como” o “por qué”, a buscar la receta mística, a ver como se explique esta carrera irrazonable y por qué un grupo de jugadores con, para la mayoría de ellos, calidad media aguantan estar arriba de equipos de centenas de millones. Mo me importa, así como no importa a casi nadie como se explica científicamente la trayectoria increíble de este golpe de Roberto Carlos contra los Franceses. Hay cosas bonitas y sus explicaciones están de sobra. Futbol, afortunadamente está lleno de estas cosas.
Simplemente me gusta y me encanta este cuento que Leicester FC vive y soportarlo es natural para mí. Porque detrás de esta muy buena historia del pequeñito que pelea, sin trucos o estilo feo, contra los poderosos con valor y les gana (que este historia es admirable de su misma, en esta época de desigualdad creciente) hay miles, décadas de miles de “Rob” que soportan el club para tantos años y aguantan los dolores y las mierdas futbolísticas de una vida entera, conociendo que el más probable es que nos van a recibir nada como compensación, excepto de muy pequeñas joyas ocasionales.
Κάτι σαν και μας τους Ηρακληδείς που γίναμε 30+ και δεν έχουμε δει τίτλο… θα το δούμε μια μέρα όμως κ θα χαζέψουνε όλοι… 1000 ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΑΚΛΗΣ!
“Γιατί πίσω από την πολύ όμορφη ιστορία που ο μικρός τα βάζει στα ίσα, χωρίς βρώμικα τρικ ”
Κράτα ένα μικρό καλάθι εδώ.(δε θα επεκταθώ όμως)
Το δίχως άλλο είναι εκπληκτικό αυτό που κατάφεραν και είμαι χαρούμενος για το Ρανιέρι. Πάρα πολλά near misses πλέον το όνομα του θα είναι στη σελίδα της πιο απρόσμενης ποδοσφαιρικής επιτυχίας σε διασυλλογικό επίπεδο και είναι σα 10 πρωταθλήματα μαζί.
κουραστικοτατο κειμενο,,,σχεδον με κοιμησε! συγχαρητηρια στη Λεστερ!! η προσπαθεια εφερε αποτελεσμα!
Etsi dixneis stous keratades oti to podosfairo den einai mono lefta .. ellada kai kipro ta sapua afta sistimata opou oi leftades exoun kai tin diaotisia prepei na stamatisoun na ipatxoun , varte re ilithioi ksenous paratirites …vgalte apo ta stoiximata to podosfairomas gia 1 xrono endiktiki timoria kai tha deitw ti oraiao podosfairo tha pezete kai stin xora mas!! LEICESTER XTIPA TOUS GETA .. GAMO TO APOEL
Γνωστός Έλληνας αθλητικογράφος που βγάνει στα ΜΜΕ όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή Ζαγοράκη στη Λέστερ σχολίασε : Έλα μωρέ στην Προοδευτική της Αγγλίας πήρε μεταγραφή ο Ζαγοράκης.
Who is laughing now?
Αντε και στα δικά μας ….
Έλα ρε ΕΘΝΙΚΑΡΑΑΑΑΑ
Σεβασμός στην Λέστερ, σεβασμός και σε εσάς για το καλύτερο ελληνικό άρθρο που θα γραφτεί ποτέ για αυτό το ποδοσφαιρικό θαύμα.
Παιδια συγχαρητηρια σε ολους οσους συμμετεχουν σε αυτην την μεταφραση του κειμενου στα Ισπανικα. Οποτε ειναι ολοκληρωμενη θα στειλω το αρθρο στον φιλο μου Αλεχαντρο στο Μπουενος Αιρες για να γουσταρει μιας και ειναι οπαδος της δικης του Λεστερ…
Είχαμε αφήσει μια δουλειά στη μέση…
Entonces, mas que ganar el Campeonato para Ranieri, Vardy, Mahrez, Canté y todos los desconocidos, hasta ayer, héroes del su roster, mas que ganarlo por todos los aficianados de futbol del mundo que buscan un razón ademas para querer esto juego con que han crecido, el Lester debe acabar este viaje de sueños y ganar esto Campeonato para todos los “Rob” de su hinchas, y para los “Rob” de todo el mundo, que han elegido ser hincha de un club pequeño hasta el fin, sabiento que los grandes finales y los matches que deciden las copas les van a ver en la tele.