10.000 μίλια για το όνειρο
Αν βρεθεί στα χέρια σου μια υδρόγειος και αρχίσεις να την περιεργάζεσαι, ίσως δεις κάπου στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας μερικά κομμάτια γης στον Ινδικό Ωκεανό. Το αρχιπέλαγος Τσάγκος αποτελείται από 7 κοραλλιογενή νησάκια (ατόλλες) και η πιο κοντινή χώρα είναι οι Μαλδίβες. Ιστορικά ήταν νησάκια που δεν ενδιέφεραν τους γειτονικούς νησιώτες, ούτε και αργότερα τους Πορτογάλους εξερευνητές και οι πρώτοι που τα διεκδίκησαν ήταν οι Γάλλοι. Αργότερα πέρασαν στην κυριότητα των Άγγλων (με έδρα τον Μαυρίκιο) και τα νησιά ουσιαστικά κατοικήθηκαν περίπου κοντά στο 1800 κυρίως από σκλάβους στις φυτείες με κοκοφοίνικες. Το 1966 (με τις φυτείες να αποδεικνύονται ασύμφορες) ήρθε μια συμφωνία μεταξύ Αγγλίας και ΗΠΑ με την οποία η πρώτη θα παραχωρούσε τα νησιά για στηθούν εκεί στρατιωτικές βάσεις της δεύτερης.
Για τις δυο χώρες ήταν απλά μια εμπορική συναλλαγή, για τους ανθρώπους που έμεναν εκεί ένας απίστευτος Γολγοθάς. Αυτό που δεν περίμεναν οι περίπου 1500 κάτοικοι του νησιού τότε, ήταν ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους με το έτσι θέλω. Δεν χρειάζονταν πλέον και ίσως να ήταν και επισφαλές να βρίσκονται κοντά σε στρατιωτικές βάσεις. Η Αγγλία προτού δώσει ανεξαρτησία στον Μαυρίκιο, φρόντισε να του αποσπάσει τα νησιά Τσάγκος για να μπορέσει να τα δώσει για 50 χρόνια στις ΗΠΑ (με… οψιόν ανανέωσης για άλλα 20). Οι κάτοικοι των νησιών εκδιώχθηκαν και κατέληξαν είτε στις Σεϋχέλλες, είτε στον Μαυρίκιο σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης (προερχόμενοι από ένα μέρος με ανεργία 3%) και με αποζημιώσεις που δεν έφταναν για πολλά. Ο τρόπος με τον οποίο οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν είναι τραγικός (και εν πολλοίς ξεφεύγει από την θεματολογία του Σομπρέρο, για περισσότερα εδώ) καθώς είχαμε μέχρι και θανάτωση των σκυλιών του νησιού ως προμήνυμα. Ο πρόλογος ήταν αναγκαίος για να περάσουμε στο… ποδοσφαιρικό θέμα, καθώς οι “Τσαγκοσιανοί” που συνεχίζουν τον αγώνα τους στον ΟΗΕ για δικαίωση, έχουν ένα όνειρο.
Αρκετοί από τους “εξόριστους” πήραν βρετανικά διαβατήρια και εγκαταστάθηκαν στο Κρόλει της Αγγλίας (όσο πιο κοντά στο Γκάτγουικ για να πάρουν το αεροπλάνο που θα τους γυρίσει στην πατρίδα τους) δημιουργώντας μια κοινότητα. Με τις αποφάσεις του ΟΗΕ όμως να καθυστερούν, πολλοί από αυτούς το έριξαν στο ποδόσφαιρο και έτσι δημιούργησαν τη δική τους “εθνική” ομάδα. Την ομάδα μιας χώρας που δεν υπήρξε ποτέ, καθώς τα νησιά ανήκουν πάντα κάπου αλλού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανθρώπους που τη νιώθουν ως πατρίδα. Και επειδή ξέρουν ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να παίξουν σε ένα Μουντιάλ, κυνήγησαν το όνειρο της συμμετοχής στη CONIFA, το Μουντιάλ των μη Εθνών στο οποίο παίρνουν μέρος “χώρες” όπως η δυτική Αρμενία, το ψευδοκράτος της Κύπρου, η Αμπχαζία, οι Κούρδοι του Ιράκ και γενικά όλοι οι δίκαια και άδικα μη αναγνωρισμένοι από τη FIFA.
Η φετινή διοργάνωση γίνεται στην Αμπχαζία και τα 10.000 περίπου μίλια του ταξιδιού είναι μια τεράστια απόσταση για ανθρώπους γκετοποιημένους και αρκετά φτωχούς όπως οι Τσαγκοσιανοί του Κρόλει. Για τον λόγο αυτό ξεκίνησαν μια προσπάθεια μέσω Ίντερνετ να μαζέψουν χρήματα ώστε να μπορέσουν να στείλουν μια πλήρη εντεκάδα και όσα άτομα ακόμα μπορούν (παίκτες και τεχνικό τιμ). Ο στόχος ήταν 3.000 λίρες Αγγλίας και σύμφωνα με τα όσα ανακοινώθηκαν μπόρεσαν (και με τη βοήθεια της τοπικής κοινότητας του Κρόλει) να συγκεντρώσουν περίπου το 1/3 του ποσού. Το… Μουντιάλ γίνεται προς τα τέλη του μήνα και με βάση τα όσα ξέρουμε, λογικά κάποιοι από τους ανθρώπους θα καταφέρουν να δώσουν το παρόν και να γυρίσουν με το δεύτερο μεγαλύτερο όνειρό τους, μετά την επιστροφή στην πατρίδα, να φέρουν μια κούπα στην κοινότητά τους.
