3Χ3=9: η Ρωμαϊκή Άνοιξη του Ντιέγκο Σιμεόνε
Δευτέρα, 25 Απριλίου 2016, απογευματάκι: μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή, οι οπαδοί της Γιουβέντους έμαθαν πως η αγαπημένη τους ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Η Νάπολι έχασε από τη Ρόμα, και μαθηματικά ήταν πια αδύνατον να προλάβει τους Τορινέζους. Κάπως ξενέρωτος τρόπος να πανηγυρίζεις έναν τίτλο, αλλά οι Γιουβεντίνοι γνωρίζουν καλύτερα από όλους πόση αλήθεια κρύβει το περίφημο “κάλλιο πέντε και στο χέρι”, διότι τα μαθηματικά είναι σκληρή επιστήμη που λέει πως το +9 δεν είναι παρά τρεις φορές το τρία: τρεις ήττες μόνο.
1999-2000: το Καμπιονάτο ζει ακόμη τις ώρες της μεγάλης του δόξας. Η σεζόν αρχίζει με τη νίκη της Κυπελλούχου Ευρώπης Λάτσιο στο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα τελειώσει με αξέχαστο τρόπο, « Ιστορικό », όπως θα γράψει στην πρώτη της σελίδα η Corriere dello Sport.
19 Μαρτίου 2000. Η Λάτσιο χάνει στη Βερόνα από την Ελλάς, η πρωτοπόρος Γιουβέντους κερδίζει την Τορίνο. Βαθμολογία: Γιουβέντους 59, Λάτσιο 50. Ακόμη οχτώ αγωνιστικές. Μετά την ήττα, ο Σβεν Γκόραν Έρικσον, προπονητής των Ρωμαίων, λέει τα λόγια που κάθε προπονητής στην θέση του είναι υποχρεωμένος να πει: « Ποιος σταμάτησε να πιστεύει; Ποιος σταμάτησε να ονειρεύεται; Εγώ πάντως όχι. Κι ούτε πρόκειται ». Μα ποιος τον πιστεύει; Τουλάχιστον ένας, ο άνθρωπος που είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα, ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε: « Δεν είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω. Πρέπει όλοι να το πιστέψουμε. Όποιος δεν μπορεί, ας σηκώσει το χέρι κι ας κάνει πέρα. Η συζήτηση για το πρωτάθλημα δεν έχει κλείσει ».
Ο Σιμεόνε έφυγε από την Ίντερ το καλοκαίρι. Εχει ήδη σημαδέψει την ιστορία των Μιλανέζων με ένα αποφασιστικό γκολ στον κρίσιμο προημιτελικό του ΟΥΕΦΑ απέναντι στο Στρασβούργο –είχαν χάσει 2-0 στη Γαλλία, ο Σιμεόνε πετυχαίνει το 3-0 στη ρεβάνς– που συνεισφέρει σημαντικά στη κατάκτηση του τροπαίου. Θα προλάβει ενδιάμεσα να τσακωθεί χοντρά με τον πραγματικό Ρονάλντο και, έτσι, στο τέλος της σεζόν 1998-99, φαίνεται απόλυτα λογικό να δοθεί ως μέρος των ανταλλαγμάτων για τη μεταγραφή του Κριστιάν Βιέρι στην Ίντερ. Έρχεται λοιπόν στη Λάτσιο, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν η χαμένη σε εκείνον τον τελικό του ΟΥΕΦΑ –είπαμε, οι ιταλικές ομάδες ζουν περίοδο δόξας. Στη Ρώμη, ο Σιμεόνε βρίσκει μια μεγαλούτσικη αργεντίνικη παρέα (τον Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, τον Νέστορ Σενσίνι, τον Ματίας Αλμέιδα) για να μη νιώθει μόνος και επιβεβαιώνει τον κάπως δύσκολο χαρακτήρα του: στην προπόνηση, πριν από ένα ματς με την Κάλιαρι, θα έρθει στα χέρια με τον Φερνάντο Κόουτο και θα τιμωρηθεί, λογικά, από τον Έρικσον. Σπόιλερ αλέρτ: θα γυρίσει στα γήπεδα εγκαίρως για να σημειώσει το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Λάτσιο, στο Κύπελλο Ιταλίας, εις βάρος, χμ, της Γιουβέντους.
Και θα είναι πάλι εκεί, στους τελικούς με την Ίντερ. Θα σημειώσει το γκολ της νίκης και θα σκύψει, πρώτος αυτός, πάνω από τον τραυματισμένο και παλιό εχθρό Ρονάλντο, που μόλις είχε γυρίσει στα γήπεδα μετά από πολύμηνη απουσία. Αλλά προτρέχουμε.
Στο πρωτάθλημα, στην 27η αγωνιστική, η Γιούβε χάνει από τη Μίλαν κι η Λάτσιο κερδίζει τη Ρόμα. Η διαφορά πέφτει στους 6. Ακολουθεί το ντέρμπι κορυφής στο Τορίνο.
Στη Ρώμη γνωρίζουν καλά τι αντιμετωπίζει η Γιουβέντους, κάπως έτσι είχαν χάσει το πρωτάθλημα του 1999. Ο Σιμεόνε γνωρίζει την κατάσταση ακόμη καλύτερα. Δυο χρόνια πριν, με τη Ίντερ, προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να προλάβει τη Γιουβέντους. Στο ματς μεταξύ των πρωτοπόρων η Γιούβε κέρδισε 1-0 –θυμόμαστε ένα πέναλτι στον Ρονάλντο που δεν σφυρίχτηκε– και το πρωτάθλημα χάθηκε. Αλλά, διηγείται ο Τσόλο : « Εκείνη τη μέρα έμαθα κάτι: σε έναν τέτοιον αγώνα θα έχεις μια τουλάχιστον ευκαιρία. Αλλά αυτήν την ευκαιρία, πρέπει να την αρπάξεις ».
1η Απριλίου 2000. Το κατάμεστο Ντέλε Άλπι ακούει τις συνθέσεις των ομάδων, με ονόματα που φέρνουν δάκρυα νοσταλγίας στα μάτια των φίλων του ιταλικού ποδοσφαίρου –είπαμε, το Καμπιονάτο, ημέρες δόξας κλπ. Φαν ντερ Σαρ, Φεράρα, Κόντε, Ντάβιντς, Ζιντάν, Ντελ Πιέρο η Γιουβέντους, Μιχαΐλοβιτς, Βερόν, Σιμεόνε, Νέτβεντ, Κονσεϊσάο η Λάτσιο, κι από ένας αδερφός Ινζάγκι για τη κάθε ομάδα. Αυτός της Λάτσιο, ο Σιμόνε, είναι σαφής : « Έχουμε έρθει στο Τορίνο για να κερδίσουμε. Είναι η μόνη μας ελπίδα ». Στο 65΄ είμαστε ακόμη στο 0-0, παρά τις πολλές εκατέρωθεν ευκαιρίες. Ο Τσίρο Φεράρα αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη, και, ενώ ο Αντσελότι προσπαθεί να αναδιοργανώσει τη χαροκαμένη του άμυνα, ο Βερόν σεντράρει μαγικά, κι ο Σιμεόνε, που ξέρει να αρπάζει μια ευκαιρία όταν περνά από μπροστά του, παίρνει τη κεφαλιά: 0-1. Θα είναι και το τελικό σκορ, παρά τη φοβερή πίεση των Γιουβεντίνων.
Έκρηξη χαράς των Ρωμαίων, και το πλάνο που τα συνοψίζει όλα : ο Σιμεόνε, πολύ γερός στα μαθηματικά, λοιπόν, πηγαίνει κάτω από την κερκίδα των φίλων της Λάτσιο και υψώνει τρία δάχτυλα, όσοι κι οι βαθμοί που τους χωρίζουν από τον τίτλο.
Μετά το ματς, ο αλήστου μνήμης Λουτσάνο Μότζι, προσπαθεί να πείσει τους φίλους της Γιουβέντους ότι αυτό που όλοι πλέον φοβούνται δεν θα συμβεί : « Είδα τους παίκτες της Λάτσιο να πανηγυρίζουν σαν τρελοί και φοβήθηκα ότι μας πέρασαν. Αλλά, ξανακοίταξα τη βαθμολογία κι είδα ότι είμαστε τρεις βαθμούς μπροστά ». Μέχρι πότε; Μέχρι τις 14 Μαΐου.
Όλα θα τελειώσουν για τη Γιουβέντους ένα πολύ βροχερό μαγιάτικο απόγευμα, στην Περούτζια. Ο Πιερλουίτζι Κολίνα βγαίνει με την ομπρέλα, κρίνει τον αγωνιστικό χώρο ικανοποιητικό, ο αμυντικός Αλεσάντρο Καλόρι επιχειρεί σουτ μετά το λάθος του Αντόνιο Κόντε: 1-0. Η Περούτζια περνάει στην ιστορία του Καμπιονάτο, για ακόμη έναν λόγο. Θυμίζουμε πως η ομάδα που στέρησε τον τίτλο από τη Γιουβέντους είναι γνωστή στους ρέκτες των ψυχαγωγικών ποδοσφαιρικών ανεκδότων από την εκδικητική απόλυση του Κορεάτη Αν Χανκ Χοάν, του παίκτη που απέκλεισε την Ιταλία από το Μουντιάλ του 2002, και από το ότι φόρεσε τη φανέλα της ο υιός Καντάφι.
Κι η Λάτσιο; Η Λάτσιο δεν έχει ανάγκη, έχει τον Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε. Ο Αργεντίνος πετυχαίνει τέσσερα γκολ στις τέσσερις τελευταίες αγωνιστικές, χαρίζοντας τέσσερις νίκες στην ομάδα του. Και, βέβαια, το πρωτάθλημα, που οι Λατσιάλι περίμεναν είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και, επί τη ευκαιρία, το πρώτο της, και μοναδικό ως τώρα, νταμπλ. Ως γνωστόν, αυτήν την τέχνη, να μετράει τα χρόνια που χωρίζουν έναν λαό από τον τελευταίο του τίτλο και να μηδενίζει τον μετρητή, την κατέχει πολύ καλά ο Ντιέγκο Σιμεόνε.
5 σχόλια σχετικά με το “3Χ3=9: η Ρωμαϊκή Άνοιξη του Ντιέγκο Σιμεόνε”
Nomizw h ekdikhtikh apolysh tou Koreath ap thn Perugia aksizei ena extra arthraki! Hahaha
Ισχύει. Κι ο Κορεάτης κι ο πρόεδρος ήταν μεγάλες φυσιογνωμίες.
Αντικειμενικά τώρα (κρύβει το κασκόλ της Γιούβε), ότι ξεκίνησε εκείνο το ματς στην Περούτζια ήταν απίστευτο σκάνδαλο. Σαν το Ηρακλής-ΑΕΚ φέτος.
Δεν έχω δει το Ηρακλής-ΑΕΚ αλλά ναι, απορώ πώς πήραν αυτήν την απόφαση. Μάλλον επειδή ακριβώς ήταν τελευταία αγωνιστική και επειδή ήταν η Γιουβέντους, οπότε δεν θα φαινόταν εντελώς αθώα η απόφαση, ακόμη κι αν ήταν. Και το γκολ η λάσπη το βάζει, βασικά.
Το τελ βιντεακι μοσχοβολαει ελλαδα…
Σεξι μπρουνο τσιριλο με μαλλακια να τσαμπουκαλευεται με βερον και σερτζιο κονσεισαο αλλαγη στον μαντσινι. Μονο ο φερναντου σσσαντουςςς λειπει και κλαψογκριματσες του…